Nog drie dagen...
Zeven weken leek lang en België lijkt hier ook vaak echt ver weg in tijd en afstand, maar toch is het vlug gegaan...

De laatste weken:

Tana (10-17/3)
Juist ja, Eline was zelfs nog mee (wat lijk je ook alweer lang geleden, meid!)
Bij aankomst in Tana een niet te duur plaatsje gezocht en in De Glacier beland... na er even te zitten begonnen we rond te kijken en viel het ons plots op dat er iets eigenaardig was, enkel jonge meisjes en oude vazaha en vreemde blikken in onze richting. Sindsdien hebben er ons vele mensen bevestigd dat dit dé prostitueeplaats is, maar veel uitleg hadden we na ons half bord spaghetti niet meer nodig.
De dagen in Tana hebben we vooral al shoppend doorgebracht, Eline had souvenirtjes nodig (al is de bagageplaats uiteraard beperkt en de dingen te mooi om we te geven, dus verwacht hier vooral niet teveel van )
We zaten in een leuk hotelletje (Lambert) in het midden van Tana en bovenaan héél veel trappen. De verbouwingswerken wekten ons wel elke morgen, maar daar tegenover stond dat we er zowel het personeel als de andere gasten leren kennen hebben in de week dat we er waren
Een bezoek aan de zoo, de botanische tuin, de vele marktjes, de supermarkt, ...
Woensdagavond: het was een uur of zeven, nog maar net donker, en we wilden gaan eten (het was Elines laatste avond!). De hotelbaas had ons gezegd dat het nog safe was op straat, maar dat we wel een taxi moesten nemen om terug te keren. We waren drie minuten weg en iemand probeerde al Irenes handtas mee te sleuren... dus hebben we maar een braaf uitziende jongen bij de arm genomen en zijn we veilig terug gekeerd naar het hotel. Het gebeurde was met een biertje vlug doorgespoeld en we hebben de avond nog gezellig in het hotel doorgebracht met de Malagassische student en een aangename Franse jongen Nicolas en onze maag gevuld met wat brood, wat het enige was die de hotelbaas ons kon aanbieden.
Donderdag 13/3: Elines vertrek , met taxi naar luchthaven, een lange incheckrij, een beetje gezwaaid en dan met het plaatselijk vervoer geprobeerd om terug te keren... een klein busje die 30 keer minder kost dan een taxi en waar ze duidelijk niet veel blanken op gewend zijn.
Vrijdag 14/3: Met een aantal fransen uit het hotel uitgeweest in de Glacier (die 's avonds niet énkel een hoerenbar is, maar ook een uitgaansplaats voor de jongeren in Tana met live muziek van Malagassische groepjes) De mannen zijn weer uitbundig geïnteresseerd en de vrouwen werpen ons vooral jaloerse blikken toe. Veel gezweet, leuke muziek, gedans, een aantal liefdesverklaringen en een huwelijksaanzoek later allemaal samen naar het hotel teruggekeerd en de avond fijn geëindigd in de bar.
Een kort nachtje later kwam Randy toe (rond 5/6h?) van zijn avontuur met onderbroken boottocht, ritjes in zebukarretje, nachten op het strand en dagen in een camion tot boven gevuld met rijstzakken en mensen...
We hadden ondertussen vernomen dat er in Ampefy een leuk festivalletje zou zijn het weekend van pasen en hadden wel zin hier naartoe te gaan...

Het eerste plan was naar het noorden te gaan samen met iemand van het hotel die dinsdag zou vertrekken, maar het is er 40-45°C en dit zou 10 uur op taxi-brousse zijn... Dinsdagmorgen wakker geworden, keken Irene en ik naar elkaar en toch maar beslist naar Ampefy te vertrekken

Ampefy (18-25/3)

Een klein dorpje een beetje ten Westen van de hoofdstad Tana, waar we na twee taxi-broussen en een uurt of drie, vier werden afgezet aan een zandweggetje... Het hotel zag er WAUW uit! Net naast een meer met een klein watervalletje, een groot terras, een zwembad... zalig! En de prijs viel ook mee (elk 5 euro per nacht) dus hebben we er ons voor drie dagen geïnstalleerd.
Regen en onweer die avond (wat hier deze periode kan veroorzaak worden door een tycoon die aan de oost-kust passeert)
Donderdag fietsen gehuurd en tot aan een waterval gereden, 3 km deftige wegen en een 7-tal km uhm iets minder deftige wegen. Zon en vitessen die wat tegenwerkten (om over mn conditie nog maar te zwijgen uiteraard ) maar de waterval was mooi om te zien en we hebben er ons wat gezet om een boekje te lezen. Dan... terugkeren... neem ik Irenes fiets en is de band chiceplat, dus te voet terug...
Vrijdag (voor de eerste en laatste keer hier) ons in het zwembad gewaagd en daarna verhuisd naar een hotel aan de overkant van de zandweg die iets goedkoper was.
Gewandeld, veel Malagassisch gegeten, dorpje verkend (er stond een kermis, er waren gokspelletjes), de kok van het hotel en Roland (veel te zat en te lastig) leren kennen... en gewacht op het festival die niet kwam!
Er is maar één weg, die zijn we 4 km in de ene richting afgewandeld en niemand wist iets van een festival... "die was er het vorig jaar wel, maar de president zat nu wat dwars" of zoiets... Met Pasen was er wel heel veel volk op baan, dus wij gewacht tot het "feest" echt begon, maar helaas...
's avonds op baan met onze kok in de andere richting van de baan (waar er wel iets te doen zou zijn?) maar na een paar kilometer zei een koppel ons dat er ook daar niets te doen was, dus ons gat in de graskant gezet en daar een glaasje gedronken, genoten van de nacht, de natuur, de sterren, de maan, 't was het zaligste toch-geen-festival ooit!

