Wachtend op de enigste trein in Madagascar, die van Fianar naar Manakara. Tien uren trein en 17 haltes waar de plaatselijke bevolking u vanalles aanbiedt.
Zielig kijken en blijven zwaaien in de hoop iets cadeau te krijgen.
Zie daar.. een glimlachje op haar gezichtje..
Rijstveldjes in het regenseizoen
De trein passeert maar enkele keren per week, dus een ware attractie!
Geplette bananen met bloem en nog vanalles.. Het ziet er mss zo niet uit, maar het was echt lekker!
Chinese lychees
Wachtend totdat de 'vasaha' (blanken) iets uit het raam smijten.
Grote buit voor kleine jongen.
Bekijk vooral het onderste jongentje..
Zelfde jongetje als daarnet die zonet een banaantje van ons gekregen heeft.
2 minuten voordat deze foto genomen werd zeiden Veerle en ik nog tegen elkaar: 'We willen ook wel es in zo'n karretje zitten'. Sindsdien hebben we er al ontelbare keren in gereden.
Randy's pousse-pousse startklaar.
Irene's pousse-poussers precies meer lettend op m'n kodak dan op de baan .
Uitzicht vanuit ons hutje op het strand van de indische oceaan in Manakara.
Vasahavoetjes
Dagje uit in Manakara, maar de pousse-poussers waren er steevast van overtuigd dat het te warm was voor ons en dat we wel plots in hun karretje zouden springen.
en nog steeds..
Ziehier de reden waarom vlees niet aan te raden was.. (beeld u de warm temperaturen er gewoon bij in)
Onze 2 pousse-poussers gingen zelfs mee naar de markt.. alles zodat we 's avonds met hen zouden terugkeren.
Wel, na een 6 à 7-tal uur achtervolging zijn we toch geplooid en namen we een lift terug naar ons strand met deze pousse-pousse jongen.
Eventjes gaan fietsen bij tropische hitte..
Onze eerste lemur .
Maar het bleef niet bij eentje..
Kokosnoot vers van de boom.. Eerst opdrinken, dan openkraken en opeten.
De ringstaartlemur.
Onze kapster.
Veerle op de pijnbank.
en ik..
De hulpkapsters
26-03-2008 om 15:19 geschreven door Eni Le
18-03-2008
Uit het regenachtige onwenbare belgenland..
Akoeriabe,
Ik ben dus intss al vier dagjes terug in België, maar tijd om te rusten was er precies niet . De foto's zullen ook wel nog es online verschijnen, maar moet eerst nog een simpele manier vinden om ze te verkleinen van formaat (dus als er tips zijn :-p).
Hlore, ik denk dat je idd beter mailt naar Veerle, want ik denk dat ze nog rondtrekken. Ik kan wel een adres geven waar ze begin april zitten net voor ze terug naar huis vertrekken, maar die post daar werkt precies wree traag (als die al werkt?). Je moet maar iets laten weten moest je het toch willen. Madagscar en zuid-afrika is idd behoorlijk dichtbij, heb je ons niet zien zwaaien?
Veerle en Irene, de regering is er zo goed als gevormd... Leterme zoals verwacht.. Is Randy intss al terug opgedoken?
Doe dat nog goed daar en als je nog mooie dingen vindt en je hebt heel toevallig nog beetje plaats over in bagage..
18-03-2008 om 08:42 geschreven door Eni Le
14-03-2008
Tulear - Mangily - Fianar - Antsirabe
Sinds vorige post alweer veel gereisd, gezien, beleefd...
Tulear(29/2-3/3) Een stadje aan de West-kust (zonder strand), met pousse-poussers die enkel "poes!" riepen als ze ons zagen, een hotelletje met ventilator (echt geen overbodige luxe!) en een algemene buikpijnplaag bij alle drie de meisjes... (die sindsdien in vlagen lastige en minder lastige momenten veroorzaakt, maar niet echt weg te willen gaan) De zaterdagavond zijn we voor de eerste - en momenteel laatste - keer uit geweest. Ons nog eens aan een Malagassisch THB biertje gewaagd en samen met een fransman en -vrouw met Irene in "Club Zaza" beland. Goedkope ingang (1000 ariary, 40 eurocent) zalige reggaemuziek, veel jong volk. De helft van de meisjes leken prostituees (en waren dat volgens Sylvie, de Franse vrouw, ook) en de jongens behoorlijk opdringerig... maar we dansten er ons wel een weg doorheen en hebben ons er geamuseerd. Minder leuk was het buiten komen... overrompeling van poussers en taxi chauffeurs, maar hierbij kunnen we ondertussen ons vrouwtje wel al staan. Ook kindjes die tegen ons aan kwamen wrijven... Ik hield zoals de hele avond mn geld stevig onder de oksel geklemd, maar zag nog net hoe een ander jongetje aan Irenes zak kwam... Geroepen en weggduwd, maar jammer genoeg te laat. Gelukkig was ze enkel haar geld kwijt en hadden we belangrijker dingen op hotel laten liggen... Pousse-pousse genomen en een beetje verbouwereerd, maar veilig in hotel beland.
