Wat is me dat hier! Vorige week ploeterden we nog door de sneeuw, gleden we nog door het ijs en kleurden dikke pakken sneeuw het straatbeeld van Jyväskylä...maar nu... 't is hier precies België! In plaats van temperaturen onder nul (waar we stilletjesaan gewoon aan begonnen te worden, dankzij de vele-laagjes-truk!), wijzen de thermometers hier tegenwoorden +4° tot +7°C aan! Dat betekent dus een bewolkte hemel, vies regenweer (zoals wij Belgen dat gewoon zijn), smeltende meren die vorige week nog mooi bevroren waren (schaatsen!!!) én... suuuuper gevaarlijke fietspaden! Ja hoor, niet alleen ijs kan de wegen hier gevaarlijk glad maken, ook van die papperige vuile smeltende sneeuw zorgt voor heuse evenwichtsoefeningen op de fiets! Een moeras van bruine sneeuw, zo kan je het nog het beste omschrijven. Wanneer we ons met onze fietsen een weg doorheen dit sneeuwmoeras proberen te banen, is het alsof we gewoon ter plaatse staan te trappen. Onze wielen draaien werkelijk zot in dat dik pak natte sneeuw, zodat we amper een meter vooruit komen. Als we er dan toch eindelijk in geslaagd zijn om onze velo rijdende te houden, dan voel je dat je voor-en achterwiel precies verschillende richtingen uit willen...slippen à volonté dus! Remmen lukt ook nu niet goed, dus het is nog steeds uitkijken geblazen! Zo'n hoge temperaturen zijn echt uitzonderlijk voor de tijd van't jaar, het is zo'n 100 jaar geleden dat het hier nog zo een warme winter is geweest! Normaal zou het hier nu rond de -15° C moeten zijn (ok daar zou ik mss ook wel over klagen ;))! Opwarming van de aarde zeker?
Die bruine papperige sneeuw, heeft hier zelf een speciale Finse naam (maar daar kan ik nu ff nie op komen), en ze hebben er ook speciale wetten voor gemaakt! Het kan hier namelijk wel eens voorkomen dat je als brave voetganger rustig aan't wandelen bent, en dat er een auto voorbij komt geraasd, die zijn bocht toch wel net in zo een grote plas bruine smeltende sneeuw neemt zeker! *Splassshhhh* Je kan het je al voorstellen hé, zo een natte bruine vieze doesje die letterlijk uit de hemel komt vallen... Wel, als je dan als voetganger de nummerplaat van die splashende auto opschrijft, dan kan je naar één of ander nummer bellen, waardoor je te weten komt wie de eigenaar is. Vervolgens kan je die mens dus een dure factuur sturen van de droogkuis, voor het wassen van je kleren! :) Maar, als je zelf in het scenario van chauffeur zit, dan is het beste wat je kan doen: uitstappen en vragen of alles ok is, en hem/haar op een kopje koffie trakteren! Dan zit de kans er namelijk dik in, dat die pas-gewassen-voetganger je geen proces aandoet, oef! ;) Lang leve een lekker kopje cappuccino dus! Toedeloeee
Tip van de dag: ga nooit fietsen met een pak melk in je rugzak...
Geloof me, als iemand me op voorhand deze tip had gegeven, had dit me veel moeite (en waspoeder) gespaard! Ja jullie weten mss al hoe dit verhaaltje gaat aflopen, maar sta me toe om jullie deze kleine anekdote te vertellen...
