Robbe ploeterde een hele namiddag lekker rond in het badje van zijn broertje. Een zalige verfrissing met zo'n warm weer. Hij deed dat lekker in zijn blootje, dus dat gaan we hier niet publiceren. Mila kan daar niet zo goed tegen. Senne die zat er rustig naar te kijken en liet zijn grote broer maar begaan. Hij heeft nog tijd genoeg voor hij ook aan die zotte toeren kan beginnen.
Mila test haar eerste wortelpapje. Het van de lepel happen gaat heel goed, maar ze snapt nog niet helemaal dat het papje bedoeld is om in te slikken. Ze speelt er een beetje mee in haar mondje en dan komt het weer naar buiten. En daarna plakt het overal natuurlijk!
Mama zit nu ook met de gebakken peren. Dus terwijl Mila weer vrolijk en gezond is (buiten nog wat snot af en toe), lopen mama en papa nu te snuffen, te kuchen en te niezen. De zakdoeken vliegen erdoor en we drinken nu maar mee van de siroop van Mila. Helaas heeft ons kleine muisje ook besloten dat ze niet meer weet wat doorslapen is. De laatst 2 weken wordt ze weer bijna iedere nacht wakker voor een extra flesje. Zelfs al dronk ze het flesje van 23u helemaal leeg, dan nog wil ze rond 4u weeral drinken... Momenteel krijgt ze alleen 's morgens nog borstvoeding, maar we moeten er allebei maar zo hard mogelijk van genieten, want ik denk dat dat ook rap gedaan zal zijn. Er komt wel iets nieuws voor in de plaats, want één van de dagen gaan we starten met papjes. Mmmmm
Voor de goede orde nog eventjes meedelen dat Mila bijna helemaal genezen is. Ze heeft nog wel wat last van snot, maar niet meer zoveel. Hoesten doet ze helemaal niet meer en de koorts is ook verdwenen. Maar... nu heeft papa wateroogjes en een neus die hem niet gerust wil laten. En hij hoest en kucht dat het een lieve lust is. Dankjewel Mila!!!
Zondag maakten we nog een kleine wandeling op het strand. Ik mocht bij mama in de zak, want mijn wandelwagen is toch niet echt voor het strand gemaakt. Hier rusten we even uit. Je ziet mij wel niet goed zitten, want mama zorgt ervoor dat de wind en de zon mij niet stoort.
Zaterdag maakten we een lange wandeling. Hier loop ik met papa op het strand. Dat was niet zo makkelijk voor hem. Ik heb nu wel voor de allereerste keer de zee gezien, maar ik ben het alweer een beetje vergeten.
Hehe, zoveel meegemaakt dit weekend. Dat kan ik allemaal niet vertellen, hoor. Daarom maar een verslagje met de fotootjes die mama en papa hebben gemaakt. We logeerden in Citta Romana, een vakantiepark in Hellevoetsluis. Dat ligt aan de Nederlandse Noordzeekust. Het was er erg rustig, zonnig en mooi.
Fit is onze kleine schat niet meer geraakt voor haar bezoekje aan meter! Ze heeft verschrikkelijk veel last van slijmpjes en deze avond was haar temperatuur zelfs een beetje aan de hoge kant. Allemaal niet zo goed dus. En ons kleine muisje is er zo zielig onder. Voor de allereerste keer ziekjes: ze weet niet goed wat haar overkomt. Ze slaapt heel veel en als ze wakker is en de slijmpjes zitten in de weg, dan zit ze zielig te kreunen. Hopelijk voelt ze zich snel toch wat beter...
Nog twee keer slapen en dan gaan we er samen een weekendje tussenuit! Mama en papa zijn dan 10 jaar samen en dat moet gevierd worden. En natuurlijk mag Mila mee. We gaan met zijn allen naar Citta Romana. Een vakantiepark aan de Nederlandse kust. Natuurlijk komen we achteraf uitgebreid verslag uitbrengen.
Vandaag was Mila voor de eerste keer een hele dag bij oma. Papa was natuurlijk haar tut vergeten, dus de eerste opdracht van oma was om er eentje te gaan halen. Want slapen zonder tut, dat doet ons kleine schatje niet meer. Verder vertelde Mila in haar eigen taaltje dat ze veel plezier heeft gehad bij oma. Ze gingen samen op tocht naar de Colruyt en ze brachten een bezoekje aan overgrootmoeder. Vanavond was ons kleine schatje heel moe van haar leuke dagje. We hebben haar nog niet veel anders zien doen dan slapen. Hopelijk slaapt ze vannacht ook lekker en is ze weer fit voor de allereerste dag bij haar meter.
Daar gaat mijn tongetje weer. Ik weet nog niet zo goed of het in of uit mijn mondje hoort... En tegenwoordig wordt alles onderzocht met mijn mondje: mijn handjes, mijn armen, mama's arm, mijn slabbetje, mijn kleertjes, mijn speelgoed,...
