Ze was al enkele dagjes wat 'hangerig', dat kleine meisje van mij. Niet helemaal in haar gewone doen, steeds dicht bij mama willen zijn, bij het minste wat (volgens haar) fout liep waren er traantjes,... Deze morgen had ze helemaal geen zin in haar melkje. Ze sabbelde ruim een half uur op een klein stukje brood. Te moe en te weinig energie om te protesteren, maar het was allemaal wat tegen haar zin.
Grote meid moest deze voormiddag naar de endodontoloog (en weet nog maar sinds kort wat voor iets dat is), voor een tand-wortel-kanaal-behandeling. Deel 1 van 3. En mocht daar twijfel over bestaan: neen, dit was ook niet helemaal naar haar zin! Maar goed. Na twee uur en 15 minuten in de tandarts stoel - excuseer: de endodontologe stoel - werd de GSM terug aangelegd en bleek er een gemiste oproep van de crèche te zijn: Lunaatje had 39.2 graden koorts. En dan mag de grote meid nog maar pas een grondige tandartsbeurt achter de rug hebben, nu pas deed het pijn! Het besef dat de crèche al een uur geleden gebeld had. En dat de mama dus pas nu kon reageren!!
Met het gezicht nog half verdoofd werd getelefoneerd naar de oma en dan naar de crèche en dan terug naar de oma... om toch maar te zorgen dat dat kleine zieke meisje naar huis kon. Mama naar het werk, oma om de lieve meid. En de lieve meid met oma naar de dokter. O wat breekt de grote meid haar hart dat ze er niet kon zijn voor haar lieve schat. Maar ook al is ze mijn allerbelangrijkste prioriteit, soms moet de mama écht gaan werken. En centjes verdienen. Om dat huisje te betalen waar we zo graag binnen enkele maandjes zouden intrekken...
Oma liet inmiddels weten dat het oordeel van de dokter binnen is: oorontsteking. Voor de tweede keer... Haar vorige oorontsteking dateert nog maar van enkele weekjes geleden. Hopelijk wordt dit geen vaste routine!
Grote meid telt al flink de uurtjes af... Nog even en kleine meid mag terug hangerig zijn bij mama. Onder een warm dekentje. Gezellig samen in het grote bed...
We lezen en schrijven: zondagmorgen, 9u. En mijn kleine meisje slaapt nog!!
Dus zou de mama eigenlijk ook wel eens kunnen uitslapen... Maar mijn biologische Luna-klok stond blijkbaar ingesteld op 7u. Dus werd hier al gedweild, gewassen, gestreken en opgeruimd dat het een lieve lust is...
... en nu maar wachten tot dat lieve peutertje aan haar dagje wil beginnen
Lunaatje had een knuffelochtend deze morgen. Dat mag dan leuk, lief en gezellig klinken, toch waren er traantjes...
Hélemaal uitgeslapen was de kleine meid niet. Ze had nochtans 13u aan één stuk geslapen! Maar omdat wij ons - ondanks glijdende werk- en crèche uren - toch op een min of meer acceptabel uur op het werk (respectievelijk de crèche) moeten aanbieden, werd Lunaatje met de nodige zachtheid wakker gemaakt. 't Is te zeggen: van zodra de mama de babykamerdeur opendoet veert de kleine meid recht in haar bedje. Maar de oogjes bleven nog even op slaap-stand staan. En haar 'knuffe-knuf' werd héél hard tegen haar warme nog-half-slapende-lijfje gehouden... (Hij moet trouwens dringend nog eens in de wasmachine, die 'knuffe-knuf'! Maar dat is iets makkelijker gezegd dan gedaan...)
Ze wou onmiddellijk door mama geknuffeld worden. Handjes rond mama's nek, beentjes stevig rond mama's middel en hoofdje op mama's schouder. The works... En de mama smelt natuurlijk bij zoveel signs of affection! En dan wil de grote meid zich liefst samen met haar kleine meisje terug in het grote bed nestelen, samen rustig wakker worden en genieten van die mama-Luna momenten...
