Ik ben Liesbet, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Liesje.
Ik ben een vrouw en woon in Mechelen (België) en mijn beroep is Bediende.
Ik ben geboren op 01/02/1977 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: zoveel om op te noemen.
Het is nu al 6 dagen na de Fitting van 22 augustus en ik vind dat de geluiden nog hard klinken. Bij de fitting hebben ze het apparaat aangepast aan de hand van de testen die ik toen gedaan heb. Ik moest dan in zo een cabine zitten waar men ook vaak audiogrammen gemaakt worden, dan zetten ze geluiden op variërend van dof naar scherp. Ik moest hen dan zeggen wat stil, normaal, luid en zeer luid was voor mij. Maar had ik toch last mee omdat ik niet wist wat normaal is, hoe kan ik weten wat een normale geluidsterkte is ??? Na deze test moest ik dan klankverschillen kunnen onderscheiden, variërend in klanksterkte ook woordherkenning kwam aan de pas, dat ging eigenlijk wel vlot als ik de woorden op papier had. Zonder woorden op papier lukte me niet om woorden te herkennen. In die cabine kreeg ik het wel warm, vooral doordat ik me enorm concentreerde om alles goed te kunnen doen.
Na al de testen werd mijn apparaat aangepast, dat duurde wel lang omdat we echt zochten naar een goede geluidoverdracht voor mij. Ik wilde dat het achtergrondlawaai niet meer zo overheersend waren, ik ben zelfs even naar de straat geweest samen met David om te testen of ik hem nog kon horen met al de autos op de achtergrond, de autos wonnen weer eens. Toch besloot ik om mijn gehoor eens wat tijd te geven met de aanpassing. Nu 6 dagen later vind ik dat de achtergrond nog altijd overheersend dan stemmen of wat dan ook. Misschien zal dat zo blijven.
Ook heb ik soms het gevoel dat mensen rondom mij luid praten en sommigen vinden dat ik stil praat. Vandaag had ik logopedie en heb ik het eens gevraagd of het klopt dat ik te stil praat, men vond wel dat ik stil praatte maar niet overdreven. Misschien staat mijn apparaat wel luid of moeten mijn hersenen en gehoor nog aanpassen aan de geluiden.
Het frustreert me soms wel dat de aanpassing niet meteen goed kan gebeuren, het zou zoveel gemakkelijker zijn moesten ze een programma hebben dat onmiddellijk de juiste geluidsterkte en geluidsoverdracht gaf aan mij. Het zou ook gemakkelijker zijn moest ik goed kunnen uitleggen wat en hoe ik iets hoor.
Op werk moet ik vaak mijn apparaat op P1 zetten omdat het lawaai soms zo vervelend en vermoeiend is voor mij, ik ben altijd blij wanneer het namiddag is en dat er dan minder mensen op bureau zijn. Ik hoop van harte dat ik het lawaai van het werk ooit gewoon zal worden, zo zal ik me dan ook beter voelen, want nu kan ik met momenten last hebben van het lawaai en word ik prikkelbaar. Het gebeurd nu wel meer dat ik totaal geen zin heb om te gaan werken, enkel om het lawaai
Nu heb ik een koptelefoon op mijn hoofd en luister ik naar muziek, het klinkt nu wel beter dan vorige keer, ik hoor nu het gezang, de stemmen, maar versta het niet. Maar gewoon luisteren naar de melodie en stemmen geef me al een goed gevoel. Ik heb nu de cd van Knuffelrock opgezet, ik heb nu even nood aan rustige muziek.
Ik probeer ook de liedjes die ik vroeger grijs draaide te herkennen, het is wel zo dat mijn teleurstelling dan wel groot is als blijkt dat het niet meer klinkt als vroeger of zoals ik het me herinner. Maar daar hebben ze me voor gewaarschuwd. Muziek is blijkbaar voor mensen met CI moeilijk, waarom weet ik niet en wil ik eigenlijk ook niet weten. Ik ga en wil de muziek ooit horen zoals het moet. Met de aanpassingen die nog gebeuren aan mijn apparaat zal dat wel lukken. Ik ga ervan uit dat iedere aanpassing alleen maar een vooruitgang betekenen voor mij.
Ik moet wel zeggen dat de laatste aanpassing wel beter is voor het muziek beluisteren, nu nog woorden kunnen verstaan zonder liplezen.
