we are all lost in the supermarket Laat u niet brandmerken, no logo, no slave, laat u niet (af)leiden door de massamedia en de spektakelmaatschappij. Be your own clown. Ni dieu ni maitre.
'Het verschil tussen een democratie en een dictatuur: in een democratie mag je eerst gaan stemmen vooraleer de bevelen te moeten inslikken, in een dictatuur moet je de moeite niet doen om eerst te stemmen.'
Charles Bukowski
31-07-2009
EENS KOMT DE DAG
Eens komt de dag, zegt ze dat alles voorbij zal zijn je zal het zien, zegt ze geloof me maar je knikt van ja denkt van nee je weet wel beter je gaat met haar mee je doet alsof je speelt het spel volgens haar regels omdat je niet wilt dat zij ziet wat jij ziet vanuit de isoleercel achter je oogleden je doet alsof je lacht voor haar en je wacht tot ze weg is om te janken naar de maan
Niets is voor altijd De bal is rond Het grasveld is groener aan de overkant Men wikt, men weegt, men telt zijn nederlagen men valt in een zwart gat Een natte hond blaft naar de maan een kind leert rekenen op zichzelf er valt al eens een klap er blijft iemand roerloos achter in de berm der zuchten iemand heeft de schaduw van het licht gezien en huilt met zijn ogen toe
Terwijl de rest van de wereld de veertigste verjaardag van de historische maanlanding van de Apollo 12 herdenkt, maken de Vlaamse media zich druk om de verstopte WC-pot van Frank Dewinne en over de doodsbedreigingen aan het adres van koningin fabiola die, och here, een kogelvrij vest moet dragen op het defilé ter ere van de nationale feestdag.
Moet dat hier nog lang duren? Weet er iemand de uitgang zijn? Ik ben het namelijk meer dan beu, dat ellendige leven dat maar blijft aanslepen, dat zinloze gerommel in de marge, dat gesukkel en gestuntel, het eeuwig gedraai in een eindeloze, steeds kleiner wordende cirkel. Kan er iemand de stekker uittrekken aub?, het hoeft niet meer zo nodig voor mij, ik heb mijn portie gehad van de beschimmelde taart, het was een onverteerbare overdosis, geef de rest maar aan fikkie. Het leven een geschenk? Aan mijn hoela, een eindeloze herhaling van steeds weer dezelfde nutteloze activiteiten. De aftakeling en de eigen vergankelijkheid die tenslotte als enige zekerheden overblijven. Ontgoocheld in de zon, de liefde, mezelf. Eten, drinken, neuken, slapen, tttstuderen, schrijven, schijten, werken... en morgen weer van hetzelfde. Dat blijft maar doorgaan,dat treurige derderangscirkus houdt nooit eens op, als verdoofde kermisezels draaien wij steeds hetzelfde rondje. Stop, ik wil er af. Ik heb het allemaal gezien, gevoeld en gehoord. Ik heb geen herhaling, geen heruitzending nodig om te weten wat ik weet. Het is mijn eeuw niet, het is mijn planeet niet, ik hoor hier niet thuis. Lang zal ie leven, al dan niet in de gloria, ik mag er niet aan denken dat ik nog eens door die hel heen moet. Het eeuwig leven, dat kan men toch niemand toewensen,dat is toch een gruwelijke gedachte. Als ik reïncarneer dan stuur ik mijn kat. Laat mij slapen, ik ben hier niet graag. Dood is dood, altijd mogen slapen, niet meer moeten denken, gedaan met het dag en nacht piekeren en vergeefs zoeken naar het waarom, het doel. Er is geen doel behalve in het voetbal, er is geen dieperliggende betekenis, geen leven na de dood en ervoor al evenmin. Er is geen licht aan het einde van de tunnel, of het zijn de koplampen van de trein die van de andere kant komt aangedenderd en die u tot appelmoes zal vermalen. Op het einde gaat iedereen dood, dat is de enige zekerheid waaraan niet kan getwijfeld worden en waarvan het tegendeel door geen mens ter wereld kan worden bewezen. Al de rest is filosofie, godsdienstwaanzin, metafysica, gezever, geleuter, gewauwel en gezeik. Praat voor de vaak. Het leven als bezigheidstherapie, de wereld als isoleercel. Geluk is voor de koeien, de kinderen en de onwetenden.
