Zaterdag 2 augustus is het Farmer's day in Zambia. Dat is een public holiday. Omdat deze in het weekend valt nemen de mensen een extra dag vrijaf tijdens de werkweek - of eigenlijk 2 extra dagen - vrijdag en maandag. Aangezien wij intussen ook al helemaal het Afrikaanse ritme aangenomen hebben, hadden wij dus ook een dagje vrij. Daar maakten we dankbaar gebruik van om eens wat langer te kunnen uitslapen. Hoewel dat wederom niet echt lukte, maakten we er toch een rustige ochtend van. We wandelden naar Sunbird om de keuken te laten weten dat we vandaag wel zouden meelunchen. Normaal moeten we altijd wat te eten meenemen omdat wij wel nog in de namiddag werken en het te ver is om op en neer te wandelen.
Na onze eerste lunch at Sunbird, zetten we koers richting Victoria falls. Mackenzie en Luca gingen hun sprong wagen. Veerle, Nele en ik keken vanop de burg over de Zambezi angstig toe. We maakten foto's en filmpjes van de swing en de bungee en vonden het al eng genoeg over de rand 111m de diepte in te kijken. Eens ze klaarstonden om te springen begonnen de anderen toch ook wat zenuwachtig te worden. Maar ze hebben het beide heel goed doorstaan!
De brug over de falls behoort deels tot Zambia, deels tot Zimbabwe. Zo hebben we toch ook eens voet in Zimbabwe kunnen zetten, al was het hoog boven het vasteland ;-) Om de avond af te sluiten gingen we uiteten in Café Zambezi. Dat is een café waar ze naast de gewone keuken ook lokale specialiteiten hebben. We probeerden er de crocodile bites en de caterpillars uit bij een aperitiefje, terwijl we op de komst van Rebeccah wachtten. Daarna bestelde ik een croco burger. Het was wel een beetje spannend omdat ik geen idee had hoe dat zou smaken, maar het was echt een goede keuze, zeer lekker! Omdat het al laat 's avonds was en je dan beter niet meer ver over straat wandelt, namen we een taxi naar ons guesthouse Kwesu. Hij vertelde dat Kwesu 'ours' betekent in Tonga, het staat dus voor 'ons huis', wat we allen een heel toepasselijke naam voor onze verblijfplaats vonden. Daarna was het moment aangebroken dat we afscheid moesten nemen van Luca en Veerle. Zij zouden zondagochtend naar huis vertrekken, maar omdat wij dit weekend de safari gepland hadden, zouden we hen niet meer zien daarvoor. Het was heel jammer afscheid te moeten nemen, want we hebben een hele leuke tijd gehad met onze enige 2 Nederlandstalige huisgenootjes!
Wanneer we 's morgens toekwamen in het weeshuis, zaten alle kinderen voor tv ipv in de klas. Ze bleken met een technisch probleem te zitten. 'The door refuses to open', zei Astrid toen ze ons tegemoet kwam. De les ging dus buiten door vandaag. Daar was ik helemaal niet rouwig om, het is er hier het ideale weer voor.
We werden wel verschillende malen verbaasd door haar hardhandige aanpak. Toen een kindje zijn tekening niet wou inkleuren, gebood ze een ander kind haar 'stick' te halen. Daar was ik zo van geschrokken dat ik maar snel begon Richmond te motiveren en zelf mee kleurde aan zijn tekening. Dat werkte voor deze keer, maar ik hoorde de juf vandaag nog verschillende keren vragen waar haar stok was. Ook van de andere vrijwilligers hoorden we dat het niet abnormaal is dat kinderen hier geslaan worden.
