Na een flinke dosis Gerard Reve (authentieke uitgaves uit '72 en '73!!!) ben ik op veel vlakken wat vooruitgegaan in de tijd. We zitten nu in 1982, niet meer in Nederland maar in Engeland - uiteraard - en Morrissey staat oog in oog met Johnny Marr. Later zullen ze de geschiedenis ingaan als de zanger en gitarist van the Smiths.
Tien jaar later, zesendertig jaar jonger en allebei een lieveling van dezelfde muze.
Het is vreemd, maar ondanks een wereld van verschil behoren beide schrijvers tot mijn topfavorieten. Terwijl Reve speels en dubbelzinnig is voor zijn leeftijd is Morrissey dat wanhopig en eenzaam voor de zijne.
Oh, please don't drop me home because it's not my home it's their home and I'm welcome no more
(The Smiths - There is a light that never goes out)
