Always depressive never have a smile on my face the blood drops of my wounds are still drifting away the scars on my heart they will never dissapear so this is my life my fucked up life the person I used to be died a long time ago I'm a lost soul in my own body I'm dead from the inside have no power to live The only thing I want at this moment is rest in my grave
All we do is cutting ourselfs waiting till our wounds bleeding to find just one more moment of happines, a moment from pain and sadness I always thought I was a strong girl a girl with a smile on her face and someone who was always happy I have never known that deep inside this girl everything is broken my wounds won't seem to heal this pain is just too real if u read this my everlasting love you're gonna think I'm sick of living my own life without knowing, inside, I'm already dead...
wat is, zal gaan wat was zal komen in ons bestaan om alle keren te leren wat is en wordt gedaan en de verhalen zullen zich vele malen herhalen om telkens weer de grens te passeren van tijd naar tijd tot in de eeuwigheid...
Nu loopt ze blootsvoets op de scherpe randen van woorden die gevallen zijn en gebroken liggen op de zolderkamer van haar hart en terwijl ze herinneringen afstoft schraapt ze langzaam de eeltlaag weg
Het verlangen naar de pijn het doet pijn, maar fijn. Het is een hele opluchting. Waarom? Om je beter te voelen al die narigheid achter je laten die wonden die je later terugziet voor eeuwig en altijd niet te genezen, geen medicijnen, niks het enige medicijn is positief blijven maar dat is moeilijk te begrijpen al die mensen die naar je kijken de mensen snappen niet waarom ze zien je als een ziek persoon al ben je heel gewoon net als de anderen je grote wens is je beter voelen zoals het eerst was Geen pijn en geen verdriet het pad blijft je volgen, jaar na jaar waar je ook bent, het zal nooit stoppen het verdriet, de pijn, overal...
een vage schim, een anoniem gezicht ik wacht op het moment je stapt in het licht kan ik dan zien hoe die vage schim verandert in jouw vormen en in het licht het gezicht van een vriend maar hij heeft mijn vriendschap wel verdiend
In de ochtenddauw, met mijn voeten in het klamme gras, enkel een nachtkleed aan een vijver van druppels regen is gevestigt in de bron van het zonlicht welke verdwenen is zonder gedag te zeggen, in een stille wanhoop ga ik rennen, door de bossen en de heide, de straten en de weiden.
Alles kom ik tegen, een kind dat niet sterk genoeg is te leven, maar toch blijft lachen, ondanks alles wat er misgaat, een oude man die niet meer weet wat hij zegt, maar toch geen onzin uitkraamt een dier dat net een van zijn nakomelingen op de wereld zet Een vader die zijn dochter straft omwille van haar liefde.
Ik zie ook iemand, stil in een doodlopende straat, uitgestrekt over de weg liggen, bijna klaar om overreden te worden. Haar lichaam in een ietwat rare vorm bleek van de kou... Ik geraak niet bij haar ik kan haar niet helpen. Ik ga verder, zoek een weg naar haar ik vind haar,...
