Tot slot wil ik even alle leden van onze groep persoonlijk bedanken voor de zalige vakantie, georganiseerd door Joker in samenwerking met Poco Loco.

Alle eer gaat naar onze reisleider, Thomas. Het ganse jaar actief als programmeur, zeker een slopende job. Maar dan in de zomer de bergen intrekken om je hobby tijdelijk professioneel te beleven en ondertussen neofieten inleiden in deze heerlijke maar toch niet zo ongevaarlijke bergactiviteiten. Thomas deed dat schitterend. Nooit kreeg je het gevoel dat je er alleen voor stond en telkens slaagde hij erin je vertrouwen te geven wanneer je net dat tikkeltje nodig had. Voorwaar een goed leider.

Maar de groep was iets te groot om door een persoon geleid te worden, zelfs al heet die Thomas. Daarom was er assistentie in de persoon (zeg maar gerust stevige persoon, alias spiderman) van Carlo (of Carlos?). Hij was de ideale aanvulling bij Thomas. Waar Thomas soms minder concreet tips gaf ivm de activiteit (om alles te relativeren) was Carlo de man die concreet zei wat te verwachten viel. Alleen rond de afstand “45 meter rappel” cfr. “hoogte kerktoren” was er twijfel. Voor de rest was Carlo de man op wie je steeds kon rekenen. En dat is bij al deze activiteiten meer dan nodig geweest.

En als Carlo dan op zijn beurt assistentie nodig had, dan was er altijd Emily. Als bijna-afgestudeerde aan de militaire school zorgde zij mee voor de zekering, de zekerheid dat je in goede handen was. Mij blijft ook ons gesprek over haar masterpaper bij: het gebruik van niet-letale wapens. Ik heb er veel van opgestoken en vond het een interessant onderwerp. Hopelijk is het examen ballistiek goed verlopen en kan Emily haar laatste stages bij de artillerie tot een goed einde brengen.

En dan de lerende leden:

Beginnen doe ik met de sympathieke familie uit West-Vlaanderen, ik denk Zonnebeke.

Rudy, die zich steeds meer en meer leek te amuseren in de bergen

Rika, die de reis gekozen had en die moest vaststellen dat een brochure wel veel verklaart maar toch niet alles...

Saar, de dappere dochter die zich van dag tot dag steeds meer ontpopte tot een echte avonturier...

Dan was er het leuke, kibbelende koppel – maar altijd even verliefd – uit Derremonde

Sven die zich zeer goed in zijn nopjes voelde in de ruwe omgeving maar die daarvoor liever niet teveel wilde stijgen en klimmen...

Dorien die zich zeer dapper overal doorgeslagen heeft. Alleen haar nagellak op de tenen werd hierdoor wat geschaad, maar dat kan altijd verholpen worden...

Dirk, stadsgenoot - maar spijtig genoeg supporter van de verkeerde ploeg ;-)  bleek een avonturier pur sang die al de ganse wereld moet bewandeld, bezeild en met alle mogelijke transportmiddelen bevaard hebben

En nu het toch over de gans de wereld gaat, dan gaat mijn respect naar Hilde (en niet Hilda) die met Artsen Zonder Grenzen actief was op verschillende continenten. Bij onze eerste ontmoeting dacht ik dat Hilde wat frêle was voor het harde werk, maar wat heb ik me daar vergist. Zij deed me een paar keer onthutst opkijken bij haar dappere sprongen in het ijskoude water!

En tot slot Djoere. Onze kampioen verspringen die bijna voorbij de volgende oever/rots sprong. Maar ook onze biologie-held die ons verbaasde met het onderwerp van zijn doctoraat. Hij bleek een van de dappere duikers, voor hem was geen rots te hoog, geen water te diep.

Graag tot een volgende keer...

19-08-2009 om 23:32 geschreven door Maarten  

Donderdag stond er dus hotdog op het programma. Hot dog (en dus niet sandwich, hé Carlo - Emily ;-) - is een variante op kayak en rafting. Het bootje bestaat uit twee opgeblazen vlotters waartussen twee personen plaatsnemen. We moesten hiervoor wel vroeg uit de veren en meteen naar Frankrijk, maar dat werd terdege gecompenseerd door een heerlijk ontbijt in openlucht met Franse ontbijtkoeken en koffie.

