Mijn eerste blog via mijn gsm. Wat veranderd de wereld toch snel. 10 jaar geleden bestond internet nog niet eens. En nu kun je al op internet op je gsm. Alles verandert. Vriendschap tussen jou en mij is al veranderd. En andere mensen zullen veranderen. Dat zijn allemaal tijden van werkwoorden. Vriendschap is toch ook een werkwoord? Dat zeggen de mensen toch over liefde dus zal dat ook wel gelden voor vriendschap. Maar onze vriendschap heeft gevraagd om op pensioen gegaan...
De mooie onbekende liedjes; I'm sorry - Breez E. love the way you lie part 2 - Rihanna ft. Eminem A song of a boy in love - Jonas Voorter Stairway to heaven - Led Zeppelin In the end - Linkin Park Again - Bruno Mars
Ik heb vandaag een liedjesblog geschreven omdat ik vind dat andere, minder bekende liedjes ook gehoord mogen worden.
Ik wou met mijn beste vriendin naar de film. Gewoon om zo eens samen nog eens te doen. We zitten niet meer bij elkaar in de klas en hebben alle twee nieuwe vrienden. Zij stond bij mij nog altijd op de eerste plaats, maar ik duidelijk niet meer bij haar. Ik sprak dus woensdag af dat we vrijdag naar de film gingen. Ze ging het vragen aan haar moeder, maar ik kreeg nooit een antwoord. Ik wist dat ze de woensdag had afgesproken met iemand van haar klas, maar ze heeft mij nooit gezegd dat ze er 2 dagen ging logeren. Overal waar ik kijk staat de naam van dat meisje en hoeveel ze van elkaar houden. En ze vroeg dan ook nog of dat meisje mee mocht naar de film. Toen heb ik haar gezegd dat het niet doorgaat omdat die film dan nog niet speelde. Het was geen leugen, maar het was vreselijk om haar zo af te wijzen. Onze vriendschap zal niet meer goed komen, dat voel ik. Ik heb het al eens meegemaakt en zoals de leerkracht geschiedenis al zei: geschiedenis herhaalt zich. Ik ben ongelooflijk teleurgesteld in haar en had dit dan ook niet verwacht. Maar voor altijd heeft dus toch een einde...
't Is alweer ongelooflijk lang geleden. Maar ik voel mij echt slecht en heb nood aan een blog. Het is net alsof ik iedereen aan het kwijtraken ben. Mijn beste vriendin kreeg nieuwe vrienden ,die veel meer mogen dan mij, waarmee zij andere, veel fijnere dingen kan doen die ik kan doen met m'n overbezorgde ouders. Hierdoor voel ik mij alleen de serieuze praat-vriendin die nooit plezier kan maken. En dan zie je op Facebook foto's verschijnen van die dag waar ze er ongelooflijk gelukkig op staat en ik gun het haar,ik lijd er liever zelf onder dan dat ik haar ongelukkig zie. Dat is toch wat een goeie vriendin doet? Iedereen gaat precies een andere weg op. Iedereen is helemaal veranderd. Mensen die mij vroeger helemaal begrepen, hebben nu niet eens door dat er iets is... Wat heeft dit allemaal eigenlijk nog voor zin als mensen zelfs laten merken dat je niet belangrijk bent, dat je het gevalle kleurtje bent dat niet meer wordt gebruikt of zelfs in de vuilbak geworpen is.
't Is al heel lang geleden dat er nog eens een blog verschenen is. Dit komt omdat ik gedacht had om te stoppen ermee. Ik dacht dat het mij een raar iemand maakte. Maar nu ik er de luxe van heb leren om mijn hart te luchten op het internet, kan ik niet meer stoppen. Het is een soort van verslaving geworden. Maar ja, ik heb nu een tijdje zonder gedaan en ik voel gewoon dat alles opgekropt is. Dus ik begin maar is met wat ik allemaal te zeggen heb en geloof mij het is een hele boterham met een goeie laag choco.
