Omdat ze hier in de twenty4 om 8uur smorgens al beginnen te boren, zagen en timmeren, schrijf ik nu dan maar het spannende gevolg van onze trip naar de Ralleighvallen… 

Woensdagochtend stapten we met ons stijfste been uit bed en waren we weer klaar voor de volgende dag. Al hopend dat het niet zo’n zware tocht als gisteren zou worden. We zouden 1,5uur richting de Moedervallen wandelen en 1uurtje terug, maar op een veel lager tempo als gisteren. De gids, die gisteren bijna door het bos spurtte, zou vandaag info geven over de natuur. En dat deed hij goed! Hij benoemde verschillende speciale bomen zoals de wandelende palm, de jodiumboom, de telefoonboom (of pokpokboom) en verschillende soorten lianen. Ook duidde hij de funguboom aan, de boom die massaal op ons eiland aanwezig was en waarnaar het eiland dus naar genoemd werd. De gids liet ons ook verschillende dingen proeven: een bepaalde vrucht die eindigde op -money maar waarvan we de naam niet meer juist kenden (lekker!), een stuk van de viagrawortel (‘viagra voor vrouwen’  zoals hij het noemde) de lookgeur van een lookliaan en tot walging van sommigen toe, wormen die in een palmvrucht zaten. We moesten het kopje ervan af ‘plukken’ en daarna de worm leegzuigen, maar we hebben het toch maar aan de anderen (de stoere mannen) overgelaten. We hadden alle 5 niet zoveel zin om ziek te worden, ookal zaten er volgens de gids heel veel eiwitten in. Nu bomen zijn interessant, maar helemaal niet zo spannend, alleen als er plots, bij het bestuderen van een boom, een slang voor uw voeten ligt. De gids had niet goed uitgekeken en liet de groep bij een telefoonboom stoppen. Tot Hilde opmerkte dat op 10cm van zijn voeten een grote slang lag. Probleem nr 2: de kop van de slang was nog geen 30cm verwijderd van Liesbeth haar voeten… Probleem nr 3: het bleek opnieuw die 3^de giftigste slang te zijn die we al eens gezien hadden vanuit de auto. En probleem nr 4: die slang kon geen kant op: achter hem de gids, voor hem Liesbeth, en aan de andere kant een boom die in de weg stond. Hij lag dus in aanvalspositie want vluchten kon hij niet. De gids schrok enorm en beveelde Liesbeth heeeel rustig achteruit te gaan. Na een paar stappen rustig achteruit, was ‘nog verder, nog verder’ het beste wat hij kon verzinnen. De gids was enorm geschrokken en dat was eraan te merken! Het had in ieder geval niet veel gescheeld! Dat was dan de ‘bijna-doodservaring’ nr 1!

We wandelden verder en kwamen na een rustige wandeling van 1,5uur aan bij de Moedervallen. Het waren grote stroomversnellingen in de rivier, prachtig om te zien! De gidsen hadden eerder die ochtend al overlegd en hadden ons de toestemming gegeven om een verfrissende duik te mogen nemen in de rivier. Het punt van discussie was dat er bij zeer laag en zeer hoog water wel eens sidderalen in het water zouden kunnen zitten. Sidderalen kunnen een stoot van tot 500 volt bij stroom van 1 ampere uitdelen. Één stoot kan je dus wel overleven, maar als je bewusteloos in het water zou vallen nadien en je meerdere stoten zou krijgen, kan het de dood tot gevolge hebben. Gelukkig stond het water niet heel laag en ook niet heel hoog en mochten we de stroomversnellingen trotseren! Echter, het liep niet zoals gepland (wat hadden jullie anders gedacht?). Liesbeth begon aan haar tochtje door het stilstaande water om bij de stroomversnelling te komen, tot er ineens een sidderaal op nog geen 10cm voorbij haar voeten zwom! Een schreeuw, gevolgd door een heuse sprong uit het water en de vermelding van ‘een slang!’, deed de mensen die op het randje zaten snel uit het water springen en de mensen die al in de stroomversnelling zaten heel snel rechtstaan! Het bleek echter niet om een slang te gaan (Liesbeth had natuurlijk nog nooit een sidderaal gezien), maar een dikke sidderaal die daar in het water zwom (zie foto voor anderen die niet weten hoe zo’n beest eruit ziet)… Maar het had in ieder geval voor opschudding gezorgd!! De gidsen jaagden de sidderalen (er zat er nog eentje verderop) weg door het gooien van stenen en verzekerde ons dat als we door het stromende water over de stenen klommen, dat er daar geen sidderalen zouden zitten (hoewel we daar toch wel aan twijfelenden). Liesbeth kwam er met de schik en overwon deze schik zelfs door (al was het aan het handje van de gids) toch nog in de stroomversnelling te gaan zitten.. Dat was dus doodservaring nr 2..

De rest van de dag verliep gelukkig minder spannend. We hadden een vrije namiddag en gingen aan het water zitten bij ons aan het eiland terwijl Ruben de grootste moeite deed om piranha's te vangen met het vel van gebakken kip (dat is toch even goed als rauwe kip, niet?). We hebben in ieder geval rustig in het zonnetje en in het water gelegen, genietend van het mooie uitzicht.

Tegen de avond zijn we nog naar het vliegveldje van het eiland gewandeld met de gids om daar vogels te spotten. We zagen ara’s, een specht, een vogel waarvan ik de naam niet meer weet en enkele toekans. Al zittend in het lange gras tussen grote sprinkhanen keken we in het rond en genoten we van de rust en de omgeving. Het was in ieder geval opnieuw genieten! Op de terugweg richting ons huisje zagen we ook nog een grote vogelspin, wat een eng beest! Het was in ieder geval weer een schitterende dag geweest! 

Gisteren, donderdag dus, reisden we weer per boot en per bus terug naar Paramaribo. Op de boot spotten we nog een heel sjieke harpijarend (wat een beest!), echt mooi om te zien! En spotten we bijna een kaaiman…de gids dacht dat hij er eentje had gezien en vroeg de bootman om even terug te draaien. Jammer genoeg was hij al verdwenen (of had hij het zich gewoon ingebeeld, kan ook). De boottocht duurde deze keer een half uurtje minder lang doordat we stroomafwaarts gingen en ook de bustocht duurde zelfs een uur minder lang!

We kunnen in ieder geval besluiten dat het een fantastische uitstap is geweest! 4 dagen in de jungle was echt de moeite waard!!

Vandaag de laatste dag om te genieten! We gaan ervoor! :-) 

Groetjes!!