Op vliegreizen mocht Irma nooit mee. Maar tijdens onze korte autotrips is en blijft ze mijn handtas. Met haar eigen mening vanzelfsprekend. En ik vind dat ik dat moet respecteren.
Ook zij heeft tijdens onze reizen recht op haar eigen leven en relaties. Dus als ze al eens de laptop "ter poot" wil nemen laat ik dat ook oogluikend toe. Vooral omdat ik goed controleer naar wie ze schrijft. Ik heb ontdekt dat het naar haar boezemvriend, en trouwe toeverlaat, Filemon is. Daar kan ze weinig kwaad mee uitrichten.



Voor wie niet meer weet wie Filemon is...
http://blog.seniorennet.be/laathi/archief.php?startdatum=1202775924&stopdatum=1202862324


Vrijdag 10 september 2010.
Campanille, Vineuil, Frankrijk.

Mail van Irma aan Filemon :

Dag Filemon,

Ik heb eindelijk een laptopke kunnen afpakken van ons ma en onze pa en vanuit mijn diepste eenzaamheid schrijf ik u een mailtje.

Gij hebt toch weer chance hè?! Gij zit daar nu waarschijnlijk lieflijk te wiebelen in uw schommelstoel en ik heb de godganse dag van een glibberig dashboard zitten af schuiven. Vooraan in dit auto is geen énkel recht stuk om op te zitten! Op één punt heeft ons ma gelijk : dit is écht een lelijke auto. Alles is schots en scheef. Op de duur heeft ze me dan op de bekerhouder geposteerd, ik voelde me alsof ik als een baby op de pot werd gezet.

De rit was oeverloos saai. Allez, “oeverloos”, er was rivier noch oever te zien, nochtans was me beloofd dat we langs de Loire gingen rijden. Op de duur zag ik een wegwijzer naar een vliegveld, ik kreeg al hoop, ik dacht misschien gaan we er naartoe vliegen, maar dat was ook niks. Dan zag ik een wegwijzer naar Italië maar daar sloegen we ook niet af. Ze vonden het blijkbaar boeiender om op de perifferik rond Parijs te blijven stilstaan. Om me wat te kalmeren wou ons ma dan een foto maken met een beroemde kerk op de achtergrond. De Sakkerkeur of zoiets. Niet simpel. We hebben er allebei een verschot in onze poten aan overgehouden.

Toen die organisatie met de Sakkerkeur misliep probeerde ze me op een andere manier kalm te houden. Ze liet me beeldhouwwerken bewonderen die langs de rand van de autostrade stonden en trachtte me zo wat cultuur bij te brengen. Maar op welk een manier!!! De beelden waren voorbij eer ik gezien had of ’t mannentorso’s, of vrouwentorso’s waren! Als dat haar manier is om te doen of ze cultureel onderlegd is… amai dan. Op mij gaat ze zo alleszins de liefde voor cultuur niet overdragen. Au contraire.

Ik denk dat ik dan redelijk lastig geworden ben want opeens kreeg ik een kado. God weet waar ze hem vandaan toverde, maar ik kreeg begot een hond! Ja Filemon, ge leest het goed : een hond! Een “stratier”, en hij rook ook raar. Hoewel niet echt naar straat of vuilbakken. Of ze zou hem uit een groencontainer met lavendel moeten geplukt hebben. Eerst trok ik er mijn neus voor op, maar eigenlijk vond ik dat wel een tof beestje! Vriendelijk, knuffellig, kortom zo helemaal anders dan ons ma. En och, aan die reuk went ge wel. In de tunnels was hij bang maar dan heb ik hem goed vastgehouden en dat hielp. Zo doet ge aan “bonding”, zoals ze dat tegenwoordig noemen, nietwaar. Ja, van pedagogie ken ik wel iets. In tegenstelling tot, alweer, ons ma.

Ik zat zachtjes tegen dat beestje te babbelen om hem gerust te stellen en weet ge wat zij zei?!! Ge gaat het niet geloven Filemon, maar ons ma mummelde : “Irma, doe niet zo onnozel. Dat is een pluchen hond, daar moet ge niet tegen spreken, die hoort u toch niet.” Kunt ge u dat nu voorstellen?!!! Hoe stom dat dat mens is? Pervers eigenlijk. Ah ja! Zij kan tegen pluchen beesten spreken en ik antwoord haar toch!!! En ik zou dan niet met mijn pluchen hond kunnen babbelen? De logica van de vrouw - van dit speciaal exemplaar dan toch - is ver zoek geraakt.