Van stof zijt ge, tot stof zult ge wederkeren Stoppen met ademhalen, meer moet dat niet zijn. Rien ne va plus. Andere en betere.
BENEFIET RED DEFLANDRE UIT DE BRAND zondag 12 juli 2009, vanaf 14h, café floere foefke, molenaarsstraat Gent met levende muziek, poezie, performance, veiling, hapjes en drank
Als god zou bestaan dan heeft hij wel een bijzonder macaber gevoel voor humor. Op 30 april krijg ik uiteindelijk de officiele bevestiging dat mijn woning voldoet aan de normen qua hygiëne en veiligheid, de procedure had twee jaar aangesleept, ik had het een winter lang zonder verwarming moeten doen, het regende in mijn badkamer etc. Dezelfde nacht ging mijn woning in de vlammen op, ik was in slaap gevallen, de kaars die ik had aangestoken was omver gevallen, via het tafelkleed vatte mijn kleerkast vuur etc. Dankzij de rookdetector kon ik op het nippertje aan de vuurdood ontsnappen. Een ambulance bracht mij naar het AZ waar ik enige uren aan een zuurstofmasker lag. Nauwelijks bekomen van de schok werd ik door de flikken naar de Ridderstraat gebracht voor een verhoor, een formailiteit zeiden ze. Vier uur lang werd ik op de pijnbank gelegd, afwisselend ondervraagd door de goeie flik Dave en de bad cop Dimmy. Het verhaal van de kaars hield geen steek, ik had de brand zelf aangestoken en dan nog wel met voorbedachte rade. Ze hadden namelijk een papiertje gevonden waarop ik het plan van de brand had getekend en waarmee ik hen om de tuin wou leiden. Dat dit mijin journalistieke reflex was geweest daar moesten de superspeurders hard om lachen. Dave de goeie flik bood me een sigaret aan. 'Beken nu maar alles jongen' zei hij 'ge zult u opgelucht voelen'. 'Straks komen onze collega's ons vervangen, en die zijn een stuk minder vriendelijk dan wij', voegde Dimmyboy er aan toe. Ik was moe, uitgeput, hun geblaf beu en bekende. Ze legden mij letterlijk woord voor woord in de mond wat er was gebeurd. Ik was wakker geworden, had in mijn boek met mijn memoires gebladerd en was zodanig depressief geworden dat ik het boek in brand stak en op mijn matras gooide. Een ongeloofwaardig, onsamenhangend lulkoekverhaal ontsproten aan het muizenbrein van twee ongeletterde West-Vlaamse flikken die teveel naar Miami Vice hadden gekeken. Aangezien ik, volgens Dave, geen crimineel was, moest ik niet naar de Nieuwe Wandeling maar diende ik mij te laten opnemen in de psychiatrie. Leve de democratie; kiezen tussen de pest en de cholera. Vijf weken lang heb ik mijn broek versleten tussen een bende neuroten, psychopaten en schizofrenen, ik heb niet één dokter of zieleknijper te zien gekregen.
There ain't no justice, just us. Wraak is een gerecht dat koud moet worden opgediend. Mijn dag komt nog wel. NO PASARAN.
Kameraden en kameradinnen, wees zondag allen welkom op mijn warm feestje.
Lieven Deflandre
ps zij hebben mij in een noodwoning gedumpt, een trieste, grauwe; stalinistische,stinkende woonkazerne in Nieuw Gent.
Zondag stemming. Kunnen kiezen tussen freya, de verraadster van het socialisme, en die blonde van vtm die op de lijst Dedecker prijkt. Kiezen tussen pijn en afstomping. Ik blijf gewoon thuis.
De gierzwaluw is zeer tevreden dat de brave stad Gent, in samenwerking met natuurpunt Vlaanderen, de nodige middelen zal vrijmaken om hem voor uitsterving te behoeden. De Tsjetsjenen, Bulgaren, Ghanezen, Roma's, Somalieërs etc die in de stad zijn aangespoeld vragen zich, op de vooravond van de Dag van de Arbeid, af wanneer zij aan de beurt zullen komen voor enige logistieke ondersteuning van stadswege.
