01-02-2009 om 21:22 geschreven door lieven deflandre  

Waarom heb ik, en ik ben heus niet alleen, een bloedhekel aan zondagen? Wat is er mis met de Dag des Heren, de dag waarop wij mogen - de gelovigen onder ons zelfs moeten- rusten en geen arbeid dienen te verrichten? Is het niet vreemd dat we, in plaats van een gat in de lucht te springen omdat het zondag is, deze meest melige, ranzige, landerige aller dagen vervloeken en verwensen?

Eeuwen geleden heeft de katholieke kerk een patent genomen op de zondag. Voor lezers die niet vertrouwd zijn met de katholieke leer, de aanhangers van deze bizarre doctrine zijn er heilig van overtuigd dat de wereld en de mens, naar zijn beeld en gelijkenis, geschapen zijn door hun God die daar welgeteld een dag of zes voor nodig zou hebben gehad. De zevende dag besloot hij dat het genoeg was geweest, hij zag dat het goed was, leunde zelfgenoegzaam achterover en staakte zijn scheppende arbeid. Het zou nooit in mij opkomen om de Almachtige God van de christenen een leeghanger te noemen, maar hij was nogal snel tevreden met het resultaat van zijn creatieve impulsen, was hij maar een tikje kritischer geweest voor zichzelf, veel ellende zou ons gespaard zijn gebleven.
Want als die allesweter de mens heeft geschapen naar zijn beeld en gelijkenis, dan is hij verantwoordelijk voor de schepping van creaturen als Caligula, Attila de Hun, Adolf Hitler, Jozef Stalin, Pol Pot, Marc Dutroux,  Rik Torfs, Koen Crucke et cetera. Dan heeft hij de Holocaust, Auschwitz, de knekelvelden van Cambodja, Plopsaland en andere verschrikkingen op zijn geweten. 
Een simplistische redenering? Een van de dogma's van de cathecismus, waarraan niet getwijfeld mag worden, en die er bij mensen van mijn generatie is ingestampt tot we ze uit ons hoofd konden afratelen, zoals de Chinezen het Rode Boekje van Mao; God is overal, in de hemel, op de aarde en op alle plaatsen. Dus moet hij ook in Stalingrad en Treblinkla, in Verdun en Passendale geweest zijn op het ogenblik dat zijn schepsels elkaar aan het afslachten waren. Hoezo, hij zag dat het goed was?   
'God mit uns', was het motto van de Teutoonse barbaren. Als ik God was geweest, ik had minstens een lezersbrief gezonden naar Der Stürmer om mijn verontwaardiging uit te drukken over het misbruiken van mijn naam.
Over de rol van het Vaticaan, de officiële vertegenwoordiger van Gods belangen op aarde, in de jodenvervolging, zal ik het hier niet hebben. De systematische uitroeiing van de joden, volgens de christelijke versie van de geschiedenis de moordenaars van christus, door de nazi's stond niet bepaald hoog op de agenda van het Vaticaan. 

 
Door de secularisatie zijn de christenen hun alleenheerschappij op de zondag kwijtgespeeld, god, allah of klein pierke weze daarvoor eindeloos bedankt, maar er is iets blijven hangen. Fantoompijn. Mensen wiens arm of been is afgezet, blijven steeds pijn voelen in hun ontbrekende ledematen. Zoals mensen die voor zichzelf kunnen denken en die hun geloof in die rare godsdienst ( het petieterig stukje pizzabodem zonder beleg
dat ze op het einde van de mis als beloning krijgen toegediend, noemen die lichtgelovigen het lichaam van christus! ze mogen er niet op kauwen of in bijten want anders zou het lichaam van christus beginnen bloeden, je kan die brave lieden werkelijk alles wijsmaken, ze slikken het als zoete koek, hij zou wijn in water kunnen veranderen, hij had daarvoor zelfs geen druiven nodig... ) al jaren hebben afgezworen, nog elke zondag geconfronteerd worden met de specifieke rituelen en plechtstatigheden die onlosmakelijk met het christendom zijn verbonden. Het gebeier van de kerkklokken die hen uit hun slaap haalt, om tien uur begint de hoogmis en de openbare omroepen van radio en televisie voelen zich anno 2009 nog steeds geroepen om dat eindeloze gezeur en gemekker rechtstreeks in de ether te gooien. Dat betekent dat ik verplicht ben om elke zondag om tien uur uit te wijken van Radio 1 naar Studio Brussel, het gemelk van de dj's van StuBru - zitten die allemaal aan de coke of hebben ze ADHD misschien?- overstijgt nauwelijks het gewauwel van de predikanten in hun kerken en Coldplay klinkt haast net zo melig als het gezang van de koorknapen in de kathedraal van Mechelen, soms moet een mens kiezen tussen de pest en de cholera.
Onze katholieken zijn dan nog doetjes in vergelijking met de gereformeerde calvinisten die in het Hollandse achterland de plak zwaaien. Op zondag tegen een bal trappen is voor die zwartrokken ten strengste verboden, wielerwedstrijden mogen op de dag des Heren niet langs de goddelijke wegen van deze gehuchten passeren, op zondag zult gij rusten, zo heeft god het geboden en zijn wil is wet. Achterlijkheid is niet het monopolie van moslimfundamentalisten.
Dat de christelijke beschaving superieur is omdat wij de Verlichting hebben gekend, dat is één van die waarheden als
heilige koeien die er bij ons zijn ingestampt en die klakkeloos worden geaccepteerd door de weldenkende, intellectuele westerling.
Ieder zijn waarheid, ieder zijn dogma's.
Ni Dieu, ni maitre.