Wat later op de dag zei juf Astrid tegen een kind dat een mier had geplet met haar vinger: 'You killed a creation of God, now you will be killed on the day of judgement.' Dat was wel genoeg voor op een dag. Ik ging de kleine balletjes halen die we voor de kinderen hadden meegenomen en we speelden hier een hele poos mee. Later op de dag hadden we met onze huisgenoten afgesproken in het centrum om naar de Victoria falls te gaan. Sommigen wilden namelijk graag de bungee jump of de gorge swing doen (wij vonden het toekijken vanop enorme hoogte echter al eng genoeg ;-) ). Omdat we met 6 waren moesten we 2 taxi's nemen. Nu bleek dat de taxi waar Nele, Rebeccah en ik inzaten ons op een andere plaats had afgezet dan de anderen (maar dat wisten we op dat moment natuurlijk nog niet). De lokale staff vertelde ons dat wij op de plaats van de swing waren en dat je met een jeep naar een andere plaats moest voor de bungee. We geloofden dit en veronderstelden dus dat de anderen daar waren, de bungee zouden doen en dan naar ons zouden komen voor de swing. Rebeccah wou namelijk enkel de swing doen, niet de bungee, terwijl Luca wel beiden wou en Mackenzie enkel de swing. Toen ze er na anderhalf uur wachten nog niet waren, is Rebeccah uiteindelijk toch gesprongen. Het zag er echt ontzettend eng uit! Maar eenmaal ze beneden hing te swingen, kon ze wel genieten van het prachtige uitzicht. Nadat ze terug naar boven gewandeld was, waren de anderen er nog steeds niet. We dachten we dat ze na de bungee naar huis gegaan zouden zijn omdat het al laat werd, dus besloten wij dat ook maar te doen. Toen we in Kwesu binnenkwamen, waren zij er inderdaad al. Ze waren superblij dat we er waren omdat ze dachten dat we ontvoerd waren. We vonden dat eerst een beetje een raar verhaal, omdat we nog steeds in de overtuiging waren dat zij na de bungee gewoon naar ons hadden moeten komen om te swingen. Maar na hun uitleg begrepen we wel waarom ze zo ongerust waren geweest. Wat de man bij de swing verteld had, bleek allesbehalve waar te zijn. Op de plaats waar de anderen waren kon je wel beide activiteiten doen! De swing die Rebeccah had gedaan, was gewoon van een andere organisatie. Zodus hield onze redenering dat zij wel naar ons moesten komen, ook helemaal geen steek meer. Dat verklaarde wel waarom de anderen op hun beurt dachten dat wij naar hen moesten komen. Daarbovenop kwam dat de taxi die Rebeccah geregeld had (zij was 's middags met de taxi naar ons meeting point gekomen) een niet-geregulariseerde was. Om alles nog een beetje te bemoeilijken, was er juist die middag een probleem met het gsm-netwerk, waardoor we elkaar niet konden bereiken. Het was een bewogen namiddag! Gelukkig is alles nog goed afgelopen, al hadden de anderen hun sprong in het diepe nog niet kunnen wagen vandaag.
Na de spellingservaring van gisteren, wou ik graag eens weten hoe de juf zelf haar lessen aanpakt. Hetgeen ze in het weeshuis doen is niet echt lesgeven zoals op school, want de kinderen gaan wel naar school, maar het zijn extra lessen tijdens de uren dat de kinderen niet op school zijn. De juf zei de eerste dag letterlijk dat het eigenlijk gewoon bezigheidstherapie was, omdat ze niet wilde dat de kinderen hele dagen enkel spelen. Vandaag volgden we dus haar les mee. Ze leek hier niet heel erg blij mee te zijn, maar ik wou toch graag eens weten wat er juist van ons verwacht werd. Met enkel 'teach them something' als instructies weet je namelijk niet echt op welk niveau je moet beginnen. Na een week met de kinderen gewerkt te hebben, begon het ons wel duidelijk te worden dat - wat we ze ook probeerden te leren - het niet ten volle tot hen doordrong. De les van de juf was vandaag tot de kleintjes gericht, met de bedoeling hen wat vertrouwd te maken met de insecten. Ze had een liedje gemaakt over de insecten die konden vliegen en degenen die dat niet konden. De kinderen zongen dit vrolijk mee, maar wanneer ze achteraf elk een insect moesten opnoemen bleek dit toch een moeilijke opgave. Toen de concentratie op was, besloten we dat we maar beter wat met hen konden gaan spelen. Het spel voor vandaag was Sheep and lions, een soort dikke Bertha met volgende tekst: "Sheep sheep come home. We are afraid. What are you afraid of? We are afraid of the lion! The lion is dead, so come!"
