Vandaag zal het de laatste blog zijn van dit jaar. Het jaar is als een sneltrein voorbij geraast. Ach ja, hoe ouder je wordt hoe sneller het jaar voorbij gaat. De laatste blogs schreef ik over die veranderingen. Maar mijn vriendin had mij toen een inspirerende speech gegeven dat het niet gaat om het uiterlijk maar om het innerlijk en dat je vrienden je kennen en die niet naar je uiterlijk kijken. Toen ze dat allemaal zei kreeg ik tranen in mijn ogen want ze heeft helemaal gelijk. En ik had het nog niet eens door. Heel erg.
Die jongen met kanker voelt zich weer wat beter Ik durf de waarheid weer onder ogen te komen. En het slechte gevoel is weer weg. Ik ben echt heel blij dat ik mij weer goed voel enzo. Zo dit was zo'n beetje de laatste blog van het jaar. Dus volgend jaar(dat klink nog zo lang) schrijf ik een nieuwe blog.
De jongen waar ik gitaarles mee volg heeft kanker. Ik ken hem al sinds het eerste kleuterklasje. Hij heeft altijd bij mij in de klas gezeten tot het vierde leerjaar want toen ging ik naar een andere school. Sinds dit jaar zie ik hem weer in de gitaarles. Hij heeft al het hele jaar gezondheidsproblemen en zag al het hele jaar heel bleek. Twee weken geleden liet hij onderzoeken doen. En deze ochtend ging ik op msn en zag ik bij updates staan:....(<-naam van de jongen): Ik heb kanker=(. Ik las het en het was net of er en bom insloeg. Hij is niet de eerste uit mijn rechtstreekse omgeving die kanker heeft, maar wel mijn eerste goeie vriend. Ik ben er de hele ochtend niet goed van geweest, de hele dag zelfs. Tegen mijn mama zeg ik het liever niet want dan wil ze met mij "praten". En dat wil ik totaal niet. Ik zou ook totaal niet weten hoe ik tegen hem moet doen als hij terugkomt naar de gitaarles. Iedereen zegt wel dat je zo normaal mogelijk moet doen. Maar probeer dat maar eens als hij het er de hele tijd over heeft. Want ik ken hem al langer dan vandaag. Ik hoop dat hij het zal merken dat ik het er ook heel moeilijk mee heb want anders, ja, wat anders? Hem zeggen dat ik het ongelooflijk moeilijk vind om te verwerken, om het erover te hebben? Dat zie ik totaal niet zitten. Zeker niet als mijn ouders erbij zijn. Ik probeer alles te vermijden dat met kanker te maken heeft. Als ze op televisie het liedje firework van katy perry aankondigen zap ik zo snel mogelijk weg. Niet omdat ik het een lelijk liedje vind want ik vind het een ongelooflijk mooi liedje. Maar omdat er een meisje dat 12 jaar is in voorkomt dat kanker heeft en ze is helemaal kaal. Ik vind het vreselijk om de waarheid onder ogen te zien. En eigenlijk denk ik dat iedereen dat wel eens heeft. Maar ik denk dat ik over een weekje de moed bijeen vind om terug dat clipje te kijken.
Nu nog iets waar ik mee zit. Mijn oma is ziek en als zij mijn opa besmet is zijn leven gedaan. Oma doet echt alles om te zorgen dat opa niet ziek wordt en nu wordt ze zelf ziek. Mama had al gezegd dat als het kon opa hier zou logeren. Maar dat gaat niet omdat het veel te ver is van zijn huis, want hij woont in gent en ik helemaal in de kempen. En de logeerkamer heeft nog geen goede matras. Niemand weet wat we nu kunnen doen. Ik zou het ook niet weten, want opa is niet in staat om nu al alleen voor zichzelf te zorgen. Het is gewoon vreselijk om te weten dat de dood van een dierbare om de hoek is. Het is een kwelling om de dagen te tellen dat hij er nog is. Het is hard om te weten dat je er niets meer aan kunt doen. En het allerergste is dat je het allemaal ziet, hoort en voelt gebeuren.
