Hij was al geruime tijd niet meer zo vinnig, hij was ook al 13 jaar, maar we hadden zeker niet kunnen vermoeden dat we hem in Marokko zouden moeten achterlaten. Toen Mike nog bij ons was kon Jack nog zelf in en uit de camper springen maar de laatste 2 weken sliep hij de ganse dag en was niet meer te porren om te gaan wandelen. Op de vorige camping hebben we een adres van een dierenarts gevraagd in Agadir, Die was er gelukkig wel. We zijn er dan eerst eens langs gereden om te zien waar hij juist woonde maar toch terug doorgereden. We hadden nog een extra duwtje nodig om de moeilijke beslissing te nemen. Dat duwtje kwam er van Leo die misschien beter dan wij bemerkte hoe hij was achteruit gegaan. Op 15 februari zijn we dan terug naar de dierenarts gereden die heel voorkomend was en zelfs vroeg aan de mensen in de wachtzaal of we mochten voorgaan. Hij heeft ons dan afscheid laten nemen van Jack en hem heel rustig en zonder pijn laten inslapen. Toen we vroegen of we hem konden laten cremeren zei hij dat dat niet gedaan werd, Maar we mochten hem wel zelf begraven. We hebben hem dan meegenomen naar onze standplaats op het plateau en Francois is met Jack de canyon ingegaan en heeft een kleine nis gevonden , hoog in de wand, waar hij Jack heeft ingelegd en de ingang heeft bedekt met keien zodat er geen wilde honden of andere beesten zouden aankunnen.
We hebben afscheid genomen van een trouwe vriend en reisgezel. Hij is nu wel niet meer in ons leven maar voor altijd in ons hart. Rust zacht, lieve Jack.
