Na een flinke dosis Gerard Reve (authentieke uitgaves uit '72 en '73!!!) ben ik op veel vlakken wat vooruitgegaan in de tijd. We zitten nu in 1982, niet meer in Nederland maar in Engeland - uiteraard - en Morrissey staat oog in oog met Johnny Marr. Later zullen ze de geschiedenis ingaan als de zanger en gitarist van the Smiths.
Tien jaar later, zesendertig jaar jonger en allebei een lieveling van dezelfde muze.
Het is vreemd, maar ondanks een wereld van verschil behoren beide schrijvers tot mijn topfavorieten. Terwijl Reve speels en dubbelzinnig is voor zijn leeftijd is Morrissey dat wanhopig en eenzaam voor de zijne.
Oh, please don't drop me home because it's not my home it's their home and I'm welcome no more
(The Smiths - There is a light that never goes out)
Bruisende bron van fantastische lyrics: HURTS. Leve de Britten!
Elke seconde is een eeuwigheid Elke minuut een stap dichter richting God Je ziet niets dan rode lichten Je lichaam brandt als nooit tevoren
En het voelt beter dan liefde
(Hurts - Better Than Love)
In de schaduw van Moeder Natuur is het zwaar een leven te lijden dat zij ons toebedeeld heeft, waar we niet om gevraagd hebben. Om te overleven hebben we haar niet nodig.
In "Een klein eiland" beschrijft een Amerikaan zijn reis door Engeland. En hoe! Bryson staat niet stil bij elke steen en elke struik die te vinden zijn, noch bij de eerste tekens van leven op Engelse bodem. Nee. In "Een klein eiland" krijg je een hilarisch maar realistisch en (zoals de achterflap het ons meldt) verontrustend beeld van Engeland en haar bewoners. Hoewel het boek geschreven is uit liefde voor het land waar Bryson acht jaar lang woonde en werkte, krijgen we niet bepaald een romantische serenade. De liefde is zelfs ver te zoeken in de spottende, satirische en soms zelf karikaturale beschrijving van de Engelsen. Ze lijken wel kleinzielige, koppige, betweterige, pietluttige dorpsbewoners uit een boek. Toch blijft de waarheid zichtbaar, en helemaal ongelijk kun je de schrijver niet geven. En net daar zit de kracht van Bill Bryson: op een vlotte, geestige manier beschrijft hij de menselijke gebreken van Engeland en tegelijkertijd haar goddelijke charme. Verplicht voer voor Anglofielen, dikke aanrader voor de rest.
p54. Zo kun je een leuk geintje uithalen met mensen uit Newfoundland of Lincolnshire. Neem ze mee naar Bankstation of laat ze zelf hun weg vinden naar Mansion House. Met de kaart van Beck - die zelfs mensen uit Newfoundland direct kunnen begrijpen - zullen ze dapper een trein nemen naar Liverpool Street via de Central Line, daar overstappen op de Circle Line en een trein nemen die in oostelijke richting gaat en vervolgens na vijf haltes uitstappen. Als ze tenslotte uitstappen in Mansion House, komen ze boven op een punt dat vijfenzeventig meter verderop in de straat ligt als waar je afscheid van ze hebt genomen en kun je ze vertellen dat jij sindsdien een heerlijk ontbijtje hebt gehad en een beetje hebt gewinkeld. Breng ze dan eens naar Great Portland Street en spreek af elkaar te ontmoeten op Regent's Park (precies, dan gebeurt hetzelfde!), en dan naar Temple Station met instructies elkaar te treffen op Aldwych. Wat een lol kun je zo hebben! En als je ze echt beu wordt, spreek dan af op Brompton Road Station. Dat is in 1947 gesloten, dus dan hoef je ze nooit meer terug te zien.
Gedaan met de magie van Verhelst! Gedaan met de neo-sprookjesachtige woudtaferelen! GEDAAN! Terug naar de harde realiteit, waar de gestroomlijnde maatschappij en morele verplichtingen dagelijks duizenden slaven bijkweken.
In 24/7, geschreven door een Nederlandse edelsteen genaamd Willem Melchior, wordt het lot van Narcissus beschreven. Zijn gedachten worden door 2 eigenschappen bezeten. Eén: hij is homosexueel. Twee: hij is een masochist. Via het internet vindt hij manieren om zijn - erotische - fantasieën uit te laten komen, maar dan krijgt hij de ultieme oplossing aangeboden. Een zekere Tamás Zakarka biedt hem een 24/7-contract aan, waarin Narcissus zichzelf tot eigendom, tot slaaf, van Zakarka verklaart. Op het eerste gezicht lijkt het pure waanzin: wie geeft zijn bezittingen, zijn lichaam en zijn hele leven nu af aan een ander? Maar de transactie trekt Narcissus toch aan. Neemt zijn meester in spe zijn bezittingen af of verlost hij hem ervan? Nooit meer belastingsbrieven invullen, een job doen die je tegenstaat, naar vrienden gaan die je eigenlijk geen bal kunnen schelen, je scheren voor iedereen en niemand tegelijkertijd. Verantwoording moeten afleggen aan één persoon, in plaats van aan de hele wereld: is dat waanzin? Dagenlang blijft Narcissus in de ban van het contract. Intussen pendelt de correspondentie met Zakarka, die heel wat zekerder is van de transactie dan Narcissus zelf. Hij twijfelt en twijfelt, zegt niet ja en niet nee. Toch komt hij steeds dichter bij het tekenen van het contract. Je geraakt er zelfsvast van overtuigd dat hij het gaat doen. Maar twijfel bevestigt niets. Het enige resultaat zijn meer vragen en minder zekerheden. Beschrijft hij de laatste dagen als vrij man of als slaaf? Wat is de eche vrijheid? Wat is de echte slavernij? 24/7 roept vragen op.
Ik kan me goed voorstellen dat het veel mensen tegenstaat (grotendeels door de homo-erotische tint, en door het feit dat er meer gedachten dan handelingen in voor komen). Maar ikzelf vond het een bom van een boek met een kletterende apocalyps. Verslavend.
