Dit is de blog van een verloren gelopen tiener. Al heel mijn leven krop al mijn gevoelens op en ik zit nu wel een beetje vol. Men zegt dat je jeugd de leukste tijd van je leven hoort te zijn, wel niet dus! Ik ben er zeker van dat ik er later anders zal over denken en ik weet dat er kinderen zijn die veel ergere dingen meemaken, maar soms voel ik me zo alleen en heb ik het gevoel dat ik de ongelukkigste persoon op de wereld ben.
Daarom deze blog, hier zal ik vaak berichtjes achter laten, gedichtjes publiceren over hoe ik me voel etc. het maakt me niet eens uit of iemand ze leest, het moet er gewoon uit. het is af en toe gewoon eens leuk om te weten dat je niet alleen bent.
Dus verwacht hier geen spannende, dramatische, romantische verhalen,
Want dit is gewoon het verhaal van een verloren gelopen tiener.
'T vreet aan me, maakt een gat binnen in, een steeds grotere leegte. T knaagt aan me, aan mijn verstand, aan mijn hart. Weggeduwd door al mijn emoties.
Emoties die zich langzaam opstapelen. Een lege ziel, toch volgepropt, met opgekropte woede, verdriet
Emoties die niet naar buiten kunnen.
ik verdwaal in de leegte, en verdrink in de zee van tranen.
Warm Als een knuffel, een kus die de pijn verjaagt. Het gevoel van rust en vrede in mijn buik. Een zacht en liefdevol gebaar. Een streling over mijn wang. Wij twee, wij samen, dit gevoel. teder Teder als een pluimpje dat door de lucht dwarrelt Als een oud liefdespaar, hand in hand Teder als een moeder die haar baby streelt