Op de logopedie is vandaag gebleken dat ik problemen heb met oo en ie, ze klinken voor mij zo zelfde en toch is het niet zo, oo is immers dof en lang terwijl ie scherper is Ik was wel gefrustreerd omdat dat niet goed ging, ik moet echt leren omgaan met mijn beperkingen, niemand kan alles van de eerste keer goed doen.
Woorden op papier en zonder liplezen herkennen gaat heel goed, maar ik hoor zelf wel dat ik niet altijd alle woorden goed herken, soms is het maar een deel van die woord of klank waardoor ik weet dat het die woord is.
Ik weet dat er een dag komt dat alles beter zal klinken, dat ik niet meer weet hoe mijn eerste geluiden klonken.
Zondag speelde David op zijn gitaar, vroeger vond ik het zo jammer dat ik hem niet kon horen spelen en dacht dat die dag nooit komen zou. Zondag was dus voor mij de eerste keer dat ik hem hoorde tokkelen op zijn gitaar. De aanleiding om zijn gitaar te nemen was dat ik me afvroeg hoe scherpe geluiden nu eigenlijk klinken, ik kon dat geluid maar niet voor de geest halen Dus pakte David zijn gitaar en tokkelde enkele geluiden, dof scherp, luid Als ik er nu zo aan denk, herinner ik me het scherpe geluid nog, maar ik vond het niet scherp klinken, ik dacht dat scherpe geluiden pijnlijk zouden zijn.
Na die getokkel heeft David nog gewon gitaar gespeeld, ik was blij dat er toch een dag gekomen is dat ik hem zou horen spelen, maar aangenaam was het niet echt, want voor mij was het maar lawaai. Ik heb toch maar mijn mond gehouden en David zijn speelmoment gegund. Normaal als een geluid of lawaai voor mij vervelend of storend moet het stoppen of stiller zijn. Ik kan onverdraagzaam zijn thuis wat lawaai betreft. Ik zou beter leren om te gaan met lawaai in huis, want ik kan niet altijd verlangen van David dat hij zich aan mij aanpast.
Het is nu al meer dan een maand dat ik mijn apparaat heb en ik kan al zeggen dat ik het niet meer kan missen, de stilte is moordend en onbetrouwbaar geworden voor mij.
Ik heb al veel momenten gehad dat ik mijn apparaat even wilde afzetten omdat er teveel lawaai was en ik er gek van werd, maar toch deed ik dat niet. Ik beet even door en probeerde het lawaai te negeren, horende mensen horen ook al dat lawaai en kunnen dat niet afzetten, wel ik ook niet, ik wilde terug horen en daar hoort ook vervelende geluiden en lawaai bij.
Ik heb vorige woensdag mijn eerste logopedie gehad, ik wist totaal niet wat ik er van moest verwachten. Ik wist wel dat ik zou moeten leren horen, maar hoe dat zou gaan, daar had ik geen idee van. Nu weet ik dat wel, we oefenen dan klanken en woordjes herkennen. Het is vrij goed gegaan, ik heb alleen probleem met ie en ee te herkennen in woorden. Ook woorden verstaan zonder het op papier te hebben is ook moeilijk. Ik hoor de woorden niet goed, het klinkt als gebrabbel voor mij. Maar oefening baart kunst Ik ben wel gemotiveerd om tot het uiterste te gaan, ik wil en zal woorden kunnen verstaan !!
Ik was wel wat teleurgesteld toen ze zeiden dat ik maar 1 uurtje per week logopedie zal hebben, ik hoopte op 2 keer per week. Maar misschien is het ook beter dat ik maar 1 keer per week moet gaan, anders zou het vermoeiend zijn en misschien zou ik het niet meer leuk vinden.
Ik heb nog steeds last van achtergrondlawaai, wanneer ik op straat of in café of restaurant waar er veel achtergrondlawaai is, dan kan ik met moeite iemand verstaan of hun stem horen. Ik word er dan zo vervelend van, soms ook wel zenuwachtig. Ik merk zelf dat ik nog niet kan selecteren van lawaai, zoals een horende, gaat dat me ooit kunnen lukken? Ik heb ergens wel schrik dat de communicatie in lawaaierige omgeving moeilijk zal blijven.