De zondag bleven we met de meisjes over (Randy was al richting Mangily vertrokken) en hebben we de Malagassische cinema uitgeprobeerd - dat moesten we toch eens gedaan hebben, dachten we zo...- toen we vijf voor zes toekwamen, was de film al bezig en waren enkel de eerste twee rijen nog vrij. Het was een veel grotere zaal dan we verwacht hadden, de gedubde franse tekst was enkel achteraan verstaanbaar en ventilatoren waren er ook slechts op twee plaatsen... Na vijf minuten vormden zich niet enkel okselvijvers, maar een heuse zweetplas onder onze drie stoelen. Hoewel het als goedkope sauna wel kon tellen, heeft onze cinema-ervaring niet langer dan een kwartiertje geduurd...
Mangily (3-5/3) Maandagmorgen om kwart voor zes op om op tijd camion-brousse te halen van Tulear naar Mangily... Een camion-brousse is een mix tussen een camion en een huifkar, die voor het vervoer zorgt op het zandweggetje langs de kuststreek daar. Om 6h45 zaten we in deze gemotoriseerde huifkar op ons bankje te wachten... en om 13h30 zat hij (eindelijk!!) vol genoeg om te vertrekken! Dan een uitgebreide tankstop, een politiestop en een duin die zodanig zandig was dat we vijf (!) keer een aanloop moesten nemen om erover te geraken, maar we waren toch op weg! Mangily bleek een klein dorpje te zijn, waar wij als enigen (van de 70 mensen ofzo?) moesten afstappen en een jongetje ons over een zandweggetje vergezelde naar "Chez Pop", waar we Randy zouden vinden. Toen we daar wandelden, liep het hele dorp ons plots voorbij en zagen we een rookwolk in de verte... Toen we naderden bij Pop zagen we dat er recht tegenover een hutje in brand stond en alles was zo droog dat de vlammen van het ene op het andere (rieten en houten) hutje oversloegen. Er werd met emmers heen en weer gelopen, want stromend water was er niet. Bij Pop onze bagage gedropt en ook een emmer water uit de zee gehaald... ondertussen was de brand, gelukkig, al wat onder controle... Die avond het supermooie strand en de erg rustige zee van Mangily bewonderd bij zonsondergang.
Dinsdag: onze tweede boottripje. Deze keer had de "kano" een zeil en zijn we gaan snorkelen. Super om de wondere waterwereld van zo dichtbij te zien! Ik waande me in "finding Nemo" (alleen heb ik net die niet gevonden) Na het snorkelen een stop op het strand en heeft de kapitein een super maal bereid op zijn houtvuurtje, een soort lagoustine die veel weg had van kreeft, met rijst en vissaus... (verse vis! ze bewoog nog in de boot... :s) Terug in hotel gedoucht: emmer water uit de teil halen en met een potje blijven gieten... het gaat wonderwel goed :) diezelfde emmer was nog niet leeg, dus was gedaan met de overschot. Die avond afscheid genomen van Randy, die ons een weekje ging verlaten om een boottocht te doen richting noorden.
Woensdag: een kleine wandeling bracht ons naar de "village des tortues", waar schildpadden worden verzorgd die worden gered van illegale handel enz. Ernaast ligt het Renialapark, waar we vele planten, vogels en reptielen zagen. 's Avonds terug naar Tulear, om de volgende morgen vroeg de taxi-brousse naar Fianar te nemen. We zaten er drie uur langer op dan in het doorgaan en reden voor het eerst twee uur in het donker langs de kronkelige (maar goede) wegen.
Fianar (6-8/3)
-> plots véél frisser... het leek wel twee seizoenen verschil (en daar was de verkoudheid...) Vrijdag: Vanuit fianar brachten we ons eerste bezoekje aan een nationaal park: Ranomafana. Een taxi-brousse bracht ons erheen na een goed uurtje rijden. Door de tycoon die net was gepasseerd, was het deel van het park die normaal wordt bezocht nu even "buiten gebruik" en moesten we met onze gids eerst 6 km bergopwaarts terugkeren om in een ander deel van het park te gaan. Het regenwoud: er was regen en er was woud... De meeste dieren die we normaal hadden moeten zien (zoals de lemuren) hadden zich die dag nog aan geen enkele gids laten zien, ondanks de vele grappige geluidjes die onze gids voortbracht. Uiteindelijk toch onze eerste lemurengezinnetje gezien, die alle drie samengepakt in een bolletje lagen te slapen ergens hélemaal vanboven in een boom. Na onze woudwandeling werd gezegd dat we nog een kilometer of twee moesten wandelen en dan zou er een dorpje zijn waar we op een taxi-brousse konden wachten. Na een kilometer kwamen twee vriendelijke jongens met hun schoolbusje ons een liftje geven, ze hadden ons doorweekt zien vertrekken en hun klas zat nog in het woud... (Dit was eigenlijk een van de weinige keren dat iemand ons een dienst bewees uit vriendelijkheid en eens niet aan geld dachten als ze een vazaha zagen.) Het dorpje bleek miniem te zijn, maar een klein café'tje was er wel Toen we 's avonds onderweg waren naar een restaurantje, zagen we plots aan onze rechterkant een leuk blauw licht, we hoorden wat geknetter... en de hele stad leek plots zonder licht te zitten... Donker is echt donker... voor de veiligheid dus maar taxi genomen naar een restaurantje die we al kenden...