Een paar weken geleden was ik aan het denken. In Oh Oh Cherso zeggen ze altijd;" Joey heb jij een masker op, oh nee het is je kankerkop'. Maar eigenlijk heb ík een masker op, ik doe mij op school voor als een blij meisje dat heel veel hyperactief is terwijl ik als ik thuiskom een meisje ben met veel problemen enzo. Mensen zien dat allemaal niet aan mij, ik heb een soort onzichtbaar masker op dat mijn emoties allemaal omtovert tot een blij meisje. En dat is omdat ik delf de waarheid niet onder ogen durf te komen. Waarom denk je dat mensen liegen om dingen? Ze durven net als ik de waarheid niet te zien.
7/1/2011 23.28 Ik voeg aan een jongen of hij binnenkort meeging naar scream 4. Op dat moment stond ik op het moment om mijn schoenen aan te doen en om te gaan volleyballen. Toen kreeg ik van die jongen een bericht terug. Er stond in: nee mijn opa is net gestorven. Een bom sloeg in, alles stond stil en alles was stil. Het enige dat ik kon denken was:" Dat had mijn opa kunnen geweest zijn, dan zou ik nu in de auto zitten en naar Gent aan het rijden zijn". Ik heb toen geantwoord op zijn bericht dat ik er voor hem was en als hij zou willen praten dat ik dan zou luisteren. Hij wist niet dat mijn opa al van eind augustus er heel slecht aan toe is en dat ik weet dat hij het einde van 2011 waarschijnlijk niet zal halen. Ik ben de hele dag in de war geweest. Maar deze avond toen ik in bed lag ging het gewoon niet meer. Ik kon alleen maar denken aan hoe die jongen zich nu zou voelen. Want hij verwachte het totaal niet, ik wel. Om alles wat er gebeurd is en wat ik dacht heb ik nog een uur liggen huilen. En de enige vraag die ik had was:"Mag ik dit bloggen?". Ik heb hem alles uitgelegd en gevraagd of ik mijn verhaal mocht bloggen. Tot mijn grote verbazing begreep hij mij. Ik hoop dat als hij het leest dat hij het helemaal snapt, dat het duidelijker is en dat hij beseft hoeveel hij mij geholpen heeft. Maar ik hoop nog meer dat hij toch aar me komt als er iets moest zijn. Anders wil ik tegen niemand meer zeggen dat ik schrijf.
Het leven is als een stift; als je ermee schrijft of kleurt gaat hij stilaan op. het kan ineens zijn maar het kan ook stilaan gaan. Als ze zeiden dat je de stift moest laten 'rusten' was hij eigenlijk al dood.
Als jullie denken dat ik gen blogs mee schrijf hebben jullie het mis. Ik heb ze allemaal op een blad papier geschreven en ge ze vandaag posten. 4/1/2011 22:58u Na vandaag weer eens een nieuwe dokter te bezoeken, hebben we eindelijke iemand gevonden die ons helpt, die naar je luistert, die ons uitleg geeft en vooral iemand die je probleem niet op de lange baan schuift. Vandaag is het witte puntje aan het einde van een hele lange zwarte tunnel in zicht. Een tunnel waarvan e niet meer achter je durft kijken, maar wanneer je vooruit kijkt je dat kleine stipje steeds groter ziet worden. En je weet dat binnenkort die grote zwarte tunnel het kleine zwarte stipje zal zijn dat ver achter je ligt en dat de hele omgeving dat witte puntje van nu zal zijn. Maar je weet dat dan dat zwarte puntje in die witte tunnel nooit zal verdwijnen. 't Is als een litteken; het trekt weg, maar verdwijnt nooit helemaal. Het is nu 23.19 en mijn ogen worden enorm zwaar. Maar omdat ik geen computer langs mijn bed ligt kan ik dit moeilijk bloggen dus moet ik het maar op de ouderwetse manier doen: met pen en papier terwijl ik luister naar de muziek op mijn ipod. Ik ga nu mijn pen en papier wegleggen, mijn licht uitdoen en mijn ogen hun zin geven. 4/1/2011 23.30u
5/1/2011 22.14u Ik type al een tijdje een blogs meer omdat mijn mama nu regelmatig oer mijn schouder kijkt wat ik doe. Mijn papa doet dat ook dus ik kon niet echt nog blogs schrijven. En dat is alleen omdat ik sinds kerstmis facebook heb. Mijn mama kijkt zelfs mijn facebook na om te zien wat ik erop zet. Aan de ene kant is het ongelooflijk irritant dat ik er niet op kan zetten wat ik wil, maar langs de andere kant ben ik ongelooflijk blij dat mijn ouders zo bezorgd over mij zijn en dat ze mij voor geen goud kwijt willen.