Muziek horen is heel leuk maar ik weet dat ik nog niet hoor zoals ik het zou moeten horen, er is nog teveel geruis. Ook de zang klinkt vaak voor mij als kattengejank, toch blijf ik de muziek opzetten in de auto, in huis, als een soort training. Wanneer ik een liedje herken van vroeger dan voel ik me eigenlijk wel trots en ben ik ook zo blij dat ik dat nog kan herkennen, maar dan is er ook teleurstelling omdat de muziek zo anders klinkt dan ik me eigenlijk herinner. Ik hoop ergens dat bij de fitting op 22 augustus mijn apparaat nog beter afgesteld wordt zodat miss alles anders klinkt.
Ik vraag me nu wel af, die fittingen, op wat wordt dat gebaseerd, hoe weet men hoe of wat de persoon kan horen. Indien de aanpassing gebeurd is roepen ze even en vragen ze of ik het hoor, maar waar is de grens, hoe hoog kunnen ze gaan??? Geluiden hebben hoge, zware, lage, doffe geluiden, hoe regelen ze dat ???Want voor iedere mens is geluidsoverdracht toch verschillend??
Ik heb soms de indruk dat de hoge tonen bij mij te hoog staan, want kindergepraat vind ik heel vervelend ook hoge vrouwenstemmen zijn soms pijnlijk of beter gezegd maken me zenuwachtig.
Vrouwelijke gezang in muziek klinken voor mij nogal rauw
Ik heb echt wel schrik dat ik dat zal altijd horen, dat dat niet beter zal worden.
Wanneer ik een film of tv kijk, is dat wel leuker nu ik geluid en stemmen kan horen, soms herken ik woordjes, zoals I dont know, away, not me Het is bijna altijd Engels gesproken programmas dat ik volg vanwege de ondertitels, er zijn inderdaad wel meer Nederlandstalige programmas ondertiteld maar het is een zo gewoonte geworden om dat over te slaan. Nieuws om 19u volg ik af en toe maar wanneer het een andere stem spreekt dan die in de studio dan klinkt dat zo rauw en met veel achtergrondgeluiden waardoor ik het niet aangenaam vind om te horen.
Ik ben al 2 keer naar de cinema geweest, eerste keer was in de tweede week van mijn apparaat, we gingen toen naar Transformers kijken. Dat was een lawaaierige film, ik moest soms ineenbukken van het lawaai.
Tweede film was vorige week woensdag, samen met Joy, we keken naar Die hard 4, lawaai viel heel goed mee, ik heb zelfs ervan genoten, door die geluiden werd de spanningen meer voelbaar.
Horen valt tot nu heel goed mee
Ik hoop dat de fitting op 22 augustus nog meer beterschap in het horen brengt.
Vanaf nu ga ik proberen om een dagboek bij te houden over mijn ontwikkelingen met mijn cochleair implant. Mijn bedoeling is meer om later altijd te weten en te beseffen hoe belangrijk kunnen horen in deze maatschappij is. Ook om later niet te vergeten hoe ik voor het eerst hoorde, hoe geluiden klonken
9 jaar lang leefde ik in de wereld van volledige stilte en dacht echt dat ik niet meer zou kunnen horen met behulp van gehoorapparaten. Tot een vriendin van me zich liet opereren en zo mijn visie over Cochleair implant veranderde. Ik weet eigenlijk niet meer waarom ik niet zo positief was over cochleair implant, ik denk dat ik me liet beïnvloeden door anderen en zo ook negatief was. U laten beïnvloeden door anderen is ook niet altijd goed.
Doordat Nadia zich heeft laten opereren en me vertelde dat ze beter hoort dan met gehoorapparaten, begon ik toch na te denken en te twijfelen aan de meningen van anderen. Ik ben dan informatie beginnen te verzamelen via internet, dat was ergens in december 2006. Ik bracht bijna niemand op de hoogte buiten mijn eigen vriend David. Via Mariska kwam ik in contact met Inneke, deze persoon werkt bij de Oorgroep en kreeg ik antwoorden op mijn vragen en informatie die ik wilde weten. Uiteindelijk ging ik naar de Oorgroep in Antwerpen om me te laten onderzoeken en testen of cochleaire implant mij weer zou kunnen doen horen. Nadat de eerste afspraak met Dr. Govaerts positief verliep heb ik mijn ouders en paar vrienden op de hoogte gebracht. Iedereen reageerde enthousiast en hoopten dat het me zou lukken. Het gaf me wel een goed gevoel dat men zo goed steunden. Ik moest dan op een ochtend naar Sint Augustinusziekenhuis in Wilrijk om een CT-scan en MRI scan te laten nemen, gek genoeg was ik toen wel beetje zenuwachtig, achteraf bleek dat het nergens voor nodig was. Ik moest nadien nog een testje doen met gehoorapparaten, het deed raar om weer te horen, ook was het lastig want alles klonk zo echoachtig. Ik weet nog dat ik na die test zo moe was en dacht van als ik weer kan horen gaat het dan zo klinken en me ook zo moe maken
Dan mocht ik naar de UZ Gent om de chirurg Prof DHoogd te ontmoeten en de datum van operatie vastleggen. Ik was doodzenuwachtig omdat ik schrik had dat de dokter me niet zou willen opereren omdat ik een risicogeval zou kunnen zijn. Gelukkig bleek het niet zo te zijn. Operatiedatum werd geprikt op 8 juni 2007. Het was toen nog 6 maanden te gaan. Ik dacht toen nog: och nog zo lang te wachten Het kon niet snel genoeg gaan, zo graag wilde ik weer kunnen horen.
