Copyright: Deze teksten zijn auteursrechterlijk beschermd. Schending van het auteursrecht, waaronder wordt verstaan een verveelvoudiging en verspreiding zonder de vereiste voorafgaande toestemming van de auteur is een misdrijf!
de wereld van Luctor
Homo Sapiens non urinat in ventum Een bescheiden column over hoe een oud kind de wereld rondom zich ervaart...
22-09-2010
I Still Haven't Found What I'm Looking For...
Woensdagavond en er is weer geen kloten op televisie. Akkoord, ik zou naar het voetbal kunnen gaan, maar dat doe ik bij nadere blik op de competitiekalender toch maar niet. De interessantste affiche, St.Truiden-Genk, werd gisteren al uitgevochten en het enige andere duel wat nog een beetje tot mijn verbeelding spreekt is Standard tegen Charleroi. Maar om naar Luik te rijden moet ik over de Brusselse Ring en die zit als sinds drie uur vanmiddag potdicht. Het is de eerste dag van het U2-tweeluik in het Koning Boudewijnstadion, remember.
De parkings aan de Expo zijn al sinds vanmiddag gratis open voor iedere U2-bezoeker en ondanks het feit dat diezelfde parkeerterreinen vanochtend vroeg nog gesloten waren, stonden er om half acht toch al een paar honderd fans aan de stadionpoorten te wachten. De die-hard's zijn dat, die van zodra de poorten opendraaien als een speer naar de frontstage spurten om daar dan uren post te vatten tot het concert begint. Als journalist stond ik destijds ín die frontstage tussen publiek en podium- en voelde ik de hete adem van die schare superfans in mijn nek. Vaak ook kon je maar best rubberen laarzen aantrekken, want voor een plasje of een kakje hebben die gasten geen tijd. Stel je voor, je staat uren aan te schuiven buiten aan de poort, je holt aansluitend je ziel uit je lijf om op de eerste rij te staan, je wacht daar alweer ettelijke uren tot het concert begint, al die tijd vecht je tegen het gedrum en appelflauwtes en dan net voor het concert begint voel je druk in je blaas of je darmen. Dan pis en schijt je toch gewoon in je broek Anders is alle ellende voor niets geweest en moet je alsnog achteraan gaan postvatten.
Soms is het bijzonder schrijnend om jonge mensen op die manier in een paar uur tijd te zien degeneren naar een absoluut nulpunt, maar af en toe levert het ook wel hilarische beelden op. Ik herinner mij een jaar ik denk dat het 1989 of 1990 moet geweest zijn toen The Cure headlinede op Werchter. Toen nog Torhout-Werchter. De affiche was niet spectaculair, maar hier en daar zaten toch wel een paar boeiende groepen tussen.. Wat er ook van zij, het festival opende om elf uur met Mano Negra en vanaf s avonds tien uur kregen Robert Smith en de zijnen de eer om af te sluiten. Nu is het meestal niet zo moeilijk om The Cure-fans te herkennen. Zwarte lange jassen, zwarte jeans, zwarte combats, ravenzwart spinnenwebkapsel en net als Smith voorzien van exuberant veel oogschaduw en lippenstift. Liefst van al nog aangebracht door iemand die ernstig lijdt aan de ziekte van Parkinson. Die dag in 1989 (of 1990) stonden er dus een paar honderd van die verklede pipos vlak achter mij, vechtend om hun plaatsje op de eerste rij te behouden. Van tien uur s ochtends bij het openzwaaien van de deuren tot het moment dat hùn band het podium zou opkomen. Het was een typisch Belgische juli-dag zoals zovele andere. Beetje zon, beetje bewolkt, nog een streepje zon, beetje dreigende wolken, onweertje, miljoenen hagelballetjes, een plensbuitje, een heerlijk opklaringetje en uiteindelijk een zachte avond. Al die tijd hadden de honderden Smith-klonen geen millimeter van hun plaats geweken. Dat ze vermoedelijk al tien keer in hun broek hadden gezeikt was gelukkig door weer en wind niet merkbaar, maar het zien van al die kopjes met uitgelopen kleurshampoo en schmink was van een allooi, waarvan de grootste surrealistische schilders enkel konden dromen.
Dat jaar stond U2 niet op de TW-affiche. Eerder was dat wel al het geval geweest in 1982 en 1983. Twee keer zo rond het middaguur, herinner ik mij. Twee jaar later in 1985 moeten ze de eer van het afsluiten nog enkel laten aan Joe Cocker. Vandaag is dat liefst vijfentwintig jaar geleden. Mijn vrouw zat nog in de papschool toen en mijn inmiddels volwassen dochter was zelfs nog niet eens geboren. En ik ik stond in Torhout en in Werchter naar dit nieuwe Ierse geweld te kijken en te luisteren. Ik was totaal niet onder de indruk. Bono vond ik nogal een pathetisch kereltje met een belachelijk nekspoiler-kapsel en qua muziek leunde U2 mij destijds iets te dicht aan bij de new-wave-stream. Toch ben ik de band altijd van ver of van dichtbij blijven volgen. Als journalist had ik de kans om ze een keer of vijf live te zien ten tijde van de grote tournees als The Joshua Tree, Love Town Tour, ZooTV en Popmart. Op een godvergeten moment kreeg ik zelfs de kans om enkele zinnen te wisselen met gitarist The Edge. Hoe lang onze babbel precies geduurd heeft, weet ik niet. Ik had eerlijk gezegd niet de mogelijkheid om op mijn horloge te kijken, want dan had ik vermoedelijk geen tijd meer over gehad om nog een vraag te stellen. Soit, ik besef best dat honderdduizenden fans graag in mijn plaats hadden willen zijn, maar voor mij was het een zoveelste afknapper.
Je zal dus wel al aan je ellebogen voelen aankomen dat ik niet echt een U2-aanhanger ben. Hebben ze knappe songs gemaakt? Absoluut! Sunday Bloody Sunday is een parel, Beautiful Day is dat ook en I Still Haven't Found What I'm Looking For is voor mij een klassieker zoals er weinigen zijn gemaakt. Toch moet ik ze niet, die opgeschoten schooljongens van U2. Alles is zo walgelijk groot geworden dat je bijna zou denken dat het Hollanders zijn. Die kunnen met hun grote muil ook altijd net iets meer dan wij, bescheiden Vlamingen. Bij U2 is dat precies hetzelfde: Aaaah, The Stones hadden een bewegend podium Dan moeten wij dat ook hebben, maar vééééél groter! Wablief, Robbie Williams had een podium van dertig meter hoog? Awel onze sigaar zal vijfenveertig meter zijn. Nèm!
Alles is zo patserig geworden aan U2. Het lijkt bij momenten zelfs niet meer over muziek te gaan. En wees gerust, ik ben niet zon mierenneuker die vindt dat een artiest bij voorkeur in de goot moet liggen en in kleine groezelige zaaltjes moet staan zweten voor vijf man en een paardenkop. Maar trôp is teveel en teveel is trôp!
Neem nu die hele 360° Tour, waarmee U2 al sinds juni 2009 door de wereld trekt en waarmee ze vanavond en morgen Brussel aandoen. Wie staat er nog stil bij het feit dat deze tour eigenlijk gekoppeld was aan het album No Line On The Horizon? Sterker nog, noem mij eens zo voor de vuist weg drie songs van dat album? Lukt niet, hé En nochtans als we de PR-machine mogen geloven dan heeft zowat de helft van België gebeld voor kaartjes voor de twee concerten in het Koning Boudewijnstadion. Gaan we dus nog voor de muziek? Welneen! We gaan omdat het U2 is! En dat moet je gezien hebben.
The Claw, het podium dat vanavond en morgen in het stadion staat is het grootste, duurste en meest vernieuwende podium in zijn soort. Omdat het zes dagen vergt om het podium op te bouwen en twee om het weer af te breken, zijn er drie exemplaren van gemaakt. Altijd is er eentje ergens in afbraak, eentje ergens in opbouw en eentje waarop gespeeld wordt. Meer dan honderd twintig stoere bonken sleutelen zich dagelijks de pleuris om de vier U2-ers de kans te geven op het podium van hun dromen te spelen. Volgens een Amerikaanse site bedraagt de productiekost liefst 750.000 dollar per dag. Geen kattepis, geef toe, maar aan de andere kant toch niet meer dan een peulenschil, als je weet dat economen hebben becijferd dat de 360° Tour een omzet zal halen van 750 miljoen dollar.
Metname die totaal proportieloze status van U2 geven mij een ongemakkelijk gevoel. En méér nog dan de patserigheid van de groep, heb ik last van al die mensen die zich daar geen vragen meer bij stellen. Akkoord, een fan wil vooral meezingen, maar het is niet omdat je in de eerste plaats wil poepen dat je daarom op de eerste de beste aap-met-een-hoedje kruipt. Tenzij die Bono heet natuurlijk, want dan volgt iedereen blindelings. Onlangs lag een kennis van mij in een deuk omdat Eddy Wally voor de zoveelste keer op televisie werd opgevoerd met zijn roze zonnebril. Hij kwam niet meer bij. Die kennis, bedoel ik. Maar wie zal vanavond in Brussel op het Claw-podium staan zingen met twee gigantische roze zonnepanelen op zijn neus? Bono! En wie zal daar op de eerste rijen aan the frontstage met een even belachelijk exemplaar staan pronken? Die kennis van mij!
Hoe dan ook, ik wens de twee keer zeventigduizend fans een onvergetelijke avond. Let vooral goed op het podium, want het schijnt de moeite te zijn. Dat je geen honderden euros veil had voor je ticket en dus op de verste zitplaatsen zit, daar hoef je niet om te malen, want ook het scherm voor de live-stream is het grootste en meest zuivere ter wereld. Rimpeltjes zal je er trouwens niet mee kunnen vaststellen, want het heeft een automatische fotoshop die de U2s op hun strakst projecteert.
En wat de muziek betreft, daar hoef je je al helemaal geen zorgen in te maken. Bono en de zijnen hebben inmiddels zoveel hits op hun palmares, dat ze een jukebox van wel dertig nummers kunnen opentrekken die iedereen kan meezingen. Het enige spijtige is dat U2 inmiddels een dermate log spektakel is geworden dat zelfs de muziek voorspelbaar werd. Ik doe een gokje: ze zullen openen met Breathe en aansluiten met No Line On The Horizon en Get On Your Boots. In het middenstuk komen alle grote hits aan de beurt en ze sluiten wellicht af met Walk On, One en Where The Streets Have No Name. In die volgorde! Ik durf er zelfs op te wedden dat ze komen bissen met achtereenvolgens Ultraviolet, With Or Without You en Moment Of Surrender. Check mijn lijstje als je zelf gaat vanavond of morgen, of zoek het de komende dagen op in kranten en tijdschriften.
Wat is er dan nog leuk en spannend aan een U2-concert, vraag ik mij dan af? Voor mij in elk geval niets want ik zal er niet bij zijn, maar voor alle anderen: uren in de file staan, aanschuiven aan de poorten, spurten naar de frontstage om op de eerste rij te staan, paars worden onder het aanhoudend gedrum en morgen met een stijve nek wakker worden, want het podium is niet alleen het grootste, maar ook het hoogste uit de rockgeschiedenis...
Vrouwen zijn anders dan mannen. Gelukkig maar, denk ik dan af en toe, maar even zoveel keer zucht ik uit onbegrip. Fysisch verschillen we enorm, maar vooral ook innerlijk lijken de twee seksen in de verste verte niet op elkaar. Niet dat ik zover zou gaan dat ik zou durven beweren dat we totaal geen punten van gelijkenis hebben -ademen, eten, drinken, pissen en kakken doen we immers allemaal- maar veel verder dan dat kom ik toch niet in mijn lijstje van overeenkomsten. Werkelijk duizenden boeken zijn over het thema geschreven. Uit pure nieuwsgierigheid heb ik er daar ook een paar van gelezen, maar om nu te beweren dat ze mij veel wijzer gemaakt hebben...