Antsirabe (8-10/3) We gingen de zaterdag nog wat noordelijker, stilaan richting hoofdstad voor Elines vertrek. In Antsirabe was er een supermarkt! Dit was, behalve in Tana de eerste dag, de eerste keer dat we deze "luxe" hadden, dus lieten we ons eens gaan met chips en cornflakes. Nuja... het heeft gesmaakt! Zondag was er jammer genoeg niet veel te zien van de vele artisanale kraampjes waarvoor Antsirabe zo bekend zou staan, maar toch hebben we veel van de stad gezien. We kwamen drie kindjes tegen (tussen de 10 en de 13) jaar die ons de hele dag hebben rondgeleid. We zagen het stadje op een manier die we anders niet zouden zien. Van winkeltjes die plots open gingen, naar een paar broers die juwelen en beeldjes maken uit zebuhoorn,... Met de kindjes iets gaan drinken en 's avonds aan het meer achter ons hotel UNO gespeeld met hen en een aantal andere kinderen die we ook bleken aan te trekken. Jong en oud leek zich te amuseren.
Tana/Antananarivo (10/3-nu)
Onze belevingen in Tana zullen voor het volgende internetbezoekje zijn... Om 19h begint een theatervoorstelling waarvoor we kaartjes hebben over de Malagassische prostituees...
14-03-2008 om 15:49 geschreven door el reev
01-03-2008
MadaboutMada
(net twee maal tekst kwijt geraakt... derde poging )
na tien dagen stilaan aan het wennen aan de Malagassische levensstijl, de natuur, de mensen, ... toch blijft het allemaal heel apart, mooi apart...
wat valt er ons -of mij althans- vooral op?
het bedelen... ik kan niet zeggen de armoede, want op het eerste zicht lijken de meesten hier op hun eigen manier toch een "levenswaardig leven" te lijden. Natuurlijk hebben ze hier bijlange niet wat wij hebben en moeten ze hard werken om hun gezin en zichzelf te kunnen onderhouden. Echte armoede zagen we in de hoofdstad onder de vorm van een vrouw die in de vuilbak naar eten zocht en op onze treinrit bij kindjes met opgezwollen buikjes van de ondervoeding, maar dat waren gelukkig tot nu toe de uitzonderingen op de regel. Velen verdienen hier hun brood (of rijst) door de verkoop van eten in een van de vele kraampjes langs de weg, of door visvangst of fruitpluk in de kleinere dorpjes. Vissersdorpjes bezochten we toen we vorige week een dagje meegingen in een soort kano met een gids (pocahontasstijl dus die dag) Mensen zijn vooral in de kleine dorpjes heel erg vriendelijk "bonjour vazaha!" overal waar we komen. vazaha is het woordje voor blanke, die door iedereen gebruikt wordt, jong en oud, en die geen enkele negatieve bijklank lijkt te hebben. we blijven wel de blanken tussen dit mooie donkere volk en zo worden we ook bekeken. handjes worden uitgestoken in de hoop een stylo, balon, bonbon of geld te krijgen. die eerste twee deelt Eline met veel plezier uit (dankje kbc ) en het is een genoegen de blije kinderen te zien als we even meespelen met een balon bv.
Ook het vervoer is hier wel erg apart. De pousse-pousse heeft erg zijn charme... die houten karretjes op twee wielen met een dakje erboven zijn in Manakara het enige vervoermiddel, op enkele fietsen en motors na. verharde wegen waren er ook zo goed als niet. Op de Routes Nationales, de paar deftige wegen die Madagascar doorkruisen, zijn het de taxi-brousses die de lange afstanden overbruggen. Het zijn oude camionnetjes met een plaats of 15, maar er een paar teveel en wat kippen bijduwen is hier niet zelden het geval (zo belandden we eergisteren met 4 op een bankje van 3 en kreeg Irene op de koop toe nog een jongen tussen haar benen). Files zijn hier ongekend en verkeersregels vaak een optie. De claxon wordt gebruikt en iedereen die zich op de weg bevindt wordt verondersteld zich uit de voeten te maken. De kip die niet snel genoeg was, kan het niet meer navertellen, - net als die ene die op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was en een kokosnoot op zn kop kreeg -
het wordt hier ondanks de ventilator te warm om de rest nog een derde keer te typen, maar wordt vervolgd...
.
)
