Ja, het is weer zover gekomen: aantal maanden geen blogs meer geschreven... Nu eens terug werk van maken! En het zal mij ook deugd doen.
De afgelopen maanden zijn er weer veel gebeurd. Nieuwjaar of niet, ik wil aantal goede voornemens maken voor mijzelf. En het is ook nodig.
Het is nu tijd voor enkele veranderingen. Ik heb met mijn verloofde veel gesprekken gehad over mijn problemen omtrent mijn werk. Hij raadde mij aan om terug te werken, maar dan voor mezelf. Mij bezig houden met dingen dat ik graag doe of nieuwe dingen uitproberen. En geleidelijk aan terug in die ritme komen en af en toe een opdracht inhalen zodat ik het alvast van mijn lijstje kan schrappen. Hij stelde ook voor om vanaf heden ook minder opdrachten aannemen en meer voor mezelf te gaan schilderen om ze te koop te zetten. Ik vond zijn voorstel zeer aannemelijk om te doen. En het is ook haalbaar gezien mijn medische problemen: dan kan ik meer rusten zonder schuldgevoelens en langzaamaan uit deze cirkel komen. Het is nodig, ik heb hier echt moeilijk mee. De laatste weken ben ik op deze manier bezig; en ik moet zeggen: het doet mij goed. Hopelijk blijft het duren, maar we gaan ervoor.
Voorts wil ik voor mezelf ook meer werken aan mijn sociale contacten en mijn vrienden terug vaker zien. Ik heb een heel moeilijke periode doorgemaakt en ik verlang toch wel weer naar af en toe plezier in mijn leven. Ik heb heel veel aan mijn verloofde, maar goede vrienden zijn onmisbaar. Ik hoop dat ze mijn toenaderingspogingen weten te appreciëren en mij de tijd gunnen om hieraan te werken. We gaan ook werken aan mijn rijbewijs, ik ben nu al bezig met de theorie te leren. Ik lees elke dag een half uur hieruit, hopend dat het voldoende is. We hebben ook ZennixX Gold (voedingsupplement) gekocht, dat zijn krachtige omega-3 bescherming en vitamine complex tegen vrije radicalen. Het is een veel aangeprezen merk door veel mensen die zware problemen hebben met hun geheugen en concentratie. Hopelijk merken we een verbetering op over een tijdje.
We zijn hier ook best wel productief bezig in het huis, nu we eindelijk een compromis gesloten hebben: we gaan in mijn geboortestreek een huis zoeken. Het heeft niet echt een haast erbij, maar ik ben alvast héél blij met deze vooruitgang. Het heeft toch een jaar geduurd, gepaard met veel onzekerheid en tranen, voordat we deze compromis konden sluiten. Met dank aan een goede vriendin, die net mijn tweede moeder is, is mijn verloofde anders gaan denken. Enkele vragen deden hem aan het denken zetten, en daar ben ik haar dankbaar om. We hebben al heel veel rommel weggedaan zodat ze niet meer in de weg staan, want het is deels daardoor dat het hier vaak rommelig was. Ik moest ze altijd uit de weg zetten om iets te kunnen doen ofwel te kunnen kuisen, en dan weer terug zetten. Dat was gewoonweg niet meer haalbaar door mijn medische problemen. En we hebben ook geïnvesteerd in aantal spullen, en ik merk toch wel een grote verbetering in het huishouden. Een vouwbare wasrek, enkele keukentoestellen, een wasmand, een opstapje zodat ik bij de hoogste kasten kan, een dweil met een wringsysteem in het emmer zodat ik zelf niet meer moet wringen, een elektrische pepermolen, ... . Dat laatste vind je misschien wat erover, maar dat is het niet meer voor mij. Hoe minder ik 'wring', hoe beter voor mijn pols. En we hebben ook geïnvesteerd in een blauwe ijszak zodat het goed rond mijn pols omsluit. Ik ga nog 1 exemplaar halen over een tijdje, dan kunnen we wisselen. Het helpt precies wel om wat pijn te demperen. Dank je wel, Fie, voor deze tip!