Zondag is ook rosbief met boontjes, om elf uur de duivenberichten op de radio ( waarom in godsnaam het vertrekuur van duivenvluchten op de nationale zender afkondigen? Is het voor de modale luisteraar van enige importantie wanneer de duiven van nonkel Jef in Barcelona worden gelost? Worden de openingsuren van de bakker en de slager uitgezonden?), abrikozentaart bij tante Frida, ellenlange verslagen van sportwedstrijden op alle zenders, om kwart voor zes alle voetbaluitslagen van alle godvergeten voetbalwedstrijden in elk boerengat, van elke parochie.

Poederlee - FC Oude God: nul-nul.
Die stakkers van voetballiefhebbers die daar langs de lijn stonden te verkleumen van de kou, ze zullen een schone, onvergetelijke zondagnamiddag hebben beleefd.
Everyday is like sunday, every day is silent en grey

De eentonige lichtheid van het zondagse bestaan. Afschaffen die klootzakkerij.
Alle dagen maandag.

01-02-2009 om 14:02 geschreven door lieven deflandre  

De massamedia gaan er prat op dat ze hun consumenten informeren. Wij worden van 's morgens tot 's avonds gebombardeerd met informatie via radio, televisie, dagbladen, het internet, onze gsm...de nieuwsstroom houdt nooit op, valt nooit stil. In deze hoogtechnologische tijden is de toegang tot de informatie van levensbelang geworden, informatie is macht. 
De rol van de pastoor is overgenomen door de anchorman van het journaal en de editorialist van de krant. Zij hebben de rol van parochieherder overgenomen van mijnheer pastoor. Zij slaan en zalven, prediken en zwaaien met het vingertje. Aan de manier waarop de nieuwslezer(es) zijn of haar wenkbrauwen fronst, hun intonatie, hun lichaamtaal laten ze hun betrokkenheid bij 'gruwelijke drama's' ( een drama is altijd gruwelijk, dat is het wezenskenmerk van élk drama, vrolijke drama's krijg je enkel te zien in het Publiekstoneel ) merken. 
De media bepalen wat nieuws is en wat niet , zij filteren de informatie, zij knippen en plakken de informatie tot die binnen hun format past.
Het is geen nieuws als mijn buurvrouw van de trap dondert en haar enkel breekt, als mijn buurvrouw Tia Hellebaut was geweest dan was dat sportnieuws, als ze van de trap zou zijn geduwd door de Reus van de Bende van Nijvel dan zou de val van mijn buurvrouw breaking news in de nationale pers geweest zijn. En als mijn buurvrouw koningin Fabiola had geheten en de dader was de Reus van de Bende van Nijvel geweest dan had ze zelfs het wereldnieuws gehaald.
Wat voor veel Belgen levensnoodzakelijke informatie heet te zijn, is voor iedereen die buiten onze landsgrenzen woont humbug, ruis, kwatsch, het zou nooit bij hen opkomen om er ook maar een nanoseconde aandacht aan te besteden.
De tennniselleboog van Kim Clijsters heeft een half jaar lang het nieuws beheerst in Planeet Flandria. Elke godganse dag werden wij uitgebreid geïnformeerd over de godvergeten elleboog van onze Kim.