Zo nu is mijn hart weer wat gelucht, het was nodig.
Na een hele week van examens heb ik vandaag de laatste gehad. Eindelijk is die week van hel gedaan. Maar door de examens heb ik totaal geen tijd gehad om na te denken dus ik ben nu totaal en helemaal leeg, gen gedachten, niets om over na te denken. Of toch wel. Ik heb mijn beste vriend gezegd dat de laatste blog over hem ging. 'k Heb hem ook gezegd dat dit in een week totaal veranderd is. Want hij doet weer naar mij zoals vroeger, ik kan weer alles zeggen tegen hem, hij snapt mij weer. Omdat ik dat nu weer heb gezegd heb ik wel een enorm schuldgevoel dat ik zo'n rare dingen over hem gezegd heb. Maar gelukkig is hij totaal niet boos op mij. Hij krikt mij zelfs weer op als ik het totaal niet meer zie zitten., als ik in de put zit komt hij er mij weer uithalen, als ik zweef boven de grond trekt hij mij terug naar de grond. Hij is zo'n vriend die alles voor je kan doen, net als je beste vriendin.
Die veranderingen waar ik het een paar keer had zijn al op gang. Dé veranderingen: ik ga mijn haar echt elke morgen doen i.p.v. één keer in de week, die vreselijke overdreven lelijke pukkels zullen weg zijn na de vakantie, ik ga stoppen met nagelbijten, gewoon mooier worden. Dat is dus mijn doel, mijn doel voor het einde van het jaar. Nee, voor het einde van de kerst vakantie. Ik wil dat mensen zullen zeggen dat ik veranderd ban als ik terug kom. Dat zal wel niet. Maar het is toch het proberen waart.
Oh ja, van mijn vriendin moest ik nog zeggen dat ze een junkie is (dat is wel een grapje. Dat hoop ik toch.)
Zoals ik al zei in mijn vorige blogs zou ik weinig schrijven tijdens de examens. Jammer genoeg ben ik deze "belofte" nagekomen. Maar nu ik weer wat tijd heb ga ik nog wat schrijven. Eerst en vooral wil ik zeggen dat ik iets gewonnen heb met de joepie. Ik had in oktober mijn formulier opgestuurd toen iedereen die de joepie las iets kon winnen. Daarmee heb ik de dvd blonde ambition gewonnen. Ik ben wel blij dat ik hem na 2 maanden heb want ik dacht dat ik hem nooit zou krijgen. Maar nu eventjes serieuzer. Mijn beste vriend maakt totaal geen tijd meer voor mij. Vroeger zei hij mij alles en ik hem en nu zegt hij zo'n dingen niet meer tegen mij. Ook hebben wij die lange gesprekken niet meer want altijd als ik er zo eentje wil beginnen heb ik het gevoel dat ik het vijfde wiel aan de wagen ben, want hij is altijd bezig met andere mensen. Vroeger maakte hij tijd voor mij, hij liet iedereen op msn vallen voor mij. Maar nu is dat jammer genoeg niet meer zo. Ik heb echt het gevoel dat ik hem aan het kwijtraken ben. Maar op school is hij ineens heel anders. Daar zijn we beste vrienden. Ik probeer alle tijd die we samen hebben zo plezant mogelijk te maken. Want binnenkort ziet hij mij niet meer staan.
Nog even over de examens. Dit is mijn examenrooster: Maandag 13/12: Wiskunde Dinsdag 14/12 Latijn Woensdag15/12 Frans Donderdag16/12 Aardrijkskunde & Engels Vrijdag17/12 Biologie & Geschiedenis Maandag20/12 Nederland & TO
Zoals belooft zou ik dit weekend een lange en ik ga er nu aan beginnen. Eindelijk heft mijn vriendin eens een lief waar ik een beetje mee kan opschieten. Al die andere waren allemaal heel erg fout. Maar ik denk dat ze nu toch meer dan twee weken zullen samenblijven. Het doet mij deugd dat mijn vriendin eindelijk de ware gevonden heeft.
