een vage schim, een anoniem gezicht ik wacht op het moment je stapt in het licht kan ik dan zien hoe die vage schim verandert in jouw vormen en in het licht het gezicht van een vriend maar hij heeft mijn vriendschap wel verdiend
In de ochtenddauw, met mijn voeten in het klamme gras, enkel een nachtkleed aan een vijver van druppels regen is gevestigt in de bron van het zonlicht welke verdwenen is zonder gedag te zeggen, in een stille wanhoop ga ik rennen, door de bossen en de heide, de straten en de weiden.
Alles kom ik tegen, een kind dat niet sterk genoeg is te leven, maar toch blijft lachen, ondanks alles wat er misgaat, een oude man die niet meer weet wat hij zegt, maar toch geen onzin uitkraamt een dier dat net een van zijn nakomelingen op de wereld zet Een vader die zijn dochter straft omwille van haar liefde.
Ik zie ook iemand, stil in een doodlopende straat, uitgestrekt over de weg liggen, bijna klaar om overreden te worden. Haar lichaam in een ietwat rare vorm bleek van de kou... Ik geraak niet bij haar ik kan haar niet helpen. Ik ga verder, zoek een weg naar haar ik vind haar,...
Regen, Tranen uit de hemel van verdriet om al dat mooie dat zomaar wordt vernield, vervuild, gebruikt, of afgebroken de wind die hem troost, maar Moeder Aarde zit er wel mee
Wonde die ongeneeslijk is of een groot litteken in zo'n kleine wereld vol onmacht en vol dromen die nooit uit zullen komen
I wish I'd never knew you you hurted my soul and broke my heart now, without you, I was a better girl! Then I'd never cried for you cut myself for you and being depressive...
Het was een mooie tijd toen, denkend aan de toekomst die prachtig zou worden. Er veranderde plots iets waardoor alles zwart werd, zwart rondom mij. En ik viel in een diepe put. Na lange tijd was ik eruit Ik besefte wat er gebeurde Ik was verdrietig, maar dacht dat je gelukkig was Bleek dat het niet zo was, kreeg ik terug een sprankeltje hoop, nu is dat gevoel helemaal weg, mijn leven stuk, ik gebroken, ik hoop dat je gelukkig wordt en een mooie toekomst tegemoet gaat
Mijn vriend verdwenen in de duisternis met een kwellend gevoel en de dood aan zijn zij van ouders had hij nog nooit gehoord en van vrienden al evenmin, ach, ik wou alleen maar zijn vriend zijn hem begrijpen en respecteren, en als wij dat allemaal zouden doen zou de wereld één grote vriendenkring zijn
Ik haalde een potlood uit mijn pennenzak legde een mooi, wit, egaal blad op tafel en schetste een paar onwillekeurige lijnen maar elke keer weer mijn punt gebroken Nu is het gedaan ik neem een gom en vaag alle lijnen uit Ik wenste terug een mooi, wit, egaal blad, maar heel lichtjes zag je die lijnen toch nog
Klein, nederig en naïef Waar was ik toch mee bezig? Ik zag haar echt graag, ik had zo'n mooie toekomst met haar. Of toch niet. Al die tijd al deelde ze haar leven met een ander. Het kon niet zijn Mijn wereld zakte in. Ik wilde het niet beseffen Ik voelde me gebruikt, maar waarom? Wat wilde ze van mij? Ik begrijp het zelfs nu nog niet Wat was haar doel? Waarom ik? Duizenden vragen Één persoon Géén antwoord.
Stille jij Wereldwonder Altijd bereid te helpen maar zelf klaag je nooit Je bent een geweldig lieve meid Toon eens wat van jezelf Je bent het waard eens in de spotlight te staan Bij jou kan ik altijd terecht Bedankt
Soms gaat het niet goed soms gaat het super in een relatie moet je werken soms is het rustig soms moet je knokken ik had het allang opgegeven moest ik niet weten hoe geweldig je welt bent je bent de beste, mijn lieverd niemand kan ons nog breken
Jij, je bent prachtig wat je voor mij doet zal niemand ooit doen je haalt me door alles heen een gebroken liefde een dipje een stil gemis Mijn ogen zagen je nooit, maar mijn hart voelt je Ik ben verbonden met je al zijn we zo verschillend we hebben elkaar nodig.
Zo'n mooie tijd samen zo snel verwoest door wie? waarom? het blijft maar duren het moet stoppen ik heb je nodig, zoals vroeger zoals toen zoals altijd wat deed ik verkeerd? waarom moet ik boeten? waarom blijft dit duren ik schaam me.
Warme vingers schuivend over koud metaal drukkend om iets weer te geven lang of kort diep of subtiel het kon allemaal waarom doe ik dit ik weet toch beter oorzaak x gevolg verpakt in één gedicht.
Broken dreams you gave me a smile but took it away by tellin' me you don't love me anymore like you did that day you kissed and hugged me we were me and you but you're too blind to see i still love you i do the knife cuts in my arms the blood on my walls make me feel warm I hope you really loved me and that you ever do that again i don't have faith in it but i hope some day, i can!
13 bloedrode strepen staan gekrast op mijn arm onbegonnen naar hulp gegrepen ongelooflijk warm ze branden weg vanbinnen ze bloeden weg vanbuiten ik wist gewoon niet wat te beginnen ik wou alles wegsnijden alles vergeten 'verlost zijn van het lijden' is hoe anderen het noemen 13 bloedrode strepen bloed stroomt voor eeuwig op mijn arm gekrast net als de pijn die voor eeuwig in mijn ziel gebrand staat
De rode witte lijnen op lijn huid doen monden zwijgen het bloed druppelend doen mijn ogen sluiten en mensen kijken kijkend naar een monster oog in oog met de dood grote lege ogen gevuld met angsten en verdriet stekende pijnen door het snijden van een mes blijvende littekens als herinnering aan nu de illusie blijft duren de nachtmerrie duurt voort er blijkt geen verlossend einde te komen als lichtstraal in de duisternis niemand die een hand aanbied om je even aan vast te klampen niemand die even zijn schouder aanbied om even op uit te huilen niemand ziet de pijn niemand ziet het verlangen niemand ziet het genot van een mes in je huid
Mijn armen, witte glanzende littekens dat is wat ik zie maar ook bloedende sneden en korsten van eerdere malen mijn polsen precies hetzelfde soms weet ik niet meer wat ik moet dan ben ik overal zo zat van snijden, dat doe ik dan veel mensen vinden het stom ze zeggen dat ik gek ben maar andere begrijpen me gewoon niet uitleggen kan ik dat niet want hoe kun je drang onder woorden brengen?