Een woordje van oprechte dank gericht tot de hr. B. Anciaux
Dank u wel,
mijnheer de minister van Vlaamsche culturele aangelegenheden bert anciaux, stichter van menige partij van en voor het volk, voor de mega-gewelddadige sticker die ik van uw diensten kreeg toegestuurd. Ik heb hem meteen op mijn PC gekleefd, bij wijze van aanmoediging kan het tellen:
DIT GESPIERD LIJF KWEEKTE IK IN HET VRIJWILLIGERSWERK !
Gelieve mij in het vervolg niet meer te vragen of ik op 1 mei deelneem aan de festiviteiten omtrent het feest van de arbeid. Feest van de arbeid! Welke achterlijke randdebiel zou dat in de naam van jezusmariedutroux hebben verzonnen? Een sociaal-technocratische loonslaaf zeker? Arbeid is geen feest, arbeid maakt niet vrij, laat u geen blaasjes wijsmaken, broeders en zusters.
don victor limpio, dichter van en voor de verworpenen der aarde
Zaterdagnamiddag jongstleden stond ik in de lokale supermarkt plots oog en oog met mister x, in het begin van de jaren negentig één van de meest geduchte en virulent gewelddadigste skinheads in de brave stad Gent. Zijn white power-tatoe's nog steeds zichtbaar op de bovenarmen onder zijn marcelleke. Hij had me ook herkend; twee seconden oogcontact waren voldoende. En ik die in de mening verkeerde dat alle "prominente" Gentse skins een jaar of tien geleden collectief verongelukt waren in een verkeersaccident, bocht naar rechts gemist (sic). Hij dus blijkbaar niet, wat heeft zo'n ouwe skin te zoeken in een migrantenbuurt als het Rabot? Zijn grijze wolvenbroeders opzoeken?
Weest waakzaam en alert kameraden en zusters, kijkt goed uit uw doppen
Nie wieder faszismus nunca mas no pasaran
Luistertip :
Take the skinheads bowling, take them bowling Luistertip :Camper Von Beethoven
'It's better to regret something you have done then something you haven't done.' The Butthole Surfers
Boete, berouw, spijt : het zijn begrippen uit de christelijke canon, daar heb als ongelovige hond verder geen last van. Ik kan het alleen maar jammer vinden dat de zaken des levens gelopen zijn zoals ze bij mij zijn gelopen. En als ik reïncarneer, dan stuur ik mijn kat.
deflandre
het is zondagmiddag en het regent (voorlopig enkel) buiten
De kassajuffrouw van de supermarkt vroeg aan het oude, verschrompelde vrouwtje voor mij in de rij of ze de punten spaarde voor de teddybeeractie. 'Wat zou ik met een teddybeer moeten doen', kraste ze,' ik heb geen kinderen en geen kleinkinderen.' Ze liet een schelle, vreugdeloze lach horen. De glimlach van de kassajuffrouw was zuur. Meteen was de toon voor de rest van mijn dag gezet.
Ik wil niet eindigen zoals dat oude besje. Daarom is het quasi uitgesloten dat ik een natuurlijke dood zal sterven. Ik hou de eer liever aan mijzelf. Dinsdag zullen er knopen moeten worden doorgehakt.
Deze voormiddag komt controleur nummer zeventien op bezoek, die zich zoals zijn zestien voorgangers zal laten inpalmen door de heer osselaer, eigenaar van het te keuren pand en die mij, het lijdend voorwerp, straal zal negeren of minachtend zal bekijken, in het beste geval zal ik hem mijn paspoort mogen tonen. Alles zal weer in een oogwenk worden goedgekeurd door controleur nummer zeventien; de tochtgaten, de wakke muren..hij zal het allemaal door de vingers zien in zijn rapport dat door niemand zal worden gelezen.
Voor de rest zal er vandaag weer nada, niente, rien de knots nieuws gebeuren onder de blauwe hemel in de purperen zon.
