Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lavameisje.
Ik ben een vrouw en woon in Gent (België) en mijn beroep is in zorgsector.
Ik ben geboren op 07/02/1961 en ben nu dus 64 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen , sudoku , puzzelen.
Dagboek van een bipo
Een reis door het onbekende
26-01-2013
rouwen
Ik heb schrik. Angst dat mijn therapeut niet goed zal kunnen inschatten welke weg ik dien te volgen. Hij is gedragstherapeut en wil dat ik reeds tot enkele stappen kom. Maar ik vind het nog te vroeg. Ik wil kunnen rouwen. De tijd krijgen om volledig bij mijn verdriet te komen. Verdriet dat ik waarschijnlijk jaren heb weggestopt. Verdriet om verlieservaringen. Verlieservaringen zijn er genoeg geweest in mijn leven. Wat moet ik doen? Ondertussen ook contact opnemen met een rouwdeskundige? Het is zoals Yin en Yang. De man voor de daadkracht en de vrouw voor het gevoel, de zalving, het zachte, het erkennende, het troostende..Ja, ik heb evengoed nood aan dat daadkrachtige als aan dat zachte. Maar misschien is dat zachte nu primordiaal. Ik heb al genoeg daadkracht vertoond en kijk waar het me heeft gebracht : ik zit thuis en zie het langs geen kanten meer zitten om te gaan werken. Mijn lichaam en mijn geest zeggen GENOEG! Terwijl ik mijn verdriet om geleden verliezen naar boven laat komen, komen ook de herinneringen terug. Herinneringen aan vrienden,familie die ik ooit heb gekend en toch weer uit mijn leven zijn verdwenen. Naast het verdriet komt ook weer het gevoel van geluk terug dat ik ook gehad heb met die vrienden. Eigenlijk wil ik een soort eerherstel. Een herstel van goede momenten de er ooit geweest zijn. Door mijn rouw te onderdrukken zijn ook de goede momenten ondergesneeuwd. Ik wil die laten bovenkomen en terzelfdertijd al deze personen, ontmoetingen een plaats geven in mijn leven zonder daar iedere keer op te moeten terugkijken door een verliesbril. Ik wil mijn bril , mijn blik veranderen. Deze mensen om wie ik nu veel verdriet heb, hebben veel positiefs bijgedragen anders zou ik er nu zo geen verdriet over hebben.
Het sneeuwt! Leuk. Het geeft mij weer een reden om mijn huis niet uit te moeten. Het is fijn om door het raam naar buiten te kijken en te zien hoe alles ondergedompeld wordt in het wit. Het geeft een zekere rust en dat is fijn, want ik heb het broodnodig. Het is warm in huis en buiten is het koud. Ook dat is een fijn, rustgevend gevoel. En daar stopt elk gevoel van 'geluk'. Ik voel me niet gelukkig. Ik voel me triest, intriest. Het is nu enkele weken dat ik 'werkonbekwaam' ben. Diagnose door de psychiater : depressie. Het voelde niet als een depressie toen ik naar de huisarts ging. Ik voelde me moe, duizelig, opgejaagd, mentaal leeg. Ik kon er zelfs nog om lachen toen de dokter bij me zat. Het lachen is me nu wel vergaan. Maar het is goed zo. Het verdriet komt eruit, hierdoor verdwijnt de spanning. Het rouwproces kan beginnen.
Ha, dit is nieuw voor mij. Mijn eigen blog. Je ziet, in tijden van nood wordt men creatief.
Ik zit thuis voor enkele weken met een depressie. Ben misschien zelfs bipolair volgens de psychiater. Ja, ik heb direct de koe bij de horens gevat, consultatie bij psychiater. Besluit : depressie en remedie psychotherapie.
Zo, nu beetje uitrusten. Blogopzet geslaagd. Morgen volgt een nieuw bericht.
