Ik lig lui in de zetel met een boek over de formele logica in mijn handen. Tussen de zinnen die ik lees, denk ik na hoe ik uit deze zetel zal moeten komen als ik moet eten. Eventjes kijk ik naar het landschap dat zich voor mij uitstrekt. Mijn vadertje, ook in de zetel, leest in zijn zoveelste dikke roman met een grote frons op zijn voorhoofd. Moeder coördineert de zaakjes van de Avondschool in Oostende waar zij les geeft, met een ritmisch getik op het toetsenbord. Een beetje verder staat een kerstboom die nu het 1 januari is, naar het stort mag. Weer een beetje naar rechts staat een bord met allemaal wiskundige theorieën erop gepend. Daarboven een schilderij van twee versneden makrelen op een bord. Buiten regent het en ziet het er allemaal miezerig en verlopen uit. Je zou je afvragen of het ooit nog mooi weer zal zijn. Naast mij onze Jack Russell, liggend op een rood kapotgebeten dekentje. Ik laat mijn ogen een fractie van een seconde over dit interessante tafereel dwalen en daarna lees ik weer een zin in mijn boekje. "Wat de relatielogica betreft, is de overeenkomst tussen de ontwikkeling in de mathematische..." Ik lees de zin niet verder en kijk nog eens rond. Op de grote tafel staat een potje Tipp-ex en daarnaast een pennezak met de vorm van een kat. Als je de pennezak opendoet lijkt het alsof de kat opengesneden wordt. Aan de binnenkant zijn er geen darmen zichtbaar, wel een groene balpen, een potlood en een slijper. Even denk ik aan een dissectie op een biologietafel. Daarna kijk ik opnieuw naar het schilderij met de twee opengesneden makrelen. Ik probeer mijn aandacht te vestigen op de relatielogica maar de opengesneden kat en makrelen blijven door mijn hoofd spoken. Uiteindelijk leg ik het boek weg zonder de bladwijzer tussen de twee bladzijden waar ik was beland, te steken en sta op uit de zetel, en ik kijk naar het miezerige weer buiten. Eventjes verschijnt er een straaltje zonneschijn, in een fractie van een seconde. Ik knijp mijn ogen dicht en kijk opnieuw en besef dat ik het me heb verbeeld.
Hallo, hier ben ik weer. We zijn nog steeds 2010, het is exact 16:08 en omdat ik toch niets beters te doen heb leg ik nog eens een puzzelstukje bij de loserpuzzel.Intussen weten jullie wie ik ben. Ik ben echter niet van plan mijn naam, adres of telefoonnummer te geven. Dat mogen jullie vergeten. Ik geef alleen een schets van mijn psychologische aard, mijn doen en laten en al de saaie dingen die daarbij komen kijken. Het is dus duidelijk dat er in dit boekje geen gespierde kerels met bazooka s komen opdagen om onze kop overhoop te knallen hoe hard we ook zouden smeken omdat ze ons leven nog een tikkeltje interessant zouden maken. Neen, geen Die Hard 4. Wel De helaasheid der dingen. We verheugen ons nu vast vol ongeduld op de avond omdat het altijd een leuke belevenis is om af te tellen tot het nieuwe jaar. We proberen er echter niet al te veel bij stil te staan dat het vrt-programma die deze moeilijke taak op zich heeft genomen, al lang ingeblikt staat en misschien een weekje of een half jaartje geleden alis opgenomen. Ze zaten gewoon af te tellen tot middernacht of misschien nog niet. Het was vast gewoon klaarlichte dag toen ze het inblikten! OK, OK Daar mogen we niet al te veel bij stil staan. Ik weet het: we moeten ons laten meevoeren door de facades achter de media. Ach, ik kom nu vast over als een ongelooflijke pessimist. Maar neen, ik ben heus geen pessimist! Ik ben een realist zoals er nog nooit een is geweest.
