Net wat blogjes zitten lezen van lotgenoten. Hoe herkenbaar toch allemaal.
Iemand schreef dat een eetbui voor haar ook betekent dat ze de controle verliest; dat het daarom nog niet het ene na het andere voedsel moet zijn in grote hoeveelheden. Dat klonk heel herkenbaar; want voor mij is een dag ook niet eetbuivrij als ik bijvoorbeeld heel de dag "netjes" heb gegeten maar 's avonds in de bioscoop een magnum heb genomen. Hoe absurd eigenlijk. De moment dat ik iets doe wat in mijn verwrongen geest niet MAG; gaat het mis. Dan voel ik me zo schuldig dat ik mezelf echt haat; en vooral; meestal is het hek dan van de dam en ga ik nog veel meer (vr)eten.
Vandaag was een goede dag. Ik heb redelijk normaal gegeten denk ik. Ik ga mijn menuutjes voorlopig bijhouden; maar pas nadat de dag over is; want als ik op voorhand een menu maak; gaat het toch vaak mis. Ontbijt: 4 boterhammen met pindakaas Tussendoor: wat aardbeien Lunch: wat soep en visfilet met puree en spinazie Tussendoor: een appel Avond: een klein bakje kant en klare maaltijdsoep en een restje pasta van gisteren.
Ik heb ook gelopen vanavond.
Ben dus best tevreden en ben momenteel redelijk hongerig; maar ik weet niet of het echt mijn maag is; of dat het mijn eetstoornis is; die spreekt. Dus ik blijf gewoon op mijn kamer zitten; ga nog wat lezen en binnen een uurtje slapen...
Gisteren
intake gesprek met de therapeut gehad. Confronterend. Alles nog eens
moeten vertellen Hoewel ik er de laatste tijd met Thomas over gepraat heb was
het toch moeilijk om alles nog eens te zeggen. De scènes uit mijn jeugd die ik
blijf meedragen En de schaamte. Hij verwoordde het juist. Waarom vertel ik
niet aan mijn papa hoe zwaar het mij valt; welke rol het speelt in mijn leven?
Schaamte. Ik durf toch niet zomaar toegeven dat ik soms driemaal de
hoeveelheden binnenspeel die een mens hoort te eten. Dat ik thuis ontbijt; en
onderweg naar het werk alsnog 3 koffiekoeken bij de Panos haal en deze op het
werk opeet; met twee blikjes fruitsap erbij; waarna ik 2 uur later alweer een
pakje Lu Petit Déjeuner koekjes eet En zo verder; de rest van de dag. Het is
niet normaal. Dat weet ik ook wel. Daarom schaam ik me ook. Naar de
buitenwereld; maar ook naar mezelf. Wie doet nu zoiets?
Hij vroeg
hoe lang het al bezig is sowieso sinds de zomer van 98. Niet eten voelde toen
als zon verlossing. Een appel per dag; dat was het zon beetje. Elke dag was
ik magerder; ZALIG! Maar ik herinner me toch ook al eerdere gebeurtenissen; die
ik zelfs al vergeten was tot op de dag van vandaag. Mijn zus vond ooit een lege
bus slagroom op mijn kamer. Verstopt Ik verstopte chips op mijn kamer; want
Joke van de babysittersclub deed dat ook. Ik moet 14 geweest zijn toen. En
als oma me van school kwam halen en snoep meebracht; was het altijd meteen op.
Maar ook toen al loog ik erover volgens mij.
Normaal gezien
50% kans op slagen zegt de therapeut Zowieso al zo weinig En als je er al zo
lang mee rondloopt (meer dan 10 jaar) is het maar een 20%... IK WIL BIJ DIE 20%
HOREN!!
Ik MOET
hier vanaf!!! Ik kan er niet meer tegen; ik ben die oorlog beu; ik wil rust; ik
wil naar eten kijken en het als VOEDSEL zien; iets dat je nu eenmaal nodig hebt
om te overleven!
Wat zijn
mijn verwachtingen vroeg hij. Ik kan het niet anders verwoorden dan NORMAAL
ZIJN! Een alcoholicus wil stoppen met alcohol drinken; een rookverslaafde wil
stoppen met roken, maar een eetverslaafde stoppen met eten? Jammer; gaat niet;
of wel; maar dan ga je dood. Er is veel moois in mijn leven gekomen; te mooi om
te laten gaan. Ik kan het mijn omgeving ook niet aandoen; hoewel het voor
mezelf ergens ook wel als dé oplossing klinkt. Maar dan denk ik aan de
verslagenheid van Thomas, mijn lieve schat. Van mijn ouders; mijn broertjes Ik
wil niet dat zij het gevoel hebben dat ze het hadden kunnen voorkomen.
En het ziet
er ergens ook zo mooi uit. Mijn toekomst met Thomas. Een marathon kunnen lopen.
Ik wil
vechten; ik wil genieten van het mooie; zonder die schaduw; dat stemmetje
vanachter in mijn hoofd; die drang van mijn lijf om steeds weer volgepropt te
worden; en die eeuwige behoefte om mager te zijn maar de kracht niet te vinden
om het te bekomen.
Hoe ik me
nu vooral voel? Verdoofd. 55 gedurende zeker 52 weken Dat is 2860 Verdomd
veel geld. Geld dat ik anders zou kunnen besteden Maar vanaf januari moet ik
geen huur meer betalen; als ik gratis bij Thomas kan wonen... de lieverd En
als ik niet meer zo veel geld weggooi aan rotzooi eten
Het moet
lukken; dat moet gewoon. Ik weet niet wat ik anders moet doen Ik ben te moe om
dit nog langer vol te houden. Gewoon op
