Omdat ze hier in de twenty4 om 8uur smorgens al beginnen te boren, zagen en timmeren, schrijf ik nu dan maar het spannende gevolg van onze trip naar de Ralleighvallen… 

Woensdagochtend stapten we met ons stijfste been uit bed en waren we weer klaar voor de volgende dag. Al hopend dat het niet zo’n zware tocht als gisteren zou worden. We zouden 1,5uur richting de Moedervallen wandelen en 1uurtje terug, maar op een veel lager tempo als gisteren. De gids, die gisteren bijna door het bos spurtte, zou vandaag info geven over de natuur. En dat deed hij goed! Hij benoemde verschillende speciale bomen zoals de wandelende palm, de jodiumboom, de telefoonboom (of pokpokboom) en verschillende soorten lianen. Ook duidde hij de funguboom aan, de boom die massaal op ons eiland aanwezig was en waarnaar het eiland dus naar genoemd werd. De gids liet ons ook verschillende dingen proeven: een bepaalde vrucht die eindigde op -money maar waarvan we de naam niet meer juist kenden (lekker!), een stuk van de viagrawortel (‘viagra voor vrouwen’  zoals hij het noemde) de lookgeur van een lookliaan en tot walging van sommigen toe, wormen die in een palmvrucht zaten. We moesten het kopje ervan af ‘plukken’ en daarna de worm leegzuigen, maar we hebben het toch maar aan de anderen (de stoere mannen) overgelaten. We hadden alle 5 niet zoveel zin om ziek te worden, ookal zaten er volgens de gids heel veel eiwitten in. Nu bomen zijn interessant, maar helemaal niet zo spannend, alleen als er plots, bij het bestuderen van een boom, een slang voor uw voeten ligt. De gids had niet goed uitgekeken en liet de groep bij een telefoonboom stoppen. Tot Hilde opmerkte dat op 10cm van zijn voeten een grote slang lag. Probleem nr 2: de kop van de slang was nog geen 30cm verwijderd van Liesbeth haar voeten… Probleem nr 3: het bleek opnieuw die 3^de giftigste slang te zijn die we al eens gezien hadden vanuit de auto. En probleem nr 4: die slang kon geen kant op: achter hem de gids, voor hem Liesbeth, en aan de andere kant een boom die in de weg stond. Hij lag dus in aanvalspositie want vluchten kon hij niet. De gids schrok enorm en beveelde Liesbeth heeeel rustig achteruit te gaan. Na een paar stappen rustig achteruit, was ‘nog verder, nog verder’ het beste wat hij kon verzinnen. De gids was enorm geschrokken en dat was eraan te merken! Het had in ieder geval niet veel gescheeld! Dat was dan de ‘bijna-doodservaring’ nr 1!

We wandelden verder en kwamen na een rustige wandeling van 1,5uur aan bij de Moedervallen. Het waren grote stroomversnellingen in de rivier, prachtig om te zien! De gidsen hadden eerder die ochtend al overlegd en hadden ons de toestemming gegeven om een verfrissende duik te mogen nemen in de rivier. Het punt van discussie was dat er bij zeer laag en zeer hoog water wel eens sidderalen in het water zouden kunnen zitten. Sidderalen kunnen een stoot van tot 500 volt bij stroom van 1 ampere uitdelen. Één stoot kan je dus wel overleven, maar als je bewusteloos in het water zou vallen nadien en je meerdere stoten zou krijgen, kan het de dood tot gevolge hebben. Gelukkig stond het water niet heel laag en ook niet heel hoog en mochten we de stroomversnellingen trotseren! Echter, het liep niet zoals gepland (wat hadden jullie anders gedacht?). Liesbeth begon aan haar tochtje door het stilstaande water om bij de stroomversnelling te komen, tot er ineens een sidderaal op nog geen 10cm voorbij haar voeten zwom! Een schreeuw, gevolgd door een heuse sprong uit het water en de vermelding van ‘een slang!’, deed de mensen die op het randje zaten snel uit het water springen en de mensen die al in de stroomversnelling zaten heel snel rechtstaan! Het bleek echter niet om een slang te gaan (Liesbeth had natuurlijk nog nooit een sidderaal gezien), maar een dikke sidderaal die daar in het water zwom (zie foto voor anderen die niet weten hoe zo’n beest eruit ziet)… Maar het had in ieder geval voor opschudding gezorgd!! De gidsen jaagden de sidderalen (er zat er nog eentje verderop) weg door het gooien van stenen en verzekerde ons dat als we door het stromende water over de stenen klommen, dat er daar geen sidderalen zouden zitten (hoewel we daar toch wel aan twijfelenden). Liesbeth kwam er met de schik en overwon deze schik zelfs door (al was het aan het handje van de gids) toch nog in de stroomversnelling te gaan zitten.. Dat was dus doodservaring nr 2..

