Dag lieve vrienden!
Hoe gaat het ermee in België? Hoe is het weer daar??
Hier in Spanje is alles leuk, alleen is het hier aan het REGENEN/HAGELEN...
Jezus, ik ben precies in België...
De voorbije
anderhalve week was echt fijn. Vorige week maandag zijn papa en Ann aangekomen
in het prachtige pittoreske Cabra. s Avonds zijn we lekker gaan eten en de dag
daarna zijn we naar Cordoba gegaan, daar zijn we de oude stad gaan bezoeken
echt prachtig! In de oude stad zijn we de mezquita gaan bezoeken. Het is een
oude kerk die dan een moskee werd en die daarna terug een kerk werd.
Het is een ongelooflijk gebouw, als je er binnenkomt, dan zie je pilaren, veel
pilaren, met prachtige overbruggingen. Als je dan een beetje rondkijkt, dan zie
je plots christelijke gevangenissen met, volgens de papa, koekendooskunst.
Een beetje verder in het, overwegend Islamitische gebouw zie je plots een
MONUMENTALE kathedraal! Echt magnifiek hoe Islam en Christendom zo vredig in en
rond elkaar kunnen bestaan...
De dag daarna ben ik
gaan werken en s avonds heb ik me papa en Ann wat rondgewandeld in Cabra. Zo
heb ik mijn dorpje ook eens gezien, want buiten het stadscentrum heb ik nog ni
zoveel gezien hier.
Donderdag moesten
papa en Ann terug vertrekken naar huis. Omdat Cedric aankwam als papa en Ann
moesten vertrekken, ben ik met hen mee naar de luchthaven gegaan.
Voor we naar de
luchthaven vertrokken is papa hallo komen zeggen op mijn school. Elke
leerkracht die we tegenkwamen begon mij te bestoefen over hoe hard ik wel
werk en hoe goed ik wel met de kinderen overeen kom en hoeveel ze van mij
houden en hoe blij ze zijn dat ik hier ben, ... de complimenten bleven maar
stromen, ik werd er zowaar verlegen van! Na de stoefronde op school zijn we
vertrokken naar Malaga. Onderweg hebben we enkele prachtige dorpjes bezocht!
Het was echt fantastisch mooi! Blij dat ik mee ben gegaan. In malaga airport
aangekomen was Cedric er al! Ik was zoooooo blij om hem te zien. Cedric missen
is voor mij toch het moeilijkste hier. Ik mis het om samen met hem in slaap te
vallen, om hem te bellen als ik het moeilijk heb of om gewoon eindeloos niets
te doen, samen met hem!
Met Cedric heb ik
enkele fantastische dagen beleefd! De eerste dag hebben we een bezoekje
gebracht aan mijn Amerikaanse vrienden. Dat was een belevenis! Ik vond het fijn
dat het op zekere hoogte wel klikte tussen hen. De meisjes waren nogal
opgewonden omdat ze naar Madrid vertrokken diezelfde avond dus het waren vooral
Jessica, Natalie en Crystal die aan het praten waren, maar ik vond het wel heel
gezellig. De dag daarna zijn we naar Granada gegaan. Dit hebben we een beetje
(heel) onvoorbereid gedaan. Aangekomen in Granada, bleek dat de hoofdweg van de
stad volledig open lag en we hebben er een half uur over gedaan om een parking
te vinden. Toen we uiteindelijk geparkeerd waren, gingen we iets eten. In mijn
beste Spaans vroeg ik aan één van de andere klanten waar la Alhambra ergens
was. Deze dame vertelde mij (ook in haar beste Spaans, dat was moeilijk voor
mij, maar het is gelukt :D) dat je een bus moest nemen om naar Alhambra te gaan
want het was toch wel moeilijk om daar te parkeren, toen heeft ze nog iets
verteld, maar dat heb ik niet verstaan. J
Omdat we zo
onvoorbereid waren, wisten we niet waar we een bus konden nemen en na lang
beraad (tijdens het eten van een overheerlijke bocadillo)hadden we besloten dat
we gewoon wat gingen rondwandelen in Granada en niet naar la Alhambra zouden
gaan. Toen zijn we naar de kathedraal gegaan, toen we binnen wilden gaan, bleek
dat ook een kathedraal last kan hebben van de siësta waar Spanjaarden zo van
houden. Plots zag ik een bus met Alhambra vooraan, we hebben dan maar aan de
vriendelijke vrouw van de toeristische bussen wat info gevraagd en zij vertelde
ons dat wij voor amper 1,20 euro deze bus konden nemen naar de Alhambra,
impulsief als we zijn, zijn we op de bus gesprongen en naar La Alhambra gegaan.