Neem nu bijvoorbeeld de vraag waarom vrouwen zoveel paar schoenen nodig hebben, terwijl ze toch -net als mannen- maar twee voeten hebben. Het is maar één van de zovele mysteries die wij mannen nooit zullen begrijpen. Dan mogen onze dames nog honderd keer beweren dat de kleur van de sandaal, de laars, de slipper of wat dan ook aangepast moet zijn aan de stijl van de handtas en zo mogelijk ook nog moet 'flatteren' bij de kleur van de jurk, echt snappen zullen wij het nooit. Een blik in de schoenkast van mijn vrouw leert mij bijvoorbeeld dat daar liefst vier paar rode schoenen in staan. Vier paar, mijnheer! Naast alle blauwe, bruine, zwarte, grijze en zowat alle tinten die nog te bedenken zijn. Akkoord, de gespjes verschillen een beetje van elkaar en het ene paar heeft al een ietwat hogere hak dan de andere, maar verder dan dat kom ik toch niet. En dan moet je nog weten dat mijn teerbeminde niet eens een rode handtas heeft. Méér nog, ze haat zowat alles wat rood is en met kleding te maken heeft. Waar kom je dan met de uitleg over het flatteren met de rest van de dag-outfit? Nergens toch?
Een ander thema en zo mogelijk nog heikeler: het uiterlijk. Er wordt wat afgezwetst onder vrouwen over hun uiterlijk. Erger nog, ook wij mannen moeten dagelijks dat gemekker aanhoren terwijl we er geen fluit van begrijpen. En dan moeten we nog opletten wat we antwoorden bovendien. Rimpeltjes, het begin van een blubberbuikje, afhangende neukteugels, cellulitis op hun gat, tetten die te groot, te klein of te verschillend zijn,... My goodness, alle miserie moet je aanhoren. Dag na dag. En het ergste van al is dat 'les dames' dan nog telkens hun nieuwe ontdekking -alweer de gróótste ergernis van de eeuw- nog komen tonen ook. Op de meest onmogelijke momenten. Iedere man kent de scene uit zijn hoofd: op het moment dat je languit op de bank ligt te boeren na een alweer voortreffelijke maaltijd die ze voor je heeft bereid en net op het moment dat je van de match op tv ligt te genieten, dàn staat ze daar: rok omhoog, twee handen zo krachtig mogelijk op hun billen drukkend... "Schat, kijk ne keer, ik krijg cellulitis..."
Geef daar maar eens een zinnige reactie op. Probeer als man op zo'n moment eens te zeggen "Liefje je stoort mij tijdens de match..." Oelala! Oorlog! Maar antwoord eens met "Ja, zoeteke, het is waar, je krijgt een appelsienenvelleke..." Wereldoorlog! Wat moet je dan? Zeggen dat het allemaal niet waar is? Dat ze zich iets inbeeldt, want dat je er niets van ziet...? Dan ben je een leugenaar die alleen maar geïnteresseerd is in voetbal en niet in zijn vrouw, die alles voor hem doet. Je zou natuurlijk altijd kunnen proberen te opperen dat haar ogen tenminste nog goed functioneren, maar dat lijkt mij eerlijk gezegd de aanleiding te kunnen zijn voor een nieuwe oerknal. Ik zou het in elk geval niet adviseren.
Vanmorgen kwam een vriendin van mijn vrouw over de vloer. Niet dat ze überhaupt geïnteresseerd was in mijn getormenteerde knie, maar uit eerlijke schaamte vroeg het wicht toch hoe het met mij ging. "Gaat wel", zei ik, maar van zodra ik wou beginnen uitleggen hoe het kwam dat het nu beter ging, verdween ze al met mijn vrouw naar de keuken. Koffie drinken en lekker bijkletsen, heet dan dan. Ik bleef alleen achter in de woonkamer en las een boek. Na vijf minuten ging het keukengesprek al over schoenen. Waar mijn vrouw in godsnaam die fantàààààstisch mooie sneakers had gekocht. Nog nooit had ze zo mooie sportschoenen gezien, terwijl het nota bene de simpelste Adidaskes waren, die ze in elke sportwinkel met tientallen naar je hoofd gooien voor vijfentwintig euro per paar.
Enfin, om een lang verhaal kort te maken, het gesprek ging verder ook nog over zomerjassen en winterjassen, waartussen het deze tijd van het jaar toch zo moeilijk kiezen is, over het Spaanse-vijfsterren-hotel-vakantiebruin dat alweer véél te snel aan het afbleken is en over nog een aantal andere 'vriendinnen' die al dan niet zwanger zijn, hetzij aan het scheiden. Boeiend. Dat ons land er maar niet in slaagt een regering te vormen... Ho maar! Dat onder elke priestersrok een kind verscholen zit... Wie ligt daar nu wakker van? Dat de spanning over een brug of een tunnel in het Oosterweeldossier weer torenhoog oploopt... Tja, so what! Maar dat Goedele vandeweek weer een leuk kleedje aanhad en dat haar kapsel precies een beetje was veranderd... Jààà, dat is wereldnieuws.
Toch was seks hét onderwerp van de voormiddag. Neen, geen stoere verhalen over 'hij heeft mij gisteren drie keer na mekaar gepakt en ik was in de zevende hemel' of 'ik heb hem vorig weekend de pijp van zijn leven gegeven'... Helemààl niet! Hét thema was het seksdossier met keiharde cijfers van een zwaar wetenschappelijk onderzoek... in de Flair. Op dat ogenblik ging mijn boek toch even aan de kant. Dit gedeelte van het gesprek interesseerde mij ook wel. Niet dat ik moeite moest doen om te luistervinken, want de babbel ging hoe langer hoe luider en geanimeerder. Of mijn vrouw ook gelezen had dat de Fransen het gemiddeld twee keer per week deden? Ik hoorde mijn eega "Hmm" zeggen, maar ik gaf wijselijk geen commentaar. Zij ook niet trouwens. De Japanners bleken nog slechtere vogelaars want door al dat harde werken in het land van de Rijzende Zon, kwamen zij over het algemeen niet verder dan één keer. De Grieken blijken hier in Europa de heetste poepers, want zij halen een gemiddelde score van drie. Of dat nu een gevolg is van het gunstige klimaat aldaar of door het feit dat het 'op zijn Grieks' doen toch nog altijd menig porno-regisseur laat watertanden, dat ben ik helaas niet te weten gekomen. Feit is in elk geval dat wij Belgen voor de Zorba's moeten onderdoen met gemiddelde score van 2,4. Dat begreep mijn mannelijk brein dan weer niet. Die twee, tot daaraan toe, maar hoe kan je nu in godsnaam 0,4 keer sexen? Slechts één van de twee tetjes strelen en dan nog niet helemaal? Er hem maar een klein eindje insteken? Goed en wel op dreef zijn en dan plots denken 'stop, ik zit aan 0,4'? Het bleef mij een raadsel, want de vrouwen maalden er niet om en hun gesprek ging lustig verder. Over wellness-centra!
Toen de vriendin twee uur, een halve cake en een volle koffiekan later weer vertrok, wou ik meer weten over die 0,4. Ik vroeg mijn vrouw een verklaring. "Gij denkt ook maar aan één ding!" Dat antwoordde ze. Sec! Stel je voor... Is dat nu een antwoord? Ik zit mijn hoofd zot te piekeren om de wetenschap van de Flair te begrijpen en je wordt verweten voor maniak... En dan heb ik nog niet eens durven zeggen dat ik vond dat haar vriendin echt wel een schoon poepke had. Het wiebelde zo gratieus in dat korte, blauwe rokje. Om van haar benen nog maar te zwijgen. Heel geil, zo van die zongebruinde stelten in lange blauwe bottekes. Met stilettohakken van zeker 10,4 centimeter. En dat is wél uit te leggen!
Meer dan drie weken zit, lig en hang ik nu al gekluisterd op de bank om rust en medicijnen de kans te geven mijn kapotte knie te helen. Naarmate de pijn draaglijker werd, kon ik me af en toe verstrooien met een goed boek, maar het overgrote deel van de tijd zat ik mij gewoon stierlijk te vervelen. Uren aan een stuk zat ik net als een overjaarse, werkloze straatmadelief voor het raam naar buiten te turen, wachtend op enige beweging in de straat. Maar net zoals in de hoerenbuurt niemand stilstaat om de vergane aantrekking van een verlepte femme fatale te bewonderen, gebeurde er ook in onze straat weinig opwindends. Eén keer zag ik een wielertoerist met zijn smikkel tegen de straatstenen kletteren en één keer kwam een straalbezopen vrouw onzacht in aanraking met het boompje op ons voetpad, maar voor de rest valt er in een polderdorp als dat waar wij wonen, weinig of geen opwinding te beleven. Tenzij je natuurlijk geilt op traktoren, combines en ander landbouwtuig, want in dat geval kan je hier om de paar minuten een orgasme beleven. Ieder zijn meug zei de boer, maar mijn ding is het niet.
Wat er dan vanmorgen in ons straatje wél gaande was, is mij een raadsel, maar één ding is zeker, vanaf een uur of negen slibten de twee straatkanten geleidelijk aan dicht met geparkeerde auto's. De een na de ander glom zich een weg naar en op de beide stoepranden om daar puffend tot stilstand te komen. De traktoren waren er zoals gebruikelijk ook allemaal, maar anders dan met het normale gebrul, ging hun passage deze keer ook gepaard met een hels getoeter en gevloek omdat ze zich slalommend een weg moesten banen tussen al die geparkeerde rijkdommen. Voor de boeren wellicht de hel, maar voor mij was het smullen. Vanop de eerste rij in mijn privé-amfitheater kon ik het hele gebeuren in de gaten houden en naarmate er meer tijd verstreek, ontvouwde zich een waar kakafonisch gewriemel van parkerende Heilige Koeien en uitstappende mensen. Net zoals bij de meest surrealistische films van Fellini begreep ik geen fluit van de essentie, maar ik ben het met de italiaanse grootmeester van de extravaganza eens dat de fantasie bij het ondoorgrondelijke vaak boeiender is dan de plompheid van het nuchtere leven . Wat is nu heerlijker dan 'mensen kijken' en er ongestraft een leven bij te verzinnen...
Aanvankelijk, toen de eerste paar auto's gearriveerd waren, dacht ik dat er ergens in de buurt een feest was. Een jubileum of een huwelijk, waar de dichtste familie al thuis een glas komt heffen nog voor de plechtigheden van start gaan. Maar naarmate er meer auto's bijkwamen, viel het mij op dat niemand van de uitstappers 'gekleed was om te feesten' en dus liet ik die gedachte al snel varen. Op een enkele vrouw en een paar koppels na, waren het ook bijna allemaal mannen die uitstapten. Een van de eersten die mij opviel, was een grote struise kerel van ergens rond de veertig. De overeenstemming tussen zijn blauwe sweater, zijn tot kniehoogte afgesneden werkbroek en zijn zware veiligheidsbottines laten onmiddellijk veronderstellen dat het om een bouwvakker gaat. Het feit dat hij op deze doordeweekse dag niet op een werf hoeft te zitten én de combinatie met zijn schijtbruine en uit een vorige generatie daterende Nissan Patrol -compleet met trekhaak- laat mij veronderstellen dat het om een kleine zelfstandige aannemer gaat. Ik probeer hem mij voorstellen hoe hij af en toe prijsoffertes gaat brengen in zijn oerdegelijke, zilvergrijze Mercedes Diesel, om dan snel weer andere kleren aan te trekken en met de Patrol naar de werf te rijden. Hij ziet er mij te jong uit om al kinderen van 18+ te hebben en dus zullen er op de oprit van zijn zelfgemetste bungalow vermoedelijk ook nog geen gepimpte Golfjes of Astra's staan. Hooguit een scooter en citybike.
