Eergisteren ben ik hier goed aangekomen na een drie uur rijden. Het laatste deel was super. Een desolate overgang tussen Frankrijk en Spanje, hoog in de bergen, tussen skistations en schapenherders. Alleen had ik naar oude gewoonte iets teveel op mijn tankbeurten gespaard en zag ik bij het beklimmen van de berg de inhoud van mijn tank slinken. De hedendaagse elektronica helpt niet: nog 40 km “actieradius” gaf mijn boordcomputer aan en nergens een pomp te zien. Maar bij het afdalen, met enkel wat gerem op de motor, ging die radius terug omhoog tot 450 km. Dat komt ervan als je quasi gratis rijdt. Eenmaal in Spanje was er dan toch een pomp en die bleek goedkoper dan in Frankrijk. Missie gelukt en dus een goede keuze gemaakt...

De laatste berg naar de verzamelplaats was uit de oude doos. Geen vangrails en enkel haarspeldbochten waarbij je de eventuele tegenligger niet ziet aankomen. Best gezellig en spannend. Dan aangekomen in het dorp dat enkel uit de camping en een hotel bestaat. Hotel... als je dat zo mag noemen. Het uitzicht is super hier. Je voelt je helemaal alleen. Te midden van de Pyreneeën . Tentje van Koen en Oljana opengeklapt. Zo’n 2 seconden werk. Eerlijk? Het kan sneller: je moet Quencha-ding tegenhouden of het zou uit je handen springen. Dat belooft voor het ineenklappen als ik terug wil. Dat wordt volgens mij veel moeilijker .

Om negen uur ’s avonds bergkeuken. Dat is toch mijn impressie van aardappelsoep met courgette en daarna bolletjes in tomatensaus met gefrituurde aardappelschijven. Wel lekker. Dan naar de 2-secondentent. Net dan breekt een hels onweer los dat over de bergen en de tent raast. Als klap op de vuurpijl komen midden in de nacht, in volle hagelbui, nog enkele zatte fransen luidruchtig hun tent opzetten naast de mijne en ’s morgens om 7 uur zijn die al even luid met opkrassen. En wij moeten pas om 9 ontbijten. Er zijn plezantere eerste nachten.

De eerste dag staat canyoning gepland. Eerst met zware rugzakken een uurtje stijgen en klimmen maar dan is er de beloning. Zalig ravotten in het water, springen van rotsen tot 7 meter hoog (1, 2, 3 en dan toch niet zo’n goede sprong – ik hou het teveel tussen duiken en recht naar beneden springen wat vooral betekent dat ik enkele malen verkeerd in het water kom), rappellen van een 20 meter hoge rots, gewoon zalig. Daar zijn we een hele tijd mee stil. Om vier uur gedaan, terug een uurtje stijgen en dalen om tot aan de auto’s te geraken en dan tevreden (en moe) naar huis. Gezellig babbelen met een drankje – “mijn vastgoedbeheerder” van het appartement in de Kluyskensstraat zit in de groep... – en dan weer een stevig avondmaal: linzensoep gevolgd door forel met gefrituurde aardappelen. Dessert zoete meloen.

Terug in het tentje en terug wat regen, maar al heel wat minder dan gisteren. Straks ontbijten en dan via ferrata. Benieuwd hoe dat wordt.

Voilà, de ferrata zit erop. Ik heb nog geen beelden van de canyoning gisteren maar wel van vandaag.

We beginnen onderaan de waterval   . Om je een zicht te geven waar we straks hangen moet je maar naar deze foto zien... . Daarvoor gebruikten we o.a. een ladder en zo kwamen we zelfs onder de waterval...

En dat gaf dit zicht... Na drie uur was het gedaan, dan hebben we wat gegeten en dan nog een canyon met o.a. 25 meter, 12 meter en nog eens 20 meter rappellen in een waterval. Super. Straks eten en morgen beginnen we aan onze tweedaagse bergtocht met overnachting in de bergen...

Tot gauw dus, want daar zal zeker geen internet zijn.