Vind je mijn ideeën toch niet leuk, vergeet ze gewoon snel en tel met heel uw kroost koters af tot het nieuwe leuke voorspoedige jaartje met wat leuke afwisseling op de televisie die de functie heeft als rookgordijn of onzichtbaarheidsmantel zodat we de epidemieën, moorden, executies, politieke problemen en klimaatrampen niet zouden zien. Lang leve MMXI!!!
Elk verhaal, elke wetenschapstak, elk vraagstuk begint bij het begin. Bijgevolg kan ik ook maar bij het begin beginnen met mijn blogje. Misschien eerst een toelichting van de bedoeling van deze blog. Maar voor ik dat vertel zal ik je eerst aan een testje onderwerpen? Vindt u van uzelf dat u het ver heeft gebracht en de doelen hebt bereikt die u voor oog had in uw jeugd? Bent u een loser, een verliezer, iemand die onder alle omstandigheden verliest? Houdt u uzelf bezig met dingen die niemand belangrijk vindt? Als u voor al deze vragen een ja hebt beantwoord dan bent u geschikt voor deze blog. Er is geen speciale voorkennis vereist. Alleen een beetje mensenkennis! Laat ik eventjes een eenvoudige voorstelling van mezelf schetsen zonder al te diep in te gaan op bepaalde complexiteiten. Ikzelf ben een geboren loser. Een loser is natuurlijk een abstract en relatief begrip. Ik zie een loser als iemand die niet meedoet aan de kleine huidige onbelangrijke dingetjes van de maatschappij die binnen tien maanden alweer lang vergeten zijn en vervangen zijn door iets anders dat op zijn beurt ten onder zal gaan aan de grillige aard van de media en de menselijke grilletjes. Hobbykoks, niet al te moeilijke documentaires, goed toegankelijk voor het publiek (m. a. w. vanuit het uitgangspunt van een kleuter), concertjes, music for life... Maar als we ze beu zijn, moeten ze zo snel mogelijk vervangen worden. Maar dingen die wel belangrijk zijn zoals milieu, klimaat, gevolgen daarvan, fysica, neutrino's, scheikunde, wiskunde..... Dat interesseert niemand ook maar een bal. Mij interesseert dat wel! Ik zie er echt nut in! Dat is al het eerste punt waarom ik mijzelf tot een loser mag kronen. Van de buitenkant zie ik eruit als een goede student die niet al te veel vragen stelt die irrelevant zijn in het oog van anderen en die een mooi rapportje vol tienen aan zijn oudertjes geeft. Aan de binnenkant woedt er in mij een verschrikkelijke vulkaan, een hardnekkige parasiet die zich in mij heeft genesteld en niet van plan is om te verhuizen: de loserparasiet. Een verschrikkelijke pandemie die geen een dokter kan verhelpen hoe hard hij of zij ook zijn of haar best mag doen. Een van de symptomen van deze ziekte is al ter sprake gekomen: zich interesseren voor irrelevante dingen. Nog een van de symptonen van deze verschrikkelijke ziekte is dat we nogal schuchter zijn. Let wel: ik niet! Ik ben een speciale loser, dat zul je nog wel merken! De verschrikkelijke gevolgen van deze ziekte is dat we niet de kans krijgen om carrière te maken. Bent u een mooi ingenestelde duif, een fan van de kleine dagdagelijkse soapjes, een oorworm die zich diep heeft ingegraven in de wortelen van de popcultuur, een fan van Bartje Wever? JA? dan ga je beter zo snel mogelijk weg en is het voor ons allen het beste dat u uw kop nooit meer vertoont op deze blog! Er is hier namelijk geen toegang voor niet-losers. Hierbij wens ik jullie nog "prettig eindejaar in het gezelschap van uw kinderen en een voorspoedig MMXI." Laat ons dat gezever achterwege laten. Ik wens jullie een jaar zonder al te veel noodzakelijkheden! Groeten!
Als u op deze knop klikt, wint u 1 miljoen euro! En het is dan ook mooi meegenomen als u tegelijk een berichtje zou willen achterlaten in mijn gastenboek!