Terwijl de stevige aannemer stilaan uit mijn gezichtsveld wegwandelt, voeren een bordeaux-rode Renault Scenic, een donkerblauwe Peugeot 407 Break en een champagnekleurige Citroën C4 een sierlijke dans uit voor de beste parkeerplaats. Alle drie worden ze bestuurd door mannen in geruite hemdjes van het type 'keukenhanddoek'. Eventjes dreigt er een kortsluiting te ontstaan in de paringsdans als zowel de Renault als de Citroën op hetzelfde moment besluiten om mijn oprit te gebruiken als punt om zich te draaien. Helaas blijft een passionele penetratie uit en moet ik het stellen met wat luid geclaxonneer en twee hevig gesticulerende keukenhanddoeken. Tijd om de drie chauffeurs en hun levens dieper in te schatten krijg ik niet, als mijn aandacht meteen na de bijna aanrijding letterlijk wordt aangezogen door een nieuwe hoofdrolspeler. Speelster, in dit geval. Als een sierlijke zwaan glijdt een crèmekleurige Volkswagen Beetle beheerst in de vrije ruimte tussen de Nissan Patrol en de Peugeot 407. Alsof het geen moeite kost. Alsof de banden over het wegdek schuiven. Geruisloos en in één vloeiende beweging.
Als een vaseline-vogeltje dat moeiteloos zijn crèmekleurig eitje verlaat, glijdt een bijzonder knappe dame gratieus uit de Beetle. Alsof deze scene nog een extra ondersteuning nodig had, sluit ze haar geparkeerde cocon af met een 'bliep-bliep'-geluidje. Het jade-groene en vermoedelijk stikdure mantelpakje zit als gegoten rond haar knappe lichaam en het lijkt assorti gekozen bij de kleur van haar auto. Lange kastanjebruine haren en gratieuze hoge hakken maken het plaatje compleet. Ik bedenk hoe jammer het is dat het rokje niet korter valt, maar ook bij deze net-boven-de-knie-lengte ben ik ervan overtuigd dat ze benen heeft van hier tot Tokyo. En terug. Voor ze weg lijkt te zullen schrijden, draait ze zich nog even speels tegen de wind in om haar lange haren op een natuurlijke wijze in de juiste golven te laten waaien. Haar blik kruist ons raam, vanwaar ik de show schaamteloos zit aan te staren. Heel eventjes, niet meer dan een nanoseconde eigenlijk, meen ik zelfs een glimlach op haar perfecte gezichtje te kunnen zien. Gelukkig kan ik de plotse opwelling om vriendelijk gedag te wuiven onderdrukken, want net op dat moment komt een jonge kerel mijn gezichtsveld binnen gewandeld. Ik schat hem midden de dertig, zowat de leeftijd die ik haar ook in gedachten meegaf. Hij draagt een sportieve, ietwat gebleachte jeans en witte sportschoenen. Zijn modieus gecentreerde lichtblauwe hemd hangt nonchalant boven zijn broek en los over zijn schouders ligt een donkerblauwe pull gedrappeerd alsof hij erop geschilderd is. De man heeft zich buiten mijn gezichtsveld geparkeerd, maar ik ben ervan overtuigd dat hij met een gitzwarte BMW 325 Cabrio rijdt. Vermoedelijk zelfs met spierwitte lederen zetels en peperdure, glimmende spaakvelgen. Hoedanook, de overspelige advocatenvrouw en de gladde salesmanager -want ik ben er zeker van dat ze dat zijn- schijnen mekaar te kennen. Niet alleen was haar mysterieuze glimlach voor hem bestemd, ook de zoen en zijn vluchtige streling van haar rug geven dat te kennen. Ze giechelt zelfs onnozel als ze zijn aanraking voelt. De trut.
Wat er ook van zij, de leuze "Zeg me waarmee je rijdt en ik zeg wie je bent" is meer dan ooit waar. Sommige automerken -en méér nog: types van wagens- verraden wie achter het stuur zit. Van de ambitieuze ellebogen-manager in zijn Alfa Romeo 159 tot de vlotte Armanipak-directeurs in hun Audi A6 Break, allemaal kunnen ze aan de hand van hun wielen worden geïdentificeerd. Ja, zelfs de politieke-onderhandelaars-met-een-groot-gezin in hun Renault Espace en de Groene paleisbezoekers in een aftandse Toyota Corolla zijn ook moeiteloos te herkennen. Uitzonderingen hoeven de regel niet eens te bevestigen. Wat dacht je van Jo Vally in zijn patserige Mercedes SL? Of Koen Wouters in zijn macho VW Touareg? Saartje Van Den Driessche in haar glimmende Peugeot 307 SW. Dina Tersago, die moeiteloos de boer op kan met haar KIA Sorento. En good old Rik De Saedeleer in zijn oude Mazda 323... En dan heb ik het nog niet eens over alle voetballers die meestal sportwagens kiezen, waarvan de exclusiviteit en de topspeed omgekeerd evenredig zijn aan de lengte van hun pietje.
Over pietjes gesproken trouwens, ik vraag mij nu zo ineens af waarmee Bisschop Roger Van Gheluwe zou rijden? Geen idee eigenlijk, maar ik vrees dat het wel een of andere anonieme break zal zijn met geblindeerde ruiten. En met een kinderzitje. Dat zeker! Een FIAT Mea Culpa of zoiets... als dat bestaat? Hoedanook, het zal wel een gore, smerige bak zijn, die met geen stokken vooruit te krijgen is, maar waarvan de hoofdgaragist blijft zeggen dat hij nog niet rijp is voor de sloop. Helaas...
Dinsdagen voorspellen nooit veel goeds. Het is een weekdag en dat is sowieso al onderdanig ten opzichte van een weekenddag, maar als je wakker wordt bekruipt je bovendien het hoogst onaangename gevoel dat er nog maar één dag van de werkweek voorbij is en dat de afstand naar de verlossing op vrijdagavond nog mijlen veraf is. Omgekeerd heb je in een vakantieweek op dinsdag het onbehaaglijke gevoel dat het àl dinsdag is. Psychologen kunnen hier wellicht een kluif aan hebben, bij mij is het gewoon een vaststelling.
Meestal regent het ook op dinsdagen. 't Is te zeggen, àls het regent in een bepaalde week dan is de kans statistisch gezien het grootst dat je op dinsdag je paraplu moet opentrekken. Een bijkomende ambetantigheid is dat griepjes en snotjes zich meestal voor het eerst manifesteren op een dinsdag. Let er maar eens op als je de eerstvolgende keer een emmer onder je druipneus moet binden of als je het gevoel krijgt dat je de zoom uit je sinussen begint te niezen... veel kans dat het een dinsdag is. Nog zo'n onverklaarbaar fenomeen is dat banken veelal op vrijdagen worden overvallen en dat verliefdheden meestal op zondagavond het felst voelbaar zijn, maar dat geheel terzijde. We dwalen af. We hadden het over dinsdagen!
Ik werd dus op dinsdagochtend uit mijn nest gewekkerd om zestien minuten na zes. Waarom precies zestien? Gewoon omdat kwart na zes véél te vroeg klinkt. Soit, omdat ik niemand wou wakker maken, trippelde ik in de grootste stilte naar de keuken. Snel een kop koffie, een glas fruitsap, douchen, scheren, tanden poetsen en niet eens een halfuur later was ik al richting Kortrijk aan het rijden. In de regen! Maar veel kon het nat mij niet deren, want The Sisters Of Mercy knallen loeihard "More" door mijn autospeakers en volume-11-gewijs geeft dat nummer mij altijd een goed gevoel. Voor een dinsdag voel ik mij trouwens picobello.
De voormiddag vouwde zich geheel administratief voor mij open en weer dicht en om twaalf uur wandel ik in de regen naar de Grote Markt van Kortrijk, alwaar ik een korte lunchmeeting heb met twee oeverloos saaie mensen van respectievelijk de VDAB en de RVA. Ik zou begot niet meer weten wat er te bespreken viel, maar ik herinner mij dat ik dat na de luch en op terugweg naar kantoor ook al niet meer wist. Ergens tussen de soep en de patatten moet het gestopt zijn met regenen en ik voel de warme zonnestralen branden op mijn rug als ik door de altijd drukke Leiestraat wandel. Mijn laatste sigaret moet eraan geloven. Veel maakt dat niet uit want recht over mijn bureau is een nachtwinkel, die eigenlijk alleen overdag open is. Altijd handig als je er om vijf over drie wil binnenstappen om een nieuw pakje sigaretten te kopen...
De televisie staat keiluid als ik de winkel binnenstap. Twee keer moet ik de deurbel laten gaan vooraleer de Indiër van dienst achter zijn toonbank komt. Eerst komt hij compleet in de war uit het bijkamertje, keert dan zonder iets te zeggen op zijn stappen terug, komt dan wéér terug door de vliegenslingers die de winkel en het bijkamertje scheiden en vraagt mij dan in dat typische Indisch-Engels wat ik wil. Drie keer moet ik hem het merk zeggen, drie keer geeft hij mij verkeerd wisselgeld terug. Ik vraag 'm of hij zich niet lekker voelt, maar hij verontschuldigd zich alleen maar een beetje zenuwachtig en nog voor ik de winkel uit ben spurt hij alweer naar het bijkamertje.
Eens op mijn bureau ben ik de rare ontmoeting met de Indiër alweer vergeten. Ik zet mijn laptop aan en als die oplicht op de startpagina met het wereldnieuws lees ik: "Is this the beginning of World War III?" In de bijhorende commentaar verneem ik dat om kwart voor drie Belgische tijd een gekaapt passagierstoestel van American Airlines zich in New York in de noordelijke WTC-toren heeft geboord met een gigantische explosie tot gevolg. Een kwartier later -ik moet dan bij de Indier in de winkel hebben gestaan- heeft een toestel van United Airlines zich in de zuidelijke toren te pletter gevlogen. Amper bekomen van de eerste shock komt kort daarna mijn collega in mijn bureau binnengestapt en die heeft op de radio vernomen dat een derde gekaapt toestel zich op het Pentagon in Washington DC heeft gestort en dat een vierde toestel -met einddoel Het Witte Huis- even buiten Pittsburg is gecrashed. We zeggen en schrijven dinsdag, 11 september 2001.
Vandaag zijn we exact negen jaar later. De zon scheen -het was dan ook geen dinsdag- en om drie uur deze namiddag kreeg ik ziekenbezoek van Rita en Stefan. Precies negen jaar geleden vochten op dat eigenste ogenblik duizenden mensen in New York voor hun leven toen de beide WTC's als kaartenhuisjes ineen zakten. Een kleine drieduizend zou het nooit meer kunnen navertellen. De wereld was in paniek. Vandaag zaten we rustig keuvelend bij mekaar, aten we taart en dronken we koffie. We hadden het over mijn kapotte knie, Stefans organisatieperikelen voor zijn grote barbeque van morgenmiddag en we lachten ons krom met de Youtube-beelden van John Tura, een ronde brulaap van dik zeventig die al sedert de Koude Oorlog denkt dat hij een zangwonder is en waarvan de hele wereld wil dat hij dat vooral blijft denken. Tot groot jolijt van ieder die 'm ooit al aan het werk zag. Is nine-eleven één minuut ter sprake gekomen? Welneen!
De eerste keer dat ik eraan moest denken, was een halfuurtje geleden, toen ik op de radio vernam dat de Amerikaans dominee Terry Jones, die eerder had aangekondigd om vandaag een rituele Koranverbranding te willen doen en daarna zijn protestactie weer afblies, nu toch op die beslissing zou willen terugkomen door het woord van Allah alsnog in de fik te willen steken. Een exacte datum en plaats kon of wou hij daar nog niet over kwijt. Heel de wereld weer op zijn kop. Obama moeit er zich mee in navolging van Hillary Clinton, de extremistische moslimorganisatie Sharia4Belgium roept alle Belgische moslims op om als tegenactie een Amerikaanse vlag te verbranden en her en der in de wereld zijn blijkbaar al doden gevallen bij protesten tegen dominee Jones...
Mensen, mensen, mensen toch. Waar zijn we mee bezig? Eerst en vooral zou die dominee beter eens grondig nadenken over de gevolgen die een actie als zijn Koranverbranding teweeg kan brengen. Het is niet omdat mama Jones destijds de hamburger liet aanbranden dat je daarom moet overgaan tot de rituele verbranding van de kookboek van de Amerikaanse Boerinnenbond. Ten tweede zou ik de raad willen geven aan alle moslimextremisten ter wereld om toch te proberen een dergelijke individuele actie in zijn juiste proporties te bekijken. Wat kan, bij wijze van voorbeeld, een arme Vlaming of Waal -ik durf het woord 'Belg' al niet meer in de mond nemen- er nu aan doen dat één zo'n geflipte hamburger-dominee de Koran in brand wil steken?