Helaas... Reality called! Kleine meid moest écht even op het verzorgingskussen liggen om het hele ochtendlijke ritueel te doorlopen: pyama af, pamper af, wassen, afdrogen, verse pamper aan, kleertjes aan, schoentjes aan,... En daar had ze géén zin in! Ze wou op mama's arm blijven! En dat is dus écht hartverscheurend: een klein meisje dat dikke tranen huilt omdat ze haar mama wil knuffelen... Hoort u mijn moederhartje al breken?
Hebt u ooit al geprobeerd om een pamper te verversen terwijl de pamper-dragende-peuter bij u op de arm zat? Wij hebben deze morgen een meer dan verdienstelijke poging gewaagd! Het bleef bij een poging...
De traantjes waren trouwens gauw weer droog. En kleine meid was terug haar vrolijke zelf eens we in de crèche aankwamen. Naar de mama keek ze, bij het zien van al haar crèchevriendjes, zelfs niet meer om! Wat heeft mijn moederhart soms toch te lijden...
... en hoe een knuffelochtend en traantjes héél dicht bij elkaar in de buurt liggen!
't Is zo'n dotje, dat kleine meisje van mij! Dat vindt iedere moeder waarschijnlijk over haar eigen dochtertje...
Gisterenavond was ze de ganse avond zo ontzettend lief en charmerend. Nog meer dan anders zelfs... - Ze kwam voorbeeldig haar (roze, uiteraard!) haarspeldje brengen en toonde aan de mama dat het de bedoeling was dat het haarspeldje in haar haartjes vastgespeld werd. Voor wie er aan mocht twijfelen: Kleine Luna is écht een meisje-meisje! En dat vindt de mama hélemaal niet erg! - Ze knuffelt en zoent er tegenwoordig op los! Tot groot genoegen van iedereen, de mama in het bijzonder! Al beseft de mama ook wel dat de kleine meid deze vaardigheid binnen een jaar of 15 liefst wat selectiever mag toepassen. Zorgen voor later... - Ze kan nu ook al zoentjes 'gooien' met haar handjes... - Ze vindt het super om met haar beide handjes haar gezichtje te bedekken en 'kiekeboe' te doen. Cuteness overload, i tell you!! - Ze toont haar neusje als we vragen 'Luna waar is je neusje?' Nu ja, ongeveer toch... Kan ook haar wangetje of mondje zijn en soms bijna haar oortje. Maar we doen daar niet moeilijk over. 't Situeert zich daar ongeveer wel in de buurt. - Ze is tegenwoordig zo ontzettend moe als de mama haar in bedje legt, dat ze eenvoudig weg geen energie meer heeft om te protesteren. Ze knuffelt mama nog heel even, legt haar hoofdje neer en slaapt... - Ze mag dan wel al een flinke peuter zijn, als ze helemaal opgekruld in haar bedje ligt (beentjes onder zich getrokken en poep in de lucht), dan ziet ze er nog zo ontzettend klein, kwetsbaar en ontschuldig uit. Wat ze ook nog is. Uiteraard.
Ieder half uurtje is de grote meid even gaan piepen in de babykamer. Toegegeven: stiekem in de hoop dat lieve Luna nog eventjes zou wakker worden. En dat de mama haar dus nog even zou kunnen bij zich nemen in het grote bed en zalig knuffelen... Maar ze was zo moe, mijn kleine meisje. Ze heeft de ganse nacht flink geslapen... Die knuffels waren voor deze ochtend!
Wij zochten een huisje. Zochten, ja. Want intussen hebben we er eentje gevonden!