Als ik deze blog terug lees, merk ik ergens toch wel op dat het positiever klinkt. En daar ben ik best wel blij om. Ik ben mij er bewust van dat ik nog wel slechte dagen zal hebben en heel wat tegenslagen zal kennen, maar het belangrijkste is dat ik blijf vooruit gaan. Ook al is het vaak 3 stappen achteruit wanneer ik eindelijk een stap vooruit zet. Liever een beetje bij een beetje in plaats van helemaal niks. Positief denken, Lore, positief denken!
NB: ik neem al enkele maanden geen Sint-Janskruid meer, ze werken voor geen meter en ik investeer daar liever geen geld meer in. Enkele dokters hebben intussen bevestigd: het is geschikt voor milde depressies, daarom werkten ze niet bij mij.
Ik ben serieus aan het overwegen om mijn artiestennaam te veranderen.
Ik heb in het verleden enkele 'conflicten' (bij gebrek aan een betere woordkeuze) meegemaakt en deze krijg ik niet ongedaan. Toch wil ik een geheel nieuwe, frisse start binnenkort zodat men mijn werken objectief gaat oordelen. En ik zou dan ook een tijdje (vooral in het begin dus) anoniem willen zijn. Sommige mensen zullen wellicht zeggen dat het echt niet nodig is, maar iets in mij zegt dat ik er iets aan moet doen. En voorlopig lijkt mij deze oplossing wel iets in mijn ogen.
Alleen weet ik nog niet direct welke naam bij mij past zonder mij te verraden en teveel naar mijn huidige artiestennaam te verlinken.
Het is ook de bedoeling, als het kan, om mijn oude werken niet meer te tonen maar enkel nieuwe werken vanaf heden.
Zoals verwacht heb ik een tijdje niet meer geschreven in deze blog... soms heb ik daar veel drang naar maar schrijf ik eigenlijk niks neer omdat ik mij er te leeg voor voel. Momenteel voel ik mij ook heel stormachtig in mijzelf en projecteer ik dat soms ook op mijn omgeving (door paniekaanvallen o.a.). Voor de rest mis ik ook enkele vrienden met wie het nu voor een tijdje onmogelijk is om af te spreken, vooral m'n beste vriendin die nu stage loopt in het buitenland. Het is nu tevens de eerste zomer zonder haar en ik moet zeggen: ik mis haar, ik verveel mij, ... Door de schooljaar heen heb ik haar ook al heel weinig gezien en daarover voel ik mij ook wat schuldig. Ik begrijp haar situatie wel, het is nodig voor haar toekomst. Ze moet in haar toekomst investeren, ze heeft die kansen nu. Hopelijk halen we het later een beetje in. Ik heb er niet echt een somber gevoel bij, maar ik voel wel aan dat er nu heel weinig activiteit is.
Nu hou ik mij zoveel mogelijk rustig door niet te gaan werken, niet teveel energie aan huishouden te besteden, ... en maak ik lijstjes op van wat ik later kan doen zonder de drang te hebben dat het ook allemaal moet gebeuren. Gewoon een chill-gevoel hebben bij dat lijstje. Nu draait mijn ideeënmolen op de volle toeren, en schrijf ik daarom alles op mijn lijstjes. Dat kan later goed bruikbaar zijn. En ik zie dan wel wat ik ermee doe.
Ik wéét dat het wat tijd nodig heeft voordat ik uit deze depressie geraak, maar ik begin mij nu toch serieus af te vragen: hoe lang nog...? Ik vind het echt ontzettend zwaar om te dragen... huilbuien die in één luttele seconde starten, en dat voor vaak niks of heel weinig, ik ben het moe. Dinsdag is het reeds 3 weken lang dat ik Sint Janskruid neem en ik merk er niet veel van maar ik wil nog niet te vlug oordelen want ik heb zo eens en dan vergeten om het te nemen, soms zelfs 2 à 3 dagen achtereen. Ik wil dat Sint Janskruid werkt maar toch slaag ik er telkens in om het te vergeten nemen. Ik heb gewoon een zeef in mijn kop nu... er borrelen zoveel gevoelens in mij dat ik niet echt durf te zeggen of te realiseren of ... ik weet het allemaal niet meer. Nu moet ik even iets gaan doen, maar straks wil ik een uitgebreidere blog schrijven (als het mij straks nog lukt want tegenwoordig ben ik nogal onvoorspelbaar geworden vind ik).
