|
Hei jokainen!
Hey iedereen!
Welkom op mijn eigenste kleine stukje internet, waar ik jullie op de hoogte zal
houden van m'n Finse avonturen hier in Jyväskylä! (Spreek uit Juvaskula, voor
diegenen die al duizelig werden van de vele puntjes en ypsylonnen! Voor
diegenen die dit nog leesbaar vonden, wacht maar, er komen nog meer rare
woorden... )
De eerste dagen hier zijn zo snel voorbij gevlogen, dat ik er zelf van
verschiet dat ik hier al een week rondloop (lees: probeer rond te lopen
zonder op mijn gezicht te vallen en het ijs van wel héél dichtbij te
verkennen...). Na de eerste impressies en Finse onderdompelingen, is het
dus hoog tijd om jullie te laten weten wat ik hier allemaal uitspook!
Voor diegenen die geen tijd of zin hebben om het uitgebreide (maar wel
interessante, al zeg ik het zelf, ahum..) reisverslag hieronder te lezen;
afgelopen dagen stonden in het teken van: koud maar mooi, sociaal maar
introvert, dichtbij maar heel ver weg, vermoeiend maar boeiend, verrijkend maar
verwarrend, en vroeg opstaan maar...tjah niks maar, het is gewoon écht pijnlijk
vroeg opstaan!
Het hele Erasmus-gebeuren startte op 29 februari, een schrikkeldag dus. Deze
dag draaide helemaal rond vliegen, lopen, rijden en schuiven. s' Morgens
vroeg afscheid nemen (met bijhorende traantjes én cadeautjes ) in
Zaventem, dan snel het vliegtuig op (met natuurlijk kilooooo's
overgewicht ), rond de middag zweefden we al boven de poederwitte wolkjes
ergens boven de Noordzee, en rond 14u was het dan zover: onze eerste stapjes op
Finse bodem in Helsinki. (daar lukten de stapjes ook nog echt, daar lag immers
geen sneeuw ) Maar aangezien Jyväskylä zo'n 300km van Helsinki ligt, hadden we
nog een hele reisweg voor de boeg. Van Helsinki airport de bus op naar
Helsinki station, waar we net op tijd de (dure!!) trein naar Jyväskylä
opsprongen! Leve de wieltjes van mijn valies, zonder hen had ik het niet
gehaald ! Na een drie-uren durende treinrit, kwamen we dan eindelijk rond 18u
aan in het station van Jyväskylä.
Daar stond Krista -onze Finse tutor, ook studente kiné- ons zoals beloofd op te
wachten, om ons naar ons kot te vergezellen. Ploeterend en al schuivend
door de sneeuw, bereikten we zo eerst Annelies haar kot in Roninmaki.
Haar roommate Lin Yi (of zoiets) kwam ons al breedsmilend begroeten, samen met
de walm van chinese kookkunsten (zoals we die allemaal kennen van op het cité ,
maar hé, geen commentaar; deze keer zijn wij de buitenlanders hé!)
Daarna op naar mijn kot te Mylliervi. Daar stond ons weeral een
verrassing te wachten...
Ik stak m'n sleutel in het sleutelgat... draaide een kwartslag (in de verkeerde
richting, want dat moet hier zo)... duwde de deur open...stak m'n hoofd door de
deuropening...deed het licht aan...en.... geen meubels!!! Niet zo een leuke
verrassing dus! Geen meubels betekent, geen kast, geen bureau, geen stoel, maar
ook...geen bed! En slapen op een harde koude grond was nu niet direct waar ik
stond op te wachten. We konden niemand bereiken van de residenties hier,
dus dat werd wachten tot maandag. Gelukkig bood Krista aan om bij haar te
logeren de komende 3 nachten. Ik nam haar bod dankbaar aan, en zo sjokten
we die avond door de kou (ongeveer -6°C!) en de sneeuw, terug richting de
andere kant van Jyväskylä, waar Krista's kot was. Uitgeput en een beetje
ondersteboven van de situatie, viel ik die nacht in slaap, mezelf al afvragend
welke verrassingen er de volgende dagen nog voor de deur zouden staan...
Eén ding dat ik alvast bijgeleerd heb, is dat 'dichtbij' in het Finse woordenboek
toch niet hetzelfde is als onze dichtbij . Als een Fin je zegt dat een
bepaalde straat of winkel dichtbij is, dan bedoelen ze ongeveer een halfuurtje
stappen... maar zonder fiets, en met een valies in de hand, komt er van dat
stappen niet veel van in huis...oplossing: de bus!
Het weekend heb ik dus al pendelend tussen Annelies haar nederige stulpje en
Krista's appartement doorgebracht. En ik kan je verzekeren: de bus nemen
hier in Finland is niet zo simpel als in Leuven! Zeker niet als die uurregelingen
hier alleen maar in't Fins uithangen, en je er dus té laat achterkomt dat
'ajetaan koulu...'(en nog iets, maar dat weet ik niet meer) wil zeggen: rijdt
alleen op schooldagen... Ijsberen en tegelijk toch ook wat genieten van het
mooie landschap, dat is al wat je op zo'n moment kunt doen. Overal, op de
weg, op het fietspad en zelfs de meren, ligt er een dik pak sneeuw, dat ligt te
glinsteren in de zon, als je geluk hebt. Een heel vredig en mooi
landschap, dat ook in de lente en zomer fantastisch tot zijn recht moet komen,
denk ik! Maar nog tijd genoeg om dit te verkennen later!