Alle vertrouwen in mijn beste vriend is dus totaal voor niets geweest. Ik heb hem al het hele schooljaar alles vertelt over wat er allemaal gebeurt is. Alles, zelfs hoe ik denk, zelfs over mijn grootste geheim (dit) weet hij alles. En nu vroeg ik of hij verliefd was op een meisje en hij antwoordt: ' ik wil er eigenlijk niet over praten.' Ik heb nog lang gezaagd en dat was stom geweest en ik heb er dan ook ongelooflijk veel spijt van, maar ik respecteer zijn antwoord. Maar ik had toch verwacht dat naar de hoeveelheid dat ik hem vertrouw, dat hij mij ook een beetje zou vertrouwen. Net genoeg om eerlijk te kunnen antwoorden op de vraag die ik stelde. Maar dat is zijn keuze en ik moet er mij bij neerleggen. Het is ondertussen al 22.51u. Morgen moet ik nog wat zagen voor een nieuwe gsm. Ik heb er al eentje op zicht, maar mijn papa zegt dat ik eerst moet wachten tot de garantie op mijn oude gsm verlopen is. Maar dat is net het probleem, mijn gsm is al 2 keer kapot gegaan op dezelfde manier en alles was weg. Dus ik vertrouw mijn gsm niet meer. Het is nu 23.02 en tijd om te gaan slapen. 5/1/2011 23.03u
Vandaag zal het de laatste blog zijn van dit jaar. Het jaar is als een sneltrein voorbij geraast. Ach ja, hoe ouder je wordt hoe sneller het jaar voorbij gaat. De laatste blogs schreef ik over die veranderingen. Maar mijn vriendin had mij toen een inspirerende speech gegeven dat het niet gaat om het uiterlijk maar om het innerlijk en dat je vrienden je kennen en die niet naar je uiterlijk kijken. Toen ze dat allemaal zei kreeg ik tranen in mijn ogen want ze heeft helemaal gelijk. En ik had het nog niet eens door. Heel erg.
Die jongen met kanker voelt zich weer wat beter Ik durf de waarheid weer onder ogen te komen. En het slechte gevoel is weer weg. Ik ben echt heel blij dat ik mij weer goed voel enzo. Zo dit was zo'n beetje de laatste blog van het jaar. Dus volgend jaar(dat klink nog zo lang) schrijf ik een nieuwe blog.