We speelden dit voor een hele tijd, best warm zo'n loopspelletjes in de vlakke zon! Toen kwam iemand van de oudere meisjes me vragen of we met haar en haar vriendinnen wilden kaarten, dus ik haalde mijn pakje kaarten boven. Ze spelen het liefst een spel waarbij je steeds een kaart van de stapel trekt en geluk moet hebben op een bepaalde combinatie. Als je na 1 of 2 keer trekken nog niet uit bent, neemt iemand bijna garantie je kaarten af omdat ze denken het beter te kunnen Het is moeilijk om naar huis te vertrekken als er zoveel kinderen rond je hangen, dus we waren vandaag weer veel later dan gepland. We moeten in de namiddag de klok wel een beetje in het oog houden, zeker als we nog ergens heen willen gaan na het werk, aangezien we nog bijna een uur naar huis stappen. Vandaag wilden we nog naar een marktje gaan, dus werd het toch tijd om te vertrekken. Ik heb gezegd dat ze mochten verder spelen met de kaarten maar naderhand wel moesten maken dat ze ze allemaal terug verzamelden. Ik ben wel van plan het pakje kaarten uiteindelijk hier te laten, maar zou het toch zonde vinden als ze na een dag al de helft kwijt zijn. We wandelden naar de hoofdweg en vonden daar een vriendelijke taxichauffeur - die openstond voor onderhandeling - om ons naar het marktje te brengen. We wandelden tussen de kraampjes door terwijl de zon onderging, ideaal om de dag mooi af te sluiten.
De kinderen vragen ons elke dag weer om hen nieuwe spelletjes aan te leren. Het is echter niet zo makkelijk om spelletjes te blijven bedenken waarbij je geen attributen nodig hebt, zeker niet omdat ze spelletjes willen leren die we in België spelen. We besloten dus om zelf Twister te maken. We knipten cirkels uit papier en lieten de kinderen deze inkleuren met wasco's. Ik had de namen van de kleuren op de achterkant van de cirkels geschreven. Op deze manier leerden ze ook de kleuren onderscheiden en benoemen. Later deden we spellingsoefeningen. Dat bleek wel een hekelpunt te zijn, er was geen enkel woord dat ze correct wisten neer te schrijven in het Engels. Het onderwijs hier in Zambia staat duidelijk nog niet op punt. De vrijwilligers in de teaching projecten bevestigen dat ook. De kinderen gaan slechts een paar uur per dag naar school, zitten met 50 à 60 in een klas en snappen de lessen niet omdat die in het Engels gegeven worden. Normaal zouden vorige week de examens begonnen zijn, maar aangezien de leerkrachten de vragen nog niet klaar hadden, is de start een week uitgesteld. Een vrijwilliger vertelde dat hij ter zeerste verbaasd zou zijn als iemand van zijn klas wel zou slagen op het examen. De kinderen lijken er zelf ook niet echt mee bezig te zijn. Ik vraag geregeld aan de kinderen in het weeshuis of ze huiswerk hebben, of we ergens mee kunnen helpen, iets opnieuw uitleggen. Maar dat alles vinden ze niet nodig. Ze studeren ook niet de dag voor het examen. Wat ze dan wel doen? Praying and playing. En als ik vraag hoe het gegaan is wanneer ze terugkomen? Okay. Er zal dus nog een heleboel aangepast moeten worden om een degelijk onderwijs voor alle kinderen te kunnen verzekeren.