Er zullen kinderen worden doodgereden op weg naar school, er zal gevochten worden en gevloekt, gevist, gevogeld en gepoept, papieren zullen heen en weer geschoven worden op kantoren, kabinetten en ministers. Er zal om de zeven seconden een Afrikaans kind sterven aan uitdroging door honger en dorst. De nieuwe luchtvaartmaatschappij Pet Airlines, die zich exclusief op huisdieren richt, zal worden voorgesteld aan de media. Minister van Oorlog De Crem zal weer als een strandjeanet lopen pronken in zijn militaire paradekostuum ergens in een woestijn, ver van huis want hier moeten zelfs zijn partijgenoten de ijdele praalgans niet meer hebben. Hoe verder hij zit en hoe langer hij weg blijft, hoe liever ze het hebben.
De avond is gevallen, de zon is weg achter de grijze wolken, het is koud in mijn huis, ik baan mij een weg door de rommel die mijnheer okselhaar, de landlord, zoals elke dag heeft achtergelaten, richting mijn matras. Misschien dat ik deze eeuw maar ineens helemaal oversla, en in de 22ste eeuw kom ik nog eens loeren als er al enige beterschap in zicht is. Nu zoek ik mij een massieve steen om mij honderd jaar onder te verstoppen.
Het weldoorvoede legertje van de gesubsidieerde reformisten en de revisionisten met hun treurige, trage processie van Echternach, hun ijle, wereldvreemde, positivistische hoera-olé-olé-olé-vooruitgangsopitmisme, daar heb ik zo stilaan mijn buik vol van als was het een zes meter lange lintworm. Beste sociaal-technocraten, vooraleer u kan beginnen met op te bouwen, moet u eerst grondig durven afbreken, en daarvoor ontbreekt het u aan politieke moed en aan bollocks. Er is meer gekheid nodig om deze zotgedraaide maatschappij te verbeteren. Noem mij voor mijn part een nihilist, een anarchist, een provo, een agitator, I don't care welk etiketje u uit uw archiefkasten tevoorschijn tovert om op mijn rug te plakken. Ik moet niks hebben van uw biefstukkensocialisme, van uw opgeklopte helden, uw Walter De Bucks, Nelson Mandela's en andere dementerende poppenkastfiguren. Ik geloof niet in de geconstrueerde mythes die u ons al eeuwen met een trechter door onze strottenhoofden ramt zoals men ganzen voedert omwille van hun kostbare lever.
Bij jullie eindigt alles altijd zoals in de stripverhalen van Nero: in peis en vrede en met een wafelenbak en een glas goedkope, walgelijk slechte schuimwijn uit de Aldi.
En morgen met koppijn weer op.
Something better changes - The Stranglers
Don Limpio ( terug op zijn paard gekropen na een quasi-doodsmak )
ER was veel volk komen opdagen op de eerste bijeenkomst van het buurtcomité. Ongeveer een stuk of vijftien jonge en minder jonge Belgen. In mijn gezellige buurt wonen er voor de rest ook enige niet-Belgen van Turkse, Bulgaarse, Ghanese, Pakistaanse, Tsjetsjeense, Congolese etc..nationaliteit. Die hadden jammerlijk genoeg hun kat gestuurd of ze zaten te bidden of naar de voetbal te kijken. Van de aanwezigen was iedereen, behalve ondergetekende en een tweetal studenten, eigenaar van het pand dat hij of zij bewoonde hetgeen uiteraard zijn invloed uitoefende op de invalshoek van de debatten. De lieftalllige, niet-blonde assistente van schepen van sociale dingen Tom Bathalzar ( inderdaad, de broer van Nick, die zelf de zoon van voormalig gouverneur Balthazar en getrouwd met de moeder Theresa van tolerant Vlaanderen, de gevreesde fotografe Lieve Blanckaert) deelde pennen en notitieblokjes uit met het logo van de schone stad gent. Tof was dat, zo had de verplaatsing toch nog enig nut gehad want voor de rest werd er anderhalf uur geleuterd over de problematiek van het zwerfafval zonder enige structurele inkadering in de sociaal-economische context van armoede, overbevolking, werkloosheid en verkrotting die het dumpen van afval op straat veroorzaakt.