Op een mooie woensdagnamiddag, opende ik mijn koelkast en kwam ik tot de constatatie dat ik dringend naar de winkel moest, wilde ik die avond nog keukenprinses spelen. Aangezien de supermarkt hier 'niet ver' (heb je 'm?) is, maakte ik dus een lijstje van alle dingen die ik nodig had, zodat ik meteen een voorraad voor enkele dagen had. Ik sprong m'n fiets op en fietste op m'n gemakje naar de Lidl (ja die hebben ze hier ook, gelukkig voor m'n portemonnee!). So far, so good. Eens ik de Lidl had geplunderd met brood en vlees en groentjes en melk en yoghurtjes en...(enfin, you get the picture, ik zal jullie mijn volledige boodschappenlijstje maar besparen), begon ik aan de terugweg naar m'n kot, zwaar beladen met de vele inkopen. De zware dingen, zoals melk en olijfolie, had ik in m'n rugzak gestoken. Spijtig genoeg moet ik de mensen die ervan overtuigd zijn dat de meeste ongelukken ergens in de buurt van je huis of andere vertrouwde plaatsen gebeuren, gelijk geven... Want in die laatste honderd meter, sloeg het noodlot toe.... (ja ik moet het toch een beetje dramatisch laten lijken hé ;)) Ik moest nog net een laatste bocht nemen doorheen de sneeuw, maar daar besliste de zwaartekracht anders over... Boem-pomme-de-terre, fiets onderuit en Lucia op de grond (auw mijn SIPS en sacrum!). Gelukkig -dat dacht ik toen toch- had m'n rugzak m'n val gebroken, en had ik buiten een besneeuwde natte poep, niks gebroken ofzo. Maar...toen ik eenmaal boven in de keuken alles aan het uitpakken was, merkte ik dat ik een spoor van witte druppels had achter gelaten op weg naar binnen. Ook bleek m'n rugzak toch wel érg nat te zijn van de sneeuw... Nu bleek dit echter geen sneeuw te zijn, maar wel de enige echte 'kevytmaito' (Finse melk dus). Door de val op m'n rugzak was het pak melk opengesprongen, en *poef* alles onder de melk... ook mijn documenten van stage, en van mijn kot (mijn contract) zaten nog in mijn rugzak, en plakten dus allemaal lekker aan elkaar. Dus probeer je dat allemaal zo goed mogelijk af te wassen en de rugzak uit te kuisen, maar ik kan je verzekeren, die melkgeur krijg je er nog nie zo snel uit!
Anyway, de rugzak heeft intussen al een flinke wasbeurt in de wasmachine achter de rug, de keuken is weer proper, en vandaag ga ik nog eens proberen een pak melk te gaan kopen ;)
Moi moi!
De man rechts is de Canadees, bij wie we onze fietsen hebben gehuurd. Hij vond echter het sleuteltje van het slot van deze fiets niet meer, dus mocht ik voor het eerst in mijn leven, een fietslot doorknippen. Cool! :) Maar wees gerust, het blijft bij deze ene keer ;)
Het antwoord: mails checken en m´n blog verder aanvullen! Hoewel we hier s´morgens heeel vroeg al moeten zijn, zijn er toch wel veel dode momenten hier in het revalidatiecentrum. Zoals vanmiddag, toen hadden we wel 2uur middagpauze! En dan hebben we zoizo ook nog een koffiepauze in de voormiddag en eentje in de namiddag! De kinés hebben hier hun eigen koffiekamer, en er is zelfs een apart hoekje voor ons, de stagairs. Het staat er vol met medische tijdschriften, dus we kunnen ons zelf nog nuttig bezig houden ook, met het lezen van de nieuwste artikels en de recentste ontwikkelingen! Let op, ik zeg: we kunnen deze lezen...maar meestal kiezen we voor de computer, zoals nu :) We hebben hier namelijk ook een luid zoemende computer tot onze dienst gekregen - met paswoord en al! - en op momenten zoals deze maken we daar handig gebruik van en openen we steeds vol nieuwsgierigheid onze email, hopend op een pak nieuwe berichten, of reacties op m´n blog! (hint hint!) ;) Het is hier dus echt chill. Zoals ik vorige keer al vertelde, gebeuren bijna alle behandelingen hier in groep: fitness, nordic walking, zwemmen,... Gedurende 2 weken loopt er hier een ´back course´voor mensen met LRP, en wij mogen gewoon al hun activiteiten meevolgen, of mee uitproberen. Zo zijn we vanmorgen vb mee gaan Nordic Walken (als daar al een werkwoord van bestaat :))! Dat was echt nog wel leuk! En vermoeiend ook! Want denk maar niet dat het op je dooie gemakje wat door de sneeuw rondkuieren is! Nee hoor, het is een totale body work-out, waarbij zowel je onderste ledematen, als je bovenste ledematen, als je nek en rug én diepe musculatuur wordt getraind! (dat is toch wat ze ons hier vertellen ;)) Maar het was idd wel nog vrij vermoeiend, maar wel super zo doorheen de besneeuwde wegen in de bossen hier! Ook mogen we tijdens onze pauze of na de werkuren gratis gebruik maken van het zwembad hier. En das ook wel de moeite, het is namelijk een elipsvormig zwembad, zoals een looppiste. (heb ik dit al verteld?) Dus in plaats van baantjes te trekken, zijn het eerder rondjes die je moet zwemmen! Bovendien is het water hier aangenaam warm, en zit er veel meer zuurstof in dan in een gewoon zwembad. Als ik je nieuwsgierigheid gewekt heb, kan je eens een kijkje gaan nemen op de site van dit revalidatiecentrum: http://www.peurunka.fi/