De jongen waar ik gitaarles mee volg heeft kanker. Ik ken hem al sinds het eerste kleuterklasje. Hij heeft altijd bij mij in de klas gezeten tot het vierde leerjaar want toen ging ik naar een andere school. Sinds dit jaar zie ik hem weer in de gitaarles. Hij heeft al het hele jaar gezondheidsproblemen en zag al het hele jaar heel bleek. Twee weken geleden liet hij onderzoeken doen. En deze ochtend ging ik op msn en zag ik bij updates staan:....(<-naam van de jongen): Ik heb kanker=(. Ik las het en het was net of er en bom insloeg. Hij is niet de eerste uit mijn rechtstreekse omgeving die kanker heeft, maar wel mijn eerste goeie vriend. Ik ben er de hele ochtend niet goed van geweest, de hele dag zelfs. Tegen mijn mama zeg ik het liever niet want dan wil ze met mij "praten". En dat wil ik totaal niet. Ik zou ook totaal niet weten hoe ik tegen hem moet doen als hij terugkomt naar de gitaarles. Iedereen zegt wel dat je zo normaal mogelijk moet doen. Maar probeer dat maar eens als hij het er de hele tijd over heeft. Want ik ken hem al langer dan vandaag. Ik hoop dat hij het zal merken dat ik het er ook heel moeilijk mee heb want anders, ja, wat anders? Hem zeggen dat ik het ongelooflijk moeilijk vind om te verwerken, om het erover te hebben? Dat zie ik totaal niet zitten. Zeker niet als mijn ouders erbij zijn. Ik probeer alles te vermijden dat met kanker te maken heeft. Als ze op televisie het liedje firework van katy perry aankondigen zap ik zo snel mogelijk weg. Niet omdat ik het een lelijk liedje vind want ik vind het een ongelooflijk mooi liedje. Maar omdat er een meisje dat 12 jaar is in voorkomt dat kanker heeft en ze is helemaal kaal. Ik vind het vreselijk om de waarheid onder ogen te zien. En eigenlijk denk ik dat iedereen dat wel eens heeft. Maar ik denk dat ik over een weekje de moed bijeen vind om terug dat clipje te kijken.
Nu nog iets waar ik mee zit. Mijn oma is ziek en als zij mijn opa besmet is zijn leven gedaan. Oma doet echt alles om te zorgen dat opa niet ziek wordt en nu wordt ze zelf ziek. Mama had al gezegd dat als het kon opa hier zou logeren. Maar dat gaat niet omdat het veel te ver is van zijn huis, want hij woont in gent en ik helemaal in de kempen. En de logeerkamer heeft nog geen goede matras. Niemand weet wat we nu kunnen doen. Ik zou het ook niet weten, want opa is niet in staat om nu al alleen voor zichzelf te zorgen. Het is gewoon vreselijk om te weten dat de dood van een dierbare om de hoek is. Het is een kwelling om de dagen te tellen dat hij er nog is. Het is hard om te weten dat je er niets meer aan kunt doen. En het allerergste is dat je het allemaal ziet, hoort en voelt gebeuren.
Zo nu is mijn hart weer wat gelucht, het was nodig.
Na een hele week van examens heb ik vandaag de laatste gehad. Eindelijk is die week van hel gedaan. Maar door de examens heb ik totaal geen tijd gehad om na te denken dus ik ben nu totaal en helemaal leeg, gen gedachten, niets om over na te denken. Of toch wel. Ik heb mijn beste vriend gezegd dat de laatste blog over hem ging. 'k Heb hem ook gezegd dat dit in een week totaal veranderd is. Want hij doet weer naar mij zoals vroeger, ik kan weer alles zeggen tegen hem, hij snapt mij weer. Omdat ik dat nu weer heb gezegd heb ik wel een enorm schuldgevoel dat ik zo'n rare dingen over hem gezegd heb. Maar gelukkig is hij totaal niet boos op mij. Hij krikt mij zelfs weer op als ik het totaal niet meer zie zitten., als ik in de put zit komt hij er mij weer uithalen, als ik zweef boven de grond trekt hij mij terug naar de grond. Hij is zo'n vriend die alles voor je kan doen, net als je beste vriendin.
Die veranderingen waar ik het een paar keer had zijn al op gang. Dé veranderingen: ik ga mijn haar echt elke morgen doen i.p.v. één keer in de week, die vreselijke overdreven lelijke pukkels zullen weg zijn na de vakantie, ik ga stoppen met nagelbijten, gewoon mooier worden. Dat is dus mijn doel, mijn doel voor het einde van het jaar. Nee, voor het einde van de kerst vakantie. Ik wil dat mensen zullen zeggen dat ik veranderd ban als ik terug kom. Dat zal wel niet. Maar het is toch het proberen waart.