De rest van de dag verliep gelukkig minder spannend. We hadden een vrije namiddag en gingen aan het water zitten bij ons aan het eiland terwijl Ruben de grootste moeite deed om piranha's te vangen met het vel van gebakken kip (dat is toch even goed als rauwe kip, niet?). We hebben in ieder geval rustig in het zonnetje en in het water gelegen, genietend van het mooie uitzicht.

Tegen de avond zijn we nog naar het vliegveldje van het eiland gewandeld met de gids om daar vogels te spotten. We zagen ara’s, een specht, een vogel waarvan ik de naam niet meer weet en enkele toekans. Al zittend in het lange gras tussen grote sprinkhanen keken we in het rond en genoten we van de rust en de omgeving. Het was in ieder geval opnieuw genieten! Op de terugweg richting ons huisje zagen we ook nog een grote vogelspin, wat een eng beest! Het was in ieder geval weer een schitterende dag geweest! 

Gisteren, donderdag dus, reisden we weer per boot en per bus terug naar Paramaribo. Op de boot spotten we nog een heel sjieke harpijarend (wat een beest!), echt mooi om te zien! En spotten we bijna een kaaiman…de gids dacht dat hij er eentje had gezien en vroeg de bootman om even terug te draaien. Jammer genoeg was hij al verdwenen (of had hij het zich gewoon ingebeeld, kan ook). De boottocht duurde deze keer een half uurtje minder lang doordat we stroomafwaarts gingen en ook de bustocht duurde zelfs een uur minder lang!

We kunnen in ieder geval besluiten dat het een fantastische uitstap is geweest! 4 dagen in de jungle was echt de moeite waard!!

Vandaag de laatste dag om te genieten! We gaan ervoor!  

Groetjes!!

15-03-2013 om 13:18 geschreven door Liesbeth en Eveline  

Vier dagen in the middle of nowhere vol met avontuur, idyllische plaatsen, mooie uitzichten en prachtige natuur, dat is de samenvatting van de afgelopen dagen. 

Maandagochtend vertrokken we al vroeg met een busje richting onze bestemming. We zouden eerst 1,5u rijden richting Zanderij, de luchthaven in Paramaribo, waarna we aan een 4uur durende rit over een zandweg zouden starten. Als dat nog niet lang genoeg was, stond ons daarna een boottocht van 3uur te wachten. En dat alles om midden in de jungle te geraken! De lange reis begon zeer interessant met onze gids Manu die informatie gaf over Suriname en zijn geschiedenis en daarna het spektakel van de denderende bus op de enorm brede zandweg. Daarbij kregen we al meteen onze, in het begin van de rit, beloofde massage. Het busje ging zo holder de bolder op en neer en van links naar rechts door de putten in de weg zodat we helemaal doorheen geschud werden. En ook konden we natuurlijk genieten van de natuur waar we doorheen crossten. Na een tijdje rijden stopte de bus ineens voor een spannende illustratie aan het begin van onze reis: een slang! Blijkbaar de 3^de giftigste slang die in Suriname te vinden is. Gelukkig konden we hem op een veilige afstand vanuit ons busje bekijken en fotograferen (zie foto). 5,5uur na de start van onze rit kwamen we uiteindelijk aan onze boot aan. We laadden al onze rugzakken en voedselvoorraden in om daarna 3uur lang van de natuur te kunnen genieten op het water tot onze gids in de verte het Fungu eiland aankondigde. Een beetje verder meerden we aan bij een prachtige stroomversnelling waar enkele houten huisjes in de natuur gevestigd waren. Echt een super mooi uitzicht! Dat al vanuit de boot, maar zeker vanop het eiland zelf. We besloten dan ook meteen even af te koelen in het lekker frisse water om daarna ons bed in te kruipen.

