Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lavameisje.
Ik ben een vrouw en woon in Gent (België) en mijn beroep is in zorgsector.
Ik ben geboren op 07/02/1961 en ben nu dus 64 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen , sudoku , puzzelen.
Dagboek van een bipo
Een reis door het onbekende
13-02-2013
sterker worden
Ik word sterker, zoveel is zeker. Langzaamaan klim ik uit het dal dat depressie heet. Maar het is moeilijk, zeker met een vriendje dat alle symptomen van een Borderliner heeft. Dan is het weer grote liefde, dan ben ik diegene die hem afwijst, dom vindt, onaantrekkelijk enzovoort. Ergens weet ik dat dit zijn ziekte is en hij daartegen vecht. Maar door het feit dat ik zelf niet zo stabiel ben, ga ik ofwel in de aanval ofwel op de vlucht. Telkens we zo'n moeilijk moment hebben, wil ik de relatie stopzetten. Toch hou ik zielsveel van hem, weet ik dat hij telkens terug zal komen en ik hem binnen zal laten. Ik wil leren hoe ik het beste van deze relatie kan maken, hoe ik van hem kan houden zonder mezelf te verliezen. Volgens mij is er maar 1 manier en dat is mezelf ontwikkelen, weten wat IK wil en hem daar vriendelijk op wijzen. Mezelf niet emotioneel laten chanteren. Ik weet dat ik van hem hou, maar ik heb hem niet nodig om mijn leven zinvol te maken. Als hij ervoor kiest om bij mij te zijn, dan zal hij dat telkenmale opnieuw moeten doen vanuit zichzelf en niet omdat ik mij in allerlei bochten draai om het hem naar de zin te maken.
Ja, het is weer prijs. Voel mij depri - het is alsof ik zo naar het middelpunt van de aarde word gezogen. Het zweet staat in mijn handen, mijn buik is gespannen en mijn ademhaling is oppervlakkig. Het heeft te maken met mijn relatie, zoveel is zeker. Hoewel ik in mijn vorig mailtje zei dat ik mijn vriend duidelijk zou maken dat mijn genezing op de eerste plaats komt, lukt me dat niet direct. Ik neem halfslachtige besluiten. Hij stuurde mij een mailtje 'Wil je me nog?' en ik kon er niet meer op antwoorden 'Ik heb geen zin in spelletjes, die putten mij uit.' Gevolg : we hebben voor morgen afgesproken om in de namiddag een wandeling te maken en samen iets te eten. Maar eigenlijk zou ik willen dat hij me voorlopig met rust laat. Ik wil genezen en ik heb het gevoel dat zijn aanwezigheid mij uitput. Anderzijds geeft het ook energie. Ik weet het niet, ik zal het morgen met mijn therapeut bespreken. Misschien word ik dan wat wijzer in wat nu het beste is voor mij in deze situatie.
In het leven heb ik niet echt een uiteindelijk doel. Nooit gehad eigenlijk en dat is best wel lastig. Het onderliggende onbewuste doel is wel de wereld beter maken en de anderen helpen. Maar waarschijnlijk komt dat uit een eigen nood. De nood om zelf geholpen te worden. Ik was blij dat mijn vriend na anderhalve maand weer contact met me had opgenomen. Het is echter alweer mis. Ik heb mijn bedenkingen durven maken over bepaalde handelingen van hem en het is weer prijs. Meer en meer krijg ik het idee dat hij me gewoon gebruikt, zoals hij anderen gebruikt.
Daarom heb ik een besluit genomen : mijn 'genezing' wordt mijn hoogste doel. Ik kan geen anderen helpen, als ik mezelf niet kan helpen. Een relatie met hem lijkt mijn genezing niet echt te bevorderen. Integendeel het stokt de genezing en werpt mij zelfs terug in het negatieve. Ik neem dus zelf geen contact meer met hem op. Indien hij contact met mij opneemt, dan zal ik hem zeggen dat ik met zijn levensstijl niet akkoord kan gaan. Indien hij bereid is om er iets aan te doen, wil ik hem nog zien. Indien hij niet bereid is, dan hoeft hij niet meer te komen en wens ik hem het beste.