Stage valt hier dus goed mee, hoewel we natuurlijk niet echt zoveel bijleren op manueel therapeutisch vlak dan. Sommige dingen doen ze hier echt compleet anders! Zoals eergisteren vb, toen mochten we een Muscle Testing bijwonen. Dit hield in: mensen met lage rugpijn moesten enkele maximale globale spiertesten laten doen, zoals sit ups (waarbij ze helemaal recht moesten komen!!!???), rugextensie (zoals dat toestel in onze fitness ook), en gewichtheffen enz.. allemaal oefeningen waar wij als Leuvense kinésisten onze wenkbrauwen nogal van optrekken (want compensatie is toegestaan!)... Het verbaasde ons dan ook niet dat er vele patienten na de testing al mankend en grimassen-trekkend-van-de-pijn terug wandelden... Van provocatie gesproken! (sorry voor de niet-kinés voor wie bovenstaande uitleg mss niet zoveel zegt, maar geloof me, in Leuven zouden zulke oefeningen absoluut niet kunnen!) Wat het natuurlijk extra moeilijk maakt voor ons, is dat echt bijna niemand hier Engels kan. Er zijn enkele therapeuten die zich verstaanbaar kunnen maken in basis Engels, maar met de patienten hier kan je amper communiceren. Ook als de therapeut uitleg geeft, is dit op zo een eenvoudige manier en met zo een simpele woordkeuze (vb knees have to be like this, you can not do this,...), dat ze ons eenvoudigweg niet veel nieuws kunnen leren. Maar we doen ons best om de basic Finse woordenschat onder de knie te krijgen. Meer hierover kan je de volgende dagen lezen. Volgende week mogen we zelf enkele zwemtrainingen en stretch-sessies geven.. We´ll see!
Maar goed, tijd om in te pakken en naar huis te gaan, want stage zit er weer op voor vandaag!
Als jullie mij een smsje willen sturen, mag dit altijd op dit nummer : 0038449517402. Mijn Belgische simkaart ga ik de komende 3 maanden niet gebruiken denk ik, dus stuur liefst naar m'n Fins nummer!
Welkom op mijn eigenste kleine stukje internet, waar ik jullie op de hoogte zal
houden van m'n Finse avonturen hier in Jyväskylä! (Spreek uit Juvaskula, voor
diegenen die al duizelig werden van de vele puntjes en ypsylonnen! Voor
diegenen die dit nog leesbaar vonden, wacht maar, er komen nog meer rare
woorden... )
De eerste dagen hier zijn zo snel voorbij gevlogen, dat ik er zelf van
verschiet dat ik hier al een week rondloop (lees: probeer rond te lopen
zonder op mijn gezicht te vallen en het ijs van wel héél dichtbij te
verkennen...). Na de eerste impressies en Finse onderdompelingen, is het
dus hoog tijd om jullie te laten weten wat ik hier allemaal uitspook!
Voor diegenen die geen tijd of zin hebben om het uitgebreide (maar wel
interessante, al zeg ik het zelf, ahum..) reisverslag hieronder te lezen;
afgelopen dagen stonden in het teken van: koud maar mooi, sociaal maar
introvert, dichtbij maar heel ver weg, vermoeiend maar boeiend, verrijkend maar
verwarrend, en vroeg opstaan maar...tjah niks maar, het is gewoon écht pijnlijk
vroeg opstaan!
Het hele Erasmus-gebeuren startte op 29 februari, een schrikkeldag dus. Deze
dag draaide helemaal rond vliegen, lopen, rijden en schuiven. s' Morgens
vroeg afscheid nemen (met bijhorende traantjes én cadeautjes ) in
Zaventem, dan snel het vliegtuig op (met natuurlijk kilooooo's
overgewicht ), rond de middag zweefden we al boven de poederwitte wolkjes
ergens boven de Noordzee, en rond 14u was het dan zover: onze eerste stapjes op
Finse bodem in Helsinki. (daar lukten de stapjes ook nog echt, daar lag immers
geen sneeuw ) Maar aangezien Jyväskylä zo'n 300km van Helsinki ligt, hadden we
nog een hele reisweg voor de boeg. Van Helsinki airport de bus op naar
Helsinki station, waar we net op tijd de (dure!!) trein naar Jyväskylä
opsprongen! Leve de wieltjes van mijn valies, zonder hen had ik het niet
gehaald ! Na een drie-uren durende treinrit, kwamen we dan eindelijk rond 18u
aan in het station van Jyväskylä.
