Heb eergisteren voor de eerste maal gechat. Begon eerder toevallig, maar was wel leuk. Dit is iets dat ik meer ga doen denk ik. Met onbekenden heb ik het nog niet gedaan. Weet ook niet hoe dat moet, nu is het zo enkel via facebook. Stel je voor dat je zoiets als hieronder meemaakt.... Hoe gevaarlijk kan internet niet zijn. Je vertrouwt elkaar blindelings. Opletten dus!!
Heb gisteren de ganse dag spullen verhuisd. Ben enkele keren op en af gereden met een volle aanhangwagen. Je kan niet geloven hoe erg ik dat vind. Al die herinneringen uit het huis halen. Buren die gluren vanachter hun raam. Eigenlijk wil ik er mee stoppen, maar er staan nog spullen van mij op zolder en misschien heb ik daar later spijt van. Hoeveel 'rommel' kan een mens bijeen sparen op 16 jaar! Niet te geloven!!!
Toch wel enkele keren van de ene plaats naar de andere gereden met tranende ogen. Ik voelde me zo alleen. Ik kon ook niet veel zeggen. Ik heb er immers zelf voor gekozen. Ik had evengoed ginds kunnen blijven.
Heb ook nog een discussie gehad met mijn ouders. Ben al naar enkele appartementen gaan kijken en telkens schrik ik van de kostprijs van een nieuwbouw. En als er dan al iets betaalbaars is, dan is het pas klaar in 2013. En ik word steeds ouder. Vooral om te lenen heeft dat nu belang. Ik ben ook bang dat ik niet echt gelukkig ga worden op een appartement. Ik heb altijd op de buiten gewoond. Ik ben bij wijze van spreken geboren in de bossen en daar opgegroeid. Ik heb graag ruimte rondom mij. Het appartement moet dus al zeker een groot terras hebben. Ik wil nu eerst eens uitkijken naar een huis. Maar een notariële verkoop kan nog niet zolang we niet definitief gescheiden zijn en zo wordt alles steeds uitgesteld. Daar is zo weinig aan te doen. Gewoon proberen er het beste van te maken. Maar ik vind het beangstigend dat ik de laatste jaren van mijn leven niet zou kunnen doorbrengen zoals ik het graag had. Dat wil ik niet.
Moet moeite doen om positief te blijven, ik voel me af en toe wegzinken. Heb ook zin om te huilen, maar dan liefst ergens tegen een schouder. Ik moet nog een paar keer spullen gaan ophalen bij mijn vroegere woonst en ik heb daar geen zin in. Maar binnen enkele dagen gaan we weer naar de notaris en ik hoop dat dan de papieren getekend kunnen worden. Maar als ze getekend zijn, betekent dit ook dat ik niets meer mag gaan halen, dus alles moet wel degelijk verdeeld zijn voor volgende week. En ik zie daar zooooo tegenop.....
Ik ben ook volop aan het zoeken naar een nieuwe woning. Niet gemakkelijk: ofwel te duur, ofwel te veel werk aan, ofwel op de verkeerde plaats gelegen.... Het is ook niet niks wat ik moet gaan doen: nog 20 jaar een lening gaan afbetalen! Ik zal dus nooit deeltijds moeten gaan werken. Maar wie weet wat gebeurt er nog allemaal in mijn leven? Geen zorgen vooraf maken. Weg negatieve gedachten! Ander onderwerp!
April is bijna voorbij. De tijd vliegt. Nog steeds zijn de papieren voor de scheiding met onderlinge toestemming niet ondertekend. Het sleept al een half jaar aan. En dan te bedenken dat eens de papieren ondertekend zijn, het nog minstens 7 maanden duurt voor de scheiding officieel is. Niet dat het allemaal zo snel moet gebeuren, maar zolang ik niet gescheiden ben, kan ik eigenlijk niet verder met mijn leven. Ik kan niets aankopen. En ik zou toch graag weer een eigen plekje hebben, ik kan niet bij mijn ouders blijven wonen.
Toen ik het artikel in de krant las over de jongen van 12 jaar die zelfmoord gepleegd heeft omdat zijn ouders gingen scheiden.....kreeg ik toch even rillingen. Uiteindelijk zijn de kinderen er steeds de dupe van. Maar vaak is het voor hen ook niet fijn als ouders omwille van de kinderen samen blijven. Dat voelen zij ook wel aan!
Iets heel anders nu. Ik ben vandaag mijn droomkleed gaan kopen. Een kleed uit de jaren 60. Ik had dit al vaak bekeken op een website www.vintage.nl. Maar ik durfde het niet bestellen omwille van de maat. Gisteren vond ik toevallig een retro winkel hier in een naburige stad en daar hing 'mijn' kleed. Schitterend! Liefst van al had ik er nog een petticoat bij gekocht, maar wanneer doe ik dat aan? Ik voelde me precies een prinses. Ik heb het dadelijk gekocht, nu het nog durven aandoen.... Maar ik ben er alleszins heel blij mee.
Vandaag de laatste vakantiedag, morgen weer naar school, weer naar het werk. De laatste spurt wordt ingezet voor de zomervakantie. Ik heb vandaag P. teruggezien op de markt, heb er even met gepraat omdat ik nog een boek van hem had dat ik wilde teruggeven. Hij wil nog eens afspreken met mij maar wanneer? Hij begrijpt niet goed dat het voor mij moeilijk ligt. Ik wil wel met hem praten en iets gaan drinken. Maar ik wil absoluut het risico niet lopen dat iemand ons samen ziet en zou denken dat we iets hebben met elkaar. Ik heb geen zin om daarover uitleg te geven aan derden. Daarom zie ik hem liever niet. Hij vindt dat overdreven. We doen toch niets verkeerds? Nee, maar dat weet men niet. Ik wil me niet verantwoorden, ik heb daar gewoon geen zin in. Ik heb ook geen zin in liegen, ik kan moeilijk zeggen tegen mijn dochter: ik ga eens iets drinken met P.. Vooral mijn ouders zouden dit abnormaal vinden. Dus laat het maar zijn. Ooit woon ik alleen en kan ik doen en laten wat ik wil zonder mij te moeten verantwoorden aan mijn ouders.