Alleszins, mijn hondje heeft mijn reis flink veraangenaamd. De grote teleurstelling kwam pas ’s avonds. Mijn hond mocht niet bij mij slapen!!! Komaan seg! Zij ligt thuis met een nest katten in haar bed en mijn klein beestje mocht niet mee onder mijn deken! Ik ben koppig blijven rechtzitten.

Ze beweerde dat in ’t hotel geen honden binnen mochten. Hm. Alsof zíj nog nooit stiekum een kat in een hotel heeft binnengesmokkeld! Onze Ming zaliger heeft meer in hotels geslapen dan ik tot hiertoe in mijn hele leven. Ik zou er verbitterd van worden.

Ik dacht, ik zal dan maar wat gaan zitten lezen over wat we de volgende dagen aan de Loire allemaal van natuurschoon gaan bewonderen en verorberen, en toen kwam er nog een grotere tegenvaller… Ze had alleen brochures bij over, ge raadt het nooit Filemon,… kastelen!!! Kastelen!! Oude dode stenen begot! Alweer!

Toen heb ik van ellende de laptop gepakt en ben ik naar u beginnen mailen. ’t Moest echt eens van mijn hart, Filemon. Nu ga ik een slaappil van haar pikken en de dekens diep over mijn kop trekken. Zonder hond. Maar morgen laat ik hem in haar lelijke auto plassen.

Dikke kus, en geniet van uwe zalige schommelstoel.

Uw Irma.

PS. Hierbij een paar fotokes! Morgen stuur ik er meer!

Een PS van mij. Voor wie niet meer weet hoe Filemon in mijn leven is gekomen...
http://blog.seniorennet.be/laathi/archief.php?startdatum=1195192466&stopdatum=1195278866

Vrijdag 10 september 2010.

Campanille, Vineuil, Frankrijk.

1. Sakker de sakker, de Sacré-Coeur is verdwenen!

We gaan op reis! Nee, niet voor vier weken naar Indonesie of de jungle van Borneo. Gewoon enkele dagen met de auto naar de kastelen van de Loire. Schoonheid is evengoed dichtbij te vinden. Gelukkig dat ik altijd geredeneerd hebt : als we jong zijn maken we zware verre reizen, zodat heel Europa nog voor ons open ligt als we niet meer zo fit zijn. Wat een meevaller dat ik ooit op dat idee gekomen ben, hoewel ik mijn zotte ziekte op dat moment onmogelijk kon voorzien.
Volgens mij moeten in dit seizoen de kastelen van de Loire er stillekes bij liggen, dus gaan we na 25 jaar deze buurt eens terug verkennen. Een slecht geheugen is een zegen, ze zullen er voor mij als nieuw uitzien.

Onderweg een flink dutje gedaan en me tijdens de file op de ring rond Parijs beziggehouden met foto’s van Irma te maken met op de achtergrond de Sacré-Cœur. Een heel kunststuk want het is niet makkelijk om haar in evenwicht op mijn gestrekt been stabiel te houden en dan nog te wachten tot er een glimp van de basiliek te voorschijn piept. Niet direct een succesvolle operatie maar wel een plezante. Volgens mij heb ik zelfs de Big Ben getrokken. Voor de rest achterovergelegen en genoten van de indrukwekkende Magritte-wolkenhemel weerkaatsend in de ramen van de torengebouwen.



Waarschijnlijk de meest ongelukkige foto die ooit van de Sacré-Coeur genomen is...



Irma : "Dus wat word ik verondersteld te zien?..."



Irma : "Ah zo, de Sakkerkeur dus..."



Irma : "Dat is dus iets met een spitse punt vanonder en een brede voet vanboven..."
Ma : "Laat al maar zo. Vlug, zet u op mijn been dan neem ik een foto van u en de Sacré-Coeur."



Irma : "Ik zit heel ongemakkelijk hoor Ma! Komaan! Druk nu af!"
Ma : "Sorry. Blijven zitten. 't Is mislukt. Kwam juist auto voorbij."



