Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lavameisje.
Ik ben een vrouw en woon in Gent (België) en mijn beroep is in zorgsector.
Ik ben geboren op 07/02/1961 en ben nu dus 64 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen , sudoku , puzzelen.
Dagboek van een bipo
Een reis door het onbekende
27-01-2013
de lamme wolf
Amai, weer een opdoffer gehad vandaag. Ik wou uit mijn huis, de muren kwamen op me af. Ik wou iets gaan drinken en vroeg aan mijn dochter of ze geen zin had om mee te gaan. Ok. Het was aangenaam in het begin. Lekkere hapjes en elk een Martini. Een beetje babbelen over koetjes en kalfjes. Maar ze heeft me fel gekwetst. Nu ik in mijn depressieve fase zit heb ik zo'n behoefte aan medeleven. Behoefte aan zachtheid. Op een bepaald moment zei ik iets in haar ogen foutief over haar neef. Ik kreeg de opmerking dat ik achter alles iets zoek, dat ik steeds het negatieve zie in de dingen. Amai, ik ga in therapie voor mijn depressie én dit krijg ik dan voorgeschoteld door mijn dochter. Verwijten. Terwijl ik behoefte heb aan steun, aan mededogen, aan een arm om me heen. We hebben na het incident niets meer gezegd tegen elkaar; De tranen liepen en lopen over mijn wangen. Het is verdriet en kwaadheid terzelfdertijd. Ik heb altijd klaargestaan voor haar, maar dat telt niet blijkbaar. Ik mag niet ongelukkig zijn, ik moet steeds de sterke zijn en alles goedvinden. Dat haar vader niet naar haar omkijkt, is waarschijnlijk ook mijn schuld.
Ik kreeg van mijn therapeut de opdracht om een tekst op te zoeken ivm assertiviteit. Amai, dit brengt mij tot vele inzichten. Maar het is zoiets als het openen van de Doos van Pandora. Je weet niet waar je aan begint. Er staan zovele zaken in die mij bekend voorkomen, maar welke weg te volgen?..oeps ik word weer duizelig, het zweet staat in mijn handen (angst?).
Even alles laten bezinken..en iets DOEN. Mij aankleden bijvoorbeeld.
Alsof het zo moest gebeuren. Depressie heeft iets met rouwen, verlies, dood. Terwijl ik thuis zit in ziekteverlof, gaat het helemaal bergaf met onze oudste poes. Ze is nu 15 jaar en begint enorm te sukkelen. Ze kan zich nog met moeite staande houden, wankelt op haar pootjes, kan niet meer springen zoals vroeger, valt soms omver. Ik denk dat er iets serieus mis is. Ze heeft ook een bol in haar nek en ik weet niet of dit er gekomen is door te vechten met onze andere poes (die veel jonger en sterker is) of dat het hier gaat om een gezwel. Ze wil steeds bij me zijn. Telkens ik ga neerzitten dan komt ze op mijn schoot liggen en gaat hier niet meer af. Als ik recht sta, dan wacht ze op de grond tot ik weer ga zitten om dan zachtjesaan weer op mijn schoot te kruipen. Maandag ga ik de dierenarts laten komen. Ik kan het beestje niet helpen, enkel wat troost geven in haar laatste oude dagen. Maar ik heb hoegenaamd geen zicht op het feit of ze pijn heeft of niet. Een poes die omver valt als ze zich wast, kan zich niet goed voelen denk ik. Om dat ik het beestje een laatste lijdensweg wil besparen, zal ik vragen aan de dierenarts om haar een spuitje te laten geven. Het zal veel verdriet doen, maar kan ik het beestje nog langer laten afzien? Straks valt ze nog van iets en breekt al haar botjes, als ze nog niets gebroken heeft. Soms reageert ze afwijzend als ik haar rugje streel. Toch pijn?
Ik heb schrik. Angst dat mijn therapeut niet goed zal kunnen inschatten welke weg ik dien te volgen. Hij is gedragstherapeut en wil dat ik reeds tot enkele stappen kom. Maar ik vind het nog te vroeg. Ik wil kunnen rouwen. De tijd krijgen om volledig bij mijn verdriet te komen. Verdriet dat ik waarschijnlijk jaren heb weggestopt. Verdriet om verlieservaringen. Verlieservaringen zijn er genoeg geweest in mijn leven. Wat moet ik doen? Ondertussen ook contact opnemen met een rouwdeskundige? Het is zoals Yin en Yang. De man voor de daadkracht en de vrouw voor het gevoel, de zalving, het zachte, het erkennende, het troostende..Ja, ik heb evengoed nood aan dat daadkrachtige als aan dat zachte. Maar misschien is dat zachte nu primordiaal. Ik heb al genoeg daadkracht vertoond en kijk waar het me heeft gebracht : ik zit thuis en zie het langs geen kanten meer zitten om te gaan werken. Mijn lichaam en mijn geest zeggen GENOEG! Terwijl ik mijn verdriet om geleden verliezen naar boven laat komen, komen ook de herinneringen terug. Herinneringen aan vrienden,familie die ik ooit heb gekend en toch weer uit mijn leven zijn verdwenen. Naast het verdriet komt ook weer het gevoel van geluk terug dat ik ook gehad heb met die vrienden. Eigenlijk wil ik een soort eerherstel. Een herstel van goede momenten de er ooit geweest zijn. Door mijn rouw te onderdrukken zijn ook de goede momenten ondergesneeuwd. Ik wil die laten bovenkomen en terzelfdertijd al deze personen, ontmoetingen een plaats geven in mijn leven zonder daar iedere keer op te moeten terugkijken door een verliesbril. Ik wil mijn bril , mijn blik veranderen. Deze mensen om wie ik nu veel verdriet heb, hebben veel positiefs bijgedragen anders zou ik er nu zo geen verdriet over hebben.
Het sneeuwt! Leuk. Het geeft mij weer een reden om mijn huis niet uit te moeten. Het is fijn om door het raam naar buiten te kijken en te zien hoe alles ondergedompeld wordt in het wit. Het geeft een zekere rust en dat is fijn, want ik heb het broodnodig. Het is warm in huis en buiten is het koud. Ook dat is een fijn, rustgevend gevoel. En daar stopt elk gevoel van 'geluk'. Ik voel me niet gelukkig. Ik voel me triest, intriest. Het is nu enkele weken dat ik 'werkonbekwaam' ben. Diagnose door de psychiater : depressie. Het voelde niet als een depressie toen ik naar de huisarts ging. Ik voelde me moe, duizelig, opgejaagd, mentaal leeg. Ik kon er zelfs nog om lachen toen de dokter bij me zat. Het lachen is me nu wel vergaan. Maar het is goed zo. Het verdriet komt eruit, hierdoor verdwijnt de spanning. Het rouwproces kan beginnen.
Ha, dit is nieuw voor mij. Mijn eigen blog. Je ziet, in tijden van nood wordt men creatief.
Ik zit thuis voor enkele weken met een depressie. Ben misschien zelfs bipolair volgens de psychiater. Ja, ik heb direct de koe bij de horens gevat, consultatie bij psychiater. Besluit : depressie en remedie psychotherapie.
Zo, nu beetje uitrusten. Blogopzet geslaagd. Morgen volgt een nieuw bericht.
