Vrijdag 10 september 2010.

Campanille, Vineuil, Frankrijk.

1. Sakker de sakker, de Sacré-Coeur is verdwenen!

We gaan op reis! Nee, niet voor vier weken naar Indonesie of de jungle van Borneo. Gewoon enkele dagen met de auto naar de kastelen van de Loire. Schoonheid is evengoed dichtbij te vinden. Gelukkig dat ik altijd geredeneerd hebt : als we jong zijn maken we zware verre reizen, zodat heel Europa nog voor ons open ligt als we niet meer zo fit zijn. Wat een meevaller dat ik ooit op dat idee gekomen ben, hoewel ik mijn zotte ziekte op dat moment onmogelijk kon voorzien.
Volgens mij moeten in dit seizoen de kastelen van de Loire er stillekes bij liggen, dus gaan we na 25 jaar deze buurt eens terug verkennen. Een slecht geheugen is een zegen, ze zullen er voor mij als nieuw uitzien.

Onderweg een flink dutje gedaan en me tijdens de file op de ring rond Parijs beziggehouden met foto’s van Irma te maken met op de achtergrond de Sacré-Cœur. Een heel kunststuk want het is niet makkelijk om haar in evenwicht op mijn gestrekt been stabiel te houden en dan nog te wachten tot er een glimp van de basiliek te voorschijn piept. Niet direct een succesvolle operatie maar wel een plezante. Volgens mij heb ik zelfs de Big Ben getrokken. Voor de rest achterovergelegen en genoten van de indrukwekkende Magritte-wolkenhemel weerkaatsend in de ramen van de torengebouwen.



Waarschijnlijk de meest ongelukkige foto die ooit van de Sacré-Coeur genomen is...



Irma : "Dus wat word ik verondersteld te zien?..."



Irma : "Ah zo, de Sakkerkeur dus..."



Irma : "Dat is dus iets met een spitse punt vanonder en een brede voet vanboven..."
Ma : "Laat al maar zo. Vlug, zet u op mijn been dan neem ik een foto van u en de Sacré-Coeur."



Irma : "Ik zit heel ongemakkelijk hoor Ma! Komaan! Druk nu af!"
Ma : "Sorry. Blijven zitten. 't Is mislukt. Kwam juist auto voorbij."



Irma : "Ik krijg kramp!!!"
Ma : "Ik ook!!!
Irma : "Neem dan die foto!!!"
Ma : "Jamaar, er kwam juist een moto voorbij..."
Irma : "Dus nu staat ze er nog niet op?!! Dan zal ik ze wel zo bekijken."



Irma : "En wat is nu die Sakkerkeur? Die kale meneer of dat kerkske daarachter?"
Ma : "Ik geef het op. Cultuurbarbaar."

De file van Parijs is eigenlijk best boeiend. Alle auto’s staan stil en daartussen scheuren moto’s aan 80 per uur voorbij. Ge kunt zelfs niet riskeren van rijstrook te veranderen. Dat stilletjes voortschuifelen levert goede ‘photo-opportunities’ op.

Dit is wel een slechte auto voor Irma, hij heeft een veel te afgerond dashboard, ze glijdt steeds weg. Gelukkig zijn er schuifjes om kleinoden in op te bergen en klappen er bekerhouders uit, en daar kan ik haar wel makkelijk op laten zitten.



Irma : "Orly... Ge kunt nog afslaan als ge wilt... Met het vliegtuig waren we er waarschijnlijk al geweest..."

Uiteindelijk duurde de rit - of beter gezegd het stilstaan - me toch wel erg lang en viel mijn oog op de hond die als luchtverfrisser aan de achteruitkijkspiegel hangt. Ik besloot Irma een hond te geven en ik had opnieuw een onderwerp om foto’s mee te maken. Een kinderhand is gauw gevuld.



Irma : "Mmm... Die ruikt wel héél raar..."



Irma : "Maar waarom kunnen we nu niet gewoon de auto híer laten staan? Ze staan toch allemaal stil. En zie een keer hoeveel hotels er hier in de buurt zijn! Neem toch eentje van deze!"



Irma : "OK. Dan niet. Dan ga ik wat zonnen."

We hadden een Campanille-hotel (sober, basic en efficiënt) geboekt in de buurt van Orléans. Een goed uitvalspunt voor een bezoek aan de kastelen. Zoals altijd hadden we een stille kamer gevraagd. Bij het inchecken legde ik nog eens de nadruk op een rustig hoekje. Naast mij stonden andere gasten en iemand liet iets vallen, dus ik stak spontaan een vinger in mijn oor. De receptioniste merkte dat ik haar niet goed kon verstaan, en vroeg of ik niet goed hoorde, ik legde haar uit dat het bij mij nu het tegendeel was. Ze keek verbaasd maar was na enkele woordjes uitleg zo begripvol dat ze garandeerde dat ik de stilste kamer kreeg, de allerlaatste op de gang. Ik vroeg haar of het mogelijk was om buiten op het terras te eten, omdat ik binnen de geluiden van de bestekken niet kon verdragen, en ook dat vormde totaal geen probleem.

Het kamertje was voorzien van alles wat nodig was, lekker gelijkvloers zodat we de auto vlakbij konden parkeren, en stil. Er was zelfs een ligbad met gloeiend heet water. Zalig!!!

Toen we het restaurant binnen kwamen deed de vrouw spontaan de glazen schuifdeuren open en dekte een tafeltje voor ons twee. Ongelofelijk attent. Het restaurant was nochtans heel rustig - amper volk, amper achtergrondmuziek - vroeger zou ik me er heerlijk gevoeld hebben, maar nu kan ik zelfs dat niet meer verdragen. Dus zaten wij daar buiten, heel lekker te eten, maar wel een beetje uit ons vel te rillen. Ik vond het vooral triest voor mijn echtgenoot maar die maakte er geen punt van, die drinkt zijn flesje wijn en krijgt het op die manier wel warm. Morgen trek ik wel een dikke trui aan. Enfin, we zijn toch weeral op vakantie, ik probeer ’t maar langs de positieve kant te zien.

En nu duik ik in bed met een kop als een ketel. Zes uur het gedruis van een autostrade is toch wat veel blijkbaar.

Hier vindt je het fotoalbum van de rit van België naar de Loirestreek :

http://picasaweb.google.be/laathi.webalbums/KastelenVanDeLoireDag1#