Een belangrijke dag vandaag in het leven van ons nieuw gezinnetje: mama terug aan het werk en Mila naar de onthaalmoeder. Natuurlijk was het voor mama een beetje moeilijk deze morgen. Al zo vroeg in de ochtend afscheid nemen van haar kleine meisje, terwijl ze anders samen met haar nog een klein dutje kon doen nadat papa naar het werk was vertrokken. Papa bracht Mila naar de OM en stuurde mama dan een berichtje dat ze daar goed was aangekomen en dat ze op haar gemak was. Een eerste geruststelling... Mama had het druk met post en mails en nieuwtjes op het werk, maar ze dacht toch heel veel aan haar kleine poppemie. Na de middag was het dan ook tijd om even te bellen naar de OM. Mila deed het daar goed. Ze had goed gegeten en lag net lekker te slapen. Er waren vandaag toevallig alleen maar meisjes en die hebben ons mie in de watten gelegd als een prinsesje. Hun persoonlijke levende baby-pop, zeg maar. Ze hadden er plezier in om ons meisje aan het lachen te krijgen, dus dat zal ze wel leuk gevonden hebben: zoveel aandacht en entertainment. Mama stopte natuurlijk om 17u stipt om haar kleine prinsesje op te gaan halen. Ze zat heerlijk op schoot en had dus absoluut geen klachten. Ze zal daar nog verwend worden! Mama mist kleine Mila natuurlijk verschrikkelijk veel overdag en ze voelt zich ook een beetje schuldig dat ze alweer aan het werk moet terwijl haar meisje nog zo klein is. Helaas kan het niet anders. Het zal voor ons allemaal wennen worden aan de nieuwe routine, maar we komen er wel in.
Mila speelt voor de eerste keer in het park dat papa en opa in elkaar knutselden. Ze wordt al een grote meid! Het kleine wiegje is verdwenen en nu staat er een speelparadijs...
Vandaag had mama afgesproken met een paar anderen mama's die ze al van bij het begin van haar zwangerschap had ontdekt op een forum vol zwangere, bijna zwangere en net niet meer zwangere mama's. Ze kletsten erop los over zwangerschapskwaaltjes, bevallen, slecht slapende kindjes, flesjes, papjes,... Toen kregen ze het idee dat ze elkaars kindjes toch ook wel eens in het echt wilden zien. Om vingertjes en teentjes te vergelijken. Dus nam mama mij vandaag mee op een lange reis om twee andere boelekes te ontmoeten. Het was erg leuk, maar ik werd er toch ook een beetje moekes van. Zion en Hélena zijn twee hele lieve en natuurlijk ook mooie kindjes. De lange reis was zeker de moeite waard. Zion en Hélena hebben mij plechtig beloofd dat ze heel hard zullen zagen zodat hun mama's ook eens deze richting oprijden.
Mila heeft het druk vandaag: deze voormiddag moest ze naar Kind&Gezin. Ze weegt nu 5.490kg en ze is 56.5cm groot. De omtrek van haar hoofdje is 40cm. Dus ze groeit rustig voort zoals het moet. Mila moest spijtig genoeg niet alleen gemeten worden. Ze kreeg ook haar tweede dosis van het vaccin tegen het Rotavirus (in haar mondje) en een prik in haar bil. Daarmee was ze dus niet echt gelukkig. Eigenlijk heeft ze bij de consulente en de dokter de hele tijd gehuild. Ze had al terug een beetje honger en als ons meisje honger heeft, dan valt er niet meer veel te troosten. Gelukkig had mama een flesje mee. Mila heeft het daar snel lekker opgedronken (of toch de helft). Nu ligt ze lekker te bekomen van haar avontuur en als ze straks weer wakker is en een vol buikje heeft, dan gaat ze naar de fotograaf. Hopelijk kan er dan nog een lachje af...
Bij peter in Beert waren de klokken een beetje verstrooid en kwamen ze een week voor ze worden verwacht. Mila heeft niet echt dankjewel kunnen zeggen voor haar mooie kleertjes, want ze heeft de hele avond geslapen. Ze is zelfs niet uit haar draagmand geweest. Waarschijnlijk zat de lange wandeling van zondagnamiddag daar voor iets tussen. En de gezonde boslucht van aan het kasteel in Gaasbeek! Bij deze dus nog maar eens: danku peter!
Mila
Onderweg hebben we vanalles gezien. Hier staan we op een bruggetje in Hellevoetsluis. Zie je de molen op de achtergrond?
Vandaag was Mila voor de eerste keer een hele dag bij oma. Papa was natuurlijk haar tut vergeten, dus de eerste opdracht van oma was om er eentje te gaan halen. Want slapen zonder tut, dat doet ons kleine schatje niet meer. 
Mila leest al een boekje! Wordt ze een boekenwurmpje net zoals mama?