Gisteren iemand met veel ervaring ivm psychologie gesproken die mij al jaren kent. Ze heeft iets weer doen oprakelen, iets dat deels verborgen in m'n geheugen lag. Ergens wist ik het nog, diep in mij, maar het van iemand anders horen werkt nogal 'verhelderend' (ook best wel confronterend). Ze zei dat vanaf dat ik naar een andere school ging, dat het maar bergaf aan het gaan was met mij. Dat ze mij nog herinnerde als een speelse, vrolijke kind en dat ik daarna anders ben gaan klinken.
Nu ik erover nadenk: de combinatie van een andere school én het huwelijk van m'n moeder met haar man was voor mij het begin van jarenlange depressieve gevoelens. Ondanks het feit dat ik ook altijd wel goede dagen had en mij met de momenten ook wel blij was, heb ik achter hun rug veel sombere momenten gehad en ook wel veel verdriet. Ik heb een oude kinderdagboek gevonden, nog niet zo lang geleden, van toen ik nog naar het lagere school ging. In dat boek stond er veel slechte ervaringen met m'n familie, met m'n klasgenoten, met andere mensen buiten m'n familie, ... en daardoor herinnerde ik mij telkens weer dat m'n familie mij nooit echt begrepen heeft. Dat m'n familie ook nooit de signalen hebben willen zien.
De vraag is nu: waarom herinner ik mij zoveel slechte dingen wel waardoor ik er nu nog steeds somber van word? Eigenlijk zou ik dat allemaal ver achter mij moeten laten. Volgens mijn moeder moet ik relativeren, het klonk alsof het zo simpel was. Maar doordat ik de jaren daarna ook steeds heb moeten opboksen tegen hun onbegrip, hun ontkenning, hun bemoeienissen, hun keuzes, hun foute hulp... en nog veel meer, blijven deze jeugdherinneringen natuurlijk hangen toen ik een puber werd, en later ook nog als een jongvolwassene. De depressieve gevoelens zijn zich blijven opstapelen, heel langzaam en stilletjes, en op een dag gebeurt er iets wat men 'het keerpunt' noemt. En dat is nu 2 jaar geleden, de datum van 14 mei 2009 staat nog steeds in mijn geheugen gegrift. Alles wat er die dag gebeurt is, herinner ik mij nog heel goed. En de dagen nadien ook. Maanden. Jaren. Nu zijn we 10 juni 2011, bijna 25 maanden later en hoe ziet mijn situatie er nu uit? Ernstig depressief, met de score van 41 punten (beoordeeld door een psycholoog). Het verwondert mij ook niet eens, na alles wat er gebeurt is sinds mijn 8 jaar oud. De laatste 2 jaar was pas loodzwaar tegenover de jaren daarvoor. Er is degelijk wel een verschil tussen depressieve gevoelens en ernstig depressief zijn, maar zoiets snappen er niet veel mensen. Dàt moet je eigenlijk ondervinden. En dat wens ik eigenlijk niemand toe. Het is echt zwaar om ermee te moeten leven. Maar we werken er (gelukkig) aan.