Andasibe (25-28/3)
Andasibe is een heel klein dorpje met het voornaamste nationaal park van madagascar. In ons boek stond als je maar 1 park doet, moet je hiervoor gaan... dus hebben we dat gedaan...
Vanuit Ampefy naar Tana, daar een bank gezocht, een andere taxi-brousse kon ons afzetten in Andasibe... Ondertussen was het al donker en wij waren de enigen die daar werden gedropt, aan de ingang van het nationaal park... geen hotel te zien! Gelukkig zaten daar een paar mensen in een tent en liet een jongen ons in het verpleeghutje slapen... comfortabel is anders, maar we hadden een dak boven ons hoofd en werden gewekt met de roep van de Indri-Indri (een grote lemuursoort) en allerlei andere zalige natuurgeluidjes.
Woensdag dan toch maar een hotel gezocht en gekozen voor het NGO park, die wat kleiner is dan het nationaal park, maar goedkoper en dezelfde natuur bevat, plus extra zijn best doet om de plaatstelijke bevolking tewerk te stellen enz...
We hebben twee dagwandelingen van een 5-tal uur gedaan (het maximum) en een nachtwandeling.
Lemuren, insecten, salamanders, gekko's, vogels, bomen, planten, geluiden, geuren, kleuren, ... je moet maar es gaan kijken... 't was zalig, we hadden een erg goeie gids en liepen er in dit niet-toeristisch seizoen alleen rond, weg van de paadjes écht helemaal de natuur in...

Vrijdag vertrok Randy richting Tana (hij vertrok 31 maart richting Parijs) en wij wilden voor een dagje Moramanga gaan verkennen, dus lieten we de bagage in Andasibe en vergezelden we Randy tot aan Moramanga

Moramanga (28/-31/3)

Randy had ons nog maar net verlaten en daar begon het al... laat de vrouwen alleen...  "Een mini-reuzenrad! Oh! ... Madame, c'est seulement pour les enfants? Non? t'est sûr? Tu vient avec nous?" En ze ging mee! Dus wij op het rad... mja... ze kenden ons daar al direct in Moramanga
Maar kriebels in de buik en een super zicht voor 400 ariary, wie zou nu niet mee gaan?
Hotel gezocht, museum van de gendarmerie bezocht en te weten gekomen dat er mega feesten waren in Moramanga vrijdag en zaterdag. 29 maart 1947 is de revolutie tegen de fransen voor het eerst echt begonnen in Moramanga (veel doden als gevolg en pas 11 jaar later onafhankelijk verklaard...)
Zowel vrijdag als zaterdag leken optredens in de straat op een vrij podium, grappig dus vooral, al werden wij weer meer bekeken door onze omstaanders dan het podium... Vrijdag gaan dansen en vriendinnetje gemaakt (meisje van 15 die tot de ochtend mocht uitgaan...) die ons hielp in het wegslaan van de jongens. Zaterdag met drie jongens in een karaoke (geen commentaar ) beland. Iets gaan drinken met Malagassische jongens geeft als gevolg dat anderen ons niet meer lastig vallen en dat ons gezelschap met veel jaloezie wordt bekeken. Na drie pintjes werden ze echter behoorlijk lastig en verkozen we elkaars gezelschap...

Zondag: naar Andasibe om bagage en terug naar Moramanga om van daaruit naar Tamatave te gaan...

Tamatave/Toamasina (1/4-nu)
Man van het hotel in Moramanga zei dat het beter was om autostop te doen dan om taxi-brousse te nemen...
na een half uur (en genoeg kandidaten om ons te helpen zoeken) zaten we in een luxe 4x4 met een erg goeie chauffeur en voor een goeie prijs werden we voor de deur van het hotel afgezet in Tamatave. De weg bestond uit de ene bocht na de andere, maar onze goede vriend Touristil hielp om de vier uren door te brengen zonder het hoofd uit het raam te moeten hangen...
Hier in Tamatave al veel leuke en interessante mensen ontmoet, zo zijn we gisteren met een zak kleren, handdoeken en medicatie op zoek gegaan naar een NGO project HELP, van een Amerikaanse vrouw Kim, die kinderen zonder opleiding met een intensief jaar probeert terug op school te krijgen. Ze vond het heerlijk ons te ontmoeten (en nog eens engels te kunnen spreken!) en we hebben uren naast haar schooltje op het terras doorgebracht... Haar project is gelegen in een residentiële buurt van Tamatave, villa's met rijke vazaha, maar evenzeer chice plaatselijke bevolking. Aan het einde van de straat dan weer krotjes, een eindje verder een terrein met veel (ex-) leprapatiënten...
Kim vertelde ons dat de buurtbewonders een petitie tegen haar project aan het opzetten waren... Erg te moeten horen dat de moeite die wordt gedaan om aan de kinderen nog een (laatste) kans te geven op educatie en één deftige maaltijd per dag niet wordt geaprecieerd door zelfs de plaatselijke bevolking...

03-04-2008 om 13:05 geschreven door el reev