Ik merk meer en meer, dat ik soms een drukkend gevoel krijg op mijn borst. Het ademhalen gaat dan ook moeilijk. Ik kom erachter dat het te maken heeft met emoties. Zowel bij positieve als negatieve indrukken komt het op. En het blijft daar dan zitten. Als ik een beetje kan schrijven, ebt het weg. Dit moet ik zeker met mijn therapeut bespreken. Ademhalingstechnieken? Ik merk dat mijn ademhaling op zo'n moment aan de oppervlakte blijft, ik kan dan niet via mijn buik ademhalen. Hoe zegt men dat in de volksmond 'Mijn ademhaling stokt' , 'Het beneemt mij de adem'...De buik is de plaats van de emoties. Zit hij te vol? Vol met onverwerkte zaken? Volgende week krijg ik een dieptemassage, waarbij de buik behandeld zal worden. Ik ben benieuwd.
Ik voel me wat opgelaten vandaag. Dit heeft met een aantal zaken te maken. Aan de ene kant kom ik nu meer en meer mensen tegen, die me willen steunen. Vooral collega's. Das leuk, maar dat vraagt ook energie. Wat zeg je en wat zeg je niet. Vandaag naar de kapper geweest. Het heeft veel geld gekost, maar blijkbaar valt het resultaat niet zo op. Noch mijn dochter, nog mijn vriendin hebben er iets van gezegd. Geld in het water? Zelf vind ik het ook niet zo geslaagd. Benieuwd wat mijn vriend er morgen van ga zeggen.
Er ligt iets op mijn borstkas, het voelt benauwend aan. Wat ontneemt me toch mijn adem? Is het de relatie met mijn vriend? Het gevoel dat er iets staat te gebeuren en het niet rap genoeg kan gaan? Wil ik te vlug weer aan de betere hand zijn. Verlies ik mijn eigen leidraad? Ben ik weer teveel bezig met randfenomenen en kom ik te weinig tot mezelf, tot mijn eigen kern?
Gisterenavond stond HIJ weer aan de deur. De man, die ik liefheb, maar die mij 2 jaar aan een stuk stress gegeven heeft. Ten einde raad had ik hem gezegd dat hij moest vertrekken en dat had hij ook gedaan. En toen ben ik in mijn depressie beland. Nu, na anderhalve maand staat hij weer aan mijn deur. Ik kan het niet onder stoelen of banken steken, ik zie hem graag. Hij brengt me aan het lachen, zijn omhelzingen voelen als een warme deken, ik luister graag naar zijn vertelsels, ik vind hem aantrekkelijk en ga zo maar door. MAAR..ik weet dat hij veel moeilijkheden heeft. 1 ervan is zijn drankprobleem. Ik ben nu weer compleet in de war. Liefhebben, loslaten, liefhebben en loslaten? Ik ben blij dat ik morgen weer op gesprek kan gaan bij mijn therapeut. Mijn dochter heeft ook zo haar bedenkingen. Het enige wat zij nog ziet zitten is dat ik naar Al Anon ga indien ik HEM blijf zien.
Ik denk dat ik door de stress gespannen halsspieren heb. Het minste dat ik stress ervaar doet mijn hals pijn. Het gaat niet alleen over negatieve stress, maar ook over positieve. Nu ik mij mentaal beter begin te voelen, wil ik vanalles aanpakken, maar mijn hals en mijn strottenhoofd knijpen gewoon dicht. Alsof iemand een band rond mijn hals legt en langzaamaan dichter trekt. Ik moet dus ook ontspanningsoefeningen gaan aanleren. Oh ja, doet mij eraan denken op zoek te gaan naar een yoga-groep.