De eerste jaar was voor mij echt loodzwaar: sinds de drama van 14 mei 2009 was ik steeds meer en meer vermoeid aan het raken. Ik vroeg mij zelfs af of het door een depressie kwam door de drama zelf, maar dat weet ik niet zo goed. In het begin kon ik mij nochtans goed herpakken en ben ik begonnen met alles terug in orde te brengen van wat die dag veroorzaakt heeft. Ik voelde mij heel goed want ik dacht dat het mij zou wel lukken. Ik begreep maar niet waarom ik steeds vermoeider geraakte, en toen ik begon erop te letten merkte ik nog aantal andere klachten: slechtere evenwicht, continu keelpijn, concentratiestoornissen en vergeetachtigheid, ... en nog zoveel meer. Toen stelden 2 mensen mij heleboel vragen en ik beantwoordde het allemaal zo goed mogelijk. Toen spraken ze over hun vermoedens over CVS; het waren 2 mensen die zelf ervaring met CVS hebben. Ik wist niet eens wat het was en ik ben het gaan opzoeken. Ook heb ik veel vragen gesteld aan die mensen. Hoe meer ik las, hoe meer ik dacht dat het wel eens zou kunnen kloppen. Ik voelde ook dat alle puzzelstukjes nu ineen aan het vallen was. Maar door de thuissituatie durfde ik er niet over te praten, laat staan het echt op de tafel te leggen bij mijn huisarts, gezien zijn al te sterke band met mijn familie. Zo ging er heel wat tijd voorbij en heb ik vanalles geprobeerd om te zien of het niet beterde. Integendeel... in oktober 2010 ben ik dan gaan samenwonen met mijn vriend en leid ik nu een veel standvastigere leven. Ik voelde mij gelukkiger; niet alleen omdat hij mijn vriend is en ik hem gevonden heb en daardoor ook een veel standvastigere leven heb, maar ook omdat ik nu eindelijk steun en begrip krijg. Door hem heb ik beslist om erover te praten met de dokter.
Toen begon het ook steeds kouder te worden, en begon ik enorm veel af te zien. Naarmate de wintermaanden zich verstreken en het december werd, heb ik enorm veel afgezien: spierpijn- en stijfheid, licht- en koudgevoeligheid, moeite met schrijven en voorwerpen vasthouden (onhandiger geworden), zware prikkelingen, vertoningen van hypoglycemie (trillen, zweten, angst, zwakte, ...), een permanent gevoel van griep, ... en nog veel meer. Mijn vriend is daardoor aan fibromyalgie gaan denken. Hij had al eerder gemerkt dat mijn benen nogal hypermobiel waren en omdat ik over deze symptomen kloeg, is hij dat gaan vermoeden. Hij had ervaring met zijn ex-vriendin, die had dat ook. We zijn dan samen op internet gaan zien wat fibromyalgie betekende. En ook daar herkende ik vrijwel alle symptomen. Er stond ook dat veel mensen die aan CVS lijden, ook fibromyalgie hebben. Daardoor ben ik nog meer somber gaan denken in zin van wat als het steeds erger wordt?
Eind februari, toen de koude eindelijk aangenaam werd, ben ik naar de dokter getrokken om er eindelijk aan te beginnen met de onderzoeken. Het kon mij niet schelen wat de familie ervan zou vinden, het ging nu om alleen ik. En ik had steun van mijn vriend en enkele goede vrienden. Dat was ook al heel veel. Jammer genoeg hebben ze serieuze problemen aan m'n lever ontdekt, waarvan ze niet weten hoe het komt. Dat heeft mij nog meer dan ooit somberder gemaakt. De zin om eraan te werken is er wel, maar ik zie af door de pijn en ik verlies veel energie daardoor, en daardoor ben ik nog meer somberder gaan denken. Ik zit eigenlijk vast in het vicieuze cirkel van vanalles zoals ik hier deels al neerschreef. Het zal heel moeilijk worden om hieruit te geraken; maar ik wil eraan werken. Het zal uiteraard hard werken worden, maar ik wil ook weer niet meer achteruit gaan. Ik wil mijn ziekte onder controle houden en alsnog iets uit mijn leven kunnen halen. Het is soms heel moeilijk voor mij om ervoor te gaan omdat ik ook steun van mijn familie wil hebben. Ze steunen mij, maar niet genoeg en ook niet juist. Ik hoop dat ze binnenkort gaan inzien dat er degelijk wel iets serieus aan de hand is, en dat ze niet meer negatief gaan doen maar het gaan inzien.