Wie zegt er trouwens dat hij de boel in de fik krijgt? Ooit al eens een boek in brand willen steken? Een blad, ja! Twee bladen, ook wel. Maar probeer het eens met twintig vellen papier tegelijk...? En dan heb ik het nog lang niet over een volledig boek, met kaft en al. Dat lukt niet met een lucifer alleen. Hij zal een hoop aanmaakblokjes en brandspiritus nodig hebben om zo'n lijvig boekwerk in vlam te zetten. Hoe ritueel is het dan nog, mijnheer Terry Jones?
Bovendien, waar maken wij ons druk om? Volgens het radiobericht wou de dominee zijn Koranverbranding toch laten doorgaan, maar wist hij nog niet eens wanneer. Het kan net zo goed zijn dat hij het dinsdag pas probeert. En dan is de kans groot dat het regent...
Iedereen kent ze, de wachtkamers bij huisartsen. Dé broeinesten van kuchende, hoestende, steunende, zwetende en koortsige medemensen. Van een contradictio in terminis gesproken: je bent ziek of -zoals ik- je hebt een kapotte knie, maar om te mogen genezen moet je eerst urenlang ondergedompeld worden in de geilst denkbare parenclub voor microben, bacteriën en virussen. Je ziet de engerds als het ware van de ene op de andere patiënt springen. Wriemelend, bijtend en krabbend zuigen ze zich een weg naar je binnenste, alwaar die ultra-kleine, maar levensgevaarlijke smeerlappen zich tegoed doen aan je gezonde weefsel en waar ze zich kunnen uitleven om je zo ziek mogelijk te maken. Broeihaarden van pure miserie zijn het, die ellendige wachtkamers. En bang als ik ben om nog met een veel ernstiger ziekte buiten te komen dan ik binnen ga, probeer ik ze dus zoveel mogelijk te vermijden.
Af en toe kan je natuurlijk niet anders dan deze medische oorden van verderf binnen te treden. Liefst van al zou ik dan zo'n beschermend wit pak aantrekken, compleet met gasmasker en alles wat erbij hoort, maar in een klein dorp als dat waar ik woon en waar iedereen iedereen kent, kan dat natuurlijk niet. Het volstaat al dat je naar de bakker gaat met een t-shirt waarop borstbreed "www.fucktheworld.com" op gedrukt staat om de helft van het dorpsplein in rep en roer te zetten, laat staan dat je als een smetvrezige onderzoeker uit een nucleaire science-fiction-rampenfilm bij de dokter zou binnenstappen. Niet dus.
Omdat ik nog steeds niet in de mogelijkheid ben om mijn been te plooien en dus niet zelf met de auto kan rijden, voerde mijn oude buurman me deze voormiddag aan een slakkengangetje naar de dokter. Met gestrekt been zit ik ingeschoven op de krappe achterbank van zijn Clio en mijn chauffeur van 80 wuift naar ieder die onze weg kruist. Blij omdat hij iets nuttig doet? Trots op zijn kreupele vracht? Of gewoon gelukkig omdat hij gezond-en-wel nog eens buiten komt en alweer een dag mag plukken...? Ik heb het 'm niet gevraagd, maar het amuseert me wel en ik vergeet zowaar de pijn in mijn knie. Drie straten verder en niet eens vijf minuten later, rijden we de parkeerplaats naast de statige dokterswoning op. Het is nog meer dan een kwartier voor het spreekuur begint, maar toch tel ik al twee fietsen en een auto, die nog vroeger zijn gearriveerd dan wij. De moed zakt mij onmiddellijk in de schoenen en in een zelfde tempo voel ik de pijn in mijn knie weer opwellen.
De eerste deur links in de hall van het herenhuis is de wachtkamer. Missen is onmogelijk, want het is de enige van de drie deuren in de hall, die op een kier staat. Bovendien klinken binnen gedempte stemmen en staat er in koeien van letters "WACHTZAAL" op de bruine oudeiken deur geschreven.
De gesprekken stokken als ik de deur verder open duw en op krukken de kleine kamer binnentreed. Het is een wachtkamer zoals honderdduizenden anderen: crèmekleurige muren, gespikkelde beigekleurige vloertegels waar je weinig vuil op ziet, rondom-rond een twaaltal grijze IKEA-stoelen die véél te dicht bij elkaar staan en een rommelig en versleten salontafeltje middenin met tientallen verfomfaaide tijdschriftjes erop. Aan de muur naast het deurgat hangt een groot rek met allerlei brochures, twee spuuglelijke pentekeningen versieren een tweede muur, een vijftal medische posters over allerlei enge ziekten zijn met doorzichtige tape aan de derde muur geplakt en tenslotte -in de vierde muur- een raam dat tot halve hoogte voorzien is van een matte laag zodat je vanop straat niet kan zien wie de zieken van het dorp zijn. Zoals altijd in wachtkamers van dokters hangt ook hier een weeë geur van zwetende mensen en is het er drukkend warm.
Aan de voor mij rechtse muur staan nog drie vrije stoelen naast elkaar. Ik kies de middelste zodat ik tenminste op dit ogenblik nog op een zo groot mogelijke afstand zit van zieke stoelburen en hun begeleidende microben. Zoals de parkeerplaats al verried zijn er nog 3 wachtenden voor mij: twee mannen, zestigers, en een jonge vrouw met een gigantisch whiplash-verband rond haar hals. Van zodra ik mijn plaats heb ingenomen en iedereen mij van kop tot teen heeft gemonsterd, herstelt de rust en de routine zich in deze prémedische biotoop.
De twee mannen zitten allebei voorover gebogen, ellebogen op de knieën rustend, gezicht naar elkaar gericht. De een draagt een bruine stoffen broek, een zwarte lederen vest een een bruine pet in grove ribfluweel. Zijn gezicht is dieprood en zijn jas spant rond zijn gigantische buik. Zijn buurman is een stuk slanker, zwaar kalend en hij draagt een oud vaalgrijs trainingspak van Adidas met gelige strepen en sportschoenen van een onbekend merk.
"Hij éé nog twië uren geleefd", hoor ik De Pet zeggen tegen zijn vriend. "Twië uren... Nooit niet gemankeerd, alzeleven gewerkt... Ne vent gelijk nen buëm. 't Es toch woar, hé Maurice..." "Ja, 't zijn toeren...", zegt Maurice en hij wrijft met beide handen over zijn bijna kale schedel. "Toeren...?", pikt De Pet weer in, "Als da godverdomme giën toeren zijn, dan weet 'k 't uëk nie miër zelle. Alez, Maurice, stelt ui veur: ge stoat op café in de leute en in 't amusement, ge drinkt van ui pinte... en ge stuikt doar gelijk ne stiën tegen de grond en 't es gepasseerd..." "Ja jong, Albert...", zegt Maurice, "We zijn hier niet vele weird hé... Als't ui'n tijd es meugde nog in een muizenhol kruipen..."
Maar Albert De Pet luistert al niet meer, want net als Maurice zijn pointe wil maken, gaat de deur open en verschijnt de dokter in de deuropening. "We gaan eraan beginnen", zegt hij luchtig. Albert veert recht als een jonge hinde en roept bijna euforisch: "Ik zij mijnen iësten, meneer den doktoor". Voor de volledigheid draait hij zich naar ons om, stelt ons gerust: " 't Zal nie lange duren, want 't es moar veur mijne cholesterol te meten" en verdwijnt luid lachend achter de dokter aan, door het deurgat. Maurice blijft nog secondenlang naar de deur staren alsof hij zijn vriend voor het allerlaatst heeft gezien, buigt zich dan naar de salontafel, neemt het bovenste tijdschrift van de stapel en begint te bladeren in "Libelle".
Nu het gesprek tussen Albert en Maurice is beëindigd, lijkt iedereen terug in zijn eigen leven te zijn binnengetreden. Er valt een doodse stilte in de wachtkamer en de weeë geur dringt zich weer op. Ergens middenin de stapel magazines merk ik het logo van Knack en ik trek het tijdschrift er netjes tussenuit. De cover hangt al half losgescheurd en ik merk hoe de jonge vrouw aandachtig zit toe te kijken hoe ik probeer om het tijdschrift zo goed en zo kwaad als mogelijk te herstellen. Ze lacht een beetje gegeneerd en kleurt lichtjes rood als ik haar geamuseerd toekijken met een glimlach beantwoord. Vrijwel onmiddellijk richt ze zich nog half zittend op en neemt ze het bovenste tijdschrift van de stapel.
Niet eens vijf minuten later zit voor Albert De Pet de medische sessie er al op. Nog roder dan daarnet steekt hij de deur van de wachtkamer weer open. " 't Es al oan ui ziede, Maurice", buldert hij. " 'k Et toch gezeid dat 't nie lange ging duren, hé. 'k Weete da, jongene. 'k Moe hier alle moanden zijn veur 't zelfste... Vierentwintig euro de biëste." Zijn schaterlach overstemt het antwoord van Maurice, die ons nog even gedag knikt en verdwijnt.
Op de jonge vrouw en mij na is de wachtkamer nu leeg. Ze legt haar tijdschriftje weer op de stapel en kucht. Het valt me nu pas op dat ze best wel knap is. Vooral haar mooie goudbruine benen vallen op onder het korte jeansrokje. Daarboven draagt ze een rood t-shirt dat heel nauw aansluit en haar weelderige vormen sterk accentueert. Ze heeft halflang blond haar dat ze in een staartje heeft samengebonden. Alleen het whiplash-verband verstoort dit mooie evenwicht. Ze merkt dat ik haar gade sla en glimlacht opnieuw een beetje verlegen. Ze kucht opnieuw.
"Ook een accident gehad", vraagt ze wijzend naar mijn krukken. "Neen", zeg ik. "Een verkeerde wrong gemaakt tijdens mijn slaap en mijn meniscus gescheurd". "Jij wel?", vraag ik in één adem. "Twee weken geleden al fietsend omver gereden", zegt ze. "Oei", zeg ik.
Verder komt onze conversatie niet. Dat gaat zo in wachtkamers van dokters. Tenzij je over het weer begint, maar daar had blijkbaar geen van twee zin in. Ik doe dus maar alsof ik weer heel verdiept in mijn Knack begin te lezen, maar eigenlijk ben ik in het voorbije kwartier niet verder gekomen dan de titel van het artikel. Van zodra Maurice -zo'n tien minuten later- kwam melden dat het aan 'de volgende' was en de jonge vrouw naar de spreekkamer van de dokter was vertrokken, heb ik mijn Knack dus gewoon terug op het hoopje gelegd. Ongelezen.
Ik leunde achterover op mijn stoel en stelde vast dat het medisch rapport van mijn medeburgers relatief geruststellend is voor mij: Albert De Pet kwam voor zijn cholesterol en de jonge vrouw voor haar pijnlijke hals. Nu alleen maar hopen dat Maurice geen dodelijke en vooral besmettelijke ziekte had...
Dat Hugo Claus nu niet meer leeft is waarschijnlijk Alfred Nobel's grootste ontgoocheling. Hij die met 'Het Verdriet Van België' ontegensprekelijk de Nobelprijs voor Literatuur had moeten krijgen, zou vandaag ongetwijfeld de eerste zinnen hebben geschreven van de sequel op zijn bestseller over Louis Seynaeve en het Vlaams Nationalisme dat -met de tweede wereldoorlog op de achtergrond- leidde tot sympathie voor het Groot-Germaanse Rijk en collaboratie met de nazi-bezetter.
Uiteraard is vandaag de dag geen sprake van enige onderdrukking vanuit de snor van onze Duitse Oosterburen -al zou Angela Merkel zich volgens mij wel een beetje vaker mogen scheren-, laat staan dat we in het decor van een wereldoorlog zouden zitten, maar wat hier de voorbije drie maanden allemaal weer de politieke revue is gepasseerd grenst toch werkelijk aan het onwaarschijnlijke. Zelfs voor een apenland als België. Voor zover dat nog bestaat natuurlijk...