Even kort de zoektocht schetsen... Grote meid woont intussen al een jaar of 7 in haar huurappartement. Zalig wonen in een schitterend pand én tegen lage huurprijs. Bovendien knal in het centrum van het dorp waar grote meid geboren en getogen is, waar oma en opa wonen, waar de ruime familiekring en vrienden wonen,... kortom: het centrum van de wereld voor grote meid! Klein nadeel: er is geen tuintje of terrasje. Dat was de eerste 6 jaar geen enkel probleem, want het marktplein met de leuke bruine kroeg is dichtbij en zoals vermeld: oma en opa wonen in de buurt, dus tuin/terras was nooit ver weg.
Maar toen was de kleine meid er opeens! Onverwacht maar o zo gewenst! Kleine meid groeit, kruipt en doet al dappere pogingen om stapjes te zetten. En dan begint het toch een beetje te 'kriebelen': een eigen huisje zou toch fijn zijn. Met een eigen tuintje. En een eigen terrasje. In plaats van maandelijks huur 'weg' te geven, zelf een eigen nestje afbetalen...
De droom kreeg meer een meer vorm. Er werden gesprekken gevoerd met oma en opa. Er werd geluisterd naar 'ervaringsdeskundige' vrienden. Er werd geïnformeerd, gediscussieerd en nagedacht. Er werd gerekend en geteld. En uiteindelijk ook beslist: Grote meid ging informeren bij het Vlaams Woningfonds. Als alleenstaande mama mét een klein Lunaatje, vast werk én een klein spaarpotje mocht het volgens de mensen van het Vlaams Woningfonds geen probleem zijn om een eigen huisje te kopen.
Dus konden we op zoek! Kleine meid en grote meid samen op zoek naar een huis!! Met oma en opa in het kielzog uiteraard... Wie de grote meid een beetje kent weet dat er ontzettend kan getwijfeld worden en dat er voor de meest eenvoudige aankopen goedkeurend advies vereist is! Een huisje hoort niet thuis in de categorie 'eenvoudige aankopen', dus no way dat de grote meid dit alleen ging beslissen!
Maar goed... De zoektocht kon beginnen. Er werd een 'wensen-lijstje' aangelegd. Het huisje moest aan volgende voorwaarden voldoen: - In het geboortedorp van grote meid (wegens oma en opa, familie en vrienden in de buurt. Als alleenstaande mama is dit een zéér belangrijk argument) - Een kleine tuin (wegens chronisch gebrek aan groene vingers bij de grote meid, maar terugkerende acute nood aan luieren in het gras. En vooral een klein meisje dat straks zal willen schommelen en glijden en tenten bouwen en fietsen en...) - Liefst ook een terrasje (wegens voorliefde om met eventueel bezoek buiten te genieten van een aperitiefje. Terwijl we samen kijken naar een spelend Lunaatje in de tuin) - Voldoende speelruimte voor de kleine meid (wegens grote liefde voor mijn lieve Lunaatje! Dat spreekt!) - Garage (wegens gebrek aan parkeerkwaliteiten van de grote meid) - Geen al te groot huis (wegens het feit dat wij maar met zijn tweetjes zijn. En wij zijn niet groot.) - Geen grote verbouwingswerken (wegens overvloed aan linkerhanden en tekort aan rechterhanden.) - Betaalbaar (wegens gebrek aan lotto winst)
Met het 'wensen-lijstje' in aanslag gingen we op zoek. De immo-sites werden dagelijks bezocht, er werd rondgereden in de hoop 'te koop' bordjes te zien, er werd rondverteld dat we 'op zoek' waren,... En regelmatig gingen we huizen bekijken. Met de kleine meid op de arm huisjes kijken. Het is trouwens een aanrader om een baby mee te nemen op huizenjacht: de kleine meid zorgde vaak voor wat afleiding zodat oma en opa rustig en kritisch konden kijken terwijl de immo-meneer of mevrouw alleen maar aandacht had voor de kleine meid.
