Voel me de laatste tijd zo eenzaam,
zo alleen,
zo onverstaanbaar,
zo onbegrijpelijk.

Ben een volwassen persoon,
ik heb een stem, ik heb een mening
waarom wordt er niet naar me geluisterd,
waarom wordt ik niet gehoord
laat me voor mezelf spreken,
laat me men stem horen

Ik heb een leven, ik leef
laat me dit dan doen,
laat me de fouten maken die ik moet maken,
laat me de pijn voelen die ik moet voelen,
laat me het zelf leven, en geef me niet het gevoel dat het wordt geleefd

Ik kan verdrietig zijn,
laat me dit dan ook zijn,
veeg men tranen niet af wanneer ze naar beneden dwarrelen,
zeg me niet dat alles in orde komt,
hou mezelf niet vast wanneer ik hysterisch word

Ik word boos,
Laat me razen,
laat me schelden,
laat me roepen,
laat me doen hoe ik wil doen,

Maar het belangrijkste van allemaal laat me op deze momenten alleen
maar verlaat me niet.

Ik kan het op die moment niet aan om een persoon naast men zijde te hebben,
maar zou er niet met kunnen leven moest ik het gevoel hebben moest ik er alleen voor staan.

Heb de ruimte nodig, maar ga niet te ver weg,
Ik geef je men lach, men traan, men geluk en verdriet
maar verlaat me alstublieft nooit niet.