And now, the end is near;
And so I face the final curtain.

F.Sinatra / Luli72an

We zijn tussen miljoenen anderen als winnaar uit de strijd gekomen.

Op aarde in wanhoop ronddolen met waanzinnige gedachten
over vrede in een dodelijke tijd als deze...
In de massa blijven steken
zonder verbinding tot stand te kunnen brengen met het leven...
Een moment van stilte in acht nemen
en de levensduur van de onvolkomenheden in één ogenblik zien...
een pathetisch moment van geluk!
In mij verbergt de waanzin zich,
daarom zoek ik naar een methode om mijn dromen
in uw herinneringen te verbergen,
zodat de waanzin van mijn dromen in u verloren gaan.

Komt chaos uit orde of komt orde uit chaos?

Als er geen drugs zouden zijn,
gingen de mensen rondjes draaien
om duizelig te zijn...

Muziek is emotie en commotie
Muziek is leven en doorgeven

Verlaten in de donkere spiegel waar weinig licht doorbreekt,
zie ik de bevroren hartstocht op haar door vaag licht beschenen glimlach.
Ik wandel door haar wereld waar zelfs haar dromen me ontwijken, maar ik wandel...

Een kil en koud gelaat bedekt met naakte eenzaamheid, haarlokken zoals voorbijglijdende adders.
Dan daalt maanlicht-illusie zachtjes neder, een kleverige schaduw die verschijnt op haar gezicht,
doordringend naar de diepten van onbekende zaligheid waar de vervoering en hartstocht regeert
en volledige overgave verwacht wordt...

Ik draag het masker om mijn pijnlijk hart te verbergen.
Mijn gelaatsuitdrukking zal de waarheid niet tonen.
Niemand zal ooit mijn pijn zien...

Zoals je naar me keek met je eenzame ziel...
Had ik maar die onzichtbare wand gesloopt,
dan konden we nu samen eenzaam zijn...

Vergeten gefluister vangt mijn aandacht,
een waanzinnig monster of een kwade bruut?
De graven vermommen zich rond mijn schaduw,
doch hier is niemand.
Slechts de wind, angstwekkende gedachten
en een massa doden zonder ergenis...

Mijn gekwetste ogen vullen zich met mistroostigheid
wegens de mensen die hun ogen nooit openen

Wat overblijft zijn slechts tijdsdromen
van de treingebieden die eens hier waren
Op de sporen is er geen spoor van menswaardig leven meer...

Tijdens het sluimeren komen wij in het leven.
Door de dromengang naar de grote zaal van de waarheid.
Vreemd dat we tijdens het wakker zijn alleen nog de herinneringen hebben...

Obsessie mag niet mijn gids zijn,
want ik wil genieten van de vrede rondom me
en nog niet beslissen of ik het pad nog verder ga volgen
oftewel hier langs de kant ga blijven zitten... hoelang?...
ik weet het niet. Ik ken het antwoord niet,
toch nog niet vandaag...

Nooit meer "knight in shining armor",
Mijn harnas is niet meer essentieel, dus afgelegd en achtergelaten
tesamen met herinneringen uit vervlogen tijden...