Dit komt mij nu eventjes spontaan binnenschieten. Als je denkt dat het met iedereen goed gaat, gaat het juist met jou het slechtst. Het is toch zo. Ik heb al dagen een slecht gevoel. Maar met iedereen om mij heen gaat het heel goed, er gebeurd nooit iets slechts. Of misschien wel, maar dan weet ik het niet. Dat vind ik nu echt het ergste; als mensen goede en slechte dingen niet durven te zeggen tegen mij, dat ze mij niet vertrouwen, dat ze precies bang hebben dat ik het door zeg, dat ik het op internet zet. Maar de mensen die mij echt kennen die weten dat ik zo totaal niet ben. Ik probeer altijd te luisteren naar mensen, maar als die mensen niet willen praten kan ik ook niet luisteren. En dan is het net of de mensen die je nu het meest nodig hebt, je nu juist op dit moment laten vallen. ze zien je niet meer staan, 't is net of ze je negeren, of ze zelfs niet meer willen luisteren naar mij of mij niets meer willen zeggen. Net of je in een gevangenis zit waar je tussen honderden anderen die niet naar je kijken of luisteren.
Ik heb mij voorgenomen om tijdens en na de kerstvakantie helemaal te veranderen. Alleen uiterlijk, innerlijk ben ik speciaal en daar hou ik juist van. Er mogen er geen 2 van jezelf bestaan. Want dan ben je precies al uitgevonden, en wie wil nu niet speciaal zijn, uniek zijn. Ben je benieuwd wat er zal veranderen? Ik zal een blog schrijven als het lukt. En als het niet lukt; waarom het niet gelukt is. Maar ik ben gewoon vastbesloten dat het moet lukken.
Het spijt me heel erg dat ik de laatste tijd zo weinig schrijf, maar ik heb gewoon geen tijd. Met de examens enzo. Maar ik beloof dat ik dit weekend een hele lange blog ga schrijven en dat het dan weer een weekje gedaan is met de examens. Want dan heb ik totaal geen tijd om 's avonds nog een blog te schrijven om zo ongeveer half elf. Dus dit weekend komt er een mega-blog. Alvast veel leesplezier voor dan.
Ik zat vandaag helemaal achter in de bus. Normaal zit ik altijd vooraan in de bus maar mijn vriendin wou vanachter gaan zitten dus dan ga ik maar mee. Als ik vooraan zit wordt ik altijd gepest door een jongen die een jaar hoger zit dan mij. Hij denkt dat hij stoer is omdat die mensen zit uit te schelden maar ik wist al dat die zo is maar andere mensen zo te zien nog niet want er blijven mensen zijn die nog zieliger zijn en die dan ook nog eens meedoen. Als ik vooraan zit ziet hij er zo uit als een bad-boy maar nu ik hem vandaag zo van achter zat en hij niemand had om te pesten zag hij eruit als een verloren zwerver. Want zijn enige vriend in de bus die niet bang van hem is die is hij aan het verwaarlozen. Mensen zijn helemaal anders van voor gezien en van achter bekeken. Als mensen helemaal anders zijn hebben ze 2 gezichten. Zijn ze precies hetzelfde dan weet je dat hij/zij zichzelf durft te zijn. En juist de mensen zijn respect waart.
Mijn vriendin weet dat ik een blog heb en ik zei haar dat ik zoals gewoonlijk weer geen inspiratie had. Toen ik haar dat zei begon zei iets te schrijven. Het enige wat ik heb gedaan is het wat in vormen gezet en de laatste zinnen een beetje veranderd.