Voor het eerst hebben we de directrice van het weeshuis, Lene, ontmoet. Een heel aangename vrouw! En nu kon ik eindelijk mijn vragen over het weeshuis kwijt Zij en haar man hebben het weeshuis samen opgericht. De man was zelf een wees. Zijn moeder stierf 2 dagen na zijn geboorte, dus hij weet als geen ander hoe het is in zo'n situatie op te groeien. In 2002 openden ze de blok voor de jongens en in 2010 die voor meisjes. Voorheen was er niets aanwezig op deze plaats, het was gewoon een droog grasveld. De gebouwen zijn dus allen zeer recent, wat mede een verklaring kan zijn voor de netheid waar dit weeshuis bekend om staat. Ik was heel blij dat de directrice openstond voor vragen en alles vertelde wat we maar wilden weten. Daarna excuseerde ze zich omdat ze moest vertrekken naar de 'milling place'. Omdat we zo fijn hadden kunnen praten, waagde ik het erop te vragen of we misschien meemochten om meer te weten te komen over de plaats die aan de bron ligt van de alom bekende nshima. We mochten meerijden in de bak van hun pickup. Het proces gaat als volgt: je neemt je eigen maïs mee (in Afrika is dat de witte variant, die minder zoet zou zijn dan de gele die wij kennen). De eerste stap bestaat uit het schoonmaken van de maïs. Daar komt geen water aan te pas. Men gebruikt een soort grote zeeftafel waar het vuil doorheen valt. Daarna worden de korrels geschild door een machine en opnieuw door een zeefprincipe gescheiden van de omhulsels. Als laatste worden de maïskorrels gemalen en het meel via een buizensysteem vervoerd. Na elke stap wordt de maïs terug in een zak gegoten en handmatig versleept naar het volgende tussenstation. Op de Bitter market kochten we 45 tomaten voor 15 kwacha (dat is nog geen 2 euro)! Eenmaal terug in het weeshuis hielpen we de zakken opbergen (we kweken hier nogal armspieren zeg ;-) ). We speelden 123 piano met de kinderen en leerden ze springtouwen op de melodie van beertje beertje. Dat bleek een goede manier te zijn om de kinderen rustig te krijgen, want wat waren ze moe na het springen. Na onze dag in het weeshuis, gingen we dollars voor de safari afhalen. Aangezien dat niet gaat met een creditkaart, moesten we eerst kwacha afhalen aan een ATM en deze binnen in de bank omwisselen voor dollars. We maakten nog even een stop in de supermarkt om de voorraden weer aan te vullen en begonnen dan zwaargepakt aan de terugweg huiswaarts. (Omdat we nog redelijk ver met onze inkopen moeten wandelen, kunnen we maar meenemen wat we kunnen dragen en moeten we dus regelmatig even terug passeren langs de supermarkt.) Het begon wat te overtrekken dus we probeerden maar zo snel mogelijk terug te keren. Wanneer we thuis arriveerden, bleek de stroom te zijn uitgevallen. Dat gebeurt blijkbaar wel vaker in het gebied waar wij logeren. Gelukkig is er toch geen onweer doorgekomen, anders zouden de zandstraten niet echt bewandelbaar geweest zijn de dag erna. 's Avonds speelden we yatzee met onze huisgenoten. Hoewel het geluk bij dergelijke spelletjes niet echt aan mijn kant staat de laatste dagen, hebben we toch weer heel wat afgelachen!
Victoria falls!! We were so excited to go there ;-) De dag waar we allen zo naar uitkeken, was eindelijk aangebroken. We begonnen met de Knife Edge Island trail, de weg die langs de watervallen zelf loopt. Gelukkig waren we gewaarschuwd dat je er door en door nat werd, vandaar dat we 2 raincoats over elkaar moesten dragen om onze rugzakken droog te houden. Maar het was het zeker en vast waard! Zo'n prachtig uitzicht, in combinatie met het geluid van water dat over tientallen meters naar beneden klettert. We waren werkelijk sprakeloos!
De tweede weg was de Boiling Pot trail. Een route tussen de rotsblokken die steil naar beneden loopt, om uit te komen aan de rivier waarin de watervallen zich uitstorten. Het was fantastisch om de draaikolkbeweging van het water te zien, zoals water dat je in een pot aan de kook brengt (vandaar de naam). We waren snel terug opgedroogd na deze route, want warm was het hier zeker in vergelijking met het vorige pad. Terwijl we tussen de rotsen klauterden en over smalle paadjes wandelden, moesten we tevens oppassen voor de baboons. We hadden van de andere vrijwilligers namelijk een best angstaanjagend verhaal gehoord. Een aap was op Ruth haar rugzak gesprongen, had deze afgenomen, alle spullen eruit gehaald, besnuffeld en in verschillende richtingen weggegooid op zoek naar eten. We probeerden dus zo stil mogelijk voorbij de apen te wandelen en elke keer we geritsel hoorden vreesden we voor een baviaan. Zoveel apen dat er zaten en zo groot dat ze waren! Gelukkig geraakten we allen weer heelhuids boven.
De laatste route was de Best Photographic trail. Op deze weg stond je op ooghoogte met de watervallen, maar nu op een afstand waar je veilig foto's kon nemen zonder dat je fototoestel een douche kreeg We stonden allen versteld van de natuurpracht! Het was er zo mooi dat we maar bleven kijken en foto's nemen. Steeds weer zag je nieuwe uitzichten, alsof het prentkaartjes waren! Het is niet voor niets dat de Victoria falls als een van de zeven natuur wereldwonderen beschouwd worden!
