Ik duffel me in mijn deken en sluit mijn ogen. Ik draai me een drietal keer om. Elf klokslagen. Ik draai me nog een keer. Mijn voeten krijgen het koud. Ik begin na te denken over het leven, over mijn leven...
Eigenlijk ben ik best wel gelukkig. En eigenlijk heb ik best wel veel geluk. -Die twee dingen lijken erg op elkaar als je ze geschreven ziet staan, maar ze betekenen lang niet hetzelfde, hoor.- Ik draag de kleren die ik mooi vind, ik eet elke dag wat ik lekker vind, ik studeer wat ik altijd al wou studeren, ik heb een familie die me graag ziet, ik heb de beste vrienden die een mens zich kan wensen, en zo kan ik eindeloos doorgaan.
Vroeger kon een tegenslag of zelfs het kleinste akkefietje me zo uit mijn lood slaan dat mijn hele dag niets meer waard was. Dat laat ik nu niet meer gebeuren. Dat doe ik door te denken aan alle mooie dingen dat mijn leven rijk is. Vroeger had ik nooit kunnen genieten van de wind die door mijn haren waait. Vroeger had ik nooit minutenlang naar buiten kunnen staren, lettend op mijn kat die fier met een gevangen muis in zijn bek rondtrippelt. Vroeger had ik nooit kunnen genieten van de geur van paarden die zich net in hun eigen mest hebben liggen rollen. Dat kan ik nu wel, want volgens mij is het leven te kort om niet te genieten van de kleine dingen die je dag zoveel meer waarde geven. Daarom ga ik straks eens naar buiten. Ik ga de wind door mijn haren laten waaien terwijl ik naar de wei stap waar Qui-ume zich lekker in haar eigen mest aan het rollen is.
Toegegeven, sinds ik van die kleine dingen zo kan genieten, is m'n leven er nog rijker op geworden. Daarom sluit ik dit blogbericht af met een citaat van Thomas Norman waar ik me meer dan 100% in kan vinden. "The secret of a good life is to have the right loyalties and hold them in the right scale of values". Want daar gaat het immers om, nietwaar?