Verschillen in haar, verschillen in ogen, groot of klein, dik of dun, slim of dom. Wat maakt het uit? Kijk toch eens verder dan het uiterlijk! Bekijk toch eerst eens de binnenkant! Die is veel belangrijker.
Het zou een plicht moeten zijn om mensen positief te laten denken, want als je alleen maar negatief kijkt dan is het leven echt een hel. Mijn grootvader heet vandaag een zware operatie achter de rug en leeft nog altijd. Ik denk als ik altijd dacht dat hij ging sterven dan was hij volgens mij gestorven. Positieve mensen leven ook langer. Want negativiteit veroorzaakt gedachten naar zelfmoord. Maar ik en mijn beste vriendin zijn op dat vlak echt tegenpolen. Zij kijkt altijd negatief maar soms maar ook echt heel soms denkt ze positief. Ik kijk altijd positief maar heel soms ook wel eens negatief. Maar toch passen wij perfect bijeen. Wij zijn jing en jang. Toch wel mooi als je het zo bekijkt.
Het leven is gewoon...wat je eronder verstaat, en daar moet je voor vechten. En je dromen achterna gaan. Het leven is gemaakt om fouten te maken. Maak die dan ook. Want je moet het leven grijpen met beide handen. Het leven zien met beide ogen. Het leven proeven met al je papillen. Het leven horen met beide oren. En het leven ruiken ookal is je neus verstopt.
De reden omdat ik de vorige dagen niets geschreven heb is omdat ik gewoon niets te zeggen had. Maar nu even voor vandaag. Ik zat in de les latijn en ik had net mijn zwarte pen omgewisseld mat mijn blauwe en de jongen die voor mij en de klas zit da moest de vraag oplossen. Hij was zo hyperactief bezig want hij wist het antwoord niet. Op precies dat moment had ik een déjà vu. Dit heb ik wel vaker maar zo sterk als deze heb ik nog nooit gehad. Het liefst van al zou ik het weg wensen maar dat gaat niet. Jammer genoeg. Maar ik zou het ook niet kunnen missen. Dat is gelijk je broer of zus. Die zou ze het liefst weg hebben maar zonder gaat ook niet. Enzo kan je nog zoveel dingen opnoemen. Jammer genoeg is het leven moeilijk en raar en je zal er moeten voor vechten. Doe dat ook. Want voor elk probleem is een oplossing. En je moet het leven positief bekijken want anders is het leven geen leven meer want dan is het een hel.
Eerst en vooral wil ik uitleggen waarom ik gisteren geen blog gepost heb. Ik heb namelijk we een blog gemaakt tijdens de studie maar toen ik die bijna helemaal had ingetyped viel mijn computer uit en toen had ik geen zin meer om die helemaal opnieuw te typen. Dus dat zal ik nu maar doen.
Ik zit nu in de refter op school en ik heb studie. Morgen hebben we een dagje vrij en dus heb ik niets te leren en dan zit ik maar wat rond te staren. Toen zag ik opeens een enorme spinnenweb vlak boven mij. Ik schrok mij een ongeluk. En op die muur langs mij zijn allemaal drankvlekken En dan stinkt het daar nog naar boterhammen die aan het rotten zijn achter de verwarming die veel te warm staat. Wie dat niet vies vindt die woont op een vuilnisbelt. Maar ondertussen dat ik dit schrijf ben ik aan het briefjes-schrijven met mijn vriendin die voor mij zit. Langs mij gaat niet want daar zit z'n heilig eerste-jaartje te leren. Die weten dus echt niet da ge da dus niet moet doen voor een dag dat je vrij hebt. Daarstraks zei die vriendin die voor mij zit dat ze naar een andere school gaat na de kerst-examens, omdat ze het op onze school het een gevangenis vindt. Echt vreselijk. Ik ga haar zo hard missen. Maar net zei ze dat ze mij iets moet zeggen. Ik hoop dat het is dat ze niet naar die andere school gaat. Maar dat betwijfel ik.
