Always depressive never have a smile on my face the blood drops of my wounds are still drifting away the scars on my heart they will never dissapear so this is my life my fucked up life the person I used to be died a long time ago I'm a lost soul in my own body I'm dead from the inside have no power to live The only thing I want at this moment is rest in my grave
All we do is cutting ourselfs waiting till our wounds bleeding to find just one more moment of happines, a moment from pain and sadness I always thought I was a strong girl a girl with a smile on her face and someone who was always happy I have never known that deep inside this girl everything is broken my wounds won't seem to heal this pain is just too real if u read this my everlasting love you're gonna think I'm sick of living my own life without knowing, inside, I'm already dead...
wat is, zal gaan wat was zal komen in ons bestaan om alle keren te leren wat is en wordt gedaan en de verhalen zullen zich vele malen herhalen om telkens weer de grens te passeren van tijd naar tijd tot in de eeuwigheid...
Nu loopt ze blootsvoets op de scherpe randen van woorden die gevallen zijn en gebroken liggen op de zolderkamer van haar hart en terwijl ze herinneringen afstoft schraapt ze langzaam de eeltlaag weg
Het verlangen naar de pijn het doet pijn, maar fijn. Het is een hele opluchting. Waarom? Om je beter te voelen al die narigheid achter je laten die wonden die je later terugziet voor eeuwig en altijd niet te genezen, geen medicijnen, niks het enige medicijn is positief blijven maar dat is moeilijk te begrijpen al die mensen die naar je kijken de mensen snappen niet waarom ze zien je als een ziek persoon al ben je heel gewoon net als de anderen je grote wens is je beter voelen zoals het eerst was Geen pijn en geen verdriet het pad blijft je volgen, jaar na jaar waar je ook bent, het zal nooit stoppen het verdriet, de pijn, overal...
een vage schim, een anoniem gezicht ik wacht op het moment je stapt in het licht kan ik dan zien hoe die vage schim verandert in jouw vormen en in het licht het gezicht van een vriend maar hij heeft mijn vriendschap wel verdiend
In de ochtenddauw, met mijn voeten in het klamme gras, enkel een nachtkleed aan een vijver van druppels regen is gevestigt in de bron van het zonlicht welke verdwenen is zonder gedag te zeggen, in een stille wanhoop ga ik rennen, door de bossen en de heide, de straten en de weiden.
Alles kom ik tegen, een kind dat niet sterk genoeg is te leven, maar toch blijft lachen, ondanks alles wat er misgaat, een oude man die niet meer weet wat hij zegt, maar toch geen onzin uitkraamt een dier dat net een van zijn nakomelingen op de wereld zet Een vader die zijn dochter straft omwille van haar liefde.
Ik zie ook iemand, stil in een doodlopende straat, uitgestrekt over de weg liggen, bijna klaar om overreden te worden. Haar lichaam in een ietwat rare vorm bleek van de kou... Ik geraak niet bij haar ik kan haar niet helpen. Ik ga verder, zoek een weg naar haar ik vind haar,...
Regen, Tranen uit de hemel van verdriet om al dat mooie dat zomaar wordt vernield, vervuild, gebruikt, of afgebroken de wind die hem troost, maar Moeder Aarde zit er wel mee
Wonde die ongeneeslijk is of een groot litteken in zo'n kleine wereld vol onmacht en vol dromen die nooit uit zullen komen
I wish I'd never knew you you hurted my soul and broke my heart now, without you, I was a better girl! Then I'd never cried for you cut myself for you and being depressive...
Het was een mooie tijd toen, denkend aan de toekomst die prachtig zou worden. Er veranderde plots iets waardoor alles zwart werd, zwart rondom mij. En ik viel in een diepe put. Na lange tijd was ik eruit Ik besefte wat er gebeurde Ik was verdrietig, maar dacht dat je gelukkig was Bleek dat het niet zo was, kreeg ik terug een sprankeltje hoop, nu is dat gevoel helemaal weg, mijn leven stuk, ik gebroken, ik hoop dat je gelukkig wordt en een mooie toekomst tegemoet gaat
Mijn vriend verdwenen in de duisternis met een kwellend gevoel en de dood aan zijn zij van ouders had hij nog nooit gehoord en van vrienden al evenmin, ach, ik wou alleen maar zijn vriend zijn hem begrijpen en respecteren, en als wij dat allemaal zouden doen zou de wereld één grote vriendenkring zijn
Ik haalde een potlood uit mijn pennenzak legde een mooi, wit, egaal blad op tafel en schetste een paar onwillekeurige lijnen maar elke keer weer mijn punt gebroken Nu is het gedaan ik neem een gom en vaag alle lijnen uit Ik wenste terug een mooi, wit, egaal blad, maar heel lichtjes zag je die lijnen toch nog
Klein, nederig en naïef Waar was ik toch mee bezig? Ik zag haar echt graag, ik had zo'n mooie toekomst met haar. Of toch niet. Al die tijd al deelde ze haar leven met een ander. Het kon niet zijn Mijn wereld zakte in. Ik wilde het niet beseffen Ik voelde me gebruikt, maar waarom? Wat wilde ze van mij? Ik begrijp het zelfs nu nog niet Wat was haar doel? Waarom ik? Duizenden vragen Één persoon Géén antwoord.
Stille jij Wereldwonder Altijd bereid te helpen maar zelf klaag je nooit Je bent een geweldig lieve meid Toon eens wat van jezelf Je bent het waard eens in de spotlight te staan Bij jou kan ik altijd terecht Bedankt
Soms gaat het niet goed soms gaat het super in een relatie moet je werken soms is het rustig soms moet je knokken ik had het allang opgegeven moest ik niet weten hoe geweldig je welt bent je bent de beste, mijn lieverd niemand kan ons nog breken
Jij, je bent prachtig wat je voor mij doet zal niemand ooit doen je haalt me door alles heen een gebroken liefde een dipje een stil gemis Mijn ogen zagen je nooit, maar mijn hart voelt je Ik ben verbonden met je al zijn we zo verschillend we hebben elkaar nodig.
Zo'n mooie tijd samen zo snel verwoest door wie? waarom? het blijft maar duren het moet stoppen ik heb je nodig, zoals vroeger zoals toen zoals altijd wat deed ik verkeerd? waarom moet ik boeten? waarom blijft dit duren ik schaam me.
Warme vingers schuivend over koud metaal drukkend om iets weer te geven lang of kort diep of subtiel het kon allemaal waarom doe ik dit ik weet toch beter oorzaak x gevolg verpakt in één gedicht.