Gelukkig was er voor mij een ervaren partner, Dirk, want ik moest vooral voor de brute kracht zorgen... Sturen is zo niet mijn ding (denk ik) en Dirk, als deelnemer aan talrijke Tall Ship Races was dé ideale stuurman. 

  Hij loodste ons doorheen alle gevaren waarvan een duik à la “boomstammen Walibi” de spectaculairste was – gewoon door een sluis pijlrecht naar beneden. Daar kan Walibi niet aan tippen. Wat later moesten we kost wat kost langs rechts van onze monitor. Natuurlijk, hij wist dat daar onderstroom was en we kipten helemaal om. Super.  Eigenlijk was dit een té korte maar toch zalige kennismaking met een plezante sport.

’s Middags stond ons dan nog een canyon te wachten. Weer even klimmen en dan een afdaling, toch al moeilijker dan de vorige. Meest spectaculaire was de “tobogan de la vie” (vrij naar Thomas, onze gids). Eerst een paar bochten door de rotsen en dan werkelijk gekatapulteerd worden. Of nog beter: door het water uitgespuwd worden, enkele meters ver tot in het kolkende water waar je moest vechten om terug boven te geraken. Plezanter bestaat echt niet. Na Walibi overtroffen we op een en dezelfde dag ook Aqualibi.

Die dag was het trouwens verjaardag van Emily, de bijna afgestudeerde master aan de militaire hogeschool (allemaal duimen voor haar tweede zit ballistiek maandag!) en daarom werd de traditionele tapas-avond op vrijdag een dag vervroegd. Daarvoor naar L’Ansia waarvan we tot dan toe enkel het modern stadsgedeelte hadden bezocht. Ondermeer om deze blog bij te houden... Nu naar het oude stadsdeel, bovenop de heuvel. En het was de moeite: een mooie, quasi intacte middeleeuwse stadsmuur met eerst een open ruimte (marktfunctie?) 

 en daarna een volledige stad. Typisch met smalle steegjes en mooie huisjes. Daar hét tapas-restaurant opgezocht en lekker gegeten . 

 Voor de gelegenheid zat ik tête à tête, als alleroudste, met de allerjongste onder onze groep: Saar. Maar daarvoor moest ik haar wel over de tafel tillen... Daarna hebben we nog wat in de stad rondgehangen en een cocktailbar uit de duizend bezocht: enige nadeel was dat Sven, Thomas en ik BOB waren. Maar dat hebben we gecompenseerd met een duizelingwekkende terugtocht naar Lamiana, enkele honderden meters hoger terug in de bergen. Haarspeldbochten of niet, de auto’s bleven aan elkaars bumpers plakken. Toch ook een sensatie. Voor de chauffeurs. Wellicht ook voor de licht beschonken passagiers...

Vrijdag was het dan onze laatste dag. Vermits het donderdag voor sommigen nogal laat geworden was (5 liter rosé soldaat gemaakt dankzij Rudy en Rika) werden we pas tegen 10 uur aan het ontbijt verwacht en vertrokken we rond 11 voor onze afsluiter. Een “enkel rappellen” canyon. Met afdalingen van meer dan 40 meter (even hoog of hoger dan de toren van Ansia???). Daar zijn we zoet mee geweest tot ca. 16 uur, dus een goede 5 uur. Dit was duidelijk de moeilijkste, Thomas had het over niveau 4 (er zijn canyons van 1 – 7). 

 Dat dit al kon op het einde van deze week is echt het gevolg van de schitterende planning en organisatie van Poco Loco. Eerste dag eenvoudig beginnen, ook al een beetje klimmen, daarna via ferrata en iedereen testen op zijn hoogtevrees, dan een zware trekking in de bergen om de groepsgeest nog wat beter aan te zwengelen en dan nog hot dog en zwaar canyoning. Elke keer een stapje verder, iets meer gedurfd.

Morgen zet ik mijn laatste verslag. Van de terugreis etc. en dan leren jullie alle leden van de groep kennen. Want ik heb nog niet veel gelost over onze reisgenoten die deze vakantie samen zo super hebben gemaakt.

17-08-2009 om 00:12 geschreven door Maarten