Van L. kreeg ik het boek 'Je kunt je leven helen' van Louise L. Hay. Ik heb het gelezen in centerparcs. Het boek lijkt op dat van Inge Rock: je wordt wat je denkt. Het is een heel interessant boek. Ik heb het nu in één keer uitgelezen, maar eigenlijk is dit een boek dat je zelf moet aankopen. Op momenten dat je je minder sterk voelt, moet je dit boek kunnen vastnemen en bepaalde dingen in lezen. Je moet er dus kunnen in markeren en schrijven. Er staan ook zeer leuke oefeningen in. Ik denk dat ik dit boek ga bestellen bij de Standaard. Het is echt een bewaarboek en werkboek.
Vergeet niet te genieten van alles wat er rondom je gebeurt.
Sommige mensen zijn zo begaan met hun eigen gedachtenstroom dat ze daardoor vergeten te genieten van het heden. Hun leven gaat aan hen voorbij, onopgemerkt.
Herinner jezelf eraan om NU te leven. Train jezelf om te genieten van kleine dingen, van dingen die je misschien als te vanzelfsprekend hebt beschouwd: de geur van koffie of vers brood, de glimlach van kinderen, het gezelschap van mensen die je nauw aan het hart liggen, een aanraking, een briesje frisse wind,
Vandaag is het Goede Vrijdag, dit betekent geen vlees eten. Natuurlijk heeft het ook een diepere betekenis. Voor mij betekent het vooral ook dat het mooie weer gaat beginnen, dat de bloemen gaan bloeien. En...dat mijn leven goed is. Het doet mij eraan herinneren dat ik moet genieten van het leven, van al het mooie dat we krijgen. De liefde van mijn dochter, de vele vrienden, mijn ouders, ....
Straks ga ik naar een fuifje, een collega is vandaag jarig en daarom is er een fuif met muziek van 15 jaar geleden en langer. Ik hoop dat ik nog eens lekker uit de bol kan gaan, ik wil dansen, ik wil genieten,.... Het hangt grotendeels van mezelf af of het leuk wordt of niet. Wil ik me amuseren? Wil ik in die groep zijn? Ja, wel dan gaat het ook leuk worden. Ik moet me gewoon nog eens laten gaan. Genieten van de muziek, van de sfeer.
Gisteren naar de bank geweest om een kindrekening te openen. Ook een nieuwe afspraak vastgelegd bij de notaris, binnen enkele weken pas. Hopelijk kunnen we dan de papieren ondertekenen en is alles vlug voorbij. Heb eigenlijk geen zin om erover te schrijven. Ik ga dat dus ook niet doen.
Soms wou ik dat ik terug 18 jaar was en wist wat ik nu allemaal weet. Mijn leven zou er anders uitzien. Maar het heeft geen zin daarover te dromen, ik leef nu en daar moet ik het beste van maken. Soms lukt me dat goed, dan ben ik fier op mezelf. De laatste maanden kon ik echt zeggen dat ik mezelf graag zag. Ik was trots op mezelf (waarom zeg ik dat nu in de verleden tijd?). Anderen zeiden dat ik er goed uit zag, en dat is leuk! Dat hoort iedereen graag. Ik besef dat ik eigenlijk nog geluk heb. Ik woon bij mijn ouders, heb mijn dochter bijna altijd bij me. Ik heb een goed job, goede en lieve vrienden. Ik heb mijn vrijheid terug. Weet je, ik heb in het begin ook zo kunnen genieten van P.. Hij luisterde naar mijn verhalen, was er als ik het moeilijk had en kon me opbeuren door te zeggen hoe leuk ik er uitzag en hoe graag hij me zag enz. In het begin dacht ik dat ik hem ook graag zag, maar dat waren momenten dat ik genoot van zijn aandacht en dat mag je niet verwisselen met diepere gevoelens. De vele smsjes die ik kreeg van hem, krikten me iedere keer weer op. Tot op het moment dat ik voor mezelf de knoop definitief doorhakte en wist dat ik alleen met mijn dochter verder wilde. Toen stond hij te kort op mijn vel. Hij nam teveel van mijn tijd in beslag, hij wilde meer en dat kon ik niet opbrengen. Ik wilde ook absoluut niet het risico nemen dat mijn dochter nog maar zou denken dat ik iets met een ander zou hebben. Ik wil er alleen voor haar zijn en niet meer opnieuw verantwoording moeten afleggen aan iemand. Natuurlijk vind ik het jammer dat ik hem nu weer verdriet en pijn bezorg door afstand te nemen van hem. Toch wil ik nu niets anders. Het is alleen moeilijk om altijd alleen te zijn. Ik kan met mijn dochter niet praten zoals ik met een volwassene zou praten. Gelukkig vond ik ook heel veel steun bij een collega. Zij is altijd bereid om te luisteren en met mij te praten. Zij steunt me zonder dat ik verplichtingen heb aan haar. Maar wat wil ik in de toekomst? Kan ik echt alleen verder? Ik weet het niet goed. Ik dacht altijd van wel, maar sinds vorige week ben ik daar niet zeker meer van. Dat echt diep doorpraten, dat filosoferen, dat gewoon samen zijn met iemand waar je je goed bij voelt, dat wil ik wel blijven behouden.
Och, eigenlijk ben ik vandaag niet echt in de mood.
