Sportletsels en de geneeskunde.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Silvie, Miet, Stefaan, Rita, Stefanie….. om er maar enkele te noemen,

allen een letsel, al dan niet van het lopen.

Dokters en sporters spreken niet dezelfde taal.

Sporters willen blijvend kunnen sporten.

Dokter willen de pijn wegnemen, als het moet met een operatie.

Of je daarna nog zal kunnen/mogen lopen ……

Is het niet aan de sporter om bij de dokter het voorgaande te melden?

Dokters zijn meestal anti sport, vraag mij niet waarom.

Als de pijn weg is door te stoppen met lopen,

begrijpt de dokter niet waarom je dan wel wil lopen.

Zelf had ik een huisdokter die wel sport mijnend was.

Ik had last van de lage onderrug en een te gebogen rug.

Na 1 jaar kiné,  wilde ik verder kunnen zonder kiné.

Sporten om de rug te versterken moest meermaals per week worden ingelast.

Voor mezelf legde ik de discipline op;

lopen op dinsdag en donderdag en zwemmen op woensdag.

In het weekend een loopwedstrijd,

indien er een in de buurt was.

Het lopen heeft mijn leven verandert,

Ik werd sterker, gezonder en ook allerlei kleine kwaaltjes verdwenen.

Ik voelde me beter en beter, wat zich ook vertaalde in de prestaties.

Zwemmen werd een extra training lopen door tijdsgebrek op woensdag.

Van 4 loopdagen in de week werden dat er vlug 7 op 7.

Ik behaalde overwinningen en kon het opbrengen soms 2x per dag te trainen.

Nu 35 jaar later en bijna 300 marathons of meer,

zal ik mij blijven inzetten om het lopen te promoten.

Ik heb vele kwetsuren gehad, en rusten is de boodschap.

Meerdere malen werd het lopen mij verder verboden na een blessure,

nodige operaties heb ik nooit laten gebeuren,

maar ik loop nog.

Dus, sporters, als je naar de dokter gaat, begin met te stellen:

Lopen is mijn lang leven.

Een beetje als bij profvoetballers,

daar kan de dokter ook niet zeggen stop met voetballen.

Lucien Taelman