Nadat we alle routes uitgebreid bewandeld hadden, besloten we toch maar eens een hapje te gaan eten. We hadden namelijk niets van eten meegenomen om geen hele stoet apen achter ons aan te krijgen We bleken superdicht bij de Zambezi Sun te zitten, een mooi hotel waar je we lekker hebben gegeten. Als afsluiter van de dag maakten we een wandeling door de tuin van het naburige hotel, de Royal Livingstone. Zebra's lopen daar vrij rond tussen de huisjes en langs het zwembad, best een bijzonder zicht is dat!
We zouden uitslapen vandaag, maar werden al om 7u wakker door het licht dat onze kamer binnenkwam. Toch was het fijn een beetje langer te kunnen blijven liggen en rustig te ontbijten. We ruimden op, deden de was en overlegden over de plannen voor de komende dagen. Omdat we allen andere werkuren hadden en niet alle activiteiten op elke dag mogelijk waren, moesten we op voorhand een beetje uitzoeken wat we best wanneer konden doen. 's Middags wandelden we naar het centrum van Livingstone. We aten in Wonderbake een gebakje en dronken voor het eerst deze week een echte kop koffie. We passeerden langs de bank en de supermarkt, om dan de trip van 45 min terug naar huis te wandelen en ons klaar te maken voor ons avondprogramma. We trokken naar de Royal Livingstone, een zeer chique hotel waar je een prachtig zicht op het meer hebt. Deze plaats staat bekend als 'the place to be to see the sunset'. De zonsondergang was inderdaad ontzettend mooi! Eenmaal donker gingen we naar Golden leaf restaurant, waar we onze buikjes rond aten in een Indische curry, heerlijk om nog eens een voldoende groot en bovendien zeer lekker avondmaal te hebben Om de avond af te sluiten, dronken we een glaasje (en sommigen een mok) wijn in Rebeccah's place en speelden we een spelletje dat ik voor de verandering wel eens kon winnen
De laatste werkdag van de week. Deze keer mochten Nele en ik samen lesgeven. Met twee is het wel makkelijker de kinderen in toom te houden dan alleen First aid was het thema. We brachten pleisters, verband, ontsmettingsmiddel enz mee om aan de kinderen te tonen. Op het bord maakten we een schema waarbij we de voorwerpen tekenden en de Engelse namen erbij schreven. De kinderen, alsook de lerares, kopieerden dit in hun schriftjes. Daarna leerden we hen een verband aanbrengen en lieten hen dat bij elkaar oefenen.
We hadden besloten deze dag ons fototoestel eens boven te halen in het weeshuis. Rabeccah had op voorhand gezegd dat dit wel gevoelig lag, vandaar dat we het de eerste dagen maar niet gevraagd hadden. De kinderen waren er echter helemaal weg van, ze poseerden maar wat graag en we lieten ze zelf ook eens proberen. Na een aantal foto's zonder hoofd erop of met slechts de helft van de personen, begon het aardig te lukken. Het was werkelijk de attractie van de dag. In de namiddag gingen we met Mackenzie, Luca en Veerle naar Maramba market om stof te kopen. We vonden chitenges in alle kleuren en maten. Een mooi aandenken aan het kleurrijke Afrika!
Vandaag was het de eerste dag dat we te voet
naar het weeshuis wandelden. Dat was een hele trip, zo'n 45 minuten stappen. Gelukkig
konden we voor een heel stuk de hoofdweg, de Mosi-oa Tunya volgen. Dit is de
naam die de lokale bevolking aan de Victoria falls geeft, letterlijk vertaald de
rook die dondert.
