Soms vraag ik me af wat het nut is van ons leven. Veel mensen vinden dat je volgens een bepaalde voorgeschreven vorm je leven moet leiden. Je wordt geboren, groeit op, gaat naar school, studeert eventueel verder en begint te werken. Dan kom je het grootste deel van je leven in een vaste routine. Je staat op, gaat werken, komt thuis en eet, kijkt nog wat tv en je gaat slapen. En de volgende dag beleef je deze dag gewoon opnieuw. En dat zon 40 jaar lang. De enige dingen die de routine verstoren zijn trouwen en kinderen krijgen. En het ergste is dat deze op zich dan ook weer een routine worden. En als je op pensioen gaat, wat dan? Dan doe je hele dagen niets meer buiten in de zetel zitten en tv kijken.
Daar zaten we vandaag over te discussiëren, en ik blijf er maar over denken. Elke woensdag zitten ik en Alina samen in haar garage te filosoferen. Die garage hebben we een paar jaar geleden omgebouwd tot een gezellige ruimte met 4 grote zetels rond een salontafeltje. De muren zijn in rood, geel en groen geschilderd en beplakt met tientallen posters. Tegen de muur staan enorme zwarte versterkers die de ruimte soms helemaal lijken op te slorpen met hun enorme omvang en de overdosis aan decibels die ze produceren.
Toen ik bij Alina doorging had ik een relaxed gevoel over mijn hele lichaam. Ik had het gevoel dat er watjes in mijn oren zaten, en hoewel ik voelde dat het ijskoud was buiten had ik het nog redelijk warm. We hadden ons net volgevreten met chips en chocola, en we hadden samen een 2literfles cola leeggedronken. Toen ik thuiskwam en in de spiegel keek zag ik dat mijn ogen weer helemaal rood waren. Mijn haar lag een beetje warrig en ik had een tamme uitdrukking op mijn gezicht. Liefst was ik gewoon naar mijn kamer gegaan, op mijn bed gaan liggen en met wat muziek in slaap gevallen, maar tot mijn grote misnoegen riep moeder meteen: Het eten is zo klaar hoor! toen ik de woonkamer binnenkwam, waarop ik me in de zetel plofte en in slaap viel. Een paar minuten later werd ik al terug wakker door moeder die met schelle stem naar mijn stiefvader riep dat hij moest komen eten. Daar zat ik dan, met een volle maag en mijn gedachten die steeds werden afgeleid naar allemaal kleine dingen. De bomen buiten leken gesnoeid te zijn in een bepaalde vorm. Als je goed keek kon je het gezicht van president Bush herkennen in een grote eik in de tuin van de buren. De lucht boven de bomen was donker, maar werd nog een beetje verlicht door de maan en de vele sterren. En ik zag ook een UFO. Hij was groot, rond, en er kwamen rode en groene lichtjes uit en het tolde heel snel rond zijn as. Terwijl ik geconcentreerd naar de UFO zat te kijken schepte moeder mijn bord vol groenten. Je ogen zien zo rood, Sophie?, zei ze, en ze keek me observerend aan. Ja, je weet wel, last van mijn lenzen... antwoordde ik, zonder de UFO een moment uit het oog te verliezen. Dat heb je als je ze niet elke avond uitdoet. Hoeveel keer moest ik je nog vertellen dat... , Ma, ik weet het nu al wel..., onderbrak ik haar. Ik heb een allergie voor dat soort gezaag. Toen mijn stiefvader aan tafel plaatsnam begon ik zo snel mogelijk mijn bord leeg te eten. Zoals gewoonlijk waren mijn ouders weer over nutteloze dingen aan het praten, en was ik niet echt aan het luisteren. Wat denk jij erover, Sophie? vroeg mijn moeder plots. Ja, dat zal wel zo zijn, mompelde ik, en nadat ik mijn laatste stuk vlees met veel moeite naar binnen had gewerkt stond ik op en ging naar mijn kamer. Ik deed de deur op slot, rolde nog een jointje, en smoorde dat uit het raam op. De UFO was verdwenen. Daarna zette ik wat muziek op, ging in mijn bed liggen, deed mijn ogen toe, en liet me wegdrijven met de stem van Bob Marley. Buffalo soldier, dreadlock rasta. There was a buffalo soldier, in the heart of America.... Schiet me alsjeblieft neer als ik later ook zon voorgeschreven leven zoals iedereen ga leiden.