Gelukkig hadden we geen deadline om rekening mee te houden, want er werden héél wat huisjes bezocht, gekeurd en uiteindelijk afgekeurd. Binnen ons budget leken alleen maar huizen te vallen met héél veel renovatiewerk. Voor de grote meid is het belangrijk om geen dubbele kosten te hebben. Blijven wonen in het appartement en dus nog huur betalen terwijl de lening al moet afbetaald worden en er gewerkt wordt in het nieuwe huis, dat is niet meteen een haalbare optie voor ons. Dus 'instapklaar' was wel belangrijk! Al is 'instapklaar' ook een rekbaar begrip.
We zagen huizen zonder badkamer. En zelfs zonder mogelijkheid om een badkamer te installeren. Wat ons toch vragen deed stellen bij de hygiëne van de laatste bewoners, maar goed. We zagen huizen waar alle nutsvoorzieningen moesten vernieuwd worden (elektriciteit, waterleidingen, verwarming,... de hele mikmak!). We zagen huizen zonder tuin. We zagen huizen met een veel te grote tuin. We zagen vooral veel huizen met een veel te hoge vraagprijs. We zagen huizen waar de zon niet bij kon. We zagen lelijke huizen.
En uiteindelijk zagen we ons huisje. Instapklaar. Zonder renovatiewerk. De voorgevel moet wel nog 'hervoegd' worden en kan een likje verf gebruiken, maar dat doen we wel eens we er al wonen. En wat gespaard hebben... Maar de grote meid was meteen verliefd op de keuken. En de net geschilderde salon en living (in exact de kleuren die de grote meid zelf zou kiezen!). En de veranda. En het terras. En het tuintje. En nog zoveel meer... De kinderkamer is zelfs volledig Luna-proof (lees en begrijp: roze!!). Ook de kleine meid leek er zich meteen thuis te voelen. Al kan dat ook te maken hebben met het feit dat de huidige bewoonster er een kinderopvang uitbaat en het huis er dus wel érg kindvriendelijk uitziet. Luna wist niet meteen met welk speelgoed eerst gespeeld...
Het leek even te mooi om waar te zijn. Grote meid vroeg of ze een tweede keer mocht langskomen, deze keer met oma en opa. Maar het huis bleek verkocht. Zo jammer... Maar opnieuw: wie de grote meid een beetje kent weet dat ze nogal eens kan aandringen! Dus: toch nog eens gemaild en gebeld naar de eigenaars met de vraag of ze ons zouden contacteren als er eventueel heel misschien iets zou verkeerd lopen tijdens de verkoop met de huidige 'kandidaten'. En wat bleek: compromis was nog niet getekend. We mochten het huis op zondag nog eens bezoeken. We deden onmiddellijk een bod. Het werd onmiddellijk aanvaard. De notaris werd op maandagmorgen gecontacteerd. De compromis werd op maandagavond ondertekend. De lening werd op dinsdagmorgen officieel aangevraagd.
En nu moeten we wat geduld hebben... Nog eventjes wachten. Maar als er nu geen onverwachte zaken meer mislopen verhuizen wij in januari met ons tweetjes naar ons eigen huisje. Spannend. Een nieuwe start!
Nog even niet denken aan alle stress die een verhuis-met-baby met zich meebrengt. Nog even niet denken aan alle cijfertjes en rekeningen en facturen. Nog eventjes niet denken aan 1001 praktische zaken.
Maar dromerig kijken naar de foto's van ons huisje... Nog even...
Dat de kleine meid ontstellend veel heeft bijgeleerd de afgelopen 14 maanden, dat staat buiten alle discussie. Van hulpeloze piepkleine vederlichte baby tot zelfbewuste kordate lieve peuter...
Maar ook grote meid leerde bij. Iedere dag opnieuw. Van kleine details tot levensnoodzakelijke kennis: met zo'n kleine spruit in huis wordt je héél snel ervaringsdeskundige! Een opsomming maken van alle nuttige tips is onbegonnen werk. Zelfs een selectie maken van essentiële weetjes is onmogelijk...