6 maanden lang fantaseerde ik hoe het zou zijn om weer te horen, maakte David en ik grapjes over hoe het zou zijn, dat ik misschien me zou beklagen. Ik bracht nog wat meer vrienden op de hoogte, de meesten reageerden positief, er waren enkelen bij die hun twijfels hadden. Ieder hun mening en gedacht, het is hoe dan ook mijn beslissing.
Al mijn collegas waren zo meelevend met mij, ze telden mee af naar de dag van operatie. Die wellevendheid had ik nooit verwacht, ik voelde me zo goed zo gelukkig met zoveel steun rondom mij.
Toen was het zover donderdag 7 juni 2007 om 12u kwam David me thuis halen om me weg te brengen naar de UZ, ik had die dag verlof genomen omdat ik wist dat ik dan toch geen concentratie zou hebben voor het werk. Voordat David en ik naar het ziekenhuis reden gingen we eerst lekker eten in de Passade, want ik had gehoord dat het mogelijk was dat de smaakpapillen niet zo goed zouden zijn na de operatie en het eten in ziekenhuis is niet altijd lekker Dus gingen we eerst lekker eten op het terras, het was toen zalig weer. Het zonnetje scheen volop amper wind
Na het eten reden we richting Gent, mijn zenuwen bereikten de top toen we de parking van het ziekenhuis opreden. Eenmaal ingeschreven en gesetteld in de kamer en na de vragenlijst van de anesthist beantwoord te hebben, kalmeerden mijn zenuwen.
Leen, een vriendin kwam dan op bezoek samen met haar zoontje Daan, ik was blij haar te zien, want zo dacht ik niet teveel aan de operatie die eraan zat te komen.
Het was immers mijn eerste operatie in mijn leven, ik wist niet wat ik moest verwachten of denken
Die nacht in UZ was de langste nacht van mijn leven, een minuut leek een uur te zijn, ik heb toen amper een oog dichtgedaan. Toen eindelijk ochtend was, zag ik scheel van de honger en dorst.Ik mocht wel een klein slokje water hebben om mijn medicamenten in te nemen. Dat was een lekkere slokje !
Rond 11u zijn ze me komen halen om naar het operatiekwartier te brengen, ik vond het maar vreemd om in bed te moeten blijven liggen terwijl ik best in staat was om te stappen. Ziekenhuisvoorschriften zeker?
Boven werd ik in een ruimte gebracht waar nog mensen lagen te wachten voorhun operatie, ik kreeg daar steunkousen. Ik vond dat toen zalig aanvoelen toen ik het aandeed.
Toen ik eindelijk in de operatiekamer lag keek ik goed rondom om te zien hoe een operatiekamer er in werkelijkheid uitzag, ik had het enkel op tv gezien de kamer was maar kil en koud, maar niemand ligt in een operatiekamer voor de lol dus heeft de kamer ook niet gezellig zijn. Ik vind het nog altijd straf hoe snel ik onder narcose ben gebracht. Ik zie de verpleegster nog tot straks zeggen tegen mijn en een seconde later is het zwart. Het geeft nog steeds een vreemd gevoel.
Bij het ontwaken had ik me toch iets anders voorgesteld dan doodziek te zijn van de narcose, ik had op dat moment zoveel spijt en wilde de klok dolgraag terugdraaien. Toen ik naar de kamer werd gebracht was ik dolblij David te zien, toen voelde ik me ietsje beter wetende dat hij in mijn buurt was. Toch liet ik hem naar huis gaan, want hij had niets aan mij, ik lag meer te suffen dan ik erbij was.