Dat onze sympathieke doch gereserveerde premier Van Rompuy in zijn vrije tijd haiku's pleegt ( 'je lacht, je leest, en dan opnieuw vergeet je in de tijd', zo schrijft hij er drie op een half uur tijd) dat zou voor de modale Vlaming belangwekkende informatie moeten zijn. Dat de eerste minister, van zodra hij weer een versje uit zijn kalende koker heeft getoverd, zich geroepen voelt om dat op radio en tv voor te dragen, er aan toevoegend dat hij maar een bescheiden amateurdichter is, is een vorm van valse bescheidenheid die het altijd doet bij de modale Vlaming. Zelfbewuste lefgozers die te hoog van de toren blazen, ze zullen bloeden, ze zullen de rekening gepresteerd krijgen bij de minste misstap.

Vijfennegentig procent van de informatie in de massamedia heeft geen enkele nieuwswaarde.
Dat geldt voor alle binnenlandse politieke nieuwsberichten, de sportinformatie, verkeersinformatie, weerberichten, nieuws uit de showbusiness.
Dat de veldrijder Bart Wellens voor het eerst de pamper van zijn kersverse baby Nina heeft verschoond, dat was nieuws in de populaire bladen.  
Het wicht weegt 3 kilo 525 gram en meet 54 centimeter, wie wil dat in vredesnaam weten, behalve die vijfentwintig zatte halvegaren ( in het voetbal: hooligans, in het veldrijden: een supportersclub)  uit 's mans dorp die niks beter te doen schijnen te hebben dan elke zondagnamiddag in een drassige weide, of vanuit een gezellige biertent, in de bijtende vrieskou te gaan kijken naar enige tientallen uitslovers die door de drek ploeteren met een fiets op hun schouder? Waartoe dient een fiets? Waarom een peperdure racefiets kopen als je hem alleen gebruikt om er ergens op een drassige poldervlakte rondjes mee te lopen op je rug tussen een dikke haag randdebielen die je uitschelden en met modder naar je gooien als je hun favoriet niet bent?
Het is een idioot gedoe. Heeft u ooit al eens een ruiter gezien die zijn paard op zijn rug droeg? Het is een belachelijke, totaal van de pot gerukte discipline in de orde van het dwergwerpen en het ganzenrijden. Zouden ze niet sneller vooruit gaan als ze die fiets weggooiden? Medelijden heb ik met de vader van Bart Wellens, die arme man staat elke zondagnamiddag, met zijn rubberen laarzen diep in de drek, met een tuinslang in de hand, stand by om de modder van zijn zoons fietsen te spuiten. Die etterbak heeft namelijk niet genoeg aan één fiets, neen, hij heeft er liefst drie, elke twee ronden wil dat verwend rotjong een ander exemplaar en zijn vader zich maar afsloven om al die fietsen proper te krijgen.
Dat er op elke nieuwsredactie journalisten zijn die zich constant met dergelijke folkloristische non-events moeten bezig houden. Alsof dat nog niet stompzinnig genoeg is, moeten die sportreporters op de dagen dat er niet gesport wordt hun pagina's vol blijven lullen met fait divers uit het rijke leven van de fietsende, voetballende, zwemmende tennissende volkshelden. 
Elke dag weer diezelfde eindeloos vervelende, voorspelbare, pover geschreven non-verhalen waar geen mens wat aan heeft buiten de intimi van de vedetten voor één dag in kwestie. Hele regenwouden worden omgehakt om de nooit ophoudende diarree aan waardeloze, zogenaamde human interest drek te kunnen blijven laten circuleren.
Wat heeft zo een jongen die met voetballen zijn brood verdient te vertellen aan de moderne mens die naar informatie snakt,
Dat de bal rond is en dat een wedstrijd negentig minuten duurt? Dat we daar zelf nog nooit zijn opgekomen!

Waarom duren de weerberichten op de Vlaamse zenders bijna even lang als de journaals?
Eerst een paar gruwelijke psychodrama's, gezinsmoorden, assisenzaken , buitenlandse oorlogen, sport, nog meer sport, een olifant die de tango danst en daarna komt er een gladschoren padvinder een kwartier lang ' het mooie weer maken'. Die eikel komt ons waarschuwen dat er morgen wel eens een regenbuitje uit de lucht zou kunnen vallen. Alsof we dat zelf niet zouden zien, alsof dat zo uitzonderlijk in deze contreien.
Is dat nieuws? No way José, dat het morgen niet zou regenen, dat zou al meer in de buurt komen.
Hoeveel procent van alle artikels die de gazetten dagelijks afdrukken zouden echt nieuws bevatten? Nieuws in de betekenis van een reël feit, een gebeurtenis waarover we de dag daarvoor nog niets wisten en dat ons op één of andere manier aanbelangt.
Vijf procent? Al de rest is vulling: weetjes, gebakken lucht, life style-gezeik, leuke adresjes van leuke tentjes, Man bijt Hond-verkavelingsromantiek, publiciteit voor producten die we niet nodig hebben, vacatures voor niet bestaande jobs ( de goedkoopste reclame voor elk bedrijf), leukige anekdotes over grappige dierenmanieren ( allemaal variaties op de fietsende aap, ik vermoed dat het merendeel verzonnen wordt door een in deze materie gespecialiseerde broodjesaapredacteur), overlijdensadvertenties en massa's ongelukken en lyrische assissenverslagen over gruwelijke, monsterlijke daden die weldenkende, beschaafde burgers zoals wij vanzelfsprekend nooit zouden kunnen begaan.

