Sorry dat ik gisteren geen blog geschreven heb maar ik heb er een goed excuus. Gisteren ben ik tijdens het volleyballen hard gevallen en daar bij heb ik mijn voet omgeslagen en nu zit mijn voet heel dik van de pijn. Daarom kon ik niet de trap op naar mijn kamer waar mijn computer staat. Het is gewoon verschrikkelijk om niks te kunnen. Een mens is toch niets met één been of hand kwijt. Bij mij is het maar tijdelijk, maar voor de mensen die dat voor altijd hebben. Dat moet toch een ramp zijn. Ik vrees dat mijn voornemen voor morgen niet zal kunnen doorgaan want door mijn voet zal ik naar school gebracht en van school gehaald worden. Dus de bus zal ik niet kunnen nemen. Er is wel 1 voordeel aan dat met mijn voet. En dat is dat ik op school met de lift mag, en dan moet ik niet die stomme trappen te doen. Toen ik op de bank zat toen ik net gevallen was vroeg iedereen mij: 'Wat voel je in je voet?'. Maar ik kon het niet beschrijven. Kan je pijn beschrijven? Is er een ander woord voor pijn, iets dat het woord beschrijft? Wat voel je dan eigenlijk? En de belangrijkste vraag, wat is pijn? Dit zijn allemaal vragen waar je niet op kunt antwoorden. Terwijl je het woord bijna iedere dag gebruikt. Je gebruikt dus een woord waar niemand de betekenis echt van kent. Een woord zonder betekenis. Bijna onmogelijk. Maar zoals je merkt is het onmogelijke zelfs mogelijk.
Vandaag heb ik inspiratie gehaald uit mijn tekst van gisteren. Gisteren schreef ik over ruzie en haat. Ik schreef dat ik niet wist waarom mensen ruzie maken. Zelf word ik uitgescholden voor stinkbeer. Eén iemand zegt dit tegen mij. Maar nu is die jongen zo zielig om mij ook op netlog uit te schelden. Als hij mij zo noemt n de bus vind ik niet erg, dan kan hij zien at ik er mij niks van aantrek. Maar op netlog ben ik kwetsbaar. ik heb nu ook mijn netog verwijderd. De andere jongens van zijn jaar in de bus doen natuurlijk met hem mee. Want ze zijn zielig en hebben schrik dat zij het slachtoffer worden. Maar nu ga ik vragen aan die ene jongen waarom hij zo tegen mij doet wan tik weet dat ik hem nog nooit iets gedaan heb. Maar ik heb schrik dat ik het lef niet ga hebben. Deze morgen vernam ik dat mijn vader in januari voor een week naar Japan vertrekt. Als je beseft dat een dierbare zich aan de andere kant van de wereld begeeft met super veel tijdsverschil en in een heel andere cultuur en mentaliteit. Weet je dat het niet alleen voor jou moeilijk gaat worden maar ook voor hem. Wie kan nu een week zonder zij kinderen te horen of te zien? Dat moet een hel zijn. Zo nu ben ik weer inspiratieloos. Misschien heb ik straks weer inspiratie.
Eerst zeg ik je dat ik inspiratieloos ben. Maar nu het echte werk. Waarom is iedereen zoveel bezig met zijn of haar uiterlijk. Elke meisje zegt altijd tegen haar vriendinnen 'Dat is een mooie jongen' en dan een maand later vrijen die met elkaar. Dat is ook zo met jongens. En dan duurt de relatie een week of 2à3 en dan was het toch niet de juiste. Het is net of niemand meer geeft om het innerlijke, maar meer om het uiterlijke. Het innerlijk verschilt vaak veel met het uiterlijk. Maar jammer genoeg beseft niet iedereen dat. Als ik ooit de ware tegenkom dan zal ik voor hem strijden en niet minder. Maar nu heb ik er nog geen behoefte aan. Want ik heb zoveel vrienden om me heen die mij door en door kennen. En die ik vertrouw. Daarom zeg ik nog een keer dat deze personen ongelofelijk bedankt zijn omdat ze mij zoveel steunen en zo eerlijk tegen mij zijn. Het zal vandaag een korte blog zijn omdat ik weg moet en omdat ik inspiratieloos ben.
