Ik ben al met zowel actieve als reflectieve kunsteducatie in aanraking gekomen. Wanneer ik denk aan actieve kunsteducatie dan denk ik aan mijn jeugd waar ik in een koor zat. Daar mochten we zelf mee vorm geven aan de inhoud van de teksten die we wilden zingen. We werden daar actief betrokken in het hele gebeuren en dat zorgde toch wel voor een samenhorigheidsgevoel. Het maakte dat ik keer op keer met veel enthousiasme terug ging gaan zingen. Daarnaast kent iedereen het wel om als kind met de school op het jaarlijks schoolfeest, een toneelstuk te spelen of een dansje te doen. In het 6^de leerjaar moesten wij een toneelstuk opvoeren. Ik herinner mij dat we daar heel veel voor geoefend hebben en daar ook zelf accenten mochten insteken (zoals bijvoorbeeld een dans). Het applaus dat je dan krijgt van alle ouders in de zaal is dan natuurlijk iets om trots op te zijn. Dit kunnen we ook bekijken als een vorm van actieve kunsteducatie. Tot slot heb ik ooit eens een workshop ‘graffiti spuiten’ mee gevolgd. Ik kan me nog steeds herinneren wat die leraar toen tegen ons zei: ‘Graffiti spuiten is het moderne schilderen, kunstenaars leggen er evenveel gevoel in.’ Dat zinnetje is me altijd bij gebleven. Het is ook iets waar ik in geloof! In die workshop mochten we, na het aanleren van basisvormen, onze eigen tekening maken. Achteraf zat iedereen in een kring en mocht ieder van ons vertellen wat hij had getekend en waarom.

 Als ik aan reflectieve kunsteducatie denk, dan denk ik vooral aan musea. Maar ook het bekijken van toneelstukken, musicals, concerten, … zijn volgens mij vormen van reflectieve kunsteducatie. Je beleeft het, je kijkt ernaar, je kan erover nadenken en kritisch over zijn maar je doet er niet in mee. De meeste mensen hebben al te maken gehad met zo’n vorm denk ik. Het bekijken van een film of het lezen van een boek zijn zaken die men hetzij opgelegd (door bv school) hetzij sporadisch al eens deed. Hier kan ik mezelf ook in meerekenen. Daarnaast hadden wij in het 1^ste jaar hoger van mijn eerste opleiding het vak ‘expressieve methodes’. Daar gingen wij niet alleen actief aan de slag door zelf muziek te moeten maken, gedichten te moeten schrijven, toneel te moeten spelen, maar gingen we ook reflectief aan de slag. Dit deden we door achteraf een reflectie te schrijven over dat vak. Hoe hadden wij nu deze expressieve vormen ervaren? Voelden we drempels? Hebben we talenten ontdekt? Door na te denken over wat wij juist in dat vak hebben gedaan en hoe we ons daarbij voelden, gingen we reflectief aan de slag. Reflectieve kunsteducatie dus.