La Alhambra blijkt een verzameling van historische gebouwen te zijn op een
bergtop van Granada. Het belangrijkste gebouw van La Alhambra is het paleis van
de familie Nasrid. Het is een complex gebouwd voor de laatste Islamitische
heersers in Spanje. Het is een gebouw vol met de mooiste muren, de mooiste
tuinen en de mooiste binnenpleinen die ik OOIT gezien heb. Ik was helemaal
weggeblazen. Vlak naast het paleis van de familie Nasrid ligt het paleis van
keizer Karel V. Dit is een potlelijk gebouw vergeleken met het Moorse paleis.
Het gebouw is een gigantisch vierkant met middenin een rond binnenplein. Alles
is strak (bijna modern) en buiten de marmeren trappen vond ik er eigenlijk
niets aan.
Verder vind je er ook nog een kerkje, een oude militaire basis met
ongelooflijke uitzichten (van bovenop de wachttorens) en een tuin die gebouwd
werd voor de ontspanning van de koningen die in La Alhambra gewoond hebben. Het
was echt prachtig.
De volgende dagen
hebben Cedric en ik niet zoveel gedaan, inkopen, eten gemaakt, rondgehangen,
Cabra bezocht, ... En toen was het spijtig genoeg tijd om afscheid te nemen! Ik
vond het fantastisch en ik ben zo blij dat hij is langsgekomen.
De twee dagen die
volgden waren eigenlijk heel eenzaam. Mijn Amerikaanse vriendinnetjes waren in
Madrid, Cedric was weg en verder ken ik hier nog niet echt veel mensen, dus ik
heb twee dagen voornamelijk binnen gezeten. Toen besloot ik om een gitaar te
kopen. Daar ben ik heel blij om, ik ben al een paar dagen niets anders aan het
doen dan gitaar spelen. Ik vind het echt fantastisch en het is een fijne
bezigheid.
Ook heb ik tickets
gekocht om tijdens de paasvakantie naar huis te komen. Duuuus van 30 maart tot
11 april ben ik terug thuis. J Daarna komen Charlotte en Björn met mij mee
naar Spanje. Maar omdat ik tot 11 april weg ben, mis ik op school drie dagen,
daarom dat ik nu drie vrijdagen wel moet werken en dat is wel spijtig! Haha.
Omdat het maandag en
dinsdag vakantie was hier in Spanje heb ik wel een erg korte week achter de
rug. Ik heb de volle drie dagen les moeten geven. Zoals jullie al weten loop ik
voornamelijk mee met Juan José, de leerkracht die Engels geeft in de lagere
school, maar ook geef ik Frans in het vijfde en het zesde leerjaar en eigenlijk
zijn dat echt mijn favoriete uren op school, ik kan echt zelf les geven en de
leerlingen vinden het fantastisch om Frans te leren. Volgende week moet ik les
geven over eten en ik kijk er echt naar uit, ik ga mij zelfs verkleden! Haha
Verder gaat het
leven hier rustig zijn gangetje, ik ga naar school, ik eet, ik hang wat in mijn
appartement (tijdens de siësta), ik ga naar de Amerikanen, ik Skype wat, ik
speel wat gitaar, ... ik begin het leven hier lekker gewoon te worden, maar
soms is het toch moeilijk om zo ver weg te zijn van thuis, van alles wat ik
ken, van mijn vrienden, mijn familie en mijn liefje. Ik leer hier veel over het
alleen leven en over vrienden maken als je eigenlijk niemand kent, maar ik
leer ook veel over mezelf. Ik ben al lang aan het twijfelen of lesgeven echt
iets voor mij is en zoja, of ik het ooit echt gepassioneerd zou kunnen doen
zoals bv Evi en Marijke. Hoewel ik er ongelooflijk van hou om kinderen iets bij
te brengen weet ik dat ik het nooit zou kunnen volhouden om echt zelf voor een
klas te staan, alles voor te bereiden, agendas bij te houden, vorderingen neer
te schrijven, ... Het is gewoon niets voor mij, ik kan niet vol enthousiasme
uitkijken naar volgend jaar helemaal alleen voor de klas te staan.
Desalniettemin wil ik graag iets met kinderen doen, want ik fleur helemaal op
als ik in de buurt van kinderen ben. Toen ben ik gaan nadenken wat ik dan wel
zou kunnen doen en ik denk dat ik er uit ben. Ik wil graag educatief medewerker
willen zijn, dit houdt in dat ik, eender waar, programmas uitschrijf voor
kinderen. Dit kan zijn in een museum, bij een jeugddienst, bij een
vakantievereniging (zoals activak, of free-time), bij een vereniging tegen racisme,
... you name it, zo kan ik toch nog bezig zijn met kinderen en doen wat ik echt
graag doe. Educatief scoutsen noem ik het! J
Goed lieve
bloglezers, ik vermoed dat ik jullie lang genoeg bezig heb gehouden met mijn
fantastische avonturen hier in Spanje!