Daar stond Krista -onze Finse tutor, ook studente kiné- ons zoals beloofd op te
wachten, om ons naar ons kot te vergezellen. Ploeterend en al schuivend
door de sneeuw, bereikten we zo eerst Annelies haar kot in Roninmaki.
Haar roommate Lin Yi (of zoiets) kwam ons al breedsmilend begroeten, samen met
de walm van chinese kookkunsten (zoals we die allemaal kennen van op het cité ,
maar hé, geen commentaar; deze keer zijn wij de buitenlanders hé!)
Daarna op naar mijn kot te Mylliervi. Daar stond ons weeral een
verrassing te wachten...
Ik stak m'n sleutel in het sleutelgat... draaide een kwartslag (in de verkeerde
richting, want dat moet hier zo)... duwde de deur open...stak m'n hoofd door de
deuropening...deed het licht aan...en.... geen meubels!!! Niet zo een leuke
verrassing dus! Geen meubels betekent, geen kast, geen bureau, geen stoel, maar
ook...geen bed! En slapen op een harde koude grond was nu niet direct waar ik
stond op te wachten. We konden niemand bereiken van de residenties hier,
dus dat werd wachten tot maandag. Gelukkig bood Krista aan om bij haar te
logeren de komende 3 nachten. Ik nam haar bod dankbaar aan, en zo sjokten
we die avond door de kou (ongeveer -6°C!) en de sneeuw, terug richting de
andere kant van Jyväskylä, waar Krista's kot was. Uitgeput en een beetje
ondersteboven van de situatie, viel ik die nacht in slaap, mezelf al afvragend
welke verrassingen er de volgende dagen nog voor de deur zouden staan...
Eén ding dat ik alvast bijgeleerd heb, is dat 'dichtbij' in het Finse woordenboek
toch niet hetzelfde is als onze dichtbij . Als een Fin je zegt dat een
bepaalde straat of winkel dichtbij is, dan bedoelen ze ongeveer een halfuurtje
stappen... maar zonder fiets, en met een valies in de hand, komt er van dat
stappen niet veel van in huis...oplossing: de bus!
Het weekend heb ik dus al pendelend tussen Annelies haar nederige stulpje en
Krista's appartement doorgebracht. En ik kan je verzekeren: de bus nemen
hier in Finland is niet zo simpel als in Leuven! Zeker niet als die uurregelingen
hier alleen maar in't Fins uithangen, en je er dus té laat achterkomt dat
'ajetaan koulu...'(en nog iets, maar dat weet ik niet meer) wil zeggen: rijdt
alleen op schooldagen... Ijsberen en tegelijk toch ook wat genieten van het
mooie landschap, dat is al wat je op zo'n moment kunt doen. Overal, op de
weg, op het fietspad en zelfs de meren, ligt er een dik pak sneeuw, dat ligt te
glinsteren in de zon, als je geluk hebt. Een heel vredig en mooi
landschap, dat ook in de lente en zomer fantastisch tot zijn recht moet komen,
denk ik! Maar nog tijd genoeg om dit te verkennen later!
Dat weekend heb ik dus geregeld drie kwartier tot een uur al ijsberend in een
bushokje doorgebracht, mezelf vervloekend dat m'n thermisch ondergoed helemaal
vanonder in de valies lag, bij Annelies op kot... Maar geen tijd om te zeuren,
er moest nog zoveel gedaan worden. Dingen die je thuis allemaal als
vanzelfsprekend beschouwt, moesten nu nog allemaal geregeld worden: de juiste
internetkabels, een fiets huren (met remmen die eigenlijk niet eens helpen op
een besneeuwde en be-ijsde ondergrond), potten en pannen en borden zoeken,
inkopen doen (in't Fins! dus opnieuw een verrassing als je iets koopt!), de
laundry-rooms vinden, de sauna-regeling uitzoeken,...