Toch even een poging wagen. Dit leerde de grote meid de afgelopen dagen: - Nagels lakken doe je best bij het begin van het middagdutje van de kleine meid. En niet 2 minuten voor lieve Luna uit haar bedje wil. - Versgelakte en nog niet in-droge nagels zijn geen goeie combinatie met een levendige, uitgeslapen peuter. - De peuter in kwestie kan àltijd nét iets meer dan de mama dacht. Dus: * peuter niet in nabije omgeving van een trap deponeren (want die beklimt ze nog voor je er erg in hebt) * peuter voldoende 'afleidings-speel materiaal' bezorgen in badje (want ze klimt bij gebrek aan voldoende afleiding in een fractie van een seconde terug uit het badje) * peuter altijd een pyamabroekje aantrekken boven de pamper (want ze kan die pamper zelf verwijderen - lees: 'nog meer gepamper') * peuter stevig genoeg in het autostoeltje gespen (want ze heeft ontdekt hoe ze haar armpjes uit de gordels moet wringen) * peuter niet in nabijheid van flesjes zetten, ook al denk je dat de dop goed is dichtgedraaid (ze slaagt er toch in om die open te draaien) - Altijd en overal voldoende speelgoed en/of afleiding voorzien. Momenteel scoort de bellenblazer hoge ogen. Al is dat een delicaat 'spelletje', want Lunaatje wil liefst zelf met haar handje in het zeepsop grabbelen... - Roze loopfietsjes zijn héél aantrekkelijk voor kleine peuter-meisjes, maar als het peuter-meisje in kwestie nog niet helemaal door heeft hoe ze dat loopfietsje vooruit moet krijgen, leidt dat vaak tot onnodige frustratie. Zowel bij de kleine als de grote meid. Maar het hoort wel bij het leer- en groeiproces natuurlijk... - Als de kleine meid aandacht wil dan zal ze er àlles, maar dan ook echt àlles aan doen om die aandacht te krijgen. Desnoods plant ze zichzelf neer op het toetsenbord van mama's laptop. - De kleine meid heeft een erg goeie fijne motoriek. Dat is leuk. Maar niet als blijkt dat ze er in slaagt om de toetsen van de laptop los te peuteren. - De wasmachine doe je best dicht. Voor de kleine meid is dit immers héél interessant speelgoed. Alles wat in de wasmachine zat haalt ze er weer uit en zelf heeft ze heel wat suggesties over zaken die volgens haar wél in de machine horen (boterhammen, gsm's, afstandsbedieningen, niet-wasbaar-speelgoed, papflesjes,...)
Het blijft wel boeiend, zo een klein meisje in huis
Terwijl we toch 'on the subject' zijn: nog een berichtje over het gepamper.
Dankzij de tropische temperaturen tijdens dit eerste oktober weekend mocht kleine meid zonder rompertje, pyama of slaapzak naar bed. Lunaatje heeft het altijd al behoorlijk warm, maar haar in deze temperaturen induffelen voor het slapengaan zou écht wel grenzen aan kindermishandeling. Dus: verse pamper aan en in blote buik naar bed.
Alles verliep prima tot een uurtje later. Gehuil uit de babykamer. Grote meid slaagt er al behoorlijk in om het gehuil te interpreteren, maar dit was nieuw. Geen ijselijk schreeuw omwille van een nachtmerrie, geen gemopper omwille van 'ik-wil-spelen-en-niet-slapen', geen half-slapend-gehuil omwille van 'ik-ben-te-moe-om-echt-te-huilen-maar-toch-wil-ik-niet-slapen'. Deze keer was het een verveeld en geïrriteerd gehuil. Kleine meid ergerde zich aan iets. Misschien haar tuutje of knuffel uit haar bed gegooid? Toch maar eens gaan inspecteren wat het probleem is...
Grote meid werd enthousiast onthaald door kleine meid die triomfantelijk rechtstond in haar bedje. Poedelnaakt! De (droge!) pamper lag aan het hoofdeinde van haar bedje. En de pamper was zo ongeveer het enige wat nog droog was. Dus hup: kleine meid uit bed, lakens verversen, pampertje terug aan én toch maar een licht pyamabroekje aan om te vermijden dat dit soort zaken een nieuw ritueel wordt! Leuk als Lunaatje nieuwe vaardigheden leert, maar zélf haar pamper afdoen stond niet meteen hoog op mijn verlanglijstje...
