Verslag van Jos Cleemput i.v.m. mijn organisatie op 14/7/1990 Belgisch kampioenschap 50 mijl te Oostrozebeke.

TIEN KLEINE NEGERS…xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Gastheer:             Lucien Taelman

Genodigden:      40 willekeurige mensen van verschillende rang of stand, die –bij nader onderzoek- met elkaar één ding gemeen hebben: het afstandslopen

Kader:                  Een 1,610 km lange omloop in een nieuwbouwwijk te Oostrozebeke.

Inzet:                   60.000 frank prijzenpot.

Klimaat:               Van fris ochtendgloren naar steeds feller brandende zon.

Geef toe dat dit scenario voldoende elementen bevat om een volwaardige thriller uit te bouwen. Agatha Christie moest het met minder stellen toen ze haar “Tien Kleine Negers” schreef.

Toch zou het verhaal van Lucien veel gelijkenis vertonen met de bestseller uit de reeks “Verrassende Vertellingen”.

Veertig grote lopers

Lucien heeft ambitie.

Vijftig mijl is zowat 2 marathons.  Voor de doorsnee loper een eindeloos zware opdracht. Voor de ultraloper, die het herhaaldelijk moet beleven in een 100 km tijdens de laatste 20 km totaal door de knieën te gaan, lijkt het een ideale afstand. Vijftig mijlen – de Angelsaksers weten waarom zij daarvan hun favoriete nummer maken – zijn nog net te vreten voordat de afgang begint. Maar Lucien moest niet om ‘t even wie hebben.  Alleen de besten waren goed genoeg. Hem zouden ze niet moeten verwijten, als hij moest winnen, dat het een goedkope zege was tegen Janneke en Mieke. Zijn Belgisch kampioenschap, met de echte driekleur, zou een kampioen moeten opleveren.

Geen folders, geen publiciteit, maar persoonlijke contacten met toplopers van de 100 km en de 6 uren. Dat was zijn benadering om de 40 plaatsen te vullen. Zijn financieel aanbod zou opwegen tegen de uitdaging. Geen geheimdoenerij met “prachtige prijzen”  en “waardevolle trofee”. Neen, gewoon recht voor de vuist: zoveel hiervoor zoveel daarvoor. Kortom, een aanbod zoals Lucien als loper graag ziet.

Toch blijkt de toestroming niet overweldigend. De vakantieperiode komt slecht uit of de genodigden beseffen dat de gebraden kippen hen niet in de mond zullen komen gevlogen. Een deelnemerslijst van 36 goede atleten mag in die omstandigheden een succes genoemd worden. Aan de start stonden uiteindelijk echter slechts 24 atleten. De afwezigen zullen allemaal wel een goede reden hebben. Dat neemt niet weg dat het na het vele voorbereidend werk wel een koude douche zal geweest zijn. We wisten toen nog niet welke suspens ons wachtte.

Vallen als vliegen.

Na 27 km valt het eerste slachtoffer. Wilson Dammekens was optimistisch maar helaas onvoldoende voorbereid gestart na zijn dubbele knie-operatie. Voor vrouw en kinderen kwam het nog goed uit om naar zee te gaan zonnen.   Zo waren ze nog met 23.

Drie ronden later volgt Ludo Vande Wijngaert. In Geel liep hij nog 71,9 km, maar hitte en halvelingse kwetsuur zorgden voor een vroeg einde.   Toen waren ze nog met 22.

Jozef Verhaeghe zweette al vroeg in de koers. “een slecht teken” voorspelt zijn vrouw. Met de zevenurengrens als een dreigende stok achterde deur, verliest hij zijn gebruikelijke gemoedsrust. Om zijn legendarisch geworden glimlach niet te verliezen stopt hij. Zijn eerste opgave, maar hij zou niet alleen blijven.   Al bleven er nog 21.

Halfweg heb je ongeveer een marathon gedaan. Verrassingen alom, Daniel Ketels, één van de topfavorieten, die alleen op zoek was gegaan naar de vroege vlugter Beeken, was zopas terug ingelopen door het uitgedunde kopgroepje en houdt het voor bekeken.   Nog 20

Evenzeer als hij geraakten ook Christian Ataty (lang, telang meegegaan met de kopgroep), plaatselijke Lionel Verschaeve (het geheime wapen van Lucien himself, maar zonder ultraloopervaring en dat blijft vooralsnog zo) en tenslotte ook Ignace Matthijs (met Western States, 160km Amerikaans hooggebergte, nog te stijf in de benen). Maar reken je mee? 

Toen waren ze nog met 17. Zou er een geheime ziekte in de groep geslopen zijn? Feit is dat even later NVV specialist Jan Pollefeyt hen volgt. Nog 16.

Rudy Bekaert, in Koekelare nog 50 km in 3u18 stopt nu net voordat hij 50 heeft. Zo bleven er nog maar…

Het ging wat ongemerkt voorbij, want aan de 50 gingen toeschouwers op in de stuntmijl  van Lucien zelf. In die ronde –het moet gezegd dat er een premie van 1000 fr. aan vastging-  zet Lucien een achterstand van 30 sec. omin evenveel voorsprong. Zo neemt hij de leiding over van de leider van het eerste uur. Walter Beeken, weliswaar ultraneofiet, maar favoriet, want goede bekende van Jean-Paul Praet. Het mocht hem niet baten. Nog vier ronden kon hij de onverbiddelijkheid van de ultragoden weerstaan, maar wordt dan het tiende slachtoffer van de eliminatie.

Had Robert Verbeke zijn kniepijn ingeroepen om verstoppertje te spelen na zijn glansprestatie in Torhout? Het zag er lang naar uit, maar op 14 ronden van ’t einde liegt hij niet meer. Toen bleven er nog 13.