Stel u voor dat aan het licht was gekomen dat het monster Kim De Gelder een abonnement had op De Standaard, De Morgen én Knack, en dat hij enkel naar Canvas keek, en dat er boven zijn bed een levensgrote poster van professor Torfs hing, wat zouden de heren psychiaters en de andere deskundologen die in een grot onder de omroepgebouwen hokken en bij elk nieuw psychodrama uit de kast worden gehaald om hun Groot Licht te laten schijnen over de duistere demonen in des menschens hoofden, dan weer voor sluitende interpretatie uit hun hoge hoed moeten toveren?

De gemiddelde weekendeditie van de Vlaamse kranten weegt drie kilo en telt meer dan honderd pagina's. Tel daar de glossy magazines bij voor de shopper en de big spender bij. Zouden onze verre voorvaderen die van de jacht en de visvangst leefden, hebben kunnen vermoeden
dat wat voor hen de belangrijkste dagtaak was, tweeduizend jaar later een aangenaam, plezant tijdverdrijf zou zijn en voor veel van hun nazaten
de enige hobby die ze er op nahielden? Terwijl manlief op zondag naar de cyclocross is, gaan moeder en dochters gezellig winkelwandelend shoppen in de Veldstraat of in de Meir. Leuk voor hen, minder leuk voor de winkelmeisjes. Het geld moet altijd rollen, de economie moet altijd draaien, viertentwintig uur op vierentwintig moet de productie ter beschikking staan van de consument. Zo is het al in Las Vegas en ons staat het ook te wachten. De machine moet altijd, en steeds harder, blijven draaien, ten koste van het menselijk welzijn.  
The race against the machine zal nog heel veel gruwelijke psychodrama's veroorzaken, u en ik kunnen alleen hopen dat het ons bespaard blijft en de demonen aan onze deur passeren zonder halt te houden. 

Geld moet rollen' is de veelzeggende titel van een rubriekje in het weekendmagazine van de Morgen.
Elke weer weer één of andere, verwisselbare Bekende Vlaming over zijn favorietje adressen, gerechtjes, hobby's...'Mijn hobby's : op zaterdagnamiddag gaan shoppen met mijn vriendin, daarna lekker een hapje sushi eten in een leuk Japans tentje. Zààààlig.'
Wat interesseert mij het één fuck waar de volksfilosoof en door de vrouwen in de menopauze op handen gedragen entertainer Jan Leyers zijn ondergoed gaat halen en waar hij tapa's gaat eten?
Wat is het informatieve karakter daarvan? Spaar het regenwoud, beperk het formaat van de kranten tot vier bladzijden.

De wereld gaat aan teveel leukigheid ten onder. Here we are now, entertain us.
Waarom schrijven ze daar nooit iets over in de zelfverklaarde kwaliteitspers? Omdat ze deel uitmaken van de machine
Omdat niemand zal bijten in de hand die hem voedt. Omdat de redactionele afdeling van de krant een helaas niet te liquideren bijzaak is, it's the economy, stupid. Het gaat om de advertenties, niet om de inhoud van de artikels, de krant van gisteren dient om vis in te verpakken of om onderin de kattenbak te leggen.

Geen enkel ideologie heeft de twintigste eeuw overleefd, het nazisme niet, het communisme niet. Ook de houdbaarheidsdatum van het ongebreidelde kapitalisme is verstreken, de ultraliberalen smeken de zo verfoeide overheid om hulp om hun meubels te redden. 
In het Wilde Westen is de overheersende religie het consumentisme: 'Gij zult consumeren wat wij produceren.'


Food for thought

De islamfundamentalisten zeggen: jullie hebben de keuze tussen Pepsi Cola en Coca Cola, wij kunnen kiezen tussen het leven en de dood. 

31-01-2009 om 00:00 geschreven door lieven deflandre  

Deze blog richt zich tot mensen die verstandig genoeg zijn om ook te begrijpen wat ze tussen de regels lezen. Lezers van Het Laatste Nieuws en Blik die niet vertrouwd zijn met ironie, sarcasme, zwarte humor en cynisme lezen beter Woef! en de Flair in plaats van deze blog.