Uiteindelijk kwamen we er uit. We zouden in de zomer een buurtfeest organiseren, een aperitiefje, een hapje, een snackje, een pannenkoekje en een kan muntthee bij de hand voor als er toevallig een moslimbuur halt zou houden bij ons leuke standje. Of ik een netheidscharter wilde ondertekenen waarin ik me akkoord verklaarde om zes maanden lang voor eigen stoep te vegen? Een netheidscharter??? Dat hou ik toch nog eventjes liever in beraad. En dat ik de flik zou moeten spelen van mijn eigen buurman en de bevoegde diensten zou moeten waarschuwen als hij de Wetten overtreedt, dan ruikt mij een beetje naar gestapopraktijken, dank u vriendelijk voor het aanbod.
Een hapje en een snapje dan maar. De aperitiefcultuur van Vlaanderen is onverwoestbaar. Bedankt trouwens voor de mooie pen, die bewaar ik tot dat de flikken mijn nog eens tegenhouden, dat zal een goede indruk nalaten.
Toujours dans le train: bikinigirls with machineguns
Op de trein springen of eronder?, dat is de vraag die ik mij het vaakst stel. Anyway, who cares? Wie maalt erome? Van de ratten besnuffelde outcasts en doemdenkende onheilsprofeten zijn niet erg populair in deze olijke maatschappij. Doortje en Boma van FC Kampioenen, die zijn populair bij het volk.
Schrijven om niet te vergeten wat je nooit kan vergeten omdat het met een bot mes in je ziel staat gekerfd, is dat een zinvolle bezigheid? Woorden schieten tekort om bepaalde wantoestanden aan te klagen, mensen weigeren nu eenmaal te geloven wat hun verstand niet kan vatten, dus knallen ze de boodschapper neer in plaats van naar hem te luisteren.
Het heeft tot in de jaren zeventig geduurd vooraleer de gruwelen van de holocaust tot de publieke opinie zijn doorgedrongen ( door het onnozel, geromantiseerde Amerikaans tv-feuilleton Holocaust) , en dan nog kan geen redelijk mens de onthutsende essentie van de kampen bevatten. Homo homini lupus. De door het humanisten en andere religies wijd verspreide mythe dat de mens van nature goed is, vette bullshit.
Don Limpio, antifa, wie schrijft die blijft vaak hangen op café
Luistertips van de dags:
People ain't no good Nick Cave Bikinigirls with machinegirls The Cramps
Toen ik vorige nacht een kaarsje ter nagedachtenis aan Ruby ging aansteken op de plek in de Opgeëistenlaan ( what's in a name?) waar haar onzachte noodlanding vorig jaar eind april eindigde, barstte de rivier van tranen los. Eindelijk. Ik heb meteen ook maar een traantje gelaten voor Irene, Evelien, Christine, Ilse, Stefanie, de zwarte weduwe en Zoef en Jorre en dokter pat enzovoort etcetera......
Het peil van de Lieve is sinds gisterennacht dramatisch gestegen.
Echte mannen huilen niet. I don't care, nobody cares, Echte mannen drinken jupiler en kijken naar Thuis op VTM en ze vallen direct in slaap nadat ze hun wijf binnen de drie minuten gepoept hebben.
Ik ben lieven deflandre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam don limpio.
Ik ben een en woon in gent (belgica) en mijn beroep is veteranisch veldrijder.
Ik ben geboren op 01/02/2009 en ben nu dus 16 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: veldrijden.
ik adem dus ik ben
{TITEL_VRIJE_ZONE}
Loop niet langer verloren in de Grote Supermarkt van het Leven. De Weg is lang, uw Nederige Gids is min of meer, maar niet altijd evenzeer, betrouwbaar. Zoekt u er één die nimmer faalt of twijfelt, raadpleeg dan de Gouden Gids.
Lieven Deflandre, alias Don Limpio ( wie schrijft die blijft vaak hangen op café) , dichter van en voor het volk