Het is zo grappig he. Alle eerstejaartjes zijn heel hard aan het leren en die durven niets te doen terwijl je bij alle tweede-jaars (zoals ik) zien dat die de hele tijd briefjes schrijven. Nog 5 minuten en dan is de studie gedaan.
Wordt vervolgd
Het 2e uur studie voor vandaag. Nu heb ik echt níéts meer te doen want alles wat ik te doen had heb ik in de vorige studie al gedaan. Oh ja, wat die vriendin mij wou zeggen is super goed nieuws maar ik mag het aan niemand zeggen en dat doe ik dan ook niet. Na het voet-incident kan ik eindelijk terug gaan volley ballen. Vorige week was echt een hel voor mij. Ik heb echt medelijden voor de mensen die hun voet gebroken hebben en die een hele tijd niet kunnen sporten. Maar ik moet nu stoppen met schrijven want die vrouw van de studie komt zagen dat ik moet stoppen met prullen en moet gaan leren. Wat haat ik dat mens toch. Maar we zitten wel op de golflengte want zij haat mij ook.
Het is net of mensen je na een tijdje beu gezien zijn. De ene moment zijn ze ongelofelijk aardig en beteken je alles voor hen en zij voor jou. Maar 2 weken later is het net alsof ze naar een ander persoon worden gezogen en niet meer weg kunnen. Dan ben je alleen nog maar goed als ze niemand anders hebben. 't Is net of een mens geen evenwicht kan vinden tussen al hun vrienden. Nu, ik kan er niet over meepraten want tegenwoordig gaat het steeds slechter met m'n sociale leven. Het is vreselijk om te beseffen dat na al die tijd maar 1 iemand is die écht altijd naar mij kon luisteren en die mij nooit inruilde voor iemand anders. Maar jammer genoeg zit ik niet meer in haar klas. Met mensen praten op msn is niet hetzelfde. Je ziet hun gevoelens niet en zij de jouwe niet. En dat is een ongelofelijk nadeel. Zo kun je achter je scherm wenen van verdriet en toch typen dat alles goed gaat met je en dat je dolblij bent. Dat is zeker geen aanrader om te doen want praten helpt echt. Het lucht je hart. En je hart is de bron van al je hoop, zolang je je hart heb is er hoop. Ik heb mijn hart nog dus er is nog hoop voor mij.
Eerst en vooral wil ik jullie uitleggen waarom ik dit weekend niet geschreven heb. Dat is namelijk omdat ik in het weekend zo saai ben en omdat ik dan ook niets maar ook echt niets doe. Vandaag heb ik dus wel iets gedaan. Ik ben namelijk naar mijn nonkel in Leuven geweest. Toen ik daarstraks op de terugweg naar het liedje 'just a dream' van nelly an het luisteren. Op een bepaald moment zingt hij ' If you ever love somebody, put your hands up'. En toen begon mijn hoofd weer op hol te slaan van alle gedachten die erin kwamen. In mooie zinnen komt er dit uit. Er bestaat niemand die op dat moment z'n handen niet omhoog steekt want iedereen houdt wel van iemand. Je houdt van je familie soms zelfs je ouders want zonder hen was jij er nu niet en kon jij dan ook niet van iemand houden. Je houdt van je vrienden want zonder vrienden is je leven een hel. Geloof me, ik spreek uit ervaring. Je houdt zelfs een beetje van de mensen die je niet kent. Want je beste vrienden waren eerst ook mensen die je niet kende. En je houdt van je lief als je dat hebt. Ik heb geen lief, in mijn hart is dat nog een zwart gat, maar ik heb het gevoel dat dat snel gaat veranderen. En tot die tijd zijn mijn vrienden om me heen evenveel waard en vullen zij dat zwarte gat op met de liefde die ik van hen krijg.