De dierenarts is gisteren geweest. Onze poes had een ontsteking en geen gezwel. Het moeilijk lopen kan te wijten zijn aan een ontsteking van de gewrichten. Resultaat : poes heeft antibiotica gekregen en ik moet straks nog om pilletjes tegen de pijnlijke gewrichten. Volgens de dierenarts is de poes nog in goede doen voor haar leeftijd. Oef, een hele opluchting. Haar gedrag is al veranderd. Gisteren wou ze constant bij me zijn, nu ligt ze al boven in haar eentje te slapen.
Zelf op internet ook een beetje op zoek gegaan naar mijn eigen toestand. Vooral de opgejaagdheid speelt me parten. Ik wil vanalles doen, maar voel me soms zo opgejaagd dat ik er niet toe kom. Dan maar opgejaagd gevoel ingetikt op Google. Blijkt nu dat ik alle kenmerken heb van een vrouw in de overgang. Het zou heel goed kunnen kloppen! Ben 51jaar en volgens een eerdere bloedafname zit ik volgens de huisarts in mijn menopauze. Ik wist niet dat de overgang zowel geestelijk als lichamelijk zo'n inpact kon hebben. Kenmerken die ik ook heb : opvliegingen, nachtelijke transpiratieaanvallen, prikkelbaarheid, depressieve stemmingen, bioritme in de war, hartkloppingen, vergeetachtigheid, minder zelfvertrouwen, spier- en gewrichtsklachten, stemmingswisselingen, onrustig gevoel...
Wat te doen? Voeding en ademhalingsoefeningen. Wat ik eerder al dacht : koffie en alcohol maakt de klachten erger. Maar wat ik niet wist : thee ook! Hmm, enerzijds stelt het mij gerust dat ik niet 'gek' ben of zo, maar simpel in de overgang zit. Anderzijds is het ook niet simpel, want ik heb nu de tijd gekregen om thuis op mijn eigen tempo aan mezelf te werken, maar in de overgang zitten is geen ziekte (geeft wss dus ook geen recht op ziekteverlof). Toch zal ik er met mijn psychiater over praten. Tenslotte is zij diegene die me zolang thuis heeft gezet. Waar ik haar dankbaar voor ben, want het ging echt niet meer. Zou inderdaad zotte dingen gedaan hebben.
Het is nu wachten op de dierenarts. Ik blijf er betrekkelijk rustig onder. De klap komt waarschijnlijk achteraf. Het is nodig dat onze kat een spuitje krijgt. Het arme dier zoekt voortdurend een plaatsje om zich te nestelen. Het enige waarvoor ze nog energie heeft is om te eten en om zich te verdedigen tegen onze andere jonge poes. Nu is ze onder de kast gekropen, maar kijk ze is er al weer vanonder. Ik heb een ruimte gemaakt in de kast, maar dit kan haar blijkbaar ook niet bekoren. Arme, arme poes. 15 jaar zonder ziekte en nu echt een sukkel. Ze kan maar beter zachtjes inslapen.
Vandaag weer energie. Heb ook een soort vastberadenheid herwonnen. Mijn doel is nu : eerst herstellen zowel lichamelijk als mentaal. Een gezonde geest in een gezond lichaam. Betekent : lichaamsbeweging en gezonde voeding. Niet fanatiek, maar langzaamaan. De klik is er gekomen na de ruzie met mijn dochter en de paniekaanval en de veelvuldige kleine angstaanvalletjes, die ik deze nacht heb gekregen. Mijn besluit stond deze morgen vast, ik laat mij opnemen in het ziekenhuis voor een volledige lichamelijke controle. Het kan niet dat dit enkel mentaal is. Ik probeerde mijn huisarts te bereiken. Eerst telefonisch en nadien langs gereden. Zij is nu ook ziek. Maar ondertussen heeft mijn mentale toestand zo'n klik gekregen, niet normaal. Gezien mijn dochter de enige is in mijn leven die ik onvoorwaardelijk liefheb en zij het presteert om tijdens mijn ziekte (terwijl ik jarenlang alleen voor haar heb ingestaan) mij verwijten naar het hoofd te slingeren, heb ik volgende switch gemaakt. Er is er maar 1 het belangrijkste in dit leven en dat ben IK. Mijn taak is in de eerste plaats voor mezelf te zorgen. En als ik dan energie over heb, dan kan ik de anderen helpen (als IK dat wil). De verantwoordelijkheid voor het welbevinden van mezelf ligt in de eerste plaats bij mezelf. De verantwoordelijkheid voor het welbevinden van de anderen ligt in de eerste plaats bij de anderen. Ik heb nu zo'n boost gekregen! Heb boodschappen gedaan, kijkje gaan nemen in fitness-centrum en gebeld naar dierenarts, was ingestoken..Kortom mijn levensenergie is terug! Niet dat ik morgen al terug kan werken (daarvoor is mijn evenwicht nog te broos), maar het is het begin van het herstel naar een nieuwe IK.