Dat weekend heb ik dus geregeld drie kwartier tot een uur al ijsberend in een
bushokje doorgebracht, mezelf vervloekend dat m'n thermisch ondergoed helemaal
vanonder in de valies lag, bij Annelies op kot... Maar geen tijd om te zeuren,
er moest nog zoveel gedaan worden. Dingen die je thuis allemaal als
vanzelfsprekend beschouwt, moesten nu nog allemaal geregeld worden: de juiste
internetkabels, een fiets huren (met remmen die eigenlijk niet eens helpen op
een besneeuwde en be-ijsde ondergrond), potten en pannen en borden zoeken,
inkopen doen (in't Fins! dus opnieuw een verrassing als je iets koopt!), de
laundry-rooms vinden, de sauna-regeling uitzoeken,...
Toch hebben we zaterdagavond nog de tijd, én de energie gevonden, om al eens
een stapje te zetten in het Finse nachtleven. Krista en haar vriendinnen
namen ons mee naar de Nightclub Kharma, met verschillende rooms, van R&B
tot Finse hiphop, van disco tot lounge... We keken onze ogen nogal uit daar!!!
Want amai, wat een rare kledingstijl hebben die Finnen en andere buitenlanders
hier! Kledij waarin wij ons niet eens durven vertonen tijdens carnaval, wordt
hier als populair beschouwt. Fel blauwe tshirts met eronder zwart met wit-gevlekte
leggings (zoals vroeger voor te turnen) en luipaardschoenen, zijn hier geen
uitzondering. Gothic-achtige en alternatieve stijl is ook een typisch
straatbeeld voor de Finse jeugd. Maar waarschijnlijk vinden zij dat wij
net diegenen zijn met 'funny' kleren...
Hoewel we die avond nieuwe mensen hebben leren kennen, zij het vooral andere
exchange students, leerden we ook de introvertie van de Finnen kennen.
Zelf gaan Finnen nooit op je toestappen om een babbeltje te slaan, en hoewel de
meesten wel een mondje Engels kunnen, zijn ze te verlegen om het te praten!
Maar goed, maandag kreeg ik uiteindelijk het goede nieuws dat ze zo snel
mogelijk mijn kamer van meubels zouden voorzien. Eindelijk kon ik
uitpakken, mijn kale muren van kleurrijke foto's voorzien, uitpakken en alles
zo knus en gezellig mogelijk maken. Ik heb dan ook enkele voor én na
foto's genomen, een echte Extreme Make-over!
Oké, tot zover de eerste daagjes installeren en uitpakken in Jyväskylä.
Nu waarvoor we eigenlijk hier zijn: stage! En nu komt het vroege opstaan ter
sprake. Annelies en ik lopen namelijk stage in een revalidatiecentrum in
Peurunka (spreek uit: peejroenka), 'niet zo ver hiervandaan' zou een Fin
zeggen. Namelijk: zo'n 35km! Aangezien we onze chauffeur thuis
hebben moeten laten, omdat ik al teveel overgewicht had (da's een tautologie
zeker? ;)), moeten we 2 bussen nemen om in Peurunka te geraken. De dag begint
hier ook al veel vroeger dan bij ons, want om 8u moeten we paraat staan om
patiënten te behandelen. Als je dan uitrekent dat de busrit 1,5 uur in beslag
neemt, waarbij we ook nog een deel moeten stappen, dan kom je uit op opstaan
om... 5.30u! Jazeker, met boterhammetjes smeren erbij! Dat worden dus
niet veel Erasmus-feestjes s'avonds...
Het centrum zelf is wel fascinerend,; het is een soort van spa-resort en tevens
revalidatiecentrum, waar je kan zwemmen, fitnessen, skieën, nordic walking-en,
raften, golfen, relaxen, trampoline springen, mét een aangebouwd hotel voor de
gasten. De kinesitherapeuten worden hier erg gewaardeerd; in praktijk
staan ze zelfs hoger als een dokter! Das nogal wat anders dan bij ons hé! We
werden hier dan ook heel goed onthaald, kregen een uitgebreide rondleiding, en
werden aan iedereen voorgesteld, in de Finnen hun beste Engels (wat niet zo
goed is :) ) Ik weet niet hoe goed jullie Duits kunnen, maar ik kan alleen maar
Jean Marie Pfaff Duits, en het is op zo'n niveau dat de Finnen Engels kunnen...
De patiênten zelf, of customers zoals ze ze hier noemen, kunnen vaak zelfs geen
woord Engels! Wel moeilijk om te communiceren, laat staan behandelen... De
aanpak is hier ook heel anders; het gebeurt hier allemaal in groep: aquajogging
in groep, muscle testing in groep, discussie in groep, joggen in groep, enz...
een hele multidisciplinaire aanpak eigenlijk, wat wel een pluspunt is.
Maar meer over de stage in de komende dagen! Ik zie dat het al bijna 23u is, en
aangezien mijn wekker al binnen 6,5u afgaat, is het hoog tijd om mijn bedje in
te duiken!
Ik hoop dat jullie door de dikke boterham tekst zijn doorgeraakt, proficiat
voor de doorzetters! ;)
Tot gauw!
Moimoi (= byebye)
Lucia x
|
