.

.

.

Vergankelijkheid

Fragen eines lesenden Arbeiters

Wer baute das siebentorige theben?
In den Büchern stehen die Namen von Königen.
Haben die König die Felsbrocken herbeigeschlappt?
Und das mehrmals zerstörte Babylon-
Wer baute es so viele Male auf? In welchen Häusern
Des goldstrahlenden Lima wohnten die Bauleute?
Wohin gingen an dem Abend, an dem die chinesische
Mauer fertig war
Die Maurer? Das große Rom
Ist voll von Triumphbögen. Wer errichtete sie? über
wen
Triumphierten die Cäsaren? Hatte das vielbesungene
Byzanz
Nur Paläste für seine Bewohner? Selbst in dem
sagenhaften Atlantis
Brüllten in der Nacht, wo das Meer es verschlang
Die ersaufenden nach ihren Sklaven.

Der junge Alexander eroberte Indien.
Er allein?
Cäsar schlug die Gallier.
Hatte er wenigstens einen Koch bein sich?
Philipp von Spanien weinte, als seine Flotte
Untergegangen war. Weinte sonst niemand?
Friedrich der Zweite siegte im Siebenjährigen Krieg.
Wer
Siegte außer ihm?

Jede Seite ein Sieg.
Wer kochte den Siegesschmaus?

Alle zehn Jahre ein großer Mann.
Wer bezahlte die Spesen?

So viele Berichte.
So viele Fragen.

Een australische zwerver die ik in 1973 heb leren kennen
en die enkele maanden later voorgoed verdween,
heeft één gedicht achter gelaten:

My Pillow gazes upon me at night
Empty as a gravestone;
I never thought it would be so bitter
To be alone,
Not to lie down asleep in your hair.

I lie alone in a silent house,
The hanging lamp darkened,
And gently stretch out my hands
To gather in yours,
And softly press my warm mouth
Toward you, and kiss myself, exhausted and weak-
Then suddenly I'm awake
And all around me the cold night grows still.
The star in the window shines clearly-
Where is your blond hair,
Where your sweet mouth?

Now I drink pain in every delight
And poison in every wine;
I never knew it would be so bitter
To be alone,
Alone, without you.

All children are born atheist
So they've got to be taught
The church will gladly give a list
Of ways to murder thought.
The most important thing to know
That he's a little sinner.
So many dogmas to bestow
To instruct the beginner
Tell each that god will answer prayer,
And miracles are real.
And devils wait to trip and snare
so fight them off with zeal.
Believe this stuff and don't ask why
Never, never reason!
Your priest or preacher is the guy
In charge of all adhesion.
He promises to train each child
So he will never stray,
Must get them early so they're styled
To trust, give, and obey.

Lijnen

De nacht overleven met de spiegel in wintertooi
waarop de krijtlijnen zijn uitgetekend, de richting
is bepaald voor de hartslag van de adem, tot op
het gevoel het stof wat dikker ligt.
 
 
De huid is als gebalsemd en glimt en glimlacht
tot zij haar en mijn gelijke vindt, en dan mijn
vlees dat trillend door het kraakbeen breekt tot
het beschamend en zwak de ogen sluit en witte
vlokken weent in een opgevouwen vergetelheid.
 
 
En toen heb ik de uren nageteld, de slaap
-aan mij voorbij gegaan- schreit in stilte in de
kieren en de dag komt met een lange schaduw
en het ritme van de regen...

http://eddytimmermans.skynetblogs.be/

You may write me down in history
With your bitter, twisted lies,
You may trod me in the very dirt
But still, like dust, I'll rise.

Does my sassiness upset you?
Why are you beset with gloom?
'Cause I walk like I've got oil wells
Pumping in my living room.

Just like moons and like suns,
With the certainty of tides,
Just like hopes springing high,
Still I'll rise.

Did you want to see me broken?
Bowed head and lowered eyes?
Shoulders falling down like teardrops.
Weakened by my soulful cries.

Does my haughtiness offend you?
Don't you take it awful hard
'Cause I laugh like I've got gold mines
Diggin' in my own back yard.

You may shoot me with your words,
You may cut me with your eyes,
You may kill me with your hatefulness,
But still, like air, I'll rise.

Does my sexiness upset you?
Does it come as a surprise
That I dance like I've got diamonds
At the meeting of my thighs?

Out of the huts of history's shame
I rise


Up from a past that's rooted in pain
I rise
I'm a black ocean, leaping and wide,
Welling and swelling I bear in the tide.
Leaving behind nights of terror and fear
I rise
Into a daybreak that's wondrously clear
I rise
Bringing the gifts that my ancestors gave,
I am the dream and the hope of the slave.
I rise
I rise
 I rise.
 

Though I do hate him as I do hell pains,
Yet, for necessity of present life,
I must show out a flag and sign of love,
Which is indeed but sign.

de zon slaapt
op de grond

de sterren
en maan
zweven harmonieus
omhoog

en ik zit rechtop
in een
slapeloos bed

Inge Deconinck

Buiten was de ‘werkelijkheid’, buiten waren straten en huizen,
mensen en inrichtingen, bibliotheken en studiezalen – maar hierbinnen was liefde en gevoel,
hier leefde het sprookje en de droom.
En toch leefden wij in het geheel niet van de wereld afgesloten,
wij leefden in gedachten en gesprekken vaak midden in de wereld, slechts op een ander veld.
Wij waren van het merendeel der mensen niet door grenzen gescheiden,
maar slechts door een andere manier van zien.
Onze opgave was, in de wereld een eiland te verbeelden,
misschien een voorbeeld, in elk geval te leven als de aankondiging van een andere mogelijkheid.

In all its raucous impudence
Life writhes, cavorts in pallid light,
With little cause or consequence;
And when, with darkling skies, the night

Casts over all its sensuous balm,
Quells hunger's pangs and, in like wise,
Quells shame beneath its pall of calm,
"Aha, at last!" the Poet sighs.

"My mind, my bones, yearn, clamoring
For sweet repose unburdening.
Heart full of dire, funeral thought,

I will lie out; your folds will cling
About me: veils of shadow wrought,
O darkness, cool and comforting!"

Troostende troetelwoorden...

Blue Night

Lost my place, gazing in your face.
And the deeper I fell the darker my desires
in night blue.
"More than this! " my spirit cries, just beyond the priests prayers/lies.
Straight from my heart this sin that is you
this lie that is my life, the night's blue.
Fall with me beyond the grasp of Angels and Demons.
To where love's no longer a lie.
To sing without lifes regrets, in night's blue,
For my darling all else is lies, but what we feel here and now.
And dreams of the Eternal, a whirlpool of confused emotions, holds no charm for me.
Your skin so pale against the night....
invites me to shed all that I held as true......
To swim with you
in
nights blue.
 
 
by Iam