Vandaag heb ik zo is zitten nadenken en het is net of iedereen de laatste 2 weken veranderd is. Een super goede vriendin van mij komt op mij en mijn andere vriendin af. Die vriendin die bij mij staat krijgt een gans dikke knuffel en ik sta erbij alsof niemand mij gezien heeft. Ik ben niet jaloers of zo maar ik voel me nogal verwaarloosd. Ik hecht namelijk veel belang aan als mensen mij niet verwaarlosen en mij vertrouwen. En dan een jongen die tegen iedereen normaal heel bot doet maar nu ineens tegen mij heel aardig doet. Ik krijg die z'n heiligen die afgevallen zijn van zijn armband voor op mijn kaft te plakken. Ik mag afkijken zoveel ik wil. Normaal zegt die altijd 'Hang niet' of 'Boeit me niet'. Maar die heeft dat al zolang niet meer gezegd tegen mij. Raar. Op internet heb ik deze prachtige tekst gevonden en ik wil dat jullie die ook lezen.
Het leven
is een
kans,
profiteer
ervan.
Het leven
is mooi,
bewonder
het.
Het leven
is een
zegen,
beproef
het.
Het leven
is een
droom,
verwezenlijk
die.
Het leven
is een
uitdaging,
neem die
aan.
Het leven
is een
plicht,
vervul
die.
Het leven
is een
spel,
speel het.
Het leven
is duur,
koester
het.
Het leven
is
rijkdom,
bewaar
die.
Het leven
is liefde,
geniet
ervan.
Het leven
is een
belofte,
kom die
na.
Het leven
is
droefheid,
overwin
die.
Het leven
is een
lied, zing
het.
Het leven
is een
strijd,
aanvaard
die.
Het leven
is een
tragedie,
zie die
onder
ogen.
Het leven
is geluk,
maak het.
Het leven
is te
kostbaar,
verwoest
het niet.
Het leven
is leven,
vecht
ervoor.
Gisteren had ik geen inspiratie. Vandaag ook niet. Maar ik kan toch niet 2 dagen na elkaar schrijven dat ik geen inspiratie heb. Het is net of alle problemen zich opstapelen bij iedereen. Niet alleen bij mij. Ook bij andere mensen. Liefde gaat kapot. Ruzies stapelen zich op. Mensen gaan dood. Problemen bij je beste vrienden. Mensen die geopereerd moeten worden. Examens die aankomen. Het is net of de wereld instort. En dan moet het fijnste deel van het jaar nog komen: De eindejaarsfeesten. De fijnste en gezelligste periode moet nog komen. Het is net of de sociale wereld aan het vergaan is. Nu hoor ik op de radio over mensen die allemaal problemen met drugs- en alcoholverslaafden. Willen ze misschien iedereen in een depressie werken. Alles lijkt zo zwart. Misschien is het wel zwart. Maar ze zeggen toch altijd:'Na regen komt zonneschijn'. Dus na zwart komt wit.
Vandaag hadden we iemand die onze klas observeerde tijdens Frans. Ik dacht:' Dat zal wel weer een jonge trut zijn'. Maar tot mijn verbazing was het een oude vrouw die eruit zag alsof ze een super-kreng was. Mijn vriendin moest erlangs gaan zitten en dacht toen:'Bah, die vrouw gaat stinken en die gaat streng zijn ofzo'. Na het lesuur kwam ze naar mij toe en zei ze dat die vrouw tegen alle verwachtingen in heel fijn was. En dat ze absoluut niet stonk ofzo. Ik heb altijd gezegd dat ik zonder vooroordelen wou leven. Ik heb dus gefaald. Maar het leven dient om te falen en om opnieuw te starten. Want een leven dient om te leren. En ik heb vandaag geleerd dat je altijd verder moet kijken dan het uiterlijk. Ik ga dan ook opnieuw proberen om vooroordeel-loos te leven. Ik weet dat dit niet bestaat maar proberen is ook al veel. En in jezelf geloven is nog veel meer.