Oh ja, van mijn vriendin moest ik nog zeggen dat ze een junkie is (dat is wel een grapje. Dat hoop ik toch.)
Zoals ik al zei in mijn vorige blogs zou ik weinig schrijven tijdens de examens. Jammer genoeg ben ik deze "belofte" nagekomen. Maar nu ik weer wat tijd heb ga ik nog wat schrijven. Eerst en vooral wil ik zeggen dat ik iets gewonnen heb met de joepie. Ik had in oktober mijn formulier opgestuurd toen iedereen die de joepie las iets kon winnen. Daarmee heb ik de dvd blonde ambition gewonnen. Ik ben wel blij dat ik hem na 2 maanden heb want ik dacht dat ik hem nooit zou krijgen. Maar nu eventjes serieuzer. Mijn beste vriend maakt totaal geen tijd meer voor mij. Vroeger zei hij mij alles en ik hem en nu zegt hij zo'n dingen niet meer tegen mij. Ook hebben wij die lange gesprekken niet meer want altijd als ik er zo eentje wil beginnen heb ik het gevoel dat ik het vijfde wiel aan de wagen ben, want hij is altijd bezig met andere mensen. Vroeger maakte hij tijd voor mij, hij liet iedereen op msn vallen voor mij. Maar nu is dat jammer genoeg niet meer zo. Ik heb echt het gevoel dat ik hem aan het kwijtraken ben. Maar op school is hij ineens heel anders. Daar zijn we beste vrienden. Ik probeer alle tijd die we samen hebben zo plezant mogelijk te maken. Want binnenkort ziet hij mij niet meer staan.
Nog even over de examens. Dit is mijn examenrooster: Maandag 13/12: Wiskunde Dinsdag 14/12 Latijn Woensdag15/12 Frans Donderdag16/12 Aardrijkskunde & Engels Vrijdag17/12 Biologie & Geschiedenis Maandag20/12 Nederland & TO
Zoals belooft zou ik dit weekend een lange en ik ga er nu aan beginnen. Eindelijk heft mijn vriendin eens een lief waar ik een beetje mee kan opschieten. Al die andere waren allemaal heel erg fout. Maar ik denk dat ze nu toch meer dan twee weken zullen samenblijven. Het doet mij deugd dat mijn vriendin eindelijk de ware gevonden heeft.
Dit komt mij nu eventjes spontaan binnenschieten. Als je denkt dat het met iedereen goed gaat, gaat het juist met jou het slechtst. Het is toch zo. Ik heb al dagen een slecht gevoel. Maar met iedereen om mij heen gaat het heel goed, er gebeurd nooit iets slechts. Of misschien wel, maar dan weet ik het niet. Dat vind ik nu echt het ergste; als mensen goede en slechte dingen niet durven te zeggen tegen mij, dat ze mij niet vertrouwen, dat ze precies bang hebben dat ik het door zeg, dat ik het op internet zet. Maar de mensen die mij echt kennen die weten dat ik zo totaal niet ben. Ik probeer altijd te luisteren naar mensen, maar als die mensen niet willen praten kan ik ook niet luisteren. En dan is het net of de mensen die je nu het meest nodig hebt, je nu juist op dit moment laten vallen. ze zien je niet meer staan, 't is net of ze je negeren, of ze zelfs niet meer willen luisteren naar mij of mij niets meer willen zeggen. Net of je in een gevangenis zit waar je tussen honderden anderen die niet naar je kijken of luisteren.
Ik heb mij voorgenomen om tijdens en na de kerstvakantie helemaal te veranderen. Alleen uiterlijk, innerlijk ben ik speciaal en daar hou ik juist van. Er mogen er geen 2 van jezelf bestaan. Want dan ben je precies al uitgevonden, en wie wil nu niet speciaal zijn, uniek zijn. Ben je benieuwd wat er zal veranderen? Ik zal een blog schrijven als het lukt. En als het niet lukt; waarom het niet gelukt is. Maar ik ben gewoon vastbesloten dat het moet lukken.