In de voormiddag hielden we ons vooral bezig met de kleintjes. We leerden ze tellen tot 15, de kleuren en de namen van prentjes in hun kleurboeken... Ik was wel verbaasd dat zo'n kleine kindjes al Engels konden spreken, zij het een beperkt aantal woordjes, maar ik vond het toch knap voor kinderen van 4 à 5 jaar. Ik vroeg of we een wandeling mochten maken met de kinderen, omdat ze steeds weer naar de poort liepen en naar buiten wilden. Maar het bleek dat de kleintjes nooit naar buiten gingen, de groten enkel om naar school te wandelen. Wel mochten we een kijkje gaan nemen in hun moestuintje achteraan het weeshuis. Daar kweken ze hun eigen kool, aubergines, groene pepers en mango's. Vlak hierachter liep een spoorweg, dat leek me vrij gevaarlijk om de kleintjes op te laten spelen, maar alle mensen wandelen hierop, ze gaan gewoon opzij wanneer een trein aankomt. In de moestuin lag een grote rotsblok waar de kinderen steeds weer opklommen en afsprongen. Ik bedacht dat het misschien wel leuk zou zijn om ze omhoog te heffen terwijl ze sprongen en ze waren inderdaad helemaal weg van vliegertje! We speelden zo lang dat we de dag erna onze biceps nog voelden ;-)
Toen we terug binnen de muren van het weeshuis kwamen, waren de vrouwen aan het wassen en ze vroegen me of ik verder kon doen. Ze waren superverbaasd dat ik wist hoe je handwas moest doen We hebben nog heel lang met de kinderen gespeeld. Zij toonden ons hun spelletjes en wij leerden hen liedjes in het Nederlands en Frans. De meisjes vinden het nog steeds zalig met onze haren te spelen, omdat ze zo lang en zacht zijn in vergelijking met de hunne. Uiteindelijk zijn we pas om kwart na 4 vertrokken en passeerden we met haar vol vlechtjes nog even langs de supermarkt. Deze ligt verder richting centrum dan ons huis, zodat we pas tegen 6u thuis waren, het moment dat de duisternis over Zambia valt.
Kennedy kwam ons deze ochtend ophalen, een half uur te vroeg! We kwamen al toe in het weeshuis vooraleer de kinderen op en aan waren. In de voormiddag mocht ik lesgeven in het klasje. Dat was geen gemakkelijke opgave, omdat er kinderen van zeer uiteenlopende leeftijden waren en ik ze in mijn eentje 2 uur rustig moest houden. Als ik vroeg wat ze al kenden, bleek dat er niet echt een structuur van lesgeven was. De opgave was gewoon 'teach them something' Ik leerde hen 'the parts of the body', we tekenden op het bord en zongen het liedje hoofd schouders knie en teen, aangezien ze alles in de vorm van een liedje willen leren. Daarna deden we wiskunde, waarbij ze hun 'multiplication table' aan de muur stiekem probeerden te gebruiken. Ik ontdekte dat ze elk een schriftje met hun naam op hadden dus liet ze daarin een aantal oefeningen oplossen over de leerstof van die dag. Ze kwamen me allemaal vragen om met een rode pen hun boekje te verbeteren en te quoteren.
Daarna ging ik helpen bij de kleintjes. Zij leerden woordjes door de figuren te tekenen en ze naderhand in te kleuren.
Terwijl de kinderen hun lunch opaten, vroegen wij of we wat mochten kijken in de boeken die in de klas lagen. We namen deze door buiten in de zon en al gauw werden we omringd door een hele groep kinderen. We vertelden ze over verschillende onderwerpen van de boekjes, zoals science, English, social development... en lieten ze voorlezen om hun Engels in te oefenen. Op de terugweg van ons werk passeerden we langs de 'art market' om wat nog rond te snuisteren tussen houten schaaltjes, maskers, schilderijen en zelfs beeldjes gemaakt van kippengaas of colablikjes. Na een verkwikkende douche en een voldoende groot avondmaal, kropen we - verlangende naar een muskietennet - in onze lakenzak.
