Om te beginnen zal ik me even voorstellen,
ik ben een meid van 23jaar heb al een hele tijd een vaste relatie en ook een zoontje van 3jaar.

Als kind was ik steeds heel gelukkig en opgewekt men ouders waren steeds in men leven samen met men broer en zus, op school ging ook alles super, behaalde de cijfers die ik moest halen.

Tijdens mijn tienerjaren ging het iets minder,
ik begon met mijn middelbare school en al snel word je beoordeeld of je er wel of niet populair bent
ik was dus het brave meisje die niet altijd de middelen had om me alles aan te schaffen wat men hartje begeerde.
Ik werd dus gepest, ook ben ik niet 1 van de grootste en stond men lichaam vroeger wat achter, ik had niet de 'boezem' die de andere kinderen al wel hadden.. veel mensen lachte mij daarmee uit...

Toen ik een puber begon te worden leerde we natuurlijk vriendjes kennen,
mijn vriendjes waren niets anders dan losers...
mijn eerste vriendje was een twintiger en heeft me seksueel misbruikt ....
Ik heb dit jaren verzwegen omdat ik dacht dat dit normaal was bij een relatie, enkele jaren later besprak ik dit met men moeder en verschoot. Deze persoon heeft me ooit aangesproken en gevraagd wat men probleem was hij had toch niets gedaan... ik was 15 en nog niet klaar voor een seksuele ervaring...

Een paar maanden later had ik iemand ontmoet waar ik wel een toekomst in zag,
Dit was dus ook niet het geval... hij heeft me geslagen en uitgescholden voor het vuil van de straat later zou ik te weten komen dat ik maar gewoon een aanhangsel van hem was en dat hij eigenlijk al een paar jaar een relatie had met iemand anders.
Men 2 volgende vriendjes waren verslaafd aan drugs en alcohol.

Door al deze dingen bouw je gewoon een muur rondom je ...
jij doet mensen pijn voor zij jou kunnen raken

Ik begon te experimenteren,
ik verminkte mezelf ik begon mijn eten aan te passen en wilde gewoon niet meer eten.
Kwam niet meer buiten en begon mezelf op te sluiten in mijn kamer in mijn eigen wereld.
Ik had ook een tijd gevraagd om mij weg te stoppen maar dit wilde mijn ouders niet,
ik was maar aan het ' puberen'
Ik moest alles maar op me laten afkomen en zelf oplossen.

Nu ben ik bijna 23 jaar en sinds mei dit jaar (2013) weet ik dat ik borderline heb
ik neem hiervoor wel medicatie maar deze helpen totaal niet ...

Na al die jaren is het nog steeds een strijd die ik elke dag moet aangaan,
hoe kan ik ooit deze stemmetjes bestrijden,
hoe kan ik ooit dit gevecht winnen.
wilde al veel opgeven maar moet doorgaan voor mijn gezin.