Vervolg (want ik heb inspiratie gevonden). Van vriendinnen hoor ik:'die heeft ruzie met die, en die gaat die in elkaar slaan.' Het is net of de wereld van de positieve dingen negatieve wil maken: vriendschap wordt ruzie, liefde wordt ruzie, ruzie blijft ruzie. Overal maken ze ruzie. Maar waarom is dat nu goed? Waarom maken mensen ruzie met elkaar? Omdat ze van elkaar verschillen? Iedereen is toch anders! Dus voor alle mensen die ruzie hebben met mensen die anders zijn. Denk eens na! Zij zijn niet alleen anders voor jou, maar jij bent ook anders voor hen. Is er iets mis met hem/haar: laat hem/haar toch. Je moet er toch ook geen beste vrienden mee zijn. Ik ben anders. En dan?!
Vandaag is er eigenlijk nog minder gebeurd dan gister. dus eigenlijk helemaal niks. Ik hoorde net op de radio dat het volgende week gaat sneeuwen. Het is nog maar november! Ik wordt altijd zo triest van de winter, want alles is koud, het is zo vroeg donker, het regent & sneeuwt, alles is dood. Dood is zo'n raar woord. Zo'n woord dat je nooit gebruikt. Dood is zo direct, kort en krachtig. Misschien wel iets te krachtig. Per dag gaan er misschien wel duizenden mensen dood in de hele wereld. Als je soms bij de doodsberichten kijkt dan zie je ze nog maar van België. Dan moet je maar eens denken hoe dat in Duitsland moet zijn. Of in andere landen. Daar moeten ze dan een halve krant voorzien om alle mensen in te zette die dood zijn. Maar nu even iets anders wan ter is mij altijd gezegd positief te denken. Ik heb vandaag van een vriendin zo'n armbandje gekregen die als je die uitdoet dat die dan veranderd in een figuurtje. Mijn armbandje veranderd in een varkentje en ik vind hem super. Mijn vriendin vertelde dat niemand het varkentje wou. Dat vond ik heel erg. Het gaat toch niet om hoe het eruit ziet maar om het gebaar, en hoe zou jij je voelen als niemand je moest omdat je lelijk bent? Dat is toch ook niet fijn. Nu ben ik weer zo negatief bezig. Dat komt door het weer want het is zo triestig weer. Ik haat dat. En nu kan ik weer aan 't begin van mijn bericht beginnen, maar mijn bericht gaat nooit het zelfde zijn. Het is gelijk een schoolweek; je hebt altijd dezelfde vakken, maar je leert altijd iets anders. En dit houd je een jaar vol.
Nu ben ik toch wel echt uitgeschreven. Dus tot morgen.
VERVOLG. Tijdens het avondeten heb ik iets ergs vernomen: mijn opa moet geopereerd worden. Hij moet zijn aders van zijn been laten verplaatsen naar zijn hart want die van zijn hart verstoppen de hele tijd. En het zal niet lang meer duren voor hij geopereerd wordt dus volgens mij gaat dat in het midden van de examens zijn. Dus dat gaat een ramp worden. Maar ja, wat moet dat moet. Het leven is hard. En je moet erdoor. Daarom heb ik dit ook gemaakt. Om te weten dat mensen die ik wel en niet ken mij steunen terwijl ik het niet weet. En nu zeg ik tegen die mensen heel erg bedankt om mij door dit te lezen onbewust steunen.