Gisteren zat ik op de trein naar Oostende ( in feite zat ik in de trein, het gebeurt in Belgïe zelden dat mensen op een trein gaan zitten, in India en Afrika wil dat wel nog eens voorkomen dat reizigers op het dak van de trein plaats nemen, daar is het ook een stuk warmer dan bij ons, het is momenteel veel te koud op om een rijdende trein te gaan zitten), op het perron van Brugge hoorde ik de omroeper de volgende dienstmededeling doen: ' de trein naar Ingelmunster is afgeschaft vanwege een persoonsongeval, reizigers naar Ingelmunster kunnen gebruik maken van de bussen van de Lijn.'
Een persoonsongeval! Met andere woorden, er was er weer ééntje die het niet meer zag zitten en die onder de trein was gesprongen. Dat gebeurt gemiddeld één keer per dag en veroorzaakt telkens weer twee uur kostbare vertraging voor de klanten van de NMBS. De onfortuinlijksten zijn diegenen die het er levend van af brengen en de rest van hun tijd in een karretje zitten vastgekluisterd. Die mensen mogen dan wel de rest van hun leven aan halve prijs met de trein reizen, ze zullen zichzelf eeuwig blijven vervloeken.

Gij ellendige sukkelaar, gij loser, niets kunt ge, zelfs zelfmoord plegen lukt u niet. 

Dood of levend, mensen die onder de trein springen, halen zelfs de krant niet. Dat vinden de hoofdredacteurs van de kranten niet dramatisch genoeg. Als u  per se de voorpagina of het tv-journaal wilt halen, spring dan niet onder de trein of van de boekentoren, verhang uzelf niet in uw badkamer, dat interesseert de mensen niet, daarover willen ze niet geïnformeerd worden, dat is niet spectaculair genoeg. Als u hunkert naar een beetje mediabelangstelling en u kan geen blokfluit spelen door uw neusgaten, niet kundig tegen een bal stampen, nog slechter zingen dan Bart Peeters, en de praat die u uitslaat houdt nog minder steek dan het puberale gekakel van Bert Anciaux, doe dan zoals Freddy Horion, Marc Dutroux, Michel Fourniron, Hans Van Temsche, Kim De Gelder etc...en word seriemoordenaar.
Zoek het niet te ver. Blijf in uw eigen gehucht, of verricht uw daad in een naburig dorp dat niet al teveel inwoners telt zodat de ijverige persmuskieten de tijd hebben om voor het verstrijken van hun deadline alle getuigen, oude bekenden, klasgenoten, collega's, buren, neven en achternichten van daders en slachtoffers te interviewen.
Ook niet overdrijven, beperk u tot een moord of drie, vier anders zal men u als een massamoordenaar behandelen.. 
En massamoordenaars moeten zich tevreden stellen met twee schamele kolommen op bladzijde negen in de rubriek Buitenland.
'Bom op VN-school in Gaza doodt vijfendertig Palestijnse kinderen'.
Er kan zelfs geen foto van af.
 
Dat de media ons blikveld op de wereld zouden verruimen, is in bij dit psychodrama zeker niet het geval. Integendeel, het lijkt wel of Dendermonde de navel van de wereld is, het epicentrum van het heelal.
Een verslaggever vroeg aan een dame die een lokale herdenkingsplechtigheid bijwoonde:
'En bent u van Dendermonde?'
De mevrouw moest bekennen dat ze uit het nabijgelegen Schellebelle afkomstig was.
'En wat doet u hier dan?', vroeg de intelligente reporter ter plaatse.

EN WAT DOET U HIER DAN? 
De ombeschaamheid van de persgieren, riooljournalistiek. 

Voor de lezers van Blik: wat ik uiteindelijk bedoel is dat de manier waarom de massamedia het zoveelste verschrikkelijke, afschuwelijke psychodrama gretig hebben uitgemolken en uitgebuit, de horror en de gruwel, de ziekelijke, macabere details die ze nog dagen lang en breed zullen blijven uitsmeren, mij doet walgen. Dit is geen ernstige journalistiek, dit is emotionele lijkenpikkerij.
Het kan onevenwichtige geesten alleen maar inspireren ( copycat killers) en nieuwe demonen tot leven wekken, het is elke dag weer een kaakslag voor de families en vrienden van de slachtoffers die hun onmetelijke verdriet proberen te verwerken.

31-01-2009 om 00:00 geschreven door lieven deflandre