Dinsdag stond ons een zware tocht voor de boeg: eerst een kleine 5min met de boot de rivier oversteken waarna 16km wandelen door de jungle + een beklimming op de Voltzberg. We startten onze tocht met volle moed, goed gekleed op de mogelijke gevaren van de jungle: wandelschoenen (niet te missen voor zo’n lange wandeling, lange broek (dan ben je ietsje beter beschermd tegen een slangenbeet mocht er eentje je bijten, en dat was natuurlijk ook goed meegenomen ter bescherming tegen allerhande planten en uitstekende takken) en deze broek in de sokken zodat we niet zouden geconfronteerd worden met omhoogkruipende mieren… Onze eerste indrukken van de jungle waren echt: “prachtig”. We stapten op smalle paden die nog smaller werden, omhoog en omlaag, over en onder hinderlagen door en stopten af en toe voor speciale dieren die we tegenkwamen. Zo stopten we al vrij snel om naar brulapen te kijken, namen we een ons pad kruisende schildpad op, zagen we een Black Curasao (of zoals wij het noemen: ‘een pauwding’ omdat het wat weg had van een pauw) en keken we naar mooie vlinders en orchideeën. Een speciale pad, de bladpad, mag wel apart vernoemd worden. Hij was zo klein en zo goed gecamoufleerd dat we hem maar één keer gezien hebben van de 3 keer dat de gids hem had aangewezen. Ook zagen we een wild hert (of daar leek het toch op) die recht naar ons keek en zich volgens Hilde afvroeg wat voor vreemde beesten wij wel niet waren. Als we stil stonden om deze geweldige dieren te bekijken, moesten we oppassen (zoals ik hierboven al zei) voor de mieren die talrijk aanwezig waren. We zagen enorme mierenhopen en een enorme miersoort: de ‘bullet ends’ zoals de gids hen benoemde. Nu, de spannendste dingen houden we tot het laatste: natuurlijk passeerden we ook weer enkele slangen. We zagen de giftige tapijtslang en daarna een papegaaislag wegglijden door de bomen. Gelukkig zaten ze niet te dicht bij het pad, zodat we ze goed konden bestuderen zonder aangevallen te worden.

Uiteindelijk, na een 7,5km wandelen, kwamen we aan aan de voet van de Voltzberg. We zouden vanaf daar 240m omhoog klimmen. Niet hoog zou je denken, maar het was in ieder geval een serieuze beklimming! Hilde en Christine beslistten op het eerste stukje ‘plateau’ om daar al van het uitzicht te genieten. Ruben, Eveline en Liesbeth beten door en klommen met veel gepuff en gezweet naar het topje van de Voltzberg. En we werden ervoor beloond! Een prachtig 360° uitzicht over de jungle! En of dat nog niet genoeg was, zagen we nog enkele mooie ara’s wegvliegen en maakten we kennis met enorme hagedissen die van ons brood kwamen proeven.

Nadat we bekomen waren van onze beklimming en volop van het mooie uitzicht hadden kunnen genieten, begon onze tocht terug naar ons bootje. Op de terugweg begon het plots (zoals dat hier gaat in Suriname) heel hard te regenen, maar ik denk dat we nog nooit zo blij waren geweest met zo’n regenbui! Als beloning op het einde van de zware tocht, mochten we een plonsje nemen bij een watervalletje dicht bij de boot om daarna terug te keren naar het Fungu eiland. Helemaal uitgeput kregen we daar een lekkere maaltijd om daarna als een blok in slaap te vallen! 

…. de avond is hier ondertussen ook gevallen. Deel 2, het spannendste deel met bijna-doodservaringen van ‘De Ralleighvallen en Voltzberg’ volgt morgen! We houden jullie nog even in spanning ;-)

Btw, voor de geïnteresseerden: morgen even een rustige dag met een bezoek aan de Paramaribo zoo (eens kijken of daar meer dieren zitten dan in de Galibi zoo), een zwembadbezoekje en eventueel (als we nog wat spanning nodig hebben) een kaaimannen-vang-toer op het programma. 

Slaapwel!

15-03-2013 om 03:47 geschreven door Liesbeth en Eveline  

Vrijdag, na een lange tocht van 5uur  rijden met Fanny Taxi’s, kwamen we rond half 7 uiteindelijk aan in Paramaribo waar Ruben, Hilde en Christine ons zaten op te wachten. We deponeerden onze koffers op de kamer en kregen van hen een kleine rondleiding door Paramaribo terwijl we op zoek waren naar een restaurantje om iets lekkers te gaan eten. De bezienswaardigheden in Paramaribo blijken maar heel miniem te zijn waardoor we snel op het terras van ’t Vat belandden. Daar aten we, zoals we hier al langer gewend zijn, een lekkere kipschotel om daarna onze valiezen te pakken voor onze 2-daagse trip naar Galibi.

