De witte Jack Russell betrad nu zijn uitgestrekte territorium en liet zijn ogen dwalen over zijn domein. Hij spitste zijn oren; verderop hoorde hij de smeekbeden van een teef, klaar om genomen te worden; hij antwoordde met wat dominant geblaf. Hij snuffelde wat rond, bespeurde de geur van indringers en liet opnieuw een langgerekt geblaf horen. Verderop hoorde hij het ruisend gezoem van de auto's; nu waren zijn oren nog meer gespitst. Hij was gek op auto's; hij vond het heerlijk die mechanische monsters eens een lesje te leren; veel meer dan met zijn soortgenoten, die hem nooit neutraal konden benaderen en hem altijd moesten aanblaffen, voelde hij zich verwant met deze vehikels. Hij kon het niet laten en liep nu de straat op; hij bespeurde de benzinedampen en werd bijna high van zoveel koolstofdioxide. Hij raadde het merk: BMW, alhoewel het misschien ook een Peugeot geweest kon zijn. Hij volgde dit spoor van benzinedampen als hij niet in de verte een schrille stem had gehoord. Het klonk: "Rolfje! Rolfje! Rolfje!" Het klonk bijna als de klaagzang van een operazangeres. Hij wist wie het was: het was zijn mama die hem naar binnen riep. Nu stond hij opgesteld voor een enorm dilemma: ofwel vervolgde hij zijn zoektocht naar deze auto waarvan hij vermoedde dat het wel eens de nieuwe BMW C3 zou kunnen zijn, ofwel gehoorzaamde hij zijn mama en werd hij beloond met een lekker worstje. Hij woog de twee mogelijkheden tegen elkaar af: wat zou er beter zijn: een worstje of een BMW C3? Eerst luisterde hij naar die schrille stem die nu dwingender begon te klinken; daarna snoof hij weer de koolstofmonoxidedampen op en liet zich uiteindelijk verleiden voor de BMW C3. Met ware doodsverachting begaf hij zich richting autosnelweg, terwijl hij in de verte nog het dwingende geroep van zijn mama over hoorde gaan in hysterisch gekrijs. Zijn neus leidde hem naar ongekende regionen die hij voordien niet voor mogelijk had gehouden. Honderden auto's zag hij in een sneltreinvaart passeren. Daar zag hij een zwarte ferrari bestuurd door een drukbezette zakenman, zijn blonde haren in een natuurlijke golving maar hier en daar toch nog wat bijgewerkt met de excellente haargel, aangeboden doork Schwarzkopf; zijn nagels mooi geknipt; hij had zich vanmorgen nog geschoren met een "Gillet Fusion"-scheermes; en terwijl de succesvolle zakenman bedacht hoe ver verheven hij stond tegenover de onderste lagen van de maatschappij, waarmee hij zorgvuldig alle banden had gebroken om ze daarna ingeruild te hebben voor palmbomen, tequilla's en BMW's, kon hij enkel maar overvallen worden door een diep gevoel van vreugde en meerderwaardigheidsbesef. Wat verderop de gele Mini, daarin de huisvrouw met vijf koters, die maar niet aan de bak kwam; ze had het overal geprobeerd maar telkens kreeg ze volgend antwoord: "U beschikt helaas niet over de passende kwalificaties om aan de slag te gaan in deze werkomgeving"; wanhopig zocht ze nu een baan als hygiënisch assistente of floor manager, maar nergens kon ze aan de slag: misschien kon ze het nog eens als leerkracht proberen. Af en toe hoorde hij wat getoeter en soms toonde een verhitte vrachtwagenchauffeur wel eens de mooiste vinger van zijn hand. Even dacht hij de BMW C3 te zien, maar nog voor hij zijn indrukken voldoende kon verwerken, was deze weer verdwenen, vervluchtigd als een verre droom die wij nooit zullen bereiken. Hij voelde een rilling en besefte dat het tijd was om weer naar zijn paleis te gaan, om daar verwend en geknuffeld te worden, lekkere worstjes te eten en in de armen van zijn personeel in te dutten. Wat ongoocheld wendde onze protagonist zich af van dit tafereel, maar echter niet zonder zijn toornig geblaf nog eens te laten horen en ook nog eens een drol achter te laten op de plaats delict, zodat de teven morgen zouden weten dat hij de dag daarvoor hier was geweest, hij, de rakker, de rukker, de koning, het monster, de held, de lafaard. 
Hij, de Jack Russell!

23-02-2012 om 18:55 geschreven door de toogfilosoof