We zouden 's morgens om 9u opgehaald worden door Rabeccah zelf om ons naar ons project te brengen. Voor de eerste dag zouden we met de auto gaan, zodat we de weg konden leren. Het werd echter 9u Zambiaanse tijd (namelijk 10.30u) vooraleer ze door de poort van Kwesu gereden kwam. Het was een hectische dag voor haar, ze moest alle vrijwilligers op hun werkplaats afzetten en overdragen aan de lokale verantwoordelijke, die de afspraken ook op z'n Afrikaans nakwam. We arriveerden dus wat laat op onze eerste werkdag, maar dat leek niet echt een probleem, omdat ze niet met een vaststaand schema bleken te werken. Rabeccah had ons verteld dat dit een van de meest propere weeshuizen in de buurt was. Er was een jongens en meisjes afdeling, wij mochten bij de meisjes werken. Eerst kregen we een korte rondleiding door de verschillende kamers waaruit het gebouw bestond. Daarna werden we verwelkomd door een groep zingende kinderen in het klasje. Een ruimte was ingericht met schoolbankjes en een krijtbord, om de kinderen een soort basiskennis bij te brengen in hun vrije uren. Verder mocht ik helpen met het maken van nshima, het product dat het grootste deel van de maaltijden hier in Zambia uitmaakt. Het bestaat uit maïsmeel dat zeer fijn gemalen is en in verschillende stappen wordt toegevoegd aan kokend water. Met een houten lepel wordt het gemengd tot een soort pap, zwaar werk is dat! In het weeshuis gebruikten ze de kookplaten in de keuken niet, omdat deze te duur waren. Als alternatief hadden ze zelf een kampvuur gemaakt met houten takken en enkele stenen waarop de kookpot kon staan. We hielpen ook bij het fijn snijden van de kool, al was hun manier daarvoor ons totaal onbekend. Ze houden hiervoor een handvol bladeren vast in één hand en snijden hier met de andere hand reepjes af. Dat verliep bij ons niet zo vlot, we voelden ons er niet volledig comfortabel bij onze wijsvinger als stoppunt voor het mes te gebruiken. (Al bleek achteraf dat dat niet zoveel kwaad gekund zou hebben met zo'n bot mes.) Ze boden ons dan een snijplank aan, die we met veel plezier gebruikten en ze stonden ervan versteld dat we met zo'n 'onhandig instrument' zeker 10 keer sneller konden werken :) Toen we de hele maaltijd bereid hadden mochten we er ook een hapje van meeproeven. Het was ok, maar we waren het er al gauw over eens dat we het toch liever hielden op de Belgische nshima, namelijk de aardappel :) Onze namiddag bestond voornamelijk uit het spelen van kaartspelletjes met de kinderen. Ze wilden allemaal langs ons zitten, zodat er met momenten zeker 4 kinderen tegen je leunden of aan je armen en benen kwamen hangen Ook vonden ze ons haar leuk (grappig dat zij dit leuk vinden terwijl we er zelf soms zo moeilijk over kunnen doen in België). Toen Kennedy ons om 16u kwam ophalen, was het dan ook moeilijk om ons los te maken uit het kluwen handjes. Ze vonden het veel te vroeg om te vertrekken (ook al was het een uur na afspraak). We beginnen intussen zelf al een beetje in Afrikaanse tijd te tellen ;-)
Vandaag was het de oriëntatie dag voor alle vrijwilligers die in het weekend zijn toegekomen in Livingstone. Het ontbijt was wat minder uitgebreid dan we hadden verwacht obv de overvloedige maaltijden zondag. We moesten het stellen met enkele sneetjes wit toastbrood met confituur, maar we konden er toch weer voor even tegen. Daarna verzamelden we in Sunbird, het andere vrijwilligershuis. Iedereen kreeg de kans zichzelf kort voor te stellen en uit te leggen waarom hij of zij vrijwilligerswerk wilde gaan doen. Rabeccah, de programma coördinatrice, vertelde ons over de geschiedenis van Zambia, over de verschillende stammen en talen, over de lokale munteenheid de 'Kwacha' enz... De verschillende programma's werden kort ingeleid en een aantal plaatselijke gebruiken toegelicht. Zo kwamen we te weten dat het als teken van respect wordt beschouwd wanneer vrouwen een 'chitenge' dragen, een soort wikkelrok, die tevens als sjaal of draagdoek voor een kind gebruikt kan worden. 'Muzungu' is de term voor een blanke persoon, hetgeen we snel aan den lijve ondervonden wanneer we ons op straat begaven. In de namiddag bracht Kennedy ons in een ietwat overvolle minibus naar het centrum om een aantal praktische zaken te regelen. We konden kwacha afhalen, een zambiaanse simkaart kopen en een voorraadje voeding inslaan in de supermarkt. Eens terug in Sunbird speelden we een paar spelletjes kaart met een aantal Nederlanders, alvorens terug te keren naar ons eigen guesthouse, Kwesu, voor het avondmaal. 's Avonds keerden Nele en ik nog even terug naar Sunbird om gebruik te maken van de wifi (want die is niet aanwezig in ons huis), al werd dat niet door iedereen even sterk geapprecieerd. Uiteindelijk konden we dan toch - zij het met horten en stoten - even skypen. Het was heel fijn om het thuisfront nog eens te horen! ;-)
Na lang reizen zijn we uiteindelijk aangekomen in ons huis! Om op internet te kunnen moeten we ons wel even verplaatsen naar het andere vrijwilligershuis. Veel volk hier! 25 personen in het eerste en 18 in het onze.. We voelden ons eerst een beetje overwhelmed door een hele groep britten, maar ontdekten zonet dat er ook 2 nederlandse meisjes in ons huis logeren. Zo kunnen we ons Nederlands toch ook nog een beetje onderhouden ;-) Iedereen is hier wel heel vriendelijk! We werden hartelijk verwelkomd en degenen die hier al langer zitten, begonnen meteen te vertellen over het wonen en werken in Zambia. Morgen krijgen we normaal wat meer uitleg over het werk waarbij we mogen helpen. Benieuwd zijn we alleszins wel al!!
