Een tijdje niet meer geblogd want ik had eigenlijk wel druk met allerlei zaken voordat ik op dinsdag 17 mei geopereerd zou worden. Mijn amandelen zijn succesvol verwijderd, de dagen erna waren heel pijnlijk. Vooral na een week begon het zeer pijnlijk te worden. Op dag 7 heb ik onverwachts moeten niezen, waardoor ik een soort ontploffing in mijn oor voelde. Toen zijn er veel avonturen gebeurd... 's avonds erge pijnaanval zodat ik naar de Spoed moest gaan en daar een paardenmiddel gekregen. Daags nadien, dag 8, kreeg ik antibiotica voorgeschreven, en toen reageerde ik er allergisch op. Stopgezet. 's Avonds gigantische oor -en keelpijn, vooral aan het rechterkant waar die ontploffing gebeurd is, en ik kroop zelfs beetje op het grond want ik wist echt niet waarheen te kruipen van de pijn... ik heb zelfs zitten schreeuwen en huilen, het was echt slopend, vooral omdat ik echt uitgeput was van de voorbije ervaringen. Vanmorgen ben ik om 4u45 wakker geworden van gigantische pijn, voelde ik mij agressief worden en was ik heel ambetant. Ik kon niet meer tegen wat Steven allemaal zei of wat mijn moeder stuurde: toen smeet ik mijn hoofdkussen naar de kast en even later mijn gsm keihard tegen de deur. Ik wist echt geen blijf meer met de pijn. Vandaag voor 3de keer op 3 dagen tijd terug naar het ziekenhuis gegaan; een voorschrift voor een heel zware pijnstiller gehaald en ja, vandaag 3 redelijk zware aanvallen gehad en vanavond was het weer even erg als de voorbije dagen. Wat wij vreemd vinden is dat het telkens tussen 20u en 21u is dat het echt hevig is. Ik heb schrik voor morgenvroeg... ik kan het eerlijk gezegd niet meer aan want ik ben echt uitgeput. Ik heb buikpijn door de pijnstillers, ik heb nog veel pijn bij het eten, ik slaap slecht en als ik dan wakker word, schrik ik eigenlijk wakker - en dan klakt mijn tong even en is het zeer pijnlijk. Bij wakker worden van de pijn is het eigenlijk dan al ver heen zodat ik een half uur zwaar moet afzien voor de pijnstiller begint te werken. Als ik wakker ben voel ik het aankomen, daar zit het verschil in en kan ik gelijk direct ingrijpen. Ik zal echt waar blij zijn als het allemaal voorbij is... ik wist dat het pijn ging doen, ook bij het eten en drinken, maar dat van oorpijn heeft niemand mij iets over verteld. Ik denk dat het bij mij veel meer pijn doet omdat ik geniest heb en daarvan de gevolgen mag voelen.
Ik denk dat het een goed idee zou zijn om een blog te beginnen. Dit om mijn gedachten en gevoelens van mij af te schrijven, over wat er zoal gebeurd de laatste tijd en wat er zoal gebeurd is vroeger. Ik denk dat het eigenlijk wel nodig is. Momenteel heb ik het zwaar en voel ik veel onbegrip van enkele mensen waaronder enkele familieleden. Ik weet niet meer hoe ik met hen daarover moet communiceren, omdat hun reacties dikwijls kwetsend zijn. Ze beseffen dat zelf niet echt, maar ze komen kwetsend over. Ze zeggen dat ze het niet zo bedoelen, dat ik het niet zo moet oppakken maar ze weten niet eens wat er allemaal in mijn hoofd omgaat en hoe ik mij daarbij voel. Ik zou eigenlijk alles op de tafel moeten leggen maar ik durf dat steeds minder en minder, uit angst voor hun reacties. Oordelen kunnen ze heel goed, zelfs op basis van weinig tot geen dingen, en dat ben ik echt beu aan het raken. Soms heb ik het idee dat ze mij pas serieus gaan nemen moest ik kanker hebben (dit is wel sarcastisch bedoeld). Misschien kan deze blog mij helpen om een helderdere inzicht te krijgen op mijn totale problematiek en wie weet haal ik er zelfs wat kracht uit om alles te vertellen? Het kan zijn dat ik meerdere berichten op één dag schrijf, of het kan ook zijn dat ik meerdere dagen niks schrijf... ik wil gewoon kunnen schrijven wanneer ik dat behoefte voel.