Toch hebben we zaterdagavond nog de tijd, én de energie gevonden, om al eens
een stapje te zetten in het Finse nachtleven. Krista en haar vriendinnen
namen ons mee naar de Nightclub Kharma, met verschillende rooms, van R&B
tot Finse hiphop, van disco tot lounge... We keken onze ogen nogal uit daar!!!
Want amai, wat een rare kledingstijl hebben die Finnen en andere buitenlanders
hier! Kledij waarin wij ons niet eens durven vertonen tijdens carnaval, wordt
hier als populair beschouwt. Fel blauwe tshirts met eronder zwart met wit-gevlekte
leggings (zoals vroeger voor te turnen) en luipaardschoenen, zijn hier geen
uitzondering. Gothic-achtige en alternatieve stijl is ook een typisch
straatbeeld voor de Finse jeugd. Maar waarschijnlijk vinden zij dat wij
net diegenen zijn met 'funny' kleren...
Hoewel we die avond nieuwe mensen hebben leren kennen, zij het vooral andere
exchange students, leerden we ook de introvertie van de Finnen kennen.
Zelf gaan Finnen nooit op je toestappen om een babbeltje te slaan, en hoewel de
meesten wel een mondje Engels kunnen, zijn ze te verlegen om het te praten!
Maar goed, maandag kreeg ik uiteindelijk het goede nieuws dat ze zo snel
mogelijk mijn kamer van meubels zouden voorzien. Eindelijk kon ik
uitpakken, mijn kale muren van kleurrijke foto's voorzien, uitpakken en alles
zo knus en gezellig mogelijk maken. Ik heb dan ook enkele voor én na
foto's genomen, een echte Extreme Make-over!
Oké, tot zover de eerste daagjes installeren en uitpakken in Jyväskylä.
Nu waarvoor we eigenlijk hier zijn: stage! En nu komt het vroege opstaan ter
sprake. Annelies en ik lopen namelijk stage in een revalidatiecentrum in
Peurunka (spreek uit: peejroenka), 'niet zo ver hiervandaan' zou een Fin
zeggen. Namelijk: zo'n 35km! Aangezien we onze chauffeur thuis
hebben moeten laten, omdat ik al teveel overgewicht had (da's een tautologie
zeker? ;)), moeten we 2 bussen nemen om in Peurunka te geraken. De dag begint
hier ook al veel vroeger dan bij ons, want om 8u moeten we paraat staan om
patiënten te behandelen. Als je dan uitrekent dat de busrit 1,5 uur in beslag
neemt, waarbij we ook nog een deel moeten stappen, dan kom je uit op opstaan
om... 5.30u! Jazeker, met boterhammetjes smeren erbij! Dat worden dus
niet veel Erasmus-feestjes s'avonds...
Het centrum zelf is wel fascinerend,; het is een soort van spa-resort en tevens
revalidatiecentrum, waar je kan zwemmen, fitnessen, skieën, nordic walking-en,
raften, golfen, relaxen, trampoline springen, mét een aangebouwd hotel voor de
gasten. De kinesitherapeuten worden hier erg gewaardeerd; in praktijk
staan ze zelfs hoger als een dokter! Das nogal wat anders dan bij ons hé! We
werden hier dan ook heel goed onthaald, kregen een uitgebreide rondleiding, en
werden aan iedereen voorgesteld, in de Finnen hun beste Engels (wat niet zo
goed is :) ) Ik weet niet hoe goed jullie Duits kunnen, maar ik kan alleen maar
Jean Marie Pfaff Duits, en het is op zo'n niveau dat de Finnen Engels kunnen...
De patiênten zelf, of customers zoals ze ze hier noemen, kunnen vaak zelfs geen
woord Engels! Wel moeilijk om te communiceren, laat staan behandelen... De
aanpak is hier ook heel anders; het gebeurt hier allemaal in groep: aquajogging
in groep, muscle testing in groep, discussie in groep, joggen in groep, enz...
een hele multidisciplinaire aanpak eigenlijk, wat wel een pluspunt is.
Maar meer over de stage in de komende dagen! Ik zie dat het al bijna 23u is, en
aangezien mijn wekker al binnen 6,5u afgaat, is het hoog tijd om mijn bedje in
te duiken!
Ik hoop dat jullie door de dikke boterham tekst zijn doorgeraakt, proficiat
voor de doorzetters! ;)
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