Dit is mijn 2e dag van mijn dagboek(ik hou het toch al 2dagen vol). Tot nu toe is er niet zoveel gebeurd, maar de dag is nog lang en ik heb ook nog een aantal uur te overleven tot de dag om is. Ik ben weer aan het afdwalen. alleen de alledaagse dingen zijn gebeurt; vrienden die je steunen en die je kunt vertrouwen, leerkrachten en hun testen, leerkrachten die zeggen dat de jeugd van tegenwoordig zo onhandelbaar is en dat pubers altijd gelijk willen krijgen. Maar als je even nadenkt besef je dat je leerkracht ook ooit een puber was en dan ook vroeger de jeugd van tegenwoordig (misschien al heel heel lang geleden). En niet alle leerkrachten hebben zo'n perfecte jeugd gehad. Ach ja, eventjes detectieve spelen is zo saai nog niet. Morgen een halve dag, wat verlang ik daar toch naar een half dagje vrij. Jammer genoeg moet 'k die middag leren want een vriend van mij heeft gezorgd da de hele klas een herkansing krijgt met een super moeilijke test van stamtijden, waar ik zonder leren een voldoende behaalde(ik zeg natuurlijk niet dat ik niet afgekeken heb van mijn blad dat in mijn bank zat). Gisteren heb ik ook ontdekt dat ik mensen kan vertrouwen, en dat echte vrienden nog bestaan. Mensen die je niet voor domme feiten stellen of je geheimen doorvertellen. Mensen die je echt waarderen. Die mensen ben ik heel dankbaar. Want zonder hen zou het onmogelijk zijn om te overleven. Zo, straks ga ik nog wat eten en dan ga ik volleyballen. Als er in die tijd nog iets gebeurd, schrijf ik nog een blog of vul ik deze bij.
VERVOLG.
Een ploeggenote heeft, zoals ik, een brief gehad van de nationale selectie. En die brief stond:'wij hebben u zien spelen en u bent geselecteerd....blablabla Kom die datum, die datum en die datum naar vilvoorde Dit is de eerste stap naar een internationale carrière'. Mijn die ploeggenote wil gaan en zegt dat ik mee moet gaan. aar ik ga niet ik wil nu nog niet internationaal gaan spelen en het leven bestaat niet alleen uit volley bal en eigenlijk kijken ze niet of je uitzonderlijk goed bent. Ze kijken alleen of je groot bent en motoriek hebt. Ik vind dit redelijk oneerlijk voor de mensen die kleiner zijn; want die zijn vaak ook goed en zelfs beter. Maar dat kan ik natuurlijk niet zeggen tegen haar. Dat zou nogal grof zijn. Dus ik heb gewoon gezegd dat ik bang ben dat er dingen onder gaan leiden. Ik zeg ook niet dat ik zo'n brief heb gehad want dan kom ik over als iemand met een dikke nek. Alleen dat meisje die ook een brief heeft gehad weet dat van mij en mijn trainer.
goh dit wordt mijn eerste dagboekbericht. ik ben benieuwd hoelang ik het ga volhouden. maar ik ga maar eens beginnen met vandaag euhmm. het eerste uur van de hele schoolweek al direct studie. het was echt om in slaap te vallen. na weer een saaie schooldag kon ik eindelijk weer naar huis. op de terugweg naar huis werd ik weer gekleineerd. mijn vriendin laat zich niet zo doen als ik en die weet de andere zo hard te kleineren dat ze er snel mee ophouden. bij mij werkt dat nooit, ik moet ze altijd eerst nog een maand negeren en dan pas stoppen ze er mee. maar ik trek er mij ook niet zoveel van aan van wat ze van mij denken, ik denk altijd: 'laat ze maar denken ik weet hoe ik ben en zij helemaal niet' of 'kleine mensen willen andere nog kleiner doen lijken' deze tekst stond eens in een boek, maar jammer genoeg weet ik niet meer welke. dit is ook mijn motto. een tekst om nooit te vergeten. zo volgens mij ben ik nu zo een beetje uitgeschreven.