Ik moet ook concluderen dat bloggen echt heel fijn aanvoelt. Zo vrijuit kunnen praten op internet, en dat er slechts enkele mensen weten van wie dit komt en dat ze alles kunnen lezen en mij misschien daardoor beter begrijpen. Voor mij is het ook enorm leuk (en belangrijk) om te bloggen zodat ik achteraf mezelf kan analyseren en tevens ook een helder inzicht kan krijgen in mijn situatie.
Nu neem ik wel even een pauze, ik heb het verdiend. Nu het buiten grijs kleurt en het goed geregend heeft, kruip ik in de zetel voor de TV met een warm kopje chocolademelk. Misschien dat mijn vriend het wilt maken...
Vandaag met mijn vriend gaan shoppen en toen hebben wij ons geïnformeerd over Sint-Janskruid. Dat is een plantaardig antidepressivum. Ik heb heel lang getwijfeld om met de dokter te gaan praten over antidepressiva te gaan nemen, maar ik durfde niet uit schrik er verslaafd aan te geraken. Nu heb ik beslist om eerst Sint-Janskruid te gaan proberen. Het zal 2 à 4 weken duren eer ik het effect daarvan zal gaan merken. Nu ik eraan denk... ik moet nu nog eentje nemen, voordat ik het vergeet. Wish me good luck, hopelijk gaat het echt werken. Het zou echt een fijne hulpmiddel zijn in mijn genezingsproces.
Ik voel mij de laatste dagen extreem moe, en ik denk dat het door de weken na mijn operatie komt. Het was uiterst vermoeiend, al de pijn verbijten en slecht kunnen slapen uit schrik om met extra veel pijn wakker te worden. Soms klakte ik mijn tong uit de schrik als ik wakker word en dan deed dat ook weer veel pijn. En daardoor raakte ik extra vermoeid en sliep ik dan weer vast 's nachts, met als de gevolg extreem veel pijn 's morgens (om kwart voor 5 al...). Ik zal content zijn als het allemaal volledig voorbij is en ik daardoor hopelijk minder vermoeid ben. Het is al vermoeiend genoeg dat ik mij alle dagen moe voel en dat ook nog erbij. Slopend...
Nu wat pitten... en hopelijk velt de warmte mij niet. Straks toch eens om een ventilator op statief gaan...
Vanmorgen kreeg ik te horen dat de afname van de Beck Depression Inventory II NL aangetoond heeft dat ik depressief ben en dat ik professionele hulpverlening nodig heb. Eigenlijk wist ik al een tijdje dat ik in een depressie zat, en dat van een psycholoog horen is best wel confronterend. Ergens voel ik mij opgelucht dat het zwart op wit staat, maar aan andere kant voel ik mij er ook wat slecht door. Niet slecht slecht, maar toch... ik ben vastberaden om eraan te werken. Af en toe zal ik wel een terugslag hebben, maar niets houdt mij nog tegen om eraan te werken. Als iemand negatief doet of onbegrip toont, dan is het jammer maar ik ga niet beginnen kruipen. Dat helpt mij toch niet eens vooruit. Vandaag mijn beste vriendin gehoord, en ik was blij met wat ze zei. Ze zei dat ik er wel door zou geraken, met de juiste omkadering nl mijn vriend, mijn familie en mijn vrienden. We zullen elkaar wel niet meer zoveel zien de komende maanden door de omstandigheden, maar het besef dat ze er voor mij is, net als andere mensen die om mij geven en er voor mij zijn, doet heel veel voor mij. Nu ga ik eens gaan slapen, het is vandaag veel te laat geworden door bezoek en het feit dat ik alle afwas gedaan wilde hebben zodat ik morgen niet veel werk meer had om andere dingen te doen (alez proberen...).