Het spijt me heel erg dat ik de laatste tijd zo weinig schrijf, maar ik heb gewoon geen tijd. Met de examens enzo. Maar ik beloof dat ik dit weekend een hele lange blog ga schrijven en dat het dan weer een weekje gedaan is met de examens. Want dan heb ik totaal geen tijd om 's avonds nog een blog te schrijven om zo ongeveer half elf. Dus dit weekend komt er een mega-blog. Alvast veel leesplezier voor dan.
Ik zat vandaag helemaal achter in de bus. Normaal zit ik altijd vooraan in de bus maar mijn vriendin wou vanachter gaan zitten dus dan ga ik maar mee. Als ik vooraan zit wordt ik altijd gepest door een jongen die een jaar hoger zit dan mij. Hij denkt dat hij stoer is omdat die mensen zit uit te schelden maar ik wist al dat die zo is maar andere mensen zo te zien nog niet want er blijven mensen zijn die nog zieliger zijn en die dan ook nog eens meedoen. Als ik vooraan zit ziet hij er zo uit als een bad-boy maar nu ik hem vandaag zo van achter zat en hij niemand had om te pesten zag hij eruit als een verloren zwerver. Want zijn enige vriend in de bus die niet bang van hem is die is hij aan het verwaarlozen. Mensen zijn helemaal anders van voor gezien en van achter bekeken. Als mensen helemaal anders zijn hebben ze 2 gezichten. Zijn ze precies hetzelfde dan weet je dat hij/zij zichzelf durft te zijn. En juist de mensen zijn respect waart.
Mijn vriendin weet dat ik een blog heb en ik zei haar dat ik zoals gewoonlijk weer geen inspiratie had. Toen ik haar dat zei begon zei iets te schrijven. Het enige wat ik heb gedaan is het wat in vormen gezet en de laatste zinnen een beetje veranderd.
Verschillen in haar, verschillen in ogen, groot of klein, dik of dun, slim of dom. Wat maakt het uit? Kijk toch eens verder dan het uiterlijk! Bekijk toch eerst eens de binnenkant! Die is veel belangrijker.
Het zou een plicht moeten zijn om mensen positief te laten denken, want als je alleen maar negatief kijkt dan is het leven echt een hel. Mijn grootvader heet vandaag een zware operatie achter de rug en leeft nog altijd. Ik denk als ik altijd dacht dat hij ging sterven dan was hij volgens mij gestorven. Positieve mensen leven ook langer. Want negativiteit veroorzaakt gedachten naar zelfmoord. Maar ik en mijn beste vriendin zijn op dat vlak echt tegenpolen. Zij kijkt altijd negatief maar soms maar ook echt heel soms denkt ze positief. Ik kijk altijd positief maar heel soms ook wel eens negatief. Maar toch passen wij perfect bijeen. Wij zijn jing en jang. Toch wel mooi als je het zo bekijkt.
Het leven is gewoon...wat je eronder verstaat, en daar moet je voor vechten. En je dromen achterna gaan. Het leven is gemaakt om fouten te maken. Maak die dan ook. Want je moet het leven grijpen met beide handen. Het leven zien met beide ogen. Het leven proeven met al je papillen. Het leven horen met beide oren. En het leven ruiken ookal is je neus verstopt.
