Soms weer internet en soms weer niet, dus wanneer ik internet heb, moet ik daar even van profiteren en nog eens iets achterlaten op mijn blog. Ondertussen zijn de laatste dagen aangebroken. Wat ik ergens wel héél erg vind. Ik ga Utrecht achter laten met gemengde gevoelens. Want ik heb hier met verschillende mensen en kinderen een band opgebouwd en dit moet ik nu achterlaten. Wat heb ik de laaste weken zoal gedaan. We hadden wel geen stage of geen lessen meer, maar dat wil niet zeggen dat we niet stilgezeten hebben hier. We moesten nog presentaties, taken maken voor die laaste weken. En ook nog enkele lessen gebarentaal gaan volgen. Deze zijn wel superleuk. Daarna hebben we nog presentaties gegeven. En keer op keer probeerde we er iets leuks van te maken, niet alleen een saaie power point presentatie, maar we deden meer, zoals een rollenspel, een spel, een video, ... . En ja ze zeggen al dat de Belgen hier heel creatief kunnen zijn. Dus das goed hé. Ook gisteren was het een heel speciale dag. Het was namelijk 'the final conference'. Op deze conferentie moesten we vertellen wat we gedurende deze drie maanden hadden geleerd en wat we allemaal gedaan hadden. Sara en ik hadden een mooie film in elkaar gestoken. Ja ben er best wel trots op. En ja ik wist het op voorhand er vloeide traantje bij mij, maar niet alleen bij mij hoor. Het publiek was er ook van aangeslagen, deze hebben ook een zakdoek boven gehaald. En onze lectoren heb al direct een copie er van gevraagd om te laten zien aan andere. Want ze vonden het heel speciaal. En nadien het grote moment: 'Overhandiging van het Certificaat'. Op dat moment had ik het vrij moeilijk. En de lectoren zagen dit ook, en toen kwamen ze op het idee, om me maar als laatste te nemen. En ze wilden beide met me op de foto wat ik wel heel leuk vond. En ja, ik heb deze periode met glans doorstaan. Ben echt wel trots op mezelf. Want door deze ervaring ben ik toch wel verandert. Men negatieve puntjes heb ik toch wel een beetje kunnen ombuigen naar positieve puntjes. Dus mama en Roel ik ben in men opzet geslaagd, en dank zij jullie. Echt waar, mercikes dat ik deze kans van jullie heb gekregen. Het was zeker de moeite. En als jullie dat papiertjes zien, mogen jullie best wel trots zijn op mij Na de overhandiging was er een kleine receptie. Was wel leuk, maar het afscheid viel me toch wel een beetje zwaar. Het gaf me echt een raar gevoel. Had ik nog een maand langer kunnen blijven, dan had ik dat zeker gedaan. Want ik wilde hier nog zoveel doen. Pas op begrijp me niet verkeerd hé. Ik mis hier ook wel iedereen, en wil ook wel graag naar huis, maar toch had ik nog langer kunnen blijven, dan had ik dit toch gedaan. Als ik terugdenk aan alles wat ik hier geleerd heb, niet alleen theoretische of praktische dingen, maar ook persoonlijke dingen, was het echt wel de moeite. Die stage zou ik heel men leven willen blijven doen, de mensen die ik hier leren kennen hebben waren zo'n super mensen. Echt wat ga ik het hier missen. Maar kan nog even genieten want blijf nog enkele dagen, tijdens deze dagen ga ik proberen te werken aan men VIP, want tijdens men verblijf hier heb ik hier niets aan kunnen doen. Dus nu werken geblaze, weeral!!!.
Wat ik ergens wel héél erg vind. Ik ga Utrecht achter laten met gemengde gevoelens. Want ik heb hier met verschillende mensen en kinderen een band opgebouwd en dit moet ik nu achterlaten. 
En ze wilden beide met me op de foto wat ik wel heel leuk vond. En ja, ik heb deze periode met glans doorstaan. Ben echt wel trots op mezelf. Want door deze ervaring ben ik toch wel verandert. Men negatieve puntjes heb ik toch wel een beetje kunnen ombuigen naar positieve puntjes. Dus mama en Roel ik ben in men opzet geslaagd, en dank zij jullie. Echt waar, mercikes dat ik deze kans van jullie heb gekregen. Het was zeker de moeite. En als jullie dat papiertjes zien, mogen jullie best wel trots zijn op mij