Toen hij vertrokken was liet ik me weer in een diepe slaap zinken, zodat ik me niet ziek meer voelde.
De verpleegsters waren heel vriendelijk voor mij, maar die nacht wilde ik liever dat ze me gerust lieten, maar ze moeten hun job doen. Om de 4 uren kwamen ze u wekken om bloeddruk en koorts te meten en te horen of je naar wc moest. Ik mocht immers niet alleen uit bed komen, ik was nog te wankel van de narcose.
De volgende dagen voelde ik me al veel beter, alleen duizelig en snel moe. Eten en drinken smaakten me totaal niet, alles had een metaalachtige smaak. Ook ging het moeilijk, ik kon mijn mond niet vlot kauwen, was wat stijfjes. Dus at ik met kleine hapjes en rustig.
En het verband rond mijn hoofd stoorde me totaal niet, alleen kon ik niet meer op mijn linkerkant slapen vanwege die bol van verbanden op mijn linkeroor. Ik had toen wel veel schrik dat ik veel mijn haar moest laten afscheren, ik kon dat niet zien
Maandag 11 juni mocht ik eindelijk weer naar huis, na een kleine controle bij de dokter en verwisseling naar een klein verband. Ik was opgelucht te ontdekken dat ik niet zoveel haar heb moeten afgeven.
Op de middag kwam David me halen en was ik snel het ziekenhuis uit
Dan was ik nog een maand thuis, de eerste week heb ik rustig aan gedaan, veel tv gekeken, op internet gezeten, slapen tweede week wilde ik niet meer stilzitten en deed ik weer het huishouden en probeerde actief te zijn. Derde week verlangde ik weer naar mijn werk, ik was de muren van mijn huis moe gezien.
Op vrijdag 29 juni ging ik weer aan het werk, ik was blij weer aan het bureau te zitten en weer tussen mijn collegas te zitten.
Maandag 9 juli was de dag dat ik mijn apparaat zou mogen halen en weer zou horen. Om 9 u moest ik in de Oorgroep zijn David vergezelde me.
Toen ik het eerste geluid, stemgeluid hoorde van Marjan, was ik opgelucht, ik hoor weer, dan wel niet zo goed, maar toch ik hoorde haar stem! De operatie was toen voor mij al geslaagd. David hoorde ik nog niet, hij sprak dan ook zo stilletjes. De eerste week hoorde ik de autos, het kletteren van de potten en pannen. Geen aangename geluiden, maar ik was zo blij dat te horen!
Op werk hoorde ik 1 collega heel goed, nl Thomas, onze ambiancemaker van de afdeling. Ik vond het heel leuk maar ook zo vermoeiend, ik had moeite met me te concentreren op het werk.
Na de tweede fitting op 17 juni hoorde ik de stemmen beter, ik hoorde David praten, maar verstond het niet, de klanken kwamen niet zuiver over. Alles was met een echo of zo rauw met geruis Ik had toen wel schrik dat het niet beter zou zijn, dat ik altijd zo zou horen. Terwijl ik nog wist hoe het zou moeten klinken van toen ik met gehoorapparaten hoorde.
Bij de derde fitting op 24 juni, heb ik met Marjan erover gesproken en ze stelde me gerust dat het heel normaal was. Ik heb immers 9 jaar niet gehoord, mijn hersenen kennen de geluiden niet meer, de zenuwen moeten weer geprikkeld worden. Ik maakte toen een klik, ik liet het horen van verleden los en stond open voor nieuwe geluiden.
Nu hoor ik al veel beter, de geluiden komen ietsje zuiverder door, ik kan al wat muziek horen, dan nog wel met beetje geruis. Ik hoor ook vooral het ritme van de muziek, gezang en melodieën komen niet goed door.
Op werk tikken ze me niet meer aan maar roepen ze me, men moet wel meerdere keren roepen eer ik hoor en besef dat het mijn naam is. Ik hoor de klanken nog steeds niet goed. Ik heb nood aan logopedie. Maar moet nog even wachten, de logopediste is momenteel in verlof.
Praten met mensen gaat nu veel gemakkelijker, ik heb een kleine auditieve ondersteuning wanneer ik aan het liplezen ben, zo versta ik de mensen die niet echt goed articuleren ietsje beter.
Horen maakt het leven toch iets aangenamer Ik heb nu totaal geen spijt dat ik de stap heb genomen om cochleaire implant te laten plaatsen.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