Herinner je de verkiezingen van zondag 13 juni 2010. Alle grote partijen krijgen een oplawaai van jewelste, De Decker vliegt weer waar hij thuis hoort (met ippon uitgeteld op de mat) en aan het einde van de dag staat de 'bijna Slimste Mens' victorie te kraaien als een vetgemeste leeuw op een podium vol scharrelkiekens, die blij zijn met de aandacht die ze zelf nooit konden realiseren. En daar moeten wij het van hebben, hier in Vlaanderen...
Aan de andere kant van de taalgrens -of moeten we tegenwoordig spreken van 'juist voorbij Brussel-Halle-Vilvoorde'- is het kiesresultaat vergelijkbaar. MR en CDH schudden het stof uit hun Waalse hanenveren en Elio Di Rupo kukelekuut sa victoire personelle van de Ardennen tot Henegouwen. En daar moeten onze francfone buren het van hebben, daar in Wallonië...
Nu zal je mij niet horen beweren dat Bart 'Curryworst' De Wever en Elio 'Strikkegems' Di Rupo domme mensen zijn, maar als je het land moet proberen samenhouden dan denk ik dat een frietkot of een homobar daar niet de aangewezen plaatsen voor zijn. Maar goed, onze koning dacht daar anders over. En neem het de arme man eens kwalijk... Hij is potdorie 76.
Het resultaat hebben we gezien in de voorbije drie maanden. Eerst wordt Bart Curryworst aangesteld als informateur. Alle dagen zien we hem verklaringen afleggen aan de pers op de in België wereldberoemde trappen. De man wordt met de dag bleker, zweet als een otter en bibbert vaak nog heftiger dan onze vorst tijdens de eedaflegging. "Eerst moet er een basisakkoord zijn met de PS", orakelt hij als was het even simpel dan antwoorden geven in de Puzzelronde van De Slimste Mens. Helaas ondervindt Bartje al snel dat de politieke verbanden lang niet zo makkelijk te leggen zijn als die in een kwisje van Woestijnvis en al op 8 juli sloft hij naar het paleis met zijn eindverslag. Op naar af!
"Iek zal diene varken ne keer was", zegt Elio nog dezelfde dag aan onze vorst en hij lacht zijn breedste en meest italiaanse smile ever. Schijnbaar achteloos wrijft hij daarbij door zijn perfect gezwarte coiffure en onze koning is dermate onder de indruk dat hij de PS'er direct een kans geeft. Nuja, het kan ook op aandringen van onze koningin zijn geweest, van wie het geweten is dat ze een zwak heeft voor franstalige Italo-belgische charmeurs. Hoedanook, een nieuw ambt is geboren: de preformateur. 'De wàt?', vroeg ik mij af, maar voor ik tijd kreeg om hierover na te denken was Van Strikkegems al op de trappen aan het uitleggen dat de koning hem de opdracht had gegeven om openingen te creëren. Meteen werd mij duidelijk dat de koning eigenlijk een 'perforateur' had bedoeld, maar ik neem het de brave borst niet kwalijk, want voor gaatjes te maken in zijn dossiers heeft hij wellicht personeel.
Wat er ook van zij, Di Rupo is inmiddels ook al terug naar het paleis gesloft. "Iek eb te weinik zeep, Sire !" "Te weinik zeep, Elio...?" "Ja Sire, te weinik zeep om diene varken te was". Op naar af, deel twee!
En nu, vragen wij met z'n allen ons af? Hoe moet het nu verder? Wat als de Belgen zich kwalificeren voor het Europees voetbalkampioenschap? Mogen we dan nog meedoen? Zouden we Georges Leekens niet bellen en zeggen dat ze morgen beter niet aantreden in Turkije? Het heeft wellicht geen zin meer, want tegen dat het EK gespeeld wordt, bestaat België misschien al niet meer... En dat is nog maar een randverschijnsel. Veel belangrijker zijn de essentiële vragen. Van wie zijn de frieten, bijvoorbeeld? Van de vlamingen of van de walen? Wie mag de chocolade als nationaal product opeisen? Wij vlamingen of onze franstalige buren? Goeie genade, een splitsing van het land wordt een regelrechte ramp...
Lieve politici en trainers der Belgen, beste André Flahaut, Danny Pieters en Georges Leekens: gebruik om de liefde Gods uw verstand. Onze grootste triomfen hebben we behaald in en door onze eigenheid: goed verdedigen in het voetbal en compromissen sluiten in de politiek. Respectievelijk bezorgden ze ons zilver op het EK voetbal van 1980 en loodsten ze ons door de grote staatshervormingen van 1970 en 1981. Vergeet dus dat frivole voetbal van de zuiderse landen. We kùnnen dat niet! Maar gooi ook die existentiële overmoed in de politiek overboord. Dat lukt niet in een apenland als België. En bedenk één ding: als België ophoudt te bestaan, van wie zijn dan de compromissen en dat goed verdedigen? Van de Vlamingen of van de Walen...? Ah ja...
Morgen mag ik eindelijk naar de scanner. 't Werd tijd. Exact tien dagen lig en zit ik nu met ijszakken op mijn linkerknie, nadat ik het gewricht in de nacht van 22 op 23 augustus compleet uit zijn voegen droomde. Nog nooit zag mijn leven er zo evenwichtig uit dan sinds die fatale nacht. Opstaan, van mijn bed naar de zetel strompelen op krukken, in de zetel zitten, in de zetel ontbijten, heen en terug naar de badkamer sukkelen met de rolstoel van mijn vrouw, in de zetel hangen, in de zetel lunchen, weer in de zetel hangen, nog méér in de zetel hangen, in de zetel dineren, in de zetel tv kijken, in de zetel knikkebollen, terug naar mijn bed kreupelen op krukken en -wegens niet moe- een onmogelijke slaap proberen te vatten. Als ik dan na een vaak urenlang gevecht de slaap toch kan vinden, schiet ik steevast in het holst van de nacht weer wakker omdat ik onbewust mijn been weer een draai heb gegeven, die veel meer flexibiliteit vereist dan die kloteknie toelaat. Daarna is het gewoon wachten tot het ochtend wordt en ik mijn ritueel weer van voren af aan kan beginnen.
Gelukkig zijn we vandaag woensdag, D-day voor een paar eerste nieuwe ontwikkelingen. Dokter BMW X6 had mij op voorhand verwittigd dat ik de verwachtingen niet te hoog mocht stellen, maar als je tien dagen op je gat hebt gezeten dan klinken een paar stapjes zonder krukken en een poging om met de auto te proberen rijden even aanlokkelijk als een poolexpeditie én een tocht door het Amazonegebied op één en dezelfde dag.
Al van gisteren had ik mijn agenda voor vandaag zorgvuldig gepland: in grote trekken had ik mijn dag quasi identiek ingevuld zoals alle vorige, maar het stuntelige gepikkel met krukken werd deze keer vervangen door voorzichting wandelen op eigen kracht én er zat zowaar een auto-uitstap in voorzien naar de plaatselijke bibliotheek.
Niet eens vier uur was het, toen ik de voorbije nacht wakker schoot door een snijdende pijnscheut in mijn knie. Maar anders dan het normale daarmee gepaard gaande gezucht en gesteun van de voorbije nachten, was ik deze keer zo opgewonden dat ik amper kon blijven liggen tot het ochtend werd. Vandaag zou ik immers voor het eerst op mijn eigen benen mogen staan en net zoals een kind dat zenuwachtig is omdat het op schoolreis mag vertrekken, telde ik de minuten tot ik het om zes uur ochtend genoeg vond om te kunnen opstaan.
We zijn inmiddels elf uur later en het belangrijkste van de dag is al achter de rug. Ik hang alweer in de zetel met een enorme ijszak op mijn knie en een thermos koffie binnen handbereik. De stapjes waren geen onverdeeld succes. Na een paar meter was de pijn al niet meer te harden en zat mijn knie alweer even dik als in de eerste dagen. Ik wankelde meer dan ik wandelde en ook het autorijden verliep een stuk moeizamer dan ik had ingeschat, maar de euforie is er niet minder om.
Mijn eerste reis in tien dagen bracht me niet verder dan de achthonderd meter van mijn huis naar de bib, ik zweette bloed en tranen om uit de auto te klauteren en de trapjes naar het gebouwtje waren een marteling. Zelfs met krukken. Maar het avontuur was zo overweldigend dat ik binnen meteen besloot om met elk van de twee aanwezige boekenwurmen een praatje te slaan.
Eerst waggelde ik mij een weg naar de romans waar een ietwat duffe dame op leeftijd alle ruggen tussen BALK en COUR in haar geheugen leek te memoriseren. Te zien aan haar ruimschoots oversizede slobbertrui, haar jeans die -ondanks haar leeftijd- op de groei gekocht leek en vooral haar grijze halflange haar wat onverzorgd in een dotje stak, leek het mij een goed idee om haar "Stoffer en Blik" van Jeroen Brouwers aan te raden. Gezien de alfabetische volgorde van het boek, maar vooral ook omwille van de ontstoffing die ze zichtbaar kon gebruiken.
Mijn tip bleek niet echt een succes. Dotje keek mij aan alsof ik van een andere planeet kwam. Een ster verweg in het heelal, alwaar de bewoners op twee normale en twee ijzeren benen lopen. "Ik zal zelf wel kiezen", zei ze bijzonder giftig. Even kwam het in mij op om haar uit te leggen dat het normaal niet mijn gewoonte is om vreemde mensen zomaar aan te spreken in de bib en dat dit vandaag uitzonderlijk toch het geval was door mijn persoonlijke losmaking van mijn zetel, maar haar wantrouwige blik maakte mij direct duidelijk dat dit een van mijn minder goede ideeën was. Niet dus.
Gelukkig was ik omwille van mijn eerste uitstap in een bijzonder goeie bui en nam ik voor de rest geen aanstoot aan de toch wel bijzonder botte afwijzing door Dotje. Ik waggelde mijn weg verder naar het dvd- en cd-hoekje. Een jonge punk zweette zich er werkelijk stikkapot in zijn vuurrode geruite broek en zijn zwart lederen jack. De zweetdruppels parelden via tientallen oorbellen en gezichtspiercings richting zijn ranke nek en zijn groen-rode hanenkam hing meer dan halfstok. Maar het was in elk geval geen beletsel driftig en ijverig te zoeken tussen de honderden cd-doosjes. Zijn aalvlugge vingers baanden zich bliksemsnel een weg door de cd-rekken. Klak-klak-klak. Cd per cd liet hij handig en monotoon kantelen in de rekken op zoek naar de muziek van zijn keuze.
Iets in mij ontnam mij de moed om hem aan te spreken. Vermoedelijk zelfbehoud. Normaal zou ik als snel een grapje durven maken over 'ik heb twintig jaar geleden eens een kieken gepoept, zou jij niet mijn zoon kunnen zijn?', maar deze keer voelde ik mij daarvoor te onzeker op krukken en met een manke poot. De punk leek mijn gedachten te raden. Hij keek mij strak aan en als van een wesp gestoken wendde ik mijn blik voorover naar het cd-rek waar ik toevallig voor stond: "Klassiek-Barok" "Uit de Barokperiode kan u ik ten zeerste Claudio Monteverdi, Georg Friedrich Händel en Dietrich Buxtehude aanraden", sprak hij mij aan. "Bach kan natuurlijk ook altijd, maar dat is zo voor de hand liggend." "Ik ken eigenlijk niets van klassieke muziek", bekende ik eerlijk. "Ach zo", zei hij. "Ik dacht dat je een kenner was omdat je zo geconcentreerd naar de klassieke cd's stond te kijken..." Ik voelde mij zo verschrikkelijk betrapt dat ik zeven zinnen tegelijk wou uitspreken, maar niet verder kwam dan wat onsamenhangend gehakkel. De punk keek mij vriendelijk recht in de ogen, wenste mij snel beterschap, wijzend naar mijn been en de krukken en verdween zonder nog iets te zeggen. Ik hoorde hem nog een paar woorden wisselen met de bibliothecaresse toen ze zijn cd's registreerde. Ik keek om en zag hem verdwijnen tussen de automatische glazen schuifdeuren.
