een half jaartje geleden startte ik deze blog omdat iemand speciaal mijn weg had gekruist...
Nu een half jaar later is er nog steeds géén verandering... of toch?
In augustus ontmoetten we elkaar in de lift. Buiten "goed weekend" werd er niets gezegd. Maar toch... ik heb het gevoel dat je me sindsdien "ziet", dat ik voor jou ook niet een van de velen ben.
Je kijkt me aan, maar ik durf niet terug te kijken. We zoeken elkaars blik, maar ik kijk dan snel weer weg... ik durf gewoon niet. Ik ben bang dat ik het me inbeeld. Misschien hoop ik het maar dat je me zoekt of voel je mijn blik en kijk je dan (misschien zonder dat het meer betekent) terug. Soms word ik er moedeloos van, soms geeft het me moed...
Een klein tekstje:
zag jij misschien dat ik naar jou, dat ik je zag en dat ik zag hoe jij naar mij te kijken zoals ik naar jou en dat ik hoe dat heet zo steels, zo en passant en ook zo zijdelings - dat ik je net zo lang bekeek tot ik naar je staarde en dat ik staren bleef. Ik zag je toen en ik wist in te zien dat in mijn leven zoveel is gezien zonder dat ik het ooit eerder zag: dat kijken zoveel liefs vermag.
Tot nu toe weet ik niets van je, buiten hetgeen ik van je zie. Een rustige, klassiek geklede man, zeker niet het extraverte type. Iemand die naar het werk fietst (een pluspunt voor mij). Iemand met een mooie, zachte, stille stem. Iemand met klassieke 'klik-klak' schoenen. Verder moet ik gokken: ik gok dat je van cultuur houdt, van goede films. Ik gok dat je liever rustig thuis zit dan naar lawaaierige feestjes te gaan. Ik gok dat je volgzaam en tolerant bent. Ik gok dat je mijn muzieksmaak deelt. Als je een instrument bespeelt, gok ik dat het piano is. Ik gok dat je graag leest en van teksten houdt.
Maar hoe in godsdaan kom ik dit te weten? Voor één keer moet ik iets doen. Moest je net als ik, nog steeds niet het geluk hebben gehad om die ene persoon te vinden, zou het jammer zijn om dit geen kans te geven.