De reden omdat ik de vorige dagen niets geschreven heb is omdat ik gewoon niets te zeggen had. Maar nu even voor vandaag. Ik zat in de les latijn en ik had net mijn zwarte pen omgewisseld mat mijn blauwe en de jongen die voor mij en de klas zit da moest de vraag oplossen. Hij was zo hyperactief bezig want hij wist het antwoord niet. Op precies dat moment had ik een déjà vu. Dit heb ik wel vaker maar zo sterk als deze heb ik nog nooit gehad. Het liefst van al zou ik het weg wensen maar dat gaat niet. Jammer genoeg. Maar ik zou het ook niet kunnen missen. Dat is gelijk je broer of zus. Die zou ze het liefst weg hebben maar zonder gaat ook niet. Enzo kan je nog zoveel dingen opnoemen. Jammer genoeg is het leven moeilijk en raar en je zal er moeten voor vechten. Doe dat ook. Want voor elk probleem is een oplossing. En je moet het leven positief bekijken want anders is het leven geen leven meer want dan is het een hel.
Eerst en vooral wil ik uitleggen waarom ik gisteren geen blog gepost heb. Ik heb namelijk we een blog gemaakt tijdens de studie maar toen ik die bijna helemaal had ingetyped viel mijn computer uit en toen had ik geen zin meer om die helemaal opnieuw te typen. Dus dat zal ik nu maar doen.
Ik zit nu in de refter op school en ik heb studie. Morgen hebben we een dagje vrij en dus heb ik niets te leren en dan zit ik maar wat rond te staren. Toen zag ik opeens een enorme spinnenweb vlak boven mij. Ik schrok mij een ongeluk. En op die muur langs mij zijn allemaal drankvlekken En dan stinkt het daar nog naar boterhammen die aan het rotten zijn achter de verwarming die veel te warm staat. Wie dat niet vies vindt die woont op een vuilnisbelt. Maar ondertussen dat ik dit schrijf ben ik aan het briefjes-schrijven met mijn vriendin die voor mij zit. Langs mij gaat niet want daar zit z'n heilig eerste-jaartje te leren. Die weten dus echt niet da ge da dus niet moet doen voor een dag dat je vrij hebt. Daarstraks zei die vriendin die voor mij zit dat ze naar een andere school gaat na de kerst-examens, omdat ze het op onze school het een gevangenis vindt. Echt vreselijk. Ik ga haar zo hard missen. Maar net zei ze dat ze mij iets moet zeggen. Ik hoop dat het is dat ze niet naar die andere school gaat. Maar dat betwijfel ik.
Het is zo grappig he. Alle eerstejaartjes zijn heel hard aan het leren en die durven niets te doen terwijl je bij alle tweede-jaars (zoals ik) zien dat die de hele tijd briefjes schrijven. Nog 5 minuten en dan is de studie gedaan.
Wordt vervolgd
Het 2e uur studie voor vandaag. Nu heb ik echt níéts meer te doen want alles wat ik te doen had heb ik in de vorige studie al gedaan. Oh ja, wat die vriendin mij wou zeggen is super goed nieuws maar ik mag het aan niemand zeggen en dat doe ik dan ook niet. Na het voet-incident kan ik eindelijk terug gaan volley ballen. Vorige week was echt een hel voor mij. Ik heb echt medelijden voor de mensen die hun voet gebroken hebben en die een hele tijd niet kunnen sporten. Maar ik moet nu stoppen met schrijven want die vrouw van de studie komt zagen dat ik moet stoppen met prullen en moet gaan leren. Wat haat ik dat mens toch. Maar we zitten wel op de golflengte want zij haat mij ook.
Het is net of mensen je na een tijdje beu gezien zijn. De ene moment zijn ze ongelofelijk aardig en beteken je alles voor hen en zij voor jou. Maar 2 weken later is het net alsof ze naar een ander persoon worden gezogen en niet meer weg kunnen. Dan ben je alleen nog maar goed als ze niemand anders hebben. 't Is net of een mens geen evenwicht kan vinden tussen al hun vrienden. Nu, ik kan er niet over meepraten want tegenwoordig gaat het steeds slechter met m'n sociale leven. Het is vreselijk om te beseffen dat na al die tijd maar 1 iemand is die écht altijd naar mij kon luisteren en die mij nooit inruilde voor iemand anders. Maar jammer genoeg zit ik niet meer in haar klas. Met mensen praten op msn is niet hetzelfde. Je ziet hun gevoelens niet en zij de jouwe niet. En dat is een ongelofelijk nadeel. Zo kun je achter je scherm wenen van verdriet en toch typen dat alles goed gaat met je en dat je dolblij bent. Dat is zeker geen aanrader om te doen want praten helpt echt. Het lucht je hart. En je hart is de bron van al je hoop, zolang je je hart heb is er hoop. Ik heb mijn hart nog dus er is nog hoop voor mij.