Sorry dat ik gisteren geen blog geschreven heb maar ik heb er een goed excuus. Gisteren ben ik tijdens het volleyballen hard gevallen en daar bij heb ik mijn voet omgeslagen en nu zit mijn voet heel dik van de pijn. Daarom kon ik niet de trap op naar mijn kamer waar mijn computer staat. Het is gewoon verschrikkelijk om niks te kunnen. Een mens is toch niets met één been of hand kwijt. Bij mij is het maar tijdelijk, maar voor de mensen die dat voor altijd hebben. Dat moet toch een ramp zijn. Ik vrees dat mijn voornemen voor morgen niet zal kunnen doorgaan want door mijn voet zal ik naar school gebracht en van school gehaald worden. Dus de bus zal ik niet kunnen nemen. Er is wel 1 voordeel aan dat met mijn voet. En dat is dat ik op school met de lift mag, en dan moet ik niet die stomme trappen te doen. Toen ik op de bank zat toen ik net gevallen was vroeg iedereen mij: 'Wat voel je in je voet?'. Maar ik kon het niet beschrijven. Kan je pijn beschrijven? Is er een ander woord voor pijn, iets dat het woord beschrijft? Wat voel je dan eigenlijk? En de belangrijkste vraag, wat is pijn? Dit zijn allemaal vragen waar je niet op kunt antwoorden. Terwijl je het woord bijna iedere dag gebruikt. Je gebruikt dus een woord waar niemand de betekenis echt van kent. Een woord zonder betekenis. Bijna onmogelijk. Maar zoals je merkt is het onmogelijke zelfs mogelijk.
Vandaag heb ik inspiratie gehaald uit mijn tekst van gisteren. Gisteren schreef ik over ruzie en haat. Ik schreef dat ik niet wist waarom mensen ruzie maken. Zelf word ik uitgescholden voor stinkbeer. Eén iemand zegt dit tegen mij. Maar nu is die jongen zo zielig om mij ook op netlog uit te schelden. Als hij mij zo noemt n de bus vind ik niet erg, dan kan hij zien at ik er mij niks van aantrek. Maar op netlog ben ik kwetsbaar. ik heb nu ook mijn netog verwijderd. De andere jongens van zijn jaar in de bus doen natuurlijk met hem mee. Want ze zijn zielig en hebben schrik dat zij het slachtoffer worden. Maar nu ga ik vragen aan die ene jongen waarom hij zo tegen mij doet wan tik weet dat ik hem nog nooit iets gedaan heb. Maar ik heb schrik dat ik het lef niet ga hebben. Deze morgen vernam ik dat mijn vader in januari voor een week naar Japan vertrekt. Als je beseft dat een dierbare zich aan de andere kant van de wereld begeeft met super veel tijdsverschil en in een heel andere cultuur en mentaliteit. Weet je dat het niet alleen voor jou moeilijk gaat worden maar ook voor hem. Wie kan nu een week zonder zij kinderen te horen of te zien? Dat moet een hel zijn. Zo nu ben ik weer inspiratieloos. Misschien heb ik straks weer inspiratie.
Eerst zeg ik je dat ik inspiratieloos ben. Maar nu het echte werk. Waarom is iedereen zoveel bezig met zijn of haar uiterlijk. Elke meisje zegt altijd tegen haar vriendinnen 'Dat is een mooie jongen' en dan een maand later vrijen die met elkaar. Dat is ook zo met jongens. En dan duurt de relatie een week of 2à3 en dan was het toch niet de juiste. Het is net of niemand meer geeft om het innerlijke, maar meer om het uiterlijke. Het innerlijk verschilt vaak veel met het uiterlijk. Maar jammer genoeg beseft niet iedereen dat. Als ik ooit de ware tegenkom dan zal ik voor hem strijden en niet minder. Maar nu heb ik er nog geen behoefte aan. Want ik heb zoveel vrienden om me heen die mij door en door kennen. En die ik vertrouw. Daarom zeg ik nog een keer dat deze personen ongelofelijk bedankt zijn omdat ze mij zoveel steunen en zo eerlijk tegen mij zijn. Het zal vandaag een korte blog zijn omdat ik weg moet en omdat ik inspiratieloos ben.