Een tijdje niet meer geblogd want ik had eigenlijk wel druk met allerlei zaken voordat ik op dinsdag 17 mei geopereerd zou worden. Mijn amandelen zijn succesvol verwijderd, de dagen erna waren heel pijnlijk. Vooral na een week begon het zeer pijnlijk te worden. Op dag 7 heb ik onverwachts moeten niezen, waardoor ik een soort ontploffing in mijn oor voelde. Toen zijn er veel avonturen gebeurd... 's avonds erge pijnaanval zodat ik naar de Spoed moest gaan en daar een paardenmiddel gekregen. Daags nadien, dag 8, kreeg ik antibiotica voorgeschreven, en toen reageerde ik er allergisch op. Stopgezet. 's Avonds gigantische oor -en keelpijn, vooral aan het rechterkant waar die ontploffing gebeurd is, en ik kroop zelfs beetje op het grond want ik wist echt niet waarheen te kruipen van de pijn... ik heb zelfs zitten schreeuwen en huilen, het was echt slopend, vooral omdat ik echt uitgeput was van de voorbije ervaringen. Vanmorgen ben ik om 4u45 wakker geworden van gigantische pijn, voelde ik mij agressief worden en was ik heel ambetant. Ik kon niet meer tegen wat Steven allemaal zei of wat mijn moeder stuurde: toen smeet ik mijn hoofdkussen naar de kast en even later mijn gsm keihard tegen de deur. Ik wist echt geen blijf meer met de pijn. Vandaag voor 3de keer op 3 dagen tijd terug naar het ziekenhuis gegaan; een voorschrift voor een heel zware pijnstiller gehaald en ja, vandaag 3 redelijk zware aanvallen gehad en vanavond was het weer even erg als de voorbije dagen. Wat wij vreemd vinden is dat het telkens tussen 20u en 21u is dat het echt hevig is. Ik heb schrik voor morgenvroeg... ik kan het eerlijk gezegd niet meer aan want ik ben echt uitgeput. Ik heb buikpijn door de pijnstillers, ik heb nog veel pijn bij het eten, ik slaap slecht en als ik dan wakker word, schrik ik eigenlijk wakker - en dan klakt mijn tong even en is het zeer pijnlijk. Bij wakker worden van de pijn is het eigenlijk dan al ver heen zodat ik een half uur zwaar moet afzien voor de pijnstiller begint te werken. Als ik wakker ben voel ik het aankomen, daar zit het verschil in en kan ik gelijk direct ingrijpen. Ik zal echt waar blij zijn als het allemaal voorbij is... ik wist dat het pijn ging doen, ook bij het eten en drinken, maar dat van oorpijn heeft niemand mij iets over verteld. Ik denk dat het bij mij veel meer pijn doet omdat ik geniest heb en daarvan de gevolgen mag voelen.
Ik denk dat het een goed idee zou zijn om een blog te beginnen. Dit om mijn gedachten en gevoelens van mij af te schrijven, over wat er zoal gebeurd de laatste tijd en wat er zoal gebeurd is vroeger. Ik denk dat het eigenlijk wel nodig is. Momenteel heb ik het zwaar en voel ik veel onbegrip van enkele mensen waaronder enkele familieleden. Ik weet niet meer hoe ik met hen daarover moet communiceren, omdat hun reacties dikwijls kwetsend zijn. Ze beseffen dat zelf niet echt, maar ze komen kwetsend over. Ze zeggen dat ze het niet zo bedoelen, dat ik het niet zo moet oppakken maar ze weten niet eens wat er allemaal in mijn hoofd omgaat en hoe ik mij daarbij voel. Ik zou eigenlijk alles op de tafel moeten leggen maar ik durf dat steeds minder en minder, uit angst voor hun reacties. Oordelen kunnen ze heel goed, zelfs op basis van weinig tot geen dingen, en dat ben ik echt beu aan het raken. Soms heb ik het idee dat ze mij pas serieus gaan nemen moest ik kanker hebben (dit is wel sarcastisch bedoeld). Misschien kan deze blog mij helpen om een helderdere inzicht te krijgen op mijn totale problematiek en wie weet haal ik er zelfs wat kracht uit om alles te vertellen? Het kan zijn dat ik meerdere berichten op één dag schrijf, of het kan ook zijn dat ik meerdere dagen niks schrijf... ik wil gewoon kunnen schrijven wanneer ik dat behoefte voel.