Ik weet niet hoe het er aan toe gaat in andere huishoudens met kleine kindjes, maar hier heeft het verversen van een pamper meer iets weg van een moeilijke judo-oefening onder zware stress-factoren!
Héél af en toe blijft ze mooi, rustig en stil liggen, dat meisje van mij. Maar meestal krijst ze van begin tot einde en haalt ze het onderste uit de kast om weg te kruipen. En geloof me: ze is behoorlijk sterk en heeft een stevig willetje! Het verversen van de kleine meid haar pamper behoort hier absoluut niet tot het -gelukkig lange- lijstje van leuke momenten. En dan heb ik het nog niet eens over de inhoud van de pamper...
Speeltjes willen al eens voor afleiding zorgen. Het flesje melk ook. Maar het blijft zoeken naar creatieve oplossingen voor het ververs-moment. Recentste succesvolle afleidingsmanouvre is de vieze vuile volle pamper. Hygiënisch is het ongetwijfeld niet en er zijn wat risico's aan verbonden, maar éénmaal de vuile pamper verwijderd is van de kleine meid haar poep, wordt die vakkundig opgerold en dichtgeplakt. Dan volgt dus het moeilijkste moment van het verversen: Luna moet stil blijven liggen tot de verse pamper stevig en correct rond het net gewassen poepje is aangebracht. En nu blijkt dus dat Lunaatje behoorlijk geïntrigeerd is door de vieze vuile opgerolde en dichtgeplakt pamper. De intrige ligt vooral in het mysterie: hoe krijg ik die dichtgeplakt pamper open, hoe lang duurt dat en wat zit er in?
Het wordt hier dus een beetje een wedstrijd: de mama moet er in slagen om de verse pamper rond het poepje te bevestigen vooraleer de kleine meid de vuile pamper heeft opengekregen. De 'stevigheid' (of het gebrek daaraan) van de inhoud van die vieze pamper zorgt voor extra druk op de schouders van de grote meid om de wedstrijd te winnen!
Tot nu toe wordt de kleine meid nog steeds geklopt in snelheid door de grote meid! Maar we zoeken hier toch verder naar andere, betere en vooral minder risicovolle afleidingsmanouvres...
Uitgeteld... zo valt kleine Luna op dit moment nog het best te beschrijven...
Zalig weer zeg vandaag: 28 graden op 1 oktober! Te mooi om binnen te blijven, dus trokken we er samen op uit. Kleine meid mét al haar accessoires (wandelwagen, verzorgingstas, melk, water, pampers, knuffels, boekjes, zonnecrème, zonnebril, hoedje,...) in de auto geïnstalleerd, even een tussenstop bij oma en opa gemaakt en dan richting Lunaatjes meter!
Een lekker luie namiddag zalig nietsdoen en rondkuieren in een zonovergoten Brugge... Straatje in, straatje uit, gezellig slenteren, leuke marktkraampjes bekijken, verassende binnentuintjes ontdekken en halt houden op een prachtig tuinterras. Zo mogen er nog veel zaterdagen volgen!
Kleine meid kon haar geluk niet op: paardjes kijken, mensen kijken, kindjes kijken (ja, kindjes zijn ook mensen, maar voor Lunaatje vormt dat toch een aparte categorie. Kindjes verdienen meer van haar aandacht dan grote mensen...), eindeloze brabbelgesprekken voeren met meter, uitrusten in de wandelwagen, terug op de arm, op de wenken bediend worden bij dorst, honger of hoge nood aan aandacht,...