Deze trip begon ’s morgensvroeg om 8uur toen we door het busje werden opgehaald. We reden ongeveer 2,5uur richting het dorpje Albina, helemaal aan de Oostkust van Suriname. Onze gids vertelde onderweg zeer interessante weetjes over Suriname terwijl we de verschillende asfalten uittestten…Blijkbaar werd de verbindingsweg tussen Paramaribo en Albina opnieuw aangelegd door 3 verschillende ‘aannemers’: Hollanders, Chinezen en Surinamers zelf. Degene die het werk het beste zou verrichten, mocht de volgende asfalteringen ook uitvoeren. Wij vonden de Nederlanders toch wel duidelijk de beste. Onderweg naar Albina kwamen we al onze eerste attractie tegen: een overstekende slang! (zie foto) Een beetje spektakel in de langdurende busreis. Aangekomen in Albina zouden we daar een bootje op gaan om eerst te varen naar Frans Guyana. Echter, wat een mooie boottocht beloofde te worden, het regende en bleef regenen… Eveline en ik hadden daarbij nog eens een grote inschattingsfout gemaakt. Na één week stralende zon en geen drup regen hadden we geen regen verwacht, en bij dat drupje dat we nat zouden worden, hadden we gerekend op de zon die ons zou drogen. Helaas dus: we hadden geen regenjas bij! Gelukkig konden we er eentje bij een plaatselijk winkeltje kopen voor 30srd. We hebben hem in ieder geval goed kunnen gebruiken!

Op Frans Guyana (Europees/Frans grondgebied) kregen we een rondleiding door een oude gevangenis waar veel gruwelijke dingen zijn gebeurd vroeger en brachten we vervolgens een bezoekje aan de markt. Veel pret was daar echter niet aan in de regen.

Nadien vervolgde onze boottocht naar Galibi, een ‘eilandje’ tussen alle moerasgebieden en jungle in dat enkel met de boot te bereiken is. Deze boottocht was al helemaal geen pretje, toch zeker niet voor degene die vooraan in de boot zaten (Hilde, Christine, Liesbeth). Naast de regen die ons af en toe aanviel, blies de wind alle golven ons bootje in. Helemaal doorweekt kwamen we (eindelijk) 2uur later op Galibi aan. Een beetje drogen, uitpakken, omkleden en verkennen en we waren al weer snel goed gezind van ons huisje vlak aan het water met een mooi uitzicht op de zee. Als late-avond-activiteit brachtten we een bezoekje aan de ‘Galibi Zoo’. Het woord zegt veel meer dan het voorstelde, maar toch vond ik het geweldig! Het meest opmerkelijke waren de aapjes (zoals meneer Nielson van pipi Lankous) die ons al meteen tegemoet liepen en op onze schouders kwamen zitten, spelen en mango’s eten. (zie foto) Gevolg: heel ons t-shirt vol zand en mango. Maar het was in ieder geval een leuke belevenis! Naast de 5 aapjes zagen we nog 2 loslopende neusbeertjes, een boshaas, een soort van stekelvarken, een uil, 3 kleine schildpadden en een ocelot (een katachtige). Later op de avond, rond 8uur toen het donker was, verzamelden we om naar de hoofdact van de uitstap te vertrekken. We stapten terug in onze boot (nu beter voorbereid tegen het water als in de voormiddag) en vaarden in de pikkedonker naar het strand waar de zeeschildpadden hun eieren kwamen leggen. We moesten heel rustig, zonder onze pitslamp te gebruiken, op zoek naar een schildpad en we vonden er al snel één! We volgen van begin tot einde zijn ‘legproces’, echt indrukwekkend! Een schildpad van ongeveer 1,5m groot en 250kg (zie foto) had een gat in het zand gemaakt en legde eieren à volonté: hij zou er ongeveer 50 leggen per keer. Onze gids haalde wat zand weg, zodat we konden zien hoe alle eieren één voor één ‘gelegd’ werden. Nadien maakte de schildpad het gat terug helemaal dicht met zand met behulp van zijn achterpoten en maakte hij een camouflagegat ongeveer een halve meter achterop. Het was in ieder geval een heel werk voor zo’n zware schildpad om het zand te verplaatsen en zich stilaan voort te bewegen door het zand. We vonden het allemaal indrukwekkend om te zien! We vaarden terug naar ons hutje en vielen daar als een blok in slaap! 

Vandaag maakten we met onze gids een toertje door het dorp Galibi. Het dorpje is maar 3km lang langs de kustrand en 300m ‘diep’ het land in. Het was een leerzaam tochtje door een gezellig dorpje, waarbij we nog maar eens een keertje stopten bij de zoo Tegen de middag begonnen we onze reis terug naar Paramaribo. Nog beter voorzien als gisteren tegen de regen en golven, stapten we in onze boot, waarna onze rit werd verdergezet via het busje naar Paramaribo. Het was een fijn weekendje!

Morgen vertrekken we richting de Ralleighvallen en de Voltzberg. Het belooft opnieuw een lange rit te worden die, zoals gisteren en vandaag, ons uiteindelijk met volle teugen kan doen genieten! 

Over 4 dagen dus opnieuw een uitgebreid verslag!!

Groetjes!!

11-03-2013 om 02:50 geschreven door Liesbeth en Eveline