Amai, weer een opdoffer gehad vandaag. Ik wou uit mijn huis, de muren kwamen op me af. Ik wou iets gaan drinken en vroeg aan mijn dochter of ze geen zin had om mee te gaan. Ok. Het was aangenaam in het begin. Lekkere hapjes en elk een Martini. Een beetje babbelen over koetjes en kalfjes. Maar ze heeft me fel gekwetst. Nu ik in mijn depressieve fase zit heb ik zo'n behoefte aan medeleven. Behoefte aan zachtheid. Op een bepaald moment zei ik iets in haar ogen foutief over haar neef. Ik kreeg de opmerking dat ik achter alles iets zoek, dat ik steeds het negatieve zie in de dingen. Amai, ik ga in therapie voor mijn depressie én dit krijg ik dan voorgeschoteld door mijn dochter. Verwijten. Terwijl ik behoefte heb aan steun, aan mededogen, aan een arm om me heen. We hebben na het incident niets meer gezegd tegen elkaar; De tranen liepen en lopen over mijn wangen. Het is verdriet en kwaadheid terzelfdertijd. Ik heb altijd klaargestaan voor haar, maar dat telt niet blijkbaar. Ik mag niet ongelukkig zijn, ik moet steeds de sterke zijn en alles goedvinden. Dat haar vader niet naar haar omkijkt, is waarschijnlijk ook mijn schuld.
Ik kreeg van mijn therapeut de opdracht om een tekst op te zoeken ivm assertiviteit. Amai, dit brengt mij tot vele inzichten. Maar het is zoiets als het openen van de Doos van Pandora. Je weet niet waar je aan begint. Er staan zovele zaken in die mij bekend voorkomen, maar welke weg te volgen?..oeps ik word weer duizelig, het zweet staat in mijn handen (angst?).
Even alles laten bezinken..en iets DOEN. Mij aankleden bijvoorbeeld.
Alsof het zo moest gebeuren. Depressie heeft iets met rouwen, verlies, dood. Terwijl ik thuis zit in ziekteverlof, gaat het helemaal bergaf met onze oudste poes. Ze is nu 15 jaar en begint enorm te sukkelen. Ze kan zich nog met moeite staande houden, wankelt op haar pootjes, kan niet meer springen zoals vroeger, valt soms omver. Ik denk dat er iets serieus mis is. Ze heeft ook een bol in haar nek en ik weet niet of dit er gekomen is door te vechten met onze andere poes (die veel jonger en sterker is) of dat het hier gaat om een gezwel. Ze wil steeds bij me zijn. Telkens ik ga neerzitten dan komt ze op mijn schoot liggen en gaat hier niet meer af. Als ik recht sta, dan wacht ze op de grond tot ik weer ga zitten om dan zachtjesaan weer op mijn schoot te kruipen. Maandag ga ik de dierenarts laten komen. Ik kan het beestje niet helpen, enkel wat troost geven in haar laatste oude dagen. Maar ik heb hoegenaamd geen zicht op het feit of ze pijn heeft of niet. Een poes die omver valt als ze zich wast, kan zich niet goed voelen denk ik. Om dat ik het beestje een laatste lijdensweg wil besparen, zal ik vragen aan de dierenarts om haar een spuitje te laten geven. Het zal veel verdriet doen, maar kan ik het beestje nog langer laten afzien? Straks valt ze nog van iets en breekt al haar botjes, als ze nog niets gebroken heeft. Soms reageert ze afwijzend als ik haar rugje streel. Toch pijn?