Irma : "Ik krijg kramp!!!"
Ma : "Ik ook!!!
Irma : "Neem dan die foto!!!"
Ma : "Jamaar, er kwam juist een moto voorbij..."
Irma : "Dus nu staat ze er nog niet op?!! Dan zal ik ze wel zo bekijken."



Irma : "En wat is nu die Sakkerkeur? Die kale meneer of dat kerkske daarachter?"
Ma : "Ik geef het op. Cultuurbarbaar."

De file van Parijs is eigenlijk best boeiend. Alle auto’s staan stil en daartussen scheuren moto’s aan 80 per uur voorbij. Ge kunt zelfs niet riskeren van rijstrook te veranderen. Dat stilletjes voortschuifelen levert goede ‘photo-opportunities’ op.

Dit is wel een slechte auto voor Irma, hij heeft een veel te afgerond dashboard, ze glijdt steeds weg. Gelukkig zijn er schuifjes om kleinoden in op te bergen en klappen er bekerhouders uit, en daar kan ik haar wel makkelijk op laten zitten.



Irma : "Orly... Ge kunt nog afslaan als ge wilt... Met het vliegtuig waren we er waarschijnlijk al geweest..."

Uiteindelijk duurde de rit - of beter gezegd het stilstaan - me toch wel erg lang en viel mijn oog op de hond die als luchtverfrisser aan de achteruitkijkspiegel hangt. Ik besloot Irma een hond te geven en ik had opnieuw een onderwerp om foto’s mee te maken. Een kinderhand is gauw gevuld.



Irma : "Mmm... Die ruikt wel héél raar..."



Irma : "Maar waarom kunnen we nu niet gewoon de auto híer laten staan? Ze staan toch allemaal stil. En zie een keer hoeveel hotels er hier in de buurt zijn! Neem toch eentje van deze!"



Irma : "OK. Dan niet. Dan ga ik wat zonnen."

We hadden een Campanille-hotel (sober, basic en efficiënt) geboekt in de buurt van Orléans. Een goed uitvalspunt voor een bezoek aan de kastelen. Zoals altijd hadden we een stille kamer gevraagd. Bij het inchecken legde ik nog eens de nadruk op een rustig hoekje. Naast mij stonden andere gasten en iemand liet iets vallen, dus ik stak spontaan een vinger in mijn oor. De receptioniste merkte dat ik haar niet goed kon verstaan, en vroeg of ik niet goed hoorde, ik legde haar uit dat het bij mij nu het tegendeel was. Ze keek verbaasd maar was na enkele woordjes uitleg zo begripvol dat ze garandeerde dat ik de stilste kamer kreeg, de allerlaatste op de gang. Ik vroeg haar of het mogelijk was om buiten op het terras te eten, omdat ik binnen de geluiden van de bestekken niet kon verdragen, en ook dat vormde totaal geen probleem.

Het kamertje was voorzien van alles wat nodig was, lekker gelijkvloers zodat we de auto vlakbij konden parkeren, en stil. Er was zelfs een ligbad met gloeiend heet water. Zalig!!!

Toen we het restaurant binnen kwamen deed de vrouw spontaan de glazen schuifdeuren open en dekte een tafeltje voor ons twee. Ongelofelijk attent. Het restaurant was nochtans heel rustig - amper volk, amper achtergrondmuziek - vroeger zou ik me er heerlijk gevoeld hebben, maar nu kan ik zelfs dat niet meer verdragen. Dus zaten wij daar buiten, heel lekker te eten, maar wel een beetje uit ons vel te rillen. Ik vond het vooral triest voor mijn echtgenoot maar die maakte er geen punt van, die drinkt zijn flesje wijn en krijgt het op die manier wel warm. Morgen trek ik wel een dikke trui aan. Enfin, we zijn toch weeral op vakantie, ik probeer ’t maar langs de positieve kant te zien.

En nu duik ik in bed met een kop als een ketel. Zes uur het gedruis van een autostrade is toch wat veel blijkbaar.

Hier vindt je het fotoalbum van de rit van België naar de Loirestreek :

http://picasaweb.google.be/laathi.webalbums/KastelenVanDeLoireDag1#