Vervolg (want ik heb inspiratie gevonden). Van vriendinnen hoor ik:'die heeft ruzie met die, en die gaat die in elkaar slaan.' Het is net of de wereld van de positieve dingen negatieve wil maken: vriendschap wordt ruzie, liefde wordt ruzie, ruzie blijft ruzie. Overal maken ze ruzie. Maar waarom is dat nu goed? Waarom maken mensen ruzie met elkaar? Omdat ze van elkaar verschillen? Iedereen is toch anders! Dus voor alle mensen die ruzie hebben met mensen die anders zijn. Denk eens na! Zij zijn niet alleen anders voor jou, maar jij bent ook anders voor hen. Is er iets mis met hem/haar: laat hem/haar toch. Je moet er toch ook geen beste vrienden mee zijn. Ik ben anders. En dan?!
Vandaag is er eigenlijk nog minder gebeurd dan gister. dus eigenlijk helemaal niks. Ik hoorde net op de radio dat het volgende week gaat sneeuwen. Het is nog maar november! Ik wordt altijd zo triest van de winter, want alles is koud, het is zo vroeg donker, het regent & sneeuwt, alles is dood. Dood is zo'n raar woord. Zo'n woord dat je nooit gebruikt. Dood is zo direct, kort en krachtig. Misschien wel iets te krachtig. Per dag gaan er misschien wel duizenden mensen dood in de hele wereld. Als je soms bij de doodsberichten kijkt dan zie je ze nog maar van België. Dan moet je maar eens denken hoe dat in Duitsland moet zijn. Of in andere landen. Daar moeten ze dan een halve krant voorzien om alle mensen in te zette die dood zijn. Maar nu even iets anders wan ter is mij altijd gezegd positief te denken. Ik heb vandaag van een vriendin zo'n armbandje gekregen die als je die uitdoet dat die dan veranderd in een figuurtje. Mijn armbandje veranderd in een varkentje en ik vind hem super. Mijn vriendin vertelde dat niemand het varkentje wou. Dat vond ik heel erg. Het gaat toch niet om hoe het eruit ziet maar om het gebaar, en hoe zou jij je voelen als niemand je moest omdat je lelijk bent? Dat is toch ook niet fijn. Nu ben ik weer zo negatief bezig. Dat komt door het weer want het is zo triestig weer. Ik haat dat. En nu kan ik weer aan 't begin van mijn bericht beginnen, maar mijn bericht gaat nooit het zelfde zijn. Het is gelijk een schoolweek; je hebt altijd dezelfde vakken, maar je leert altijd iets anders. En dit houd je een jaar vol.
Nu ben ik toch wel echt uitgeschreven. Dus tot morgen.
VERVOLG. Tijdens het avondeten heb ik iets ergs vernomen: mijn opa moet geopereerd worden. Hij moet zijn aders van zijn been laten verplaatsen naar zijn hart want die van zijn hart verstoppen de hele tijd. En het zal niet lang meer duren voor hij geopereerd wordt dus volgens mij gaat dat in het midden van de examens zijn. Dus dat gaat een ramp worden. Maar ja, wat moet dat moet. Het leven is hard. En je moet erdoor. Daarom heb ik dit ook gemaakt. Om te weten dat mensen die ik wel en niet ken mij steunen terwijl ik het niet weet. En nu zeg ik tegen die mensen heel erg bedankt om mij door dit te lezen onbewust steunen.
