Een mooie zomerdag. Ik zit languit in de zetel, met mijn geliefde hondje naast me, een boek te lezen dat de titel "De ontrafeling van de kosmos" draagt. In tegenstelling tot wat de titel laat uitschijnen wordt de kosmos allesbehalve ontrafeld. Integendeel, de schrijver vindt het leuk om de lezer te bestoken met oneindig veel vragen. Mijn hondje naast me, zit languit op zijn kapotgebeten dekentje te suffen. En plotseling hoor ik iets. Een licht, aanhoudend gezoem. Een vliegend monster vliegt door het huis en stoort me door voortdurend op mijn neus te willen zitten. Vermoedelijk is het een vrouwtjesvlieg die haar eitjes wil leggen in een van mijn twee vuile neusgaten. Vermoedelijk omdat ze een veilig nestje zijn voor haar jongen... behalve als ik eens zou niezen. Even komt de verschrikkelijke gedachte bij me op dat uit de eitjes die deze vrouwtjesvlieg van plan is te leggen in mijn neusgaten, gruwelijke larven zouden verschijnen die uit mijn neusgaten zouden komen. Maar misschien zouden enkele dapperen proberen om verder binnen te dringen in mijn neusholte. Op hun verschrikkelijke veroveringstochten zouden ze wouden vol met slijm en viezigheid moeten trotseren. Een van de soldaten zou vast blijven steken in een plakkerige slijmprop. Maar de overlevenden van deze veldtocht zouden uiteindelijk mijn hersenen bereiken! Net zoals Romelus Rome stichtte in Latium, zouden deze lelijke larven een eigen kolonie stichten in de frontale vookwab van mijn dierbare hersentjes. Na een tijdje zouden ze er landbouwnederzettingen stichten en hun buikje vullen met mijn hersencellen. En als er uiteindelijk burgeroorlogen zouden ontstaan en ze tegelijkertijd de atoombom zouden uitvinden, zouden mijn hersenen geen lang leven meer beschoren zijn. Ik mag dit niet laten gebeuren want ik wil het weinige verstand dat ik heb, ter ere houden. Dus ik sta met moeite op uit de zetel en haal mijn geheim wapen. Met passen vol noodlot, kom ik terug met de vliegenmepper. Een - naar mijn mening - prachtige uitvinding. Het domme vrouwtje heeft door wat ik van plan ben. Ze gaat zitten op de salontafel en wringt met haar pootjes alsof het lijkt dat ze me smeekt om haar niet neer te meppen. Haar gebeden werden aanhoord en direct weer uitgespuugd want met een echte "tarzan-schreeuw" - zo luid dat zelfs de luie Jack Russell in de zetel even wakker schrikt - sla ik haar neer. Haar lijkje op de salontafel, naast het dikke boek over de ontrafeling van de kosmos. Ik zie dat ze nog lichtjes in leven is. Jammer voor haar maar ten oorzake van mijn onwelgezindheid, voer ik haar aan mijn gevreesde Jack Russell. Even kauwt het monster op de vlieg en slikt het daarna met veel plezier door. Een maand later voeren we de arme Jack Russell naar het ziekenhuis. Want de moeder was misschien dood, maar haar kindjes niet en die hebben een groots rijk gesticht in zijn maagje. Een groots larvenimperium zal weldra met een kleine scalpel worden verwijderd.
Als u op deze knop klikt, wint u 1 miljoen euro! En het is dan ook mooi meegenomen als u tegelijk een berichtje zou willen achterlaten in mijn gastenboek!