Op het moment dat de schuifdeuren bijna weer dicht geschoven zijn, komt een jonge vrouw binnengewandeld. Ze is slank en heel knap. Haar paarse t-shirt en zwarte jeans is in speelse harmonie met haar acajoukleurige lange haren. Een beeld. Vastberaden stapt ze in de richting van de dvd's vlak achter mij. Haar kleine borsten dansen blij op en neer en op het moment dat ze mij voorbij wandelt, merk ik twee prachtige diepbruine kijkers. Ze glimlacht vriendelijk in mijn richting en eens ze mij voorbij is, passeert mij een zachte bries van heerlijk zoete amandelparfum. Omdat het sterker dan mezelf is, draai ik mij om, om ook haar achterkant te bewonderen. De kwartdraai rechts is echter dermate ongecontroleerd dat hij gepaard gaat met een enorme pijnscheut in mijn linkerknie. Ik kan mij nog net rechthouden, maar ik kan helaas niet voorkomen dat een van mijn krukken met een hels lawaai op de stenen bibvloer klettert. Ik bijt mijn lip stuk om een kreet te onderdrukken. De jonge vrouw draait zich verschrikt om en kijkt recht in mijn van pijn vertrokken gezicht. Even twijfelt ze, maar dan keert ze toch op haar stappen terug, raapt mijn verdwaalde kruk op en reikt ze mij aan. Weer ruik ik de zoete geur van gebrande amandelen. Zo dicht deze keer, dat ik 'm bijna kan proeven en dat het mijn pijn een beetje verdooft.
In het buitengaan grabbel ik nog snel de verhalenbundel "Hellend Vlak" van Rik Torfs mee. Ik laat het boekje registreren bij de bibliothecaresse, die er mij vriendelijk op wijst dat ik "Bloemen Op Mijn Graf" van Herman Brusselmans nog niet heb binnengebracht en dat ik dus een kleine boete zal moeten betalen.
Bloemen op mijn graf... Dan toch nog liever ijs op mijn knie. En morgen naar de scan!
Kan een mens zijn meniscus afscheuren tijdens zijn slaap? God mag het weten, maar mij overkwam het in elk geval en ik hoor nu al de spottende opmerkingen van mijn collega's als ik hopelijk over anderhalve week weer in staat zal zijn om auto te rijden en dus weer aan de slag zal kunnen gaan. "Ha Luctor, speciaal standje geprobeerd...?" "Hierzie, de Luctor... Ja man, nen ezel verslijt eerst aan de poten hé..." "Tja Luctor, dat komt ervan hé, als je met een veel jongere vrouw bent getrouwd... Op je vijftigste mag je zo'n jonge springer niet proberen volgen in bed hé... Ge gaat u nog ne keer doodpoepen..." Hahahaha..." Het gelach en leedvermaak zal galmen doorheen de 3 verdiepingen van de luxueuse marmeren building. Go fuck yourselves! Dat ze denken wat ze willen, dat ze spotten zoveel ze er zin in hebben... Ik weet wat er afgelopen zondagnacht is gebeurd en voor mij is dat ruimschoots voldoende.
Rond vier uur 's ochtends werd ik namelijk plots en zonder enig mededogen gewekt door een stekende pijn in mijn linkerknie. Jesus, alsof er een onzichtbare derde bedgenoot met een groot slagersmes in zat te pulken. Ik kon nog net een schreeuw onderdrukken, maar de pijntranen spoten als het ware uit mijn ogen en mijn verschrikt opveren -wat nog méér pijn opleverde- was voldoende om ook mijn eega te wekken. "Wat scheelt er", vroeg ze slaapdronken "Niks ernstigs", loog ik. "Gewoon verkeerd gelegen, denk ik en mijn knie sputtert wat tegen. Ik ga iets te drinken halen in de keuken en de pijn zal wel wegebben als ik een paar stappen zet. Slaap maar rustig verder".
Hoe ik precies uit mijn bed ben gestapt, zou ik me met de beste wil van de wereld niet meer herinneren, maar ik weet wél dat ik in no time tegen de grond knalde van zodra ik steun zocht op mijn linkerbeen. Alsof het van rubber was, plooide het gewoon onder mij door. Deze keer echode mijn schreeuw tot op het einde van onze slapende straat. En terug!
Het was een duidelijk voorbeeld van een gescheurde meniscus, zei de dokter maandagochtend toen hij mijn tot dubbel niveau gezwollen knie exact 3 minuten probeerde te breken. Simpel geval, case closed. Gele pillen slikken tegen de pijn, groene pillen slikken tegen de ontsteking en witte pillen slikken, die mijn maag moeten helpen om de geel-groene vernietigingslegers de baas te kunnen. Hoedanook, daar zit ik dus. In de zetel, met mijn been lichtjes gebogen over een dik kussen en alle moeite doend om het zo immobiel mogelijk te houden. Daar heeft de blitzdokter in het buitengaan nog speciaal op gedrukt: "Zo stil mogelijk houden om verdere beschadiging van het gewricht te voorkomen". Die laatste twee woorden heb ik er zelf bij verzonnen, want toen hij ze uitsprak was hij al bijna ingestapt in zijn gitzwarte BMW X6 en ik kon hem nog onmogelijk horen. Op de tafel liggen de geduldige getuigen van zijn blitzbezoek: een ontvangstbewijs van 34 euro voor 5 minuten onderzoek inclusief administratie -da's toch nog altijd zo'n slordige 408 euro per uur, al ik goed reken- en een afwezigheidsattest voor mijn werk met verplichte rust van twee weken. Eigenlijk was het maandag mijn eerste werkdag na mijn vakantie...
Mijn grootste bekommernis is evenwel niet mijn uitgestelde werkhervatting, neen, zelfs mijn knie baart me niet al teveel zorgen. De scan zal later uitwijzen of een operatie nodig is, maar wie maalt de dag van vandaag nog om een simpele kijkoperatie. Om eerlijk te zijn zal mijn ergste vijand in de komende twee weken de verveling zijn. Ùùùùren tv kijken is niets voor mij en van dagen aan een stuk te lezen, krijg ik meestal barstende koppijn. Een beetje werken kan nog net, maar ook weer niet te lang, want zelfs mijn flinterdunne, lichtgewicht laptop op mijn schoot geeft teveel druk in mijn knie...
Gelukkig is er mijn buurman. Raymond Chavez Daguilar. Met zo'n naam ben je normaal gezien een steenrijke spaanse Don op een gigantische haciënda, desnoods een medogenloos dictator van een zuidamerikaans land waar drugkartels de wetten bepalen, maar mijn buurman is niets van dat alles. 'Moontjen' is een oud ventje van bijna 80 en een gepensioneerde kleermaker. Ik wed dat hij de volledige één meter zeventig niet haalt en zijn uiterst vriendelijk gezichtje is diep gegroefd in een bijzonder klein hoofdje vol witgrijs haar. In zijn grijze stofjas vult hij zijn dagen met het verzorgen van zijn kanaries en het onafgebroken speuren naar ontluikende sprietjes onkruid, die ook maar één milimeter dreigen de kop op te steken tussen de werkelijk honderden soorten bloemen en planten die zijn tuintje tot een kakafonie van kleur maken. In de dode momenten tussenin kibbelt hij sympathiek met zijn vrouw of doet hij een hazenslaapje in zijn veranda.
Maar maandagnamiddag stond niets van dit alles in zijn agenda. Integendeel. Gewapend met de kartonnen verpakking voor 6 eieren sloft hij bij ons de woonkamer binnen. Zijn verweerde gezichtje straalt van deugnieterij. "Iemand mee ne manke puët moe veel eten", zegt hij en hij geeft mij de eierverpakking. Groot is mijn verbazing als ik de verpakking opendoe en ik in plaats van zes eitjes -zoals hij die wel vaker eens komt afgeven- zes paarsblauwe pruimen zie liggen glimmen. Pruimen als eieren zo groot.
Moontjen schatert het uit als hij mijn oprechte verbazing ziet. Zijn vals gebit klikt en draait vier keer in zijn mond rond. Niet dat ik daarvan schrik, want dat gebeurt constant als hij praat, lacht, hoest, niest,... Kortom van zodra hij zijn mond ook maar een beetje opent, beginnen zijn tanden een eigen leven te leiden. "Gij godverse sloeber", zeg ik verrast. "Ik peisde da fruit toch beter is voor ne zieken dan eiers, hé", zegt hij opgewekt. "En 't zijn levendige verse en vree goeikope". "Ah ja?", vraag ik. "Vertel?" In zijn ogen branden 1000 pretlichtjes. "Die mensen, waar ik dienen boom zag staan, waren niet thuis..." Opnieuw schatert hij het uit.
Dik drie uur later sloft hij opnieuw de woonkamer uit. In die tijdspanne vertelde hij mij tientallen verhalen over 'zijn gloriejaren'. Allemaal heb ik ze al tien keer eerder gehoord. Maar ik geniet met volle teugen en tegen het eind van de namiddag zijn alle pruimen op. Ik at er twee, hij vier. "Tot morgen, hé buurman", zegt hij als hij zich nog even in het deurgat omdraait en hij wuift me gedag met zijn oude kleermakershandje. "Tot morgen, Moontje", zeg ik.
Op de tafel ligt de geduldige getuige van zijn ziekenbezoek: een leeg karton voor 6 eitjes.
Dinsdagnamiddag kwam hij terug. Gisteren en vandaag ook. Met dezelfde verhalen over zijn gloriejaren. Ik tel al af naar morgen...
Gezien mijn voorgeschiedenis in de muziekjournalistiek heb ik nogal wat vrienden en kennissen die van ver of dicht iets met muziek te maken hebben. Los van een aantal muzikanten, zijn sommige van die vrienden gewoon liefhebbers van goeie muziek. Anderen hebben zich dan weer vastgebeten in een of ander muziekgenre en nog anderen zijn fan van een welbepaalde groep. Afhankelijk van wie er bij ons aan tafel aanschuift of gewoon de koelkast komt plunderen, gaan de gesprekken dan vaak over hùn favoriete muziekgenre of groep. Maar laat dat nu eenmaal het lot zijn van al wie muziekjournalist is geweest. Iedereen die het van minder dichtbij meemaakte, wil namelijk liefst van al smullen van de vele verhalen over de optredens all over the world, interviews met internationale sterren en wilde feestjes in obscure clubs. Dat het leven van een muziekjournalist vaak ook bestaat uit spurten van vliegtuig naar vliegtuig, van ùùùùùren wachten op de sterren en van vechten tegen een writersbloc, daar is niemand in geïnteresseerd. Goed, het zijn mijn vrienden. Zij hun zin... op hun bord en door mijn speakers
Zo eten we meestal scampi diabolo op de tonen van Nick Cave en tom Waits als Karel en Ingrid langskomen en moeten er geheid een paar cd's van Guns 'n Roses op als Wim en Martine op bezoek zijn. Marc en Micha vragen meestal naar het wat rustiger werk van Steely Dan en Luc en Nadine eten hun pasta met zalm liefst al dente als Alice In Chains of Pearl Jam opstaat. Voor Stefan en Rita maakt het niets uit, als het maar een goed stukske vlees is met Ten Years After als bluesy achtergrond. Het dient gezegd dat we best "I'm Going Home" houden tot na het dessert, want van zodra de eerste tonen van deze song weerklinken, ontstaat er bij mijn ros-gebaarde vriend een onweerstaanbare drang om mes en vork in te ruilen voor de Gibson335-luchtgitaar. Compleet met solo's en bekkengetrek. Heerlijk!
Toch scheert Peter de hoogste toppen. Hij is zelfstandig elektrieker en een kei in het opsporen van electrische pannes en het herstellen ervan. Voor de rest een beer van een vent met de looks van een gevaarlijke gringo, maar met een hart van peperkoek. Weekdag, zaterdag, zondag, feestdag, dag en nacht heb ik 'm al gebeld voor de -achteraf gezien- soms onozele electrische storingen en altijd stond hij klaar om mij in no-time uit de shit te helpen. Hoe belachelijk de storing soms ook was of hoe stom ik zelf weer niet geweest was, nooit gaf hij mij achteraf een andere reactie dan een volle schaterlach. De woorden "geiren gedoan, jongene" galmden vaak na in de verlaten straat als hij weer vertrokken was.
Peter heeft ook een passie voor muziek. Iron Maiden. Hoewel hij nog lang niet geboren was toen componist/bassist Steve Harris in 1975 de band oprichtte, dweept Peter met alles wat zanger Bruce Dickinson en Co op plaat zetten. Ik schat dat hij nog niet eens kon lezen en schrijven toen Maiden uitpakten met hun eerste hit "Wasted Years". En toch is het al Iron Maiden wat de klok slaat bij mijn elektro-maatje. Doodshoofden sieren zijn schouwblad, vervaarlijke zwaarden blinken aan zijn muur en de hoes van "The Trooper" staat prachtig getatoeëerd op zijn kastbrede rug. "The Trooper" was de negende single van Iron Maiden en komt uit hun album "Piece Of Mind" uit 1983. Peter zat toen in het eerste jaarke van de papschool...
Vorige week vrijdag is hij verhuisd, de Peter. Twee straten verderop. Of ik 'm kon komen helpen verhuizen? Tuurlijk kon ik dat. De hele dag door was hij bezig over 'volgende donderdag'. Over gisteren dus. Want dan stond Iron Maiden geprogrammeerd op de openingsdag van Pukkelpop 2010. De groep ziet er tegenwoordig uit als een bende overjaarse opa's met gerimpelde tattoos en lang grijs haar, maar ze rocken nog als de beesten. Peter had vermoedelijk het allereerste ticketje wat voor deze Pukkelpop-gig werd verkocht en daar was hij op de verhuisdag zo blij mee dat hij van de weeromstuit een bureaublad vanuit het raam op de eerste verdieping op mijn knikker liet vallen. Pijn als een varken dat gevild wordt, bloeden als een rund, maar Peter lachtte zijn heerlijkste schaterlach ooit. "Geiren gedoan, jongene". I love the guy.
Wie gisteren ook op de wei in Pukkelpop stond, was mijn bankier. Normaal zie ik de man -een vijftiger- altijd in keurig maatpak, compleet met hemd en das, achter zijn onberispelijk bureau zitten. Beetje druk doen, op het klavier van zijn pc tokkelen, heel veel telefoneren en vooral -iedere keer als ik 'm zie- zijn uiterste best doen om mij een 'interessante belegging' of een 'zeer belangrijke verzekering' aan te smeren. Gisteren namiddag zag ik 'm buiten komen uit het winkeltje vlak naast mijn deur. Hij probeerde zich nog een beetje af te wenden, maar aangezien zijn auto vlak aan ons voortuintje stond geparkeerd en ik net dààr onkruid aan het wieden was... Bad luck. Nuja, het was sowieso verloren moeite geweest, want zijn kettingen maakten meer lawaai dan vrachtwagen vol oud ijzer op het traject van Parijs-Roubaix.
"Ik vertrek naar Pukkelpop", zegt hij duidelijk gegeneerd. "Iron Maiden speelt er en ik hoor die gasten graag". Hij lacht een beetje schaapachtig en van een vent in een lederen broek vol kettingen, een paar zwarte lederen boots vol klinknagels, een zwart lederen jack en daarboven een ondervestje in jeans met in het groot 'Iron Maiden' erop, komt dat nogal belachelijk over, vond ik. "Ik had je bijna niet herkend", zeg ik naar waarheid. Pierre, want zo heet hij, rinkelt zich rond zijn auto een weg tot aan het haagje wat ons scheidt, komt mij een hand geven, vraagt hoe het met mij gaat en stapt dan in zijn Mercedes C-klasse. Hij stuift de straat uit als een jonge Johnny, next stop: Kiewit Hasselt. Op zijn jeans-ondervestje prijkten zeker dertig pins met doodshoofden, zwaarden en vuurspuwende draken. Daartussen ook eentje met een oranje leeuwke, het logo van de ING-bank.
De volgende keer dat hij mij weer een of ander verzekeringske wil verkopen, vraag ik of hij een tattoo van "The Trooper" op zijn rug heeft. Goe geweten...
Wat is nu boeiender dan op een verloren moment een plaatsje te zoeken aan de rand van een grote vijver. Het gehele leven ontrolt er zich als een immer wijzigend decor rondom het dartele gepeddel, geduik en gesnater van de eendjes. Je hoeft er geen maanden te zitten, je hoeft er zelfs niet te kamperen van ei tot kuiken... gewoon een halfuurtje onhaasten aan de plas en een beetje voyeuristische aandacht voor de medemens is al voldoende voor een gratis blik op het leven.
Neem nu gisteren. Tussen alweer 358 onderzoeken door in het Leuvense Universitair Ziekenhuis Gasthuisberg, krijg ik plots genoeg van alle marteltuigen, die voor de zoveelste keer op de geteisterde beentjes van mijn vrouw worden aangesloten. De beulen, voor de gelegenheid niet met een zwarte kap over het hoofd maar in witte jas over groene operatiepakjes, maken het naar mijn zin net iets te bont qua martelamusement. En dus -net op het moment dat de hoofdbeul mijn vrouw nóg eens in een kramp wil jagen- slaan bij mij de stoppen door en maak ik het medisch gezelschap kordaat duidelijk dat trôp teveel is.
Iedereen in de folterkamer schrikt van mijn plotse en niet mis te verstane uitval. Twee assistent-beulen doen angstig een paar stappen achteruit, ééntje beschermt meteen haar zwangere buikje en de hoofdbeul kijkt mij aan als een vernederde stier die ze net van zijn kloten hebben beroofd. Mijn vrouw ligt op de met groen leer overtrokken pijnbank. Een soort keukenpapier XL, dat de beulen voor de hygiëne op de tafel hebben gelegd, plakt aan haar getormenteerde lijf. Ze richt zich een beetje op, debt haar pijntranen en vraagt mij met een begrijpend glimlachje om even een luchtje te gaan scheppen. "Het is nodig, jongen", zegt ze zacht. "Als ik kans wil maken om opnieuw te leren stappen, dan moet je de dokters hun werk laten doen."
De frisse buitenlucht brengt me snel weer tot bedaren en om de tijd te doden ga ik op het eerste bankje rond de vijver zitten. Ik buig voorover, mijn hoofd in mijn handen en staar naar mijn witte sportschoenen. Al snel komen een tiental eenden snaterend rond mijn voeten getrippeld. Veel troostende woorden hebben ze niet, want als ze merken dat er bij mijn niets eetbaars te rapen valt, waggelen ze als een stel hoogzwangere vrouwen meteen weer richting vijver.
Ze moeten zich haasten om het pad over te waggelen. Twee aanhangers van de herenliefde lopen elkaar al wandelend dermate te zoenen dat ze geen erg hebben in de gevederde stoet, wiens pad ze over enkele stappen zullen kruisen. Het angstig gekwaak en gesnater van de eenden maakt een abrupt einde aan de intense gaykiss en de twee homo's kijken zo mogelijk nog verschrikter dan het pluimengezelschap. Nu heb ik totaal niets tegen homo's -ik tel er een tiental tussen mijn betere vrienden-, maar de totaal verwijfde toon van deze twee geblondeerde strandjanetten kan op veel minder van mijn begrip rekenen.
"Oooooh zoetsjuuuuh, hoe schattig", zegt de ene nicht bijna zingend en hij wijst zijn vriend op het waggelende gezelschap dat net de rand van de vijver bereikt. "Pakt rap een fotokuuuuh". Terwijl Zoetje naarstig in zijn handtas duikt op zoek naar het fototoestel, oefent de ander bliksemsnel een paar poses, daarbij voortdurend achterom kijkend naar de eenden die zo snel mogelijk proberen weg te zwemmen. "Haast u, zoetsjuuuuh", zegt hij, terwijl zijn vriend zenuwachtig scherp probeert te stellen. "'t Gaat niet lievekuuuuh", zegt de foto-nicht, "Ik krijg de eentjes niet samen met jou in beeld. Ze zijn al te ver". "Ok, dan", zucht het fotomodel ontgoocheld. "Spijtig. Niets aan te doen. Mijn haarke trekt toch op niets vandaag"... De twee geven elkaar een kusje en wandelen hand in hand weg. Ik hoor ze nog iets zeggen dat ze moesten geprobeerd hebben met de 'zoemie-zoemie', maar ik hoop dat ik dat laatste gewoon verkeerd begrepen heb. Ik moet plots weer denken aan mijn vrouw die binnen ligt af te zien en mijn maag trekt samen.
Door mijn fixatie op de gay-scène is het mij niet opgevallen dat twee ziekenhuismedewerkers naast mij op de bank zijn komen plaats vatten. Althans, dat vermoed ik omdat ze beiden een zelfde soort wit jasje aan hebben, allebei met een naamplaatje erop. Waarschijnlijk een verpleger en een verpleegster, denk ik. Ik kijk het stel aan, maar omdat ik niet al te onbeleefd wil staren, doe ik geen moeite om de namen op hun jasjes te lezen. De conversatie kan ik evenwel in grote stukken en brokken volgen en ik hoor de man gedempt iets zeggen over 'graag zien'. Ze lachen allebei ingehouden. Zij antwoordt iets, maar haar stem is te zacht om er iets van te kunnen begrijpen. Ze lachen weerom. "Je mag mij niet uitdagen...", zegt de verpleger dan weer. "Ik ben ook maar een mens van vlees en bloed. Geen robot". "Ik ook niet, zunne", zegt zij. Het gesprek stokt en de man kijkt op. Ik zie in zijn blik dat hij zich afvraagt of zijn collega met haar antwoord precies hetzelfde wou zeggen als wat hij bedoelde. Snel wend ik het hoofd af in de richting van de vijver en ik besluit op te staan en terug naar ziekenhuis te wandelen. De twee keuvelen rustig verder alsof ik er nooit ben geweest.
Ik merk dat de eendjes zijn samengetroept aan de rand van de vijver, waar die het dichtst bij de ingang van het ziekenhuis komt. Een ietwat sjofele man in trainingspak zit gehurkt tussen hen in. Hij heeft lang, onverzorgd haar, draagt witte kousen in patersandalen en hangt met drie buisjes vast aan evenveel baxters in een verplaatsbaar statief. De man ziet er doodziek uit en terwijl de baxters langzaam in zijn aders leegdruppelen, verdeelt hij een grote homp brood onder de kibbelende eenden. Naast hem, een paal met groot wit bord en het opschrift: 'Gelieve geen brood in de vijver te gooien'. Ik bekijk het schouwspel vanop twee meter afstand. De eenden schrokken alsof hun leven ervan afhangt en vechten voor iedere kruimel brood. De man blijft er rustig tussen zitten tot hij in de gaten krijgt dat ik zijn leven sta gade te slaan. Hij richt zijn hoofd op en ik kijk in een grauw gelaat met een stel gebroken ogen. Ik probeer te glimlachen, maar hij wendt zich ongeïnteresseerd weer af.
Net buiten de gigantische draaideuren van de in- en uitgang, zie ik mijn vrouw, rustig een sigaretje rokend in haar rolwagen. Ze is nog wat bleekjes, maar haar ogen stralen en ze glimlacht breed. "De prof zegt dat ik weer zal lopen", zegt ze. Ik krijg tranen in mijn ogen, denk aan alle levens rond de vijver en vraag mij af wat de eendjes zullen doen als de man er niet meer zal zijn...
's Avonds drink ik mij een stuk in mijn kloten. Eén glas wijn volstond.
Wat mag nu eigenlijk nog wel, de dag van vandaag? Roken op een stationsperron terwijl je gewoon de tijd zit de doden alvorens op een trein te stappen, waar je vruchteloos naar een rokers-compartiment zal zoeken? No way! Een welgmeende fuck-you-vinger opsteken naar een idiote BMW-Johnny, die je vlak voor je neus coupeert op een druk kruispunt? Forget it! Hoge-nood-pissen tegen een struikje langs de autoweg? Not done! In je neus peuteren, terwijl je geërgerd in een kilometerslange file aanschuift? Altijd is er een andere automobilist die bij je binnen gluurt en een afwijzend gebaar maakt. Lekker wijd geeuwen zonder je hand voor je mond te houden, een scheet laten die kraakt als een F16 die door de geluidsmuur knalt, vloeken, zuchten,... altijd is er wel iets of iemand voor wie of wat je je moet inhouden.