Met lieve Luna een tea-room bezoeken valt normaalgezien behoorlijk goed mee. Kleine meid is meestal te overdonderd door alle nieuwe indrukken, waardoor ze heel flink en rustig haar melkje drinkt, haar boekje leest of mama's koekje/taartje/pannenkoek opeet. Maar een garantie op een rustige pauze is het ook niet. Vandaag verliep het vlekkeloos: Tea-room 'Koets 27b' scoorde bij ons hoge ogen! Pal in het centrum, maar met een prachtige, grote en vooral erg rustige binnentuin! Lunaatje kon braaf in het gras haar boekjes lezen, blaadjes van de bomen inspecteren (28 graden of niet, officieel zijn we wel al herfst), melkje drinken,... En meter en mama konden in alle rust genieten van hun glaasje. Geen stress dat de kleine meid zou morsen, want we zaten in de tuin, dus op het gras. Geen stress dat anderen zich zouden ergeren aan babydrukte, want grote tuin en weinig drukte. Geen stress dat we snel zouden 'buitengekeken' worden om plaats te maken voor volgende klanten, want erg vriendelijk personeel (die behulpzaam was bij het gestuntel van de grote meid: de combinatie trappen-wandelwagen blijft ontzettend moeilijk).
Kortom: zalige namiddag!!
Bij thuiskomst werd de kleine meid onmiddellijk in haar bedje gedeponeerd. Mét vuile knietjes en ongewassen gezichtje. Ze was écht te moe. Dat doen we dan morgen wel...
Intussen al weer een hele tijd geleden dat hier nog iets verscheen... Vandaar een korte update!
Luna... ... vierde inmiddels haar eerste verjaardag (met véél familie, véél taart, véél plezier...) ... kreeg véél te veel cadeautjes (vooral oma en opa deden hun best en brachten maar liefst 12(!!) pakjes mee!) ... heeft een voorkeur voor roze (wat wel een meevaller is, gezien de overvloed aan roze speelgoed, fietsjes, kleertjes,...) ... stapt al flink rond (achter haar fietsje en loopspeeltje... helemaal alleen lukt nog nét niet) ... breidt dagelijks haar woordenschat uit (en past haar stemvolume daarop aan!) ... verkiest 'mama' als favoriete woordje (en daar is de mama het volledig mee eens!) ... kruipt de trap alleen op (wat de mama met een klein, maar trots hartje aanschouwt...) ... weet uitermate goed wat ze wil (en vooral ook wat ze niet wil!) ... houdt ervan om boekjes te lezen en voorgelezen te worden (wat de mama met véél plezier doet) ... blijft een waterratje (zwembad, douche, bad of emmer water: zolang ze maar 'pletsplets' kan doen!) ... zingt mee met de mama (vooral de 'hihihi-hahaha' uit de klassieker 'ik zag twee beren...', is hier een groot succes) ... vindt het fijn om met andere kindjes te spelen (oudere kindjes dan. In kleine baby's heeft Luna bijzonder weinig interesse) ... trekt graag op ontdekkingstocht (zolang de mama nog binnen het gezichtsveld blijft) ... kan behoorlijk dramatisch doen (als de mama even uit het gezichtsveld verdwijnt) ... vindt springkastelen, stoelen, tafels,... bijzonder fijn (als ze er op, onder, over, doorheen,... kan kruipen, is Luna fan!) ... antwoordt correct op volgende vragen: (en zonder dat de mama het antwoord voor zegt) - wat doet het koetje? - wat doet het hondje? - wat doet het eendje? - hoe groot zal Luna worden? - waar zijn je haartjes? ... antwoordt op de vragen 'waar is Luna's tuutje/knuffel/flesje/speeltje/muts/... steevast met 'weg' ... haalt haar schouders op en steekt haar handpalmpjes naar boven bij het woordje 'weg' ... gaat uiteindelijk wel op zoek naar het verloren voorwerp (en komt telkens erg triomfantelijk melden als ze het gevonden heeft)
Ze is geen baby meer, dat kleine Lunaatje van mij! Ze is al een heuse peuter geworden... Maar uiteraard wel nog steeds de mama's liefste schat. Dat spreekt.