De dag voor vertrek, nu komt mijn reis naar het Afrikaanse continent echt dichterbij... Spannend! Ik kan niet wachten om te zien waar we terecht gaan komen, te ontdekken wat ons te doen staat en de kindjes van het weeshuis te ontmoeten :)
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
Het is moeilijk om naar huis te vertrekken als er zoveel kinderen rond je hangen, dus we waren vandaag weer veel later dan gepland. We moeten in de namiddag de klok wel een beetje in het oog houden, zeker als we nog ergens heen willen gaan na het werk, aangezien we nog bijna een uur naar huis stappen. Vandaag wilden we nog naar een marktje gaan, dus werd het toch tijd om te vertrekken. Ik heb gezegd dat ze mochten verder spelen met de kaarten maar naderhand wel moesten maken dat ze ze allemaal terug verzamelden. Ik ben wel van plan het pakje kaarten uiteindelijk hier te laten, maar zou het toch zonde vinden als ze na een dag al de helft kwijt zijn. We wandelden naar de hoofdweg en vonden daar een vriendelijke taxichauffeur - die openstond voor onderhandeling - om ons naar het marktje te brengen. We wandelden tussen de kraampjes door terwijl de zon onderging, ideaal om de dag mooi af te sluiten.
Zij en haar man hebben het weeshuis samen opgericht. De man was zelf een wees. Zijn moeder stierf 2 dagen na zijn geboorte, dus hij weet als geen ander hoe het is in zo'n situatie op te groeien. In 2002 openden ze de blok voor de jongens en in 2010 die voor meisjes. Voorheen was er niets aanwezig op deze plaats, het was gewoon een droog grasveld. De gebouwen zijn dus allen zeer recent, wat mede een verklaring kan zijn voor de netheid waar dit weeshuis bekend om staat. Ik was heel blij dat de directrice openstond voor vragen en alles vertelde wat we maar wilden weten. Daarna excuseerde ze zich omdat ze moest vertrekken naar de 'milling place'. Omdat we zo fijn hadden kunnen praten, waagde ik het erop te vragen of we misschien meemochten om meer te weten te komen over de plaats die aan de bron ligt van de alom bekende nshima. We mochten meerijden in de bak van hun pickup. Het proces gaat als volgt: je neemt je eigen maïs mee (in Afrika is dat de witte variant, die minder zoet zou zijn dan de gele die wij kennen). De eerste stap bestaat uit het schoonmaken van de maïs. Daar komt geen water aan te pas. Men gebruikt een soort grote zeeftafel waar het vuil doorheen valt. Daarna worden de korrels geschild door een machine en opnieuw door een zeefprincipe gescheiden van de omhulsels. Als laatste worden de maïskorrels gemalen en het meel via een buizensysteem vervoerd. Na elke stap wordt de maïs terug in een zak gegoten en handmatig versleept naar het volgende tussenstation. Op de Bitter market kochten we 45 tomaten voor 15 kwacha (dat is nog geen 2 euro)! Eenmaal terug in het weeshuis hielpen we de zakken opbergen (we kweken hier nogal armspieren zeg ;-) ). We speelden 123 piano met de kinderen en leerden ze springtouwen op de melodie van beertje beertje. Dat bleek een goede manier te zijn om de kinderen rustig te krijgen, want wat waren ze moe na het springen. 