Ik heb schrik. Angst dat mijn therapeut niet goed zal kunnen inschatten welke weg ik dien te volgen. Hij is gedragstherapeut en wil dat ik reeds tot enkele stappen kom. Maar ik vind het nog te vroeg. Ik wil kunnen rouwen. De tijd krijgen om volledig bij mijn verdriet te komen. Verdriet dat ik waarschijnlijk jaren heb weggestopt. Verdriet om verlieservaringen. Verlieservaringen zijn er genoeg geweest in mijn leven. Wat moet ik doen? Ondertussen ook contact opnemen met een rouwdeskundige? Het is zoals Yin en Yang. De man voor de daadkracht en de vrouw voor het gevoel, de zalving, het zachte, het erkennende, het troostende..Ja, ik heb evengoed nood aan dat daadkrachtige als aan dat zachte. Maar misschien is dat zachte nu primordiaal. Ik heb al genoeg daadkracht vertoond en kijk waar het me heeft gebracht : ik zit thuis en zie het langs geen kanten meer zitten om te gaan werken. Mijn lichaam en mijn geest zeggen GENOEG! Terwijl ik mijn verdriet om geleden verliezen naar boven laat komen, komen ook de herinneringen terug. Herinneringen aan vrienden,familie die ik ooit heb gekend en toch weer uit mijn leven zijn verdwenen. Naast het verdriet komt ook weer het gevoel van geluk terug dat ik ook gehad heb met die vrienden. Eigenlijk wil ik een soort eerherstel. Een herstel van goede momenten de er ooit geweest zijn. Door mijn rouw te onderdrukken zijn ook de goede momenten ondergesneeuwd. Ik wil die laten bovenkomen en terzelfdertijd al deze personen, ontmoetingen een plaats geven in mijn leven zonder daar iedere keer op te moeten terugkijken door een verliesbril. Ik wil mijn bril , mijn blik veranderen. Deze mensen om wie ik nu veel verdriet heb, hebben veel positiefs bijgedragen anders zou ik er nu zo geen verdriet over hebben.
Het sneeuwt! Leuk. Het geeft mij weer een reden om mijn huis niet uit te moeten. Het is fijn om door het raam naar buiten te kijken en te zien hoe alles ondergedompeld wordt in het wit. Het geeft een zekere rust en dat is fijn, want ik heb het broodnodig. Het is warm in huis en buiten is het koud. Ook dat is een fijn, rustgevend gevoel. En daar stopt elk gevoel van 'geluk'. Ik voel me niet gelukkig. Ik voel me triest, intriest. Het is nu enkele weken dat ik 'werkonbekwaam' ben. Diagnose door de psychiater : depressie. Het voelde niet als een depressie toen ik naar de huisarts ging. Ik voelde me moe, duizelig, opgejaagd, mentaal leeg. Ik kon er zelfs nog om lachen toen de dokter bij me zat. Het lachen is me nu wel vergaan. Maar het is goed zo. Het verdriet komt eruit, hierdoor verdwijnt de spanning. Het rouwproces kan beginnen.
Ha, dit is nieuw voor mij. Mijn eigen blog. Je ziet, in tijden van nood wordt men creatief.
Ik zit thuis voor enkele weken met een depressie. Ben misschien zelfs bipolair volgens de psychiater. Ja, ik heb direct de koe bij de horens gevat, consultatie bij psychiater. Besluit : depressie en remedie psychotherapie.
Zo, nu beetje uitrusten. Blogopzet geslaagd. Morgen volgt een nieuw bericht.