Eerst en vooral wil ik jullie uitleggen waarom ik dit weekend niet geschreven heb. Dat is namelijk omdat ik in het weekend zo saai ben en omdat ik dan ook niets maar ook echt niets doe. Vandaag heb ik dus wel iets gedaan. Ik ben namelijk naar mijn nonkel in Leuven geweest. Toen ik daarstraks op de terugweg naar het liedje 'just a dream' van nelly an het luisteren. Op een bepaald moment zingt hij ' If you ever love somebody, put your hands up'. En toen begon mijn hoofd weer op hol te slaan van alle gedachten die erin kwamen. In mooie zinnen komt er dit uit. Er bestaat niemand die op dat moment z'n handen niet omhoog steekt want iedereen houdt wel van iemand. Je houdt van je familie soms zelfs je ouders want zonder hen was jij er nu niet en kon jij dan ook niet van iemand houden. Je houdt van je vrienden want zonder vrienden is je leven een hel. Geloof me, ik spreek uit ervaring. Je houdt zelfs een beetje van de mensen die je niet kent. Want je beste vrienden waren eerst ook mensen die je niet kende. En je houdt van je lief als je dat hebt. Ik heb geen lief, in mijn hart is dat nog een zwart gat, maar ik heb het gevoel dat dat snel gaat veranderen. En tot die tijd zijn mijn vrienden om me heen evenveel waard en vullen zij dat zwarte gat op met de liefde die ik van hen krijg.
Vandaag heb ik zo is zitten nadenken en het is net of iedereen de laatste 2 weken veranderd is. Een super goede vriendin van mij komt op mij en mijn andere vriendin af. Die vriendin die bij mij staat krijgt een gans dikke knuffel en ik sta erbij alsof niemand mij gezien heeft. Ik ben niet jaloers of zo maar ik voel me nogal verwaarloosd. Ik hecht namelijk veel belang aan als mensen mij niet verwaarlosen en mij vertrouwen. En dan een jongen die tegen iedereen normaal heel bot doet maar nu ineens tegen mij heel aardig doet. Ik krijg die z'n heiligen die afgevallen zijn van zijn armband voor op mijn kaft te plakken. Ik mag afkijken zoveel ik wil. Normaal zegt die altijd 'Hang niet' of 'Boeit me niet'. Maar die heeft dat al zolang niet meer gezegd tegen mij. Raar. Op internet heb ik deze prachtige tekst gevonden en ik wil dat jullie die ook lezen.
Het leven
is een
kans,
profiteer
ervan.
Het leven
is mooi,
bewonder
het.
Het leven
is een
zegen,
beproef
het.
Het leven
is een
droom,
verwezenlijk
die.
Het leven
is een
uitdaging,
neem die
aan.
Het leven
is een
plicht,
vervul
die.
Het leven
is een
spel,
speel het.
Het leven
is duur,
koester
het.
Het leven
is
rijkdom,
bewaar
die.
Het leven
is liefde,
geniet
ervan.
Het leven
is een
belofte,
kom die
na.
Het leven
is
droefheid,
overwin
die.
Het leven
is een
lied, zing
het.
Het leven
is een
strijd,
aanvaard
die.
Het leven
is een
tragedie,
zie die
onder
ogen.
Het leven
is geluk,
maak het.
Het leven
is te
kostbaar,
verwoest
het niet.
Het leven
is leven,
vecht
ervoor.