Gisteren ben ik tot de ontdekking gekomen waarom -ondanks het voortdurend slechter wordende spel- steeds méér mensen de weg naar een voetbalveld vinden. Daar mag alles! Het voetbalstadion is immers de meest moderne arena voor brood en spelen geworden. Compleet met een uitzinnig publiek, dat zalig zijn schreeuwende, joelende, vloekende, stoute zelf mag zijn...
De wedstrijd die ik had uitgekozen is nog niet eens begonnen -er is zelfs nog geen speler op het veld- maar ik geniet al met volle teugen van de spreekkoren die elkaar het lelijkste van de wereld toezingen. "Wit-groen..., g'et een muile gelijk ne kallekoen". " Geel-ruëd..., g'et een hol gelijk een roggebruëd". "Lalala Lalala Lalala... Oe Ah". Heerlijk toch?
Naast mij staat een man van middelbare leeftijd. Hij maakt deel uit van een groepje wit-groen-gesjaalde supporters die elkaar allemaal schijnen te kennen. Ze lachen, maken grapjes en ergens moet er een soort ober tussen zitten, denk ik, want het groepje wordt constant bevoorraad met verse ladingen bier uit plastic bekers. De ene boer galmt al luider dan de andere en elke maagbom uit de groep wordt onthaald op aanmoedigend gejoel. "Jeuuuuuijjj"! Love it!
De spelers zijn ondertussen op het terrein gekomen en nadat de stadionomroeper ons een aangename en sportieve wedstrijd heeft toegewenst, begint hij alle spelers van de groen-witte ploeg af te roepen. Elke naam wordt steevast met "Heuiiiiiiiii" bekrachtigd en het groepje supporters naast mij gilt en joelt mee alsof hun leven ervan afhangt. Bekers bier gaan synchroon met de "Heuiiiiiiiii-s" de lucht in en hier en daar worden grote kwakken bier gemorst op omstaanders. Nog meer gelach! "Heuiiiiiiiii"! Geen mens die erom maalt. Het opzet is kinderlijk eenvoudig, want als de spelersnamen van de geel-rode tegenstanders aan de beurt zijn, worden de "Heuiiiiiii-s" gewoon vervangen door "Boehoe-s". Het bier kwakt even rijkelijk. Het gelach om een zoveelste bierdouche is onsterfelijk.
In de eerste helft gebeurt weinig opwindends. De bal circuleert vlot over het veld, maar scoringskansen zijn er niet. De scheidrechter annex massochist wordt tientallen keren in koor en op kadans verweten voor "zwartzak", "blinde mol" en "boerefluite" en als er dan toch even opwinding ontstaat is het om een opstootje tussen twee spelers. Het verband tussen de geel-rode verdediger die iets te fel inging op een groen-witte aanvaller en het gezang over "Zijn moeder es een hoere" en "Geef d'em nen dzjoef op zijn muile" ontgaat mij totaal, maar het amusement is er niet minder om. Ik krijg zowaar zin om mee te zingen.
In de rust begint mijn groen-witte buurman rustig een sigaretje te rollen. Twee meter boven ons hoofd hangt een bord van vier vierkante meter met een pictogram dat aanduidt dat roken verboden is. Vlak daaronder, op een twee-vierkante-meter-bord in drukletters én in vier talen, dezelfde duidelijke boodschap. Innerlijk geniet ik van de rokende rebellie van mijn buurman. In de rij voor ons en dus een kleine halve meter lager, draait een groen-witte mevrouw zich verveeld om. Al een keer of vier heeft ze een grote, blauwgrijze rookpluim rond haar hoofd proberen uiteen waaien, maar de stoommachine naast mij produceert alleen maar meer rook. Het groepje bevriende supporters amuseert zich al een paar minuten kostelijk met de driftige handgebaren, waarmee de vrouw elke nieuwe rookstoot in het ijle probeert te verdunnen. Iedere beweging van haar hand levert ellebogengestoot onder elkaar op en het gelach wordt alleen maar luider.
De spelers zijn inmiddels alweer het veld op en de tweede helft is al een heel eind aan de gang, als mijn buurman zijn groenwitte kompanen erop attent maakt dat hij nog een sigaretje gaat roken. Het hoofdknikje in de riching van de dame onderstreept dat het 'm deze keer totaal niet te doen is om zijn nicotinepeil weer de hoogte in te jagen, maar om zijn benedenbuurvrouw nog een beetje te jennen. Ik verheug mij op het komende spektakel.
Exact drie keer slaagt hij erin het gecrispeerde kastanjebruine kapsel nogmaals met rook te omringen, als de dame zich ten tweede male omdraait en zonder verpinken zegt: "Uw sigaret stinkt". Alsof hij een scenario uit het hoofd geleerd heeft, antwoordt mijn buurman laconiek en uitdagend: "Uw pruim ook!". Hilariteit alom, bekers bier gaan weer de hoogte in. Er wordt gemorst dat het een lieve lust is en mijn buurman geniet zichtbaar van zijn hero-of-the-day-status. Net op het moment dat de vrouw zich helemaal omdraait om in de aanval te trekken, ontploft het stadion in een hels gejuich. Aan de overkant werd gescoord en alle groen-witte supporters dansen en zingen dat de tribune ervan davert. Niemand uit het groepje, noch mijn buurman, noch zijn berookte vriendin vlak onder hem heeft het doelpunt gezien. Maar al snel hervinden ze de reden van hun uitstap en hun verstomming door het helse supportersgejuich slaat vrijwel onmiddellijk om in een brede lach. Het bier vliegt uit alle bekers tegelijk de hoogte in en mijn buurman en zijn onderbuurvrouw vallen elkaar dansend, lachend en vierend in de armen.
Ik geniet van het schouwspel..., van 'het leven zoals het is'. Op het terrein hangt de doelpuntmaker als een aap in de nadars. Hij heeft zijn shirt uitgetrokken en zwaait er wild mee in het rond. De scheidsrechter komt ijskoud op de slingeraap afgestapt en toont hem manhaftig een gele kaart. Zalig...! Op een voetbalveld mag alles! Bijna, dan toch...
Mijn vrouw zit al een tijdje in een rolstoel. Anderhalf jaar om precies te zijn. Maar omdat we blijven weigeren om ons bij dat lot neer te leggen, hebben we in de voorbije achttien maanden zowat elke kliniek van binnen en van buiten gezien. Het merendeel van de tijd was dat wachtend. We lijken wel duiven die gelost moeten worden... Arras, zwaarbewolkt, wachten!
Gisteren was het weer van dattum. Bij de baliebediende aan de infodesk van een Gents ziekenhuis. Of althans, bij de lege stoel waar de baliebediende hoorde te zitten. Met de precisie van een zwitsers uurwerk manoeuvreer ik tussen banken en bloembakken, die de weg naar de infobalie quasi ontoegankelijk maken voor rolstoelers, maar ik slaag er feilloos in om mijn dame ongeschonden te parkeren voor het enige loket waar geen bordje "gesloten" staat. Een lege stoel is ons deel. Vijf meter verderop, in de administratieve zone, staan twee dames gezellig te kletsen. De een hangt tegen een gesloten deur, de ander leunt op de kopieermachine. Ze lachen ingehouden. Omdat we recht in het gezichtsveld van het deurbloempje staan, fezelt die iets tegen de kopieerhangster en wijst bijna ongemerkt in onze richting. Een kleine vingerbeweging, meer was het niet. De ander richt zich twintig centimeter op, draait even het hoofd in onze richting, duikt dan weer voorover op de kopieermachine en maakt haar verhaal rustig af. Eén minuut, twee minuten, drie minuten en dan volgt een schaterlach bij allebei. Het deurbloempje verdwijnt door de deur die haar recht hield, de ander richt zich op en sloft naar het loket waar wij staan te wachten. Ik schat haar eind de veertig, vermoedelijk gekleed in de favoriete rok en bloes van haar onlangs overleden grootmoeder. Het kan ook haar overgrootje zijn geweest. Hoedanook, de vorige eigenares van de bloes moet aanzienlijk slanker geweest zijn, want het ouderwetse prul knelt in tientallen plooien rond armen, schouders en borsten van de huidige draagster.
Met een zucht ploft ze haar gigantische kont op lege loketstoel, die piept en kreunt onder zoveel lompigheid. Net als ze ons aankijkt en lijkt te gaan vragen van welke planeet wij twee afkomstig zijn, rinkelt een telefoon. Met een nieuwe zucht waarmee je bomen omlegt, mompelt ze "Wa goa't nui were zijn?". De oproep blijkt niet uit haar desktoestel te komen, want met de snelheid van een slowmotion-film, duikt ze in haar handtas, tovert een blits oplichtend mobieltje te voorschijn, kijkt op het schermpje wie haar belt, drukt op een toets en antwoordt met "Ja...?" Ze luistert zwijgend. Wij wachten zwijgend. Nog een paar keer zegt ze "ja", maar na een paar minuten blijkt ze tot mijn grote verwondering zowaar ook in staat tot volzinnen. "'k Stoa ier wel mee kweenie hoeveel volk aan mijn loket hé". Ik kijk naar mijn geparkeerde dame, zijn kijkt naar mij, we kijken rond... en zien niemand in een hall zo groot als een half voetbalveld.
Onze nieuwe vriendin heeft zich ondertussen weer van haar loket recht gewurmd en is opnieuw richting kopieermachine gesloft. Ze buigt voorover en leunt weer op het toestel, haar gigantische gat naar ons gericht. Ze spreekt gedempt, maar ik hoor haar iets zeggen over boontjes, over stoven en over Zwitserse schijven. Na nóg een paar minuten gewouwel, waar ik met de beste wil van de wereld niets meer kan uit opmaken, schuifelt ze weer in onze richting, martelt opnieuw haar trouwe stoel, kijkt ons aan en vraagt: "Is't veur een opname of een consultatie?" Een verwelkoming is ofwel niet in het beleefdheidsprotocol van het ziekenhuis opgenomen ofwel gewoon niet in dat van onze nieuwe vriendin zelf, maar aangezien we daar nu toch al een kwartier staan te wachten is dat ook niet meer echt nodig. "Ik heb een afspraak voor een KST", leest mijn vrouw van haar verwijsbriefje. "Wiene?" "Een KST. Een kernspintomografie" "Geef mij ne keer da briefken!" Met de gezwindheid van een dode gazelle steekt ze haar arm uit om het briefje aan te nemen en ik merk een knoert van een donkergroene okselvijver op de spannende, lichtgroene stof van het bloesje. Het valt mij bovendien nu pas op dat ze dikke tetten heeft en dat het linker exemplaar voorzien is van een naambordje. Linda, heet onze nieuwe vriendin. Het schept een band.
Linda met de dikke tetten en de grote kont, is intussen druk aan het telefoneren met ons briefje in haar hand. Drie keer poogt ze "kernspintomografie" foutloos uit te spreken tegen andere kant van de lijn, maar ze slaagt niet in haar opzet. Ze lacht met haar eigen dwaasheid, haakt in en zegt in één ruk en zonder haperen: "Ge zult nog een beetse moete wachte, madam. Zet ui doar moar... In da wachtzoalke, hier zjust achter 't hoekske. Ze zull'n ui straks wel komm'n hoal'n."
Na twintig minuten in het wachtzaaltje hebben we nog niemand gezien, niemand gehoord en is niemand ons komen halen. Ik begin mij af te vragen of het nog voor vandaag is. Je weet maar nooit met die ziekenhuizen. Ik besluit terug te gaan naar de infobalie om tekst en uitleg te vragen, maar alles is daar donker en leeg. Niemand te bespeuren. Ook niet in de administratieve zone achter de loketten. De kopieermachine staat er een beetje verweesd bij. Linda zit vermoedelijk al thuis aan de gestoofde boontjes met Zwitsere schijven, ver weg van alle wachtende patiënten die haar dagen tot een hel maken... Fucking kernspintomografie!
Morgen mag ik eindelijk naar de scanner. 't Werd tijd. Exact tien dagen lig en zit ik nu met ijszakken op mijn linkerknie, nadat ik het gewricht in de nacht van 22 op 23 augustus compleet uit zijn voegen droomde. 
Wat mag nu eigenlijk nog